του Σάββα Παύλου
Όλοι οι Αυστριακοί είναι ελληνικής καταγωγής. Το επιχείρημα αυτό μπορεί να το τεκμηριώσει ένας απλός μαθηματικός τύπος. Αν υπολογίσουμε την ελληνική παροικία στην επικράτεια της Αυστροουγγαρίας, κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, τη γονιμότητά της και τις 12 γενιές που έχουν περάσει από τότε ίσαμε σήμερα, όλοι, μα όλοι, οι Αυστριακοί, είναι ελληνικής καταγωγής, θα έχουν κάποιο πρόγονο Έλληνα, που συνδέθηκε με κάποιο αυστριακό σόι, πριν εκατόν ή διακόσια χρόνια. Κι αυτά χωρίς να συνυπολογίσουμε τους Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στην Αυστροουγγαρία προηγουμένως ή αργότερα. Παραμένουμε στα μέλη της ελληνικής παροικίας του 18ου αιώνα.
Ανέφερα το παράδειγμα αυτό για να αναδειχτεί το μέγεθος της διαστρέβλωσης που επιχειρείται με την συνεχή ανάδειξη της εβραϊκής ρίζας και αιματολογικής συνέχειας για πολλούς και διάφορους, που κατάντησε πια μια βιομηχανία. Ακόμη και για τον Τσάρλυ Τσάπλιν χύθηκαν τόνοι μελανιού για το αν είναι ή όχι εβραϊκής καταγωγής.
Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Σ΄ όλες τις χώρες του κόσμου όλοι οι κάτοικοι έχουν προσμείξεις από διάφορες φυλές και έθνη, το ίδιο και στην Ελλάδα και την Κύπρο. Σημασία
έχει η πολιτιστική σου ένταξη, η αίσθηση της εθνικής ταυτότητας, η μετοχή σου στην Ιστορία, η επιλογή του «συνανήκειν».
Μελετώντας το φαινόμενο των λινοβαμβάκων, των κρυπτοχριστιανών της Κύπρου, που λόγω της καταπίεσης της τουρκοκρατίας δήλωναν μουσουλμάνοι, βλέπουμε πόση λίγη σημασία έχει η αιματολογική συνέχεια μπροστά στην απόφαση της ένταξης σε κάποιο εθνικό σχηματισμό. Λοιπόν, οι λινοβάμβακοι επίσημα ήσαν μουσουλμάνοι, όμως στο σπίτι ήξεραν ότι ήσαν χριστιανοί, αρκετοί, μάλιστα, είχαν βαφτιστεί κρυφά στην εκκλησία. Η μητρική τους γλώσσα ήταν η ελληνική, (τούρκικά μάθαιναν όταν πήγαιναν στο τούρκικο
σχολείο, κάτι που άρχισε, κυρίως, κατά την περίοδο της αγγλοκρατίας), ήξεραν ακόμη ότι οι πρόγονοί τους ήσαν και επίσημα, και φανερά, Έλληνες χριστιανοί, πριν εκατόν ή εκατόν πενήντα χρόνια. Όταν ξεκίνησαν οι διακοινοτικές ταραχές στην Κύπρο, το 1963-1964, πολλοί από τους κρυπτοχριστιανούς ήσαν από τους πιο σκληρούς υπέρ των τουρκικών διεκδικήσεων, με φαινόμενα ακροτήτων και φανατισμού. Οι άνθρωποι αυτοί, την ώρα της σύγκρουσης και επιλογής, είχαν αποφασίσει και ξεκαθαρίσει ότι θα εντάσσονταν στο τουρκικό στρατόπεδο και, ίσως, είχαν έντονη την επιθυμία να αποδείξουν (στους Τούρκους, κυρίως, αλλά και στους Έλληνες) με τεκμήρια την τελική τους επιλογή.
Το πρόβλημα δεν βρίσκεται εδώ, στα απλά αυτά λόγια. Βρίσκεται στη στάση των Ελλαδιτών προοδευτικών διανοούμενων που αν κάποιος προσπαθήσει να αποδείξει την ελληνική καταγωγή πολλών και διαφόρων, με τα ίδια μέτρα και κριτήρια που τόσοι πολλοί ανακηρύσσονται με εβραϊκή καταγωγή, είναι έτοιμοι να εξαπολύσουν τους μύδρους τους για τα φαινόμενα αυτά της εθνικιστικής έξαρσης, να εκφράσουν το σαρκασμό τους για το φαινόμενο. Όταν όμως σημειώνεται αυτό για τους λεγόμενους εβραϊκής καταγωγής, με μια απύθμενη επαρχιωτική νοοτροπία, τα αποδέχονται και τα παρακολουθούν με σεβασμό. Δεν είναι, λοιπόν, και οι Εβραίοι ιστορική πολιτιστική κατηγορία, που υπακούει σε νόμους της Ιστορίας και της κοινωνίας, είναι κάτι υπεράνω, άσπιλο, άχραντο και άμωμο σώμα;
Γι’ αυτό και επαναλαμβάνω σε Ελλάδίτες προοδευτικούς ένα παραμύθι για την εβραϊκή καταγωγή μου, ότι κάποιος πρόγονός μου ήταν Εβραίος από τον Λίβανο, που εγκαταστάθηκε στην Κύπρο τον 19° αιώνα για εμπόριο. Εν τέλει συζούσε με μια ελληνοκύπρια χριστιανή, προ-προγιαγιά μου, με την οποία έκανε δύο κόρες. Όμως αρρώστησε και για να μην μείνουν έκθετα και ανυπεράσπιστα τα δυο του κορίτσια έπρεπε να δοθεί λύση. Λοιπόν, λίγο πριν πεθάνει, βαφτίστηκε χριστιανός και παντρεύτηκε την σύντροφό του και μητέρα των θυγατέρων του. Σε μία ώρα από Εβραίος έγινε χριστιανός, από ελεύθερος παντρεμένος, από ζωντανός νεκρός, η σύντροφός του από ελεύθερη έγινε παντρεμένη και από παντρεμένη χήρα και οι κόρες τους από νόθες έγιναν νόμιμα τέκνα και αμέσως μετά ορφανές, τονίζω με δραματικότητα και διαπιστώνω με τρόμο ότι, αυτό το παραμύθι της εβραϊκής καταγωγής μου, τους κάνει να με βλέπουν ευνοϊκά, με διάθεση αναγνώρισης και αποδοχής μου.
Προηγουμένως τους είχα αναφέρει ότι διαβάζω τον Όμηρο από το πρωτότυπο, ότι έχω αποστηθίσει όλα τα αποσπάσματα του Ηράκλειτου, ότι έχω κάνει ειδικές σπουδές στον βωβό κινηματογράφο, ότι ακούω κάθε μέρα Μπαχ, ότι είδα όλες, μα όλες, τις ταινίες των Κουροσάβα, Ταρκόφσκι, Φ. Λανγκ, Βέντερς, Πέκινπα, ότι διάβασα όλον τον Σαίξπηρ και τον Έ. Ά. Πόε. Καμία συγκίνηση γι’ αυτά, και είμαι βέβαιος ότι δεν θα συγκινούνταν ακόμη και αν τους έλεγα ότι μπορώ να περπατήσω ανάποδα στο ταβάνι, μόλις, όμως, τους είπα ότι είμαι εβραϊκής καταγωγής, με είδαν με συμπάθεια και θαυμασμό.
Κύριε ελέησον τους Ελλαδίτες προοδευτικούς!
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της δήθεν καταγωγής των Εβραίων και της αιματολογικής τους συγγένειας από τη φύτρα του Αβραάμ και Ισαάκ. Ότι αυτούς έχουν για προπάτορές τους όλοι οι Εβραίοι. Ψέμα, μια ανιστόρητη κατασκευή. Η πλειοψηφία των Εβραίων, που ζουν σήμερα, είναι αποτέλεσμα προσηλυτισμού από διάφορες φυλές και έθνη. Την αιματολογική συγγένεια και καθαρότητα, που καταγγέλλουν οι Έλληνες προοδευτικοί όταν, σε διάφορες περιπτώσεις, τη διακηρύσσουν πολλοί ανιστόρητοι και πολλά ρατσιστικά κινήματα, την αποδέχονται όταν αναφέρεται στη σημερινή εβραϊκή παρουσία. Δυο μέτρα και δυο σταθμά, αποτέλεσμα του ισοπεδωτικού φιλοσημιτισμού.
Πάντως η βιομηχανία της ανεύρεσης εβραϊκής καταγωγής καλά κρατεί. Για διάφορους διανοούμενους, λογοτέχνες, ζωγράφους και σκηνοθέτες, π.χ. του 18ου, 19ου και 20ού αιώνα, που ζούσαν σε διάφορες χώρες, γίνονται έρευνες για να βρεθεί και να τονιστεί η εβραϊκή ρίζα τους. Καλώς αν αυτό επηρέαζε την πρόσληψη του κόσμου, επιδρούσε στην καλλιτεχνική και θεωρητική τους δουλειά. Το εβραϊκό στοιχείο αποτελεί σημαντικό έρεισμα για να κατανοήσουμε το έργο και την προσωπικότητά τους και αποτελεί μεγάλο λάθος αν το αγνοούμε.
Όμως η εβραϊκή συσχέτιση τονίζεται ακόμη και αν η οικογένειά τους είχε προσχωρήσει στον Χριστιανισμό, ακόμη και αν οι γονείς τους ή και οι ίδιοι δήλωναν άθεοι ή αδιάφοροι θρησκευτικά ή αγνωστικιστές, απέφευγαν, ή βρίσκονταν σε αντίθεση με, τους ραβίνους και τις συναγωγές, ακόμη και αν οι ίδιοι αγνοούσαν τις παλιότερες εβραϊκές ρίζες της οικογένειάς τους και τα οποιαδήποτε εβραϊκά πολιτιστικά στοιχεία δεν έπαιζαν κανένα ρόλο στη ζωή και το έργο τους. Ζούσαν, π.χ. το 1850, μέσα στο πολιτιστικό και θεωρητικό συγκείμενο της γαλλικής ή της ιταλικής, αγγλικής, ρωσικής κοινωνίας, η μητρική τους γλώσσα ήταν η γαλλική, (ή ιταλική, αγγλική, ρωσική), είχαν προγόνους από προσμείξεις με άλλα έθνη και φυλές, ποτέ δεν οραματίστηκαν ή σκέφτηκαν ίδρυση κράτους εβραϊκού, ήθελαν, απλώς, να είναι επιτυχημένοι πολίτες στην κοινωνία όπου ζούσαν, δρούσαν ως π.χ. Γάλλοι ή Γερμανοί πολίτες και συγγραφείς, όμως όλα αυτά ξεχνιούνται και μένει να λάμπει το εβραϊκό παρακλάδι, και αρχίζουν τα: ο εβραϊκής καταγωγής συγγραφέας χ και ψ. Είναι, ως ανάλογο παράδειγμα, σαν να γράφαμε σήμερα ο χριστιανός Καρκαβίτσας ή ο χριστιανικής καταγωγής Καραγάτσης, ο χριστιανός Ζολά ή ο χριστιανικής καταγωγής Πόε και ο χριστιανός Μαρξ. Θα άρεσε αυτό;
Όμως το Ισραήλ, με θρησκευτικό φανατισμό που υπερβαίνει ιστορικά δεδομένα, εθνικές και γλωσσικές ταυτότητες, πίστη και αθεΐα, μαζεύει τα παιδιά του, συγχρονικά και διαχρονικά.
Όλοι οι Αυστριακοί είναι ελληνικής καταγωγής. Το επιχείρημα αυτό μπορεί να το τεκμηριώσει ένας απλός μαθηματικός τύπος. Αν υπολογίσουμε την ελληνική παροικία στην επικράτεια της Αυστροουγγαρίας, κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, τη γονιμότητά της και τις 12 γενιές που έχουν περάσει από τότε ίσαμε σήμερα, όλοι, μα όλοι, οι Αυστριακοί, είναι ελληνικής καταγωγής, θα έχουν κάποιο πρόγονο Έλληνα, που συνδέθηκε με κάποιο αυστριακό σόι, πριν εκατόν ή διακόσια χρόνια. Κι αυτά χωρίς να συνυπολογίσουμε τους Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στην Αυστροουγγαρία προηγουμένως ή αργότερα. Παραμένουμε στα μέλη της ελληνικής παροικίας του 18ου αιώνα.
Ανέφερα το παράδειγμα αυτό για να αναδειχτεί το μέγεθος της διαστρέβλωσης που επιχειρείται με την συνεχή ανάδειξη της εβραϊκής ρίζας και αιματολογικής συνέχειας για πολλούς και διάφορους, που κατάντησε πια μια βιομηχανία. Ακόμη και για τον Τσάρλυ Τσάπλιν χύθηκαν τόνοι μελανιού για το αν είναι ή όχι εβραϊκής καταγωγής.
Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Σ΄ όλες τις χώρες του κόσμου όλοι οι κάτοικοι έχουν προσμείξεις από διάφορες φυλές και έθνη, το ίδιο και στην Ελλάδα και την Κύπρο. Σημασία
έχει η πολιτιστική σου ένταξη, η αίσθηση της εθνικής ταυτότητας, η μετοχή σου στην Ιστορία, η επιλογή του «συνανήκειν».
Μελετώντας το φαινόμενο των λινοβαμβάκων, των κρυπτοχριστιανών της Κύπρου, που λόγω της καταπίεσης της τουρκοκρατίας δήλωναν μουσουλμάνοι, βλέπουμε πόση λίγη σημασία έχει η αιματολογική συνέχεια μπροστά στην απόφαση της ένταξης σε κάποιο εθνικό σχηματισμό. Λοιπόν, οι λινοβάμβακοι επίσημα ήσαν μουσουλμάνοι, όμως στο σπίτι ήξεραν ότι ήσαν χριστιανοί, αρκετοί, μάλιστα, είχαν βαφτιστεί κρυφά στην εκκλησία. Η μητρική τους γλώσσα ήταν η ελληνική, (τούρκικά μάθαιναν όταν πήγαιναν στο τούρκικο
σχολείο, κάτι που άρχισε, κυρίως, κατά την περίοδο της αγγλοκρατίας), ήξεραν ακόμη ότι οι πρόγονοί τους ήσαν και επίσημα, και φανερά, Έλληνες χριστιανοί, πριν εκατόν ή εκατόν πενήντα χρόνια. Όταν ξεκίνησαν οι διακοινοτικές ταραχές στην Κύπρο, το 1963-1964, πολλοί από τους κρυπτοχριστιανούς ήσαν από τους πιο σκληρούς υπέρ των τουρκικών διεκδικήσεων, με φαινόμενα ακροτήτων και φανατισμού. Οι άνθρωποι αυτοί, την ώρα της σύγκρουσης και επιλογής, είχαν αποφασίσει και ξεκαθαρίσει ότι θα εντάσσονταν στο τουρκικό στρατόπεδο και, ίσως, είχαν έντονη την επιθυμία να αποδείξουν (στους Τούρκους, κυρίως, αλλά και στους Έλληνες) με τεκμήρια την τελική τους επιλογή.
Το πρόβλημα δεν βρίσκεται εδώ, στα απλά αυτά λόγια. Βρίσκεται στη στάση των Ελλαδιτών προοδευτικών διανοούμενων που αν κάποιος προσπαθήσει να αποδείξει την ελληνική καταγωγή πολλών και διαφόρων, με τα ίδια μέτρα και κριτήρια που τόσοι πολλοί ανακηρύσσονται με εβραϊκή καταγωγή, είναι έτοιμοι να εξαπολύσουν τους μύδρους τους για τα φαινόμενα αυτά της εθνικιστικής έξαρσης, να εκφράσουν το σαρκασμό τους για το φαινόμενο. Όταν όμως σημειώνεται αυτό για τους λεγόμενους εβραϊκής καταγωγής, με μια απύθμενη επαρχιωτική νοοτροπία, τα αποδέχονται και τα παρακολουθούν με σεβασμό. Δεν είναι, λοιπόν, και οι Εβραίοι ιστορική πολιτιστική κατηγορία, που υπακούει σε νόμους της Ιστορίας και της κοινωνίας, είναι κάτι υπεράνω, άσπιλο, άχραντο και άμωμο σώμα;
Γι’ αυτό και επαναλαμβάνω σε Ελλάδίτες προοδευτικούς ένα παραμύθι για την εβραϊκή καταγωγή μου, ότι κάποιος πρόγονός μου ήταν Εβραίος από τον Λίβανο, που εγκαταστάθηκε στην Κύπρο τον 19° αιώνα για εμπόριο. Εν τέλει συζούσε με μια ελληνοκύπρια χριστιανή, προ-προγιαγιά μου, με την οποία έκανε δύο κόρες. Όμως αρρώστησε και για να μην μείνουν έκθετα και ανυπεράσπιστα τα δυο του κορίτσια έπρεπε να δοθεί λύση. Λοιπόν, λίγο πριν πεθάνει, βαφτίστηκε χριστιανός και παντρεύτηκε την σύντροφό του και μητέρα των θυγατέρων του. Σε μία ώρα από Εβραίος έγινε χριστιανός, από ελεύθερος παντρεμένος, από ζωντανός νεκρός, η σύντροφός του από ελεύθερη έγινε παντρεμένη και από παντρεμένη χήρα και οι κόρες τους από νόθες έγιναν νόμιμα τέκνα και αμέσως μετά ορφανές, τονίζω με δραματικότητα και διαπιστώνω με τρόμο ότι, αυτό το παραμύθι της εβραϊκής καταγωγής μου, τους κάνει να με βλέπουν ευνοϊκά, με διάθεση αναγνώρισης και αποδοχής μου.
Προηγουμένως τους είχα αναφέρει ότι διαβάζω τον Όμηρο από το πρωτότυπο, ότι έχω αποστηθίσει όλα τα αποσπάσματα του Ηράκλειτου, ότι έχω κάνει ειδικές σπουδές στον βωβό κινηματογράφο, ότι ακούω κάθε μέρα Μπαχ, ότι είδα όλες, μα όλες, τις ταινίες των Κουροσάβα, Ταρκόφσκι, Φ. Λανγκ, Βέντερς, Πέκινπα, ότι διάβασα όλον τον Σαίξπηρ και τον Έ. Ά. Πόε. Καμία συγκίνηση γι’ αυτά, και είμαι βέβαιος ότι δεν θα συγκινούνταν ακόμη και αν τους έλεγα ότι μπορώ να περπατήσω ανάποδα στο ταβάνι, μόλις, όμως, τους είπα ότι είμαι εβραϊκής καταγωγής, με είδαν με συμπάθεια και θαυμασμό.
Κύριε ελέησον τους Ελλαδίτες προοδευτικούς!
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της δήθεν καταγωγής των Εβραίων και της αιματολογικής τους συγγένειας από τη φύτρα του Αβραάμ και Ισαάκ. Ότι αυτούς έχουν για προπάτορές τους όλοι οι Εβραίοι. Ψέμα, μια ανιστόρητη κατασκευή. Η πλειοψηφία των Εβραίων, που ζουν σήμερα, είναι αποτέλεσμα προσηλυτισμού από διάφορες φυλές και έθνη. Την αιματολογική συγγένεια και καθαρότητα, που καταγγέλλουν οι Έλληνες προοδευτικοί όταν, σε διάφορες περιπτώσεις, τη διακηρύσσουν πολλοί ανιστόρητοι και πολλά ρατσιστικά κινήματα, την αποδέχονται όταν αναφέρεται στη σημερινή εβραϊκή παρουσία. Δυο μέτρα και δυο σταθμά, αποτέλεσμα του ισοπεδωτικού φιλοσημιτισμού.
Πάντως η βιομηχανία της ανεύρεσης εβραϊκής καταγωγής καλά κρατεί. Για διάφορους διανοούμενους, λογοτέχνες, ζωγράφους και σκηνοθέτες, π.χ. του 18ου, 19ου και 20ού αιώνα, που ζούσαν σε διάφορες χώρες, γίνονται έρευνες για να βρεθεί και να τονιστεί η εβραϊκή ρίζα τους. Καλώς αν αυτό επηρέαζε την πρόσληψη του κόσμου, επιδρούσε στην καλλιτεχνική και θεωρητική τους δουλειά. Το εβραϊκό στοιχείο αποτελεί σημαντικό έρεισμα για να κατανοήσουμε το έργο και την προσωπικότητά τους και αποτελεί μεγάλο λάθος αν το αγνοούμε.
Όμως η εβραϊκή συσχέτιση τονίζεται ακόμη και αν η οικογένειά τους είχε προσχωρήσει στον Χριστιανισμό, ακόμη και αν οι γονείς τους ή και οι ίδιοι δήλωναν άθεοι ή αδιάφοροι θρησκευτικά ή αγνωστικιστές, απέφευγαν, ή βρίσκονταν σε αντίθεση με, τους ραβίνους και τις συναγωγές, ακόμη και αν οι ίδιοι αγνοούσαν τις παλιότερες εβραϊκές ρίζες της οικογένειάς τους και τα οποιαδήποτε εβραϊκά πολιτιστικά στοιχεία δεν έπαιζαν κανένα ρόλο στη ζωή και το έργο τους. Ζούσαν, π.χ. το 1850, μέσα στο πολιτιστικό και θεωρητικό συγκείμενο της γαλλικής ή της ιταλικής, αγγλικής, ρωσικής κοινωνίας, η μητρική τους γλώσσα ήταν η γαλλική, (ή ιταλική, αγγλική, ρωσική), είχαν προγόνους από προσμείξεις με άλλα έθνη και φυλές, ποτέ δεν οραματίστηκαν ή σκέφτηκαν ίδρυση κράτους εβραϊκού, ήθελαν, απλώς, να είναι επιτυχημένοι πολίτες στην κοινωνία όπου ζούσαν, δρούσαν ως π.χ. Γάλλοι ή Γερμανοί πολίτες και συγγραφείς, όμως όλα αυτά ξεχνιούνται και μένει να λάμπει το εβραϊκό παρακλάδι, και αρχίζουν τα: ο εβραϊκής καταγωγής συγγραφέας χ και ψ. Είναι, ως ανάλογο παράδειγμα, σαν να γράφαμε σήμερα ο χριστιανός Καρκαβίτσας ή ο χριστιανικής καταγωγής Καραγάτσης, ο χριστιανός Ζολά ή ο χριστιανικής καταγωγής Πόε και ο χριστιανός Μαρξ. Θα άρεσε αυτό;
Όμως το Ισραήλ, με θρησκευτικό φανατισμό που υπερβαίνει ιστορικά δεδομένα, εθνικές και γλωσσικές ταυτότητες, πίστη και αθεΐα, μαζεύει τα παιδιά του, συγχρονικά και διαχρονικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου