Του Γιώργου Κράλογλου
Τα σαράντα της χρόνια γιορτάζει σε δύο μήνες η μεταπολίτευση, κουβαλώντας στην πλάτη της σκάνδαλα, κλοπές, χρεοκοπία και ένταξη στην Βουλή «ιδεολογιών» και κομμάτων ακόμη και με χαρακτηριστικά «φαμίλιας» και μαφίας. «Υπόσχεση» των γενεθλίων του 2014, για τα επόμενα χρόνια, είναι να επανέλθουν στην Ελλάδα τσιφλίκια και τσιφλικάδες και εμείς σε συνθήκες δουλοπάροικων.
Γνωρίζουμε τους υπεύθυνους, όλους τους υπεύθυνους, αλλά αποφεύγουμε να μοιράσουμε δίκαια τις ευθύνες γιατί, δυστυχώς για εμάς, πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη «σωτήρες» που μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα.
Και ας ανακαλύψαμε ανάμεσα τους μέχρι και πατριδοκάπηλους εγκληματίες.
Περιμένοντας όμως τους «σωτήρες» (που δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι δεν θέλουν αλλά πολλούς λόγους να πιστεύουμε ότι δεν μπορούν) μας διαφεύγει (;) ότι η οικονομία γλιστράει ασταμάτητα πάνω στο τελευταίο λίπος που έχει μείνει με την μορφή επιχειρήσεων πάσης φύσεως, με θέσεις εργασίας, ακινήτων κάθε μορφής και άλλων περιουσιακών στοιχείων σε λογαριασμούς και θυρίδες. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή τα παρουσιάζω με υπερβολές για να τεκμηριώσω τις απόψεις μου;
Ας τα δούμε όσο πιο κοντά γίνεται με στοιχεία που δεν διαψεύδονται και ας προσπαθήσει ο καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Να ξεκινήσουμε από τις επιχειρήσεις που παραμένουν μεν ανοικτές και δίνουν δουλειά αλλά εδώ και τρία χρόνια ασφυκτιούν από την έλλειψη ρευστότητας. Διαπιστώνοντας δε την αδυναμία χρηματοδότησης της οικονομίας αναζητούν (στην πλειοψηφία τους) λύσεις (πριν φθάσουν στο πλήρες αδιέξοδο που θα οδηγήσει η απαξίωση της ακίνητης περιουσίας) ακόμη και σε αυτές που προσφέρουν τα γνωστά «κοράκια» - αγοραστές χρεών έναντι των περιουσιακών στοιχείων της Εταιρίας. Έτσι όμως ανατροφοδοτούν την ραγδαία κατολίσθηση της αξίας της ακινήτων.
Το φαινόμενο με τα «κοράκια» εξαγοράς χρεών και παγίων των επιχειρήσεων (το έχει σημειώσει και άλλη φορά η στήλη) παίρνει, σχεδόν αθόρυβα, ανησυχητικές διαστάσεις καθώς εδώ και 3-4 χρόνια δεν υπάρχει (ούτε για δείγμα μάλλον) επιχείρηση στην χώρα που να μην έχει έναντι δανείων υποθηκεύσεις παγίων περιουσιακών στοιχείων. Για να μην πούμε και ιδιωτικής περιουσίας του επιχειρηματία.
Η διάλυση όμως της αγοράς ακινήτων και η φορολογική πολιτική του 2014 (που θα την δυναμιτίσει εκ θεμελίων) οδηγεί και τις υποθηκεύσεις σε επίπεδα που ούτε τις επιχειρήσεις μπορούν να καλύψουν ούτε τις Τράπεζες για να ανοιχθούν παραπέρα στην αγορά.
«Αιχμάλωτοι» λοιπόν της φορομπηχτικής πολιτικής που ξηλώνει από τα θεμέλια την έννοια αξία ακινήτου οι επιχειρήσεις διαπιστώνουν ότι φράζει κάθε διέξοδος για ρευστότητα στην αγορά, ενώ ανοίγεται και ένας νέος κύκλος δράματος για τις Τράπεζες με ορατές αλλά και μη διακρινόμενες (ακόμη) διαστάσεις.
Οπότε πωλούν, μέσω τραπεζών, χρέη μαζί με περιουσιακά στοιχεία σε τιμές σκοτωμού... για να διασφαλίσουν τουλάχιστον την ανακοπή της πτώσης της αξίας του ακινήτου και της υποθήκευσης.
Το θέμα όμως είναι αν τα «κοράκια» - αγοραστές «επενδύουν» στην υπόθεση αυτή ευκαιριακά ή βάσει σχεδίου.
Οι επιχειρηματίες βλέπουν σχέδιο γιατί τα «χτυπήματα» είναι υπολογισμένα και αφορούν την Αττική και τα μεγάλα αστικά κέντρα της περιφέρειας.
Στα τραπεζικά δάνεια ιδιωτών, τώρα, με υποθηκεύσεις των ακίνητων τους η κατάσταση δεν είναι διαφορετική καθώς το μεγαλύτερο μέρος των δανειοληπτών βλέποντας τι συμβαίνει στην αγορά και πόσο απαξιώνονται ακίνητα και υποθηκεύσεις έχουν σταματήσει να διεκδικούν το ακίνητο τους και αναζητούν λύσεις διακανονισμού με τις τράπεζες με παράδοση άνευ όρων...
Οι ίδιοι, πρώην ιδιοκτήτες, καταφεύγουν στο ενοίκιο τώρα που η γενική πτώση λόγω φόρων και χαρατσιών τα κρατάει σε πρωτοφανή χαμηλά επίπεδα.
Οι εικόνες αυτές είναι περισσότερο τραγικές στην επαρχία με τις υποθηκευμένες μεγάλες εκτάσεις όπου πρυτανεύει η αντίληψη «ας μου τα πάρει η τράπεζα. Έτσι και αλλιώς ούτε τα αγοράζει κανείς ούτε αξίζουν τίποτε...».
Και ποια είναι απάντηση της κυβέρνησης στην τραγωδία των οφειλών των αγροτών σε δάνεια με υποθηκευμένες εκτάσεις;
Ότι θα κόψει και τις επιδοτήσεις στις καλλιέργειες σε όσους έχουν χρέη από εισφορές στον ΟΓΑ!!!
Εάν γίνει πράξη και αυτό τότε, με μαθηματική ακρίβεια, θα έχουμε πλήρη παράδοση τους μεγαλύτερου μέρους της ιδιόκτητης αγροτικής γης στους ενδιαφερόμενους αγοραστές.
Πόσο τυχαία όμως μπορεί να είναι όλα αυτά από τους ξένους κεφαλαιούχους που έχουν μοναδική ευκαιρία να αγοράσουν όσο-όσο Ελλάδα και από ιδιώτες έχοντας ήδη «στην τσέπη» και την κρατική περιουσία που το ελληνικό κράτος υποχρεούται, θέλει δεν θέλει, να εκποιήσει βάσει των δανειακών συμβάσεων; Και αν πράγματι είναι έτσι και όλα εξελίσσονται με υπολογισμό και με σχέδιο ποιοι θα τα δουλέψουν στο μέλλον τα χωράφια της πρώην ελληνικής ιδιοκτησίας εκτός από τους μετανάστες και πως θα λέγονται αυτοί που θα δουλεύουν στα πρώην χωράφια τους έστω και ως γκαρσόνια στα ξενοδοχεία που θα αναγερθούν;
Εύχομαι (ειλικρινά) η απάντηση (όποτε και αν δοθεί) να αποδείξει ότι όλα είναι αποκυήματα της φαντασίας μου.
Τα σαράντα της χρόνια γιορτάζει σε δύο μήνες η μεταπολίτευση, κουβαλώντας στην πλάτη της σκάνδαλα, κλοπές, χρεοκοπία και ένταξη στην Βουλή «ιδεολογιών» και κομμάτων ακόμη και με χαρακτηριστικά «φαμίλιας» και μαφίας. «Υπόσχεση» των γενεθλίων του 2014, για τα επόμενα χρόνια, είναι να επανέλθουν στην Ελλάδα τσιφλίκια και τσιφλικάδες και εμείς σε συνθήκες δουλοπάροικων.
Γνωρίζουμε τους υπεύθυνους, όλους τους υπεύθυνους, αλλά αποφεύγουμε να μοιράσουμε δίκαια τις ευθύνες γιατί, δυστυχώς για εμάς, πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη «σωτήρες» που μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα.
Και ας ανακαλύψαμε ανάμεσα τους μέχρι και πατριδοκάπηλους εγκληματίες.
Περιμένοντας όμως τους «σωτήρες» (που δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι δεν θέλουν αλλά πολλούς λόγους να πιστεύουμε ότι δεν μπορούν) μας διαφεύγει (;) ότι η οικονομία γλιστράει ασταμάτητα πάνω στο τελευταίο λίπος που έχει μείνει με την μορφή επιχειρήσεων πάσης φύσεως, με θέσεις εργασίας, ακινήτων κάθε μορφής και άλλων περιουσιακών στοιχείων σε λογαριασμούς και θυρίδες. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή τα παρουσιάζω με υπερβολές για να τεκμηριώσω τις απόψεις μου;
Ας τα δούμε όσο πιο κοντά γίνεται με στοιχεία που δεν διαψεύδονται και ας προσπαθήσει ο καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Να ξεκινήσουμε από τις επιχειρήσεις που παραμένουν μεν ανοικτές και δίνουν δουλειά αλλά εδώ και τρία χρόνια ασφυκτιούν από την έλλειψη ρευστότητας. Διαπιστώνοντας δε την αδυναμία χρηματοδότησης της οικονομίας αναζητούν (στην πλειοψηφία τους) λύσεις (πριν φθάσουν στο πλήρες αδιέξοδο που θα οδηγήσει η απαξίωση της ακίνητης περιουσίας) ακόμη και σε αυτές που προσφέρουν τα γνωστά «κοράκια» - αγοραστές χρεών έναντι των περιουσιακών στοιχείων της Εταιρίας. Έτσι όμως ανατροφοδοτούν την ραγδαία κατολίσθηση της αξίας της ακινήτων.
Το φαινόμενο με τα «κοράκια» εξαγοράς χρεών και παγίων των επιχειρήσεων (το έχει σημειώσει και άλλη φορά η στήλη) παίρνει, σχεδόν αθόρυβα, ανησυχητικές διαστάσεις καθώς εδώ και 3-4 χρόνια δεν υπάρχει (ούτε για δείγμα μάλλον) επιχείρηση στην χώρα που να μην έχει έναντι δανείων υποθηκεύσεις παγίων περιουσιακών στοιχείων. Για να μην πούμε και ιδιωτικής περιουσίας του επιχειρηματία.
Η διάλυση όμως της αγοράς ακινήτων και η φορολογική πολιτική του 2014 (που θα την δυναμιτίσει εκ θεμελίων) οδηγεί και τις υποθηκεύσεις σε επίπεδα που ούτε τις επιχειρήσεις μπορούν να καλύψουν ούτε τις Τράπεζες για να ανοιχθούν παραπέρα στην αγορά.
«Αιχμάλωτοι» λοιπόν της φορομπηχτικής πολιτικής που ξηλώνει από τα θεμέλια την έννοια αξία ακινήτου οι επιχειρήσεις διαπιστώνουν ότι φράζει κάθε διέξοδος για ρευστότητα στην αγορά, ενώ ανοίγεται και ένας νέος κύκλος δράματος για τις Τράπεζες με ορατές αλλά και μη διακρινόμενες (ακόμη) διαστάσεις.
Οπότε πωλούν, μέσω τραπεζών, χρέη μαζί με περιουσιακά στοιχεία σε τιμές σκοτωμού... για να διασφαλίσουν τουλάχιστον την ανακοπή της πτώσης της αξίας του ακινήτου και της υποθήκευσης.
Το θέμα όμως είναι αν τα «κοράκια» - αγοραστές «επενδύουν» στην υπόθεση αυτή ευκαιριακά ή βάσει σχεδίου.
Οι επιχειρηματίες βλέπουν σχέδιο γιατί τα «χτυπήματα» είναι υπολογισμένα και αφορούν την Αττική και τα μεγάλα αστικά κέντρα της περιφέρειας.
Στα τραπεζικά δάνεια ιδιωτών, τώρα, με υποθηκεύσεις των ακίνητων τους η κατάσταση δεν είναι διαφορετική καθώς το μεγαλύτερο μέρος των δανειοληπτών βλέποντας τι συμβαίνει στην αγορά και πόσο απαξιώνονται ακίνητα και υποθηκεύσεις έχουν σταματήσει να διεκδικούν το ακίνητο τους και αναζητούν λύσεις διακανονισμού με τις τράπεζες με παράδοση άνευ όρων...
Οι ίδιοι, πρώην ιδιοκτήτες, καταφεύγουν στο ενοίκιο τώρα που η γενική πτώση λόγω φόρων και χαρατσιών τα κρατάει σε πρωτοφανή χαμηλά επίπεδα.
Οι εικόνες αυτές είναι περισσότερο τραγικές στην επαρχία με τις υποθηκευμένες μεγάλες εκτάσεις όπου πρυτανεύει η αντίληψη «ας μου τα πάρει η τράπεζα. Έτσι και αλλιώς ούτε τα αγοράζει κανείς ούτε αξίζουν τίποτε...».
Και ποια είναι απάντηση της κυβέρνησης στην τραγωδία των οφειλών των αγροτών σε δάνεια με υποθηκευμένες εκτάσεις;
Ότι θα κόψει και τις επιδοτήσεις στις καλλιέργειες σε όσους έχουν χρέη από εισφορές στον ΟΓΑ!!!
Εάν γίνει πράξη και αυτό τότε, με μαθηματική ακρίβεια, θα έχουμε πλήρη παράδοση τους μεγαλύτερου μέρους της ιδιόκτητης αγροτικής γης στους ενδιαφερόμενους αγοραστές.
Πόσο τυχαία όμως μπορεί να είναι όλα αυτά από τους ξένους κεφαλαιούχους που έχουν μοναδική ευκαιρία να αγοράσουν όσο-όσο Ελλάδα και από ιδιώτες έχοντας ήδη «στην τσέπη» και την κρατική περιουσία που το ελληνικό κράτος υποχρεούται, θέλει δεν θέλει, να εκποιήσει βάσει των δανειακών συμβάσεων; Και αν πράγματι είναι έτσι και όλα εξελίσσονται με υπολογισμό και με σχέδιο ποιοι θα τα δουλέψουν στο μέλλον τα χωράφια της πρώην ελληνικής ιδιοκτησίας εκτός από τους μετανάστες και πως θα λέγονται αυτοί που θα δουλεύουν στα πρώην χωράφια τους έστω και ως γκαρσόνια στα ξενοδοχεία που θα αναγερθούν;
Εύχομαι (ειλικρινά) η απάντηση (όποτε και αν δοθεί) να αποδείξει ότι όλα είναι αποκυήματα της φαντασίας μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου