του Σάββα Ιακωβίδη
Η «σκευωρία» που θα… στηθεί και η απαξίωση του ΑΚΕΛ
Το ΑΚΕΛ είναι ένα μεγάλο και ιστορικό κόμμα. Έδωσε και δίνει μάχες για τον απλό άνθρωπο, τον εργάτη και τον αγρότη. Η αριστερή φιλοσοφία του επιτρέπει σε κάθε τρίτο παρατηρητή να αναμένει πως το κόμμα αυτό θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των μελών με σοβαρότητα. Εδώ και δεκαετίες, το ΑΚΕΛ έκτισε μεταξύ των μελών του διάφορες βεβαιότητες που, στο τέλος, αποδεικνύονται γυαλιστεροί πλην κενοί μύθοι.
Ότι, δηλ., είναι το κόμμα του λαού. Αλλά στους κόλπους του λειτουργεί μια νομενκλατούρα, που ευνοεί τους υψηλά ιστάμενους και όχι τους γνήσιους πατριώτες ΑΚΕΛικούς. Ότι ξέρει να αντιμετωπίζει επιτυχώς τα διάφορα προβλήματα των πολιτών. Η πενταετής διακυβέρνηση του τόπου -είναι αλήθεια με τη στήριξη του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ- σώρευσε τον τόπο σε ερείπια και οδήγησε πολλά μέλη του κόμματος σε απόγνωση. Η διακυβέρνηση Χριστόφια έχει απαξιωθεί και προκαλεί την οργή της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.
Το Μαρί και η καταστροφή της οικονομίας έκαναν ακόμα και μέλη του ΑΚΕΛ να διερωτώνται πλέον για τις ικανότητες της ηγεσίας τους, που τόσα χρόνια τους μπούκωνε με διαβεβαιώσεις ότι μόνο το κόμμα τους μπορούσε να βγάλει τον τόπο από τα πολιτικά,
οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα.
Θεωρητικά, έτσι έπρεπε να συμβεί. Στην πράξη, όμως, το ΑΚΕΛ και ο Δ. Χριστόφιας απέτυχαν οικτρά. Γιατί; Διότι, όντας αυτοί καθαρόαιμοι κομμουνιστές, βρέθηκαν προ του μέγιστου διλήμματος: Να αντιμετωπίσουν με νεο-φιλελεύθερους όρους μια καπιταλιστική κρίση ή να την αφήσουν να πυορροεί και το απόστημα να σπάσει. Προτίμησαν το δεύτερο, έστω και αν σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι πήραν μέτρα, αλλά…
Η παγκόσμια κρίση και οι εγγενείς παθογένειες του συστήματος και τα εγκλήματα τραπεζιτών οδήγησαν στο σημερινό κατάντημα. Πρέπει να κάνουμε μια διαπίστωση: Το σημερινό ΑΚΕΛ δεν είναι εκείνο πριν από δέκα ή 20 ή 30 χρόνια. Έχει αλλάξει πολύ. Δεν το λέμε εμείς, το καταγράφει ο Γεώργιος Κ. Γεωργίου, βουλευτής του κόμματος.
Σε κείμενό του («Σ», 30/9/2013), παραδέχεται: «Εσωγενείς αδυναμίες της Αριστεράς… οργανωτική χαλάρωση, παραγοντισμός, ελλιπής ιδεολογική και πολιτική αρματωσιά, έδωσαν πρόσφορο έδαφος. Δημιούργησαν ρωγμές στα διαχρονικά τείχη - κατοχυρωμένα χαρακτηριστικά της Αριστεράς μέσα στην κοινωνία: εντιμότητα στελεχών της, ανιδιοτέλεια, κοινωνική ευαισθησία, πνεύμα συλλογικότητας, διαφάνεια».
Και προσθέτει: «Αναμφισβήτητα, το κύρος και το ηθικό ανάστημα της Αριστεράς έχει τρωθεί το τελευταίο διάστημα από τις διάφορες αποκαλύψεις για διερευνώμενα σκάνδαλα». «Εμείς λαμόγια δεν έχουμε», υποστηρίζει, για να προσθέσει πως ο τόπος χρειάζεται μιαν Αριστερά «τίμια, του ήθους και της ευθύνης», που θα αποκτηθεί «με γενναίες και ρηξικέλευθες αποφάσεις…». Τις τελευταίες ημέρες, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ ισχυρίζεται πως εναντίον του κόμματος εξυφαίνεται μια σκευωρία, για την οποία, λέγει, έχει στοιχεία και «αν στηθεί (!) αυτή η σκευωρία», τότε θα τα δώσει στη δικαιοσύνη!
Το ΑΚΕΛ και ο Δ. Χριστόφιας κατηγορούνται για την καταστροφή του τόπου. Το κόμμα βρίσκεται στο εδώλιο. Στριμώχνεται και επικρίνεται. Η καλύτερη άμυνά του θα ήταν η ηγεσία του να βγει και να παραδεχτεί ότι διέπραξε λάθη. Ότι δεν χειρίστηκε το Μαρί και την οικονομία με υπευθυνότητα. Και να απολογηθεί στους πολίτες.
Αντ’ αυτών, φωνάζει για σκευωρίες, καταγγέλλει υποθέσεις που ΘΑ στηθούν και ισχυρίζεται ότι θέλουν να το αποδυναμώσουν. Μα, ο χειρότερος εχθρός του ΑΚΕΛ είναι… το ίδιο, η πολιτική και οι ηγέτες του που κυβέρνησαν, κακή τη μοίρα, τον τόπο. Αυτά το απαξιώνουν και το έχουν συρρικνώσει. Πότε θα κάνει την αυτοκριτική του; Πότε θα αναμέλψει ένα εύτολομο mea culpa προς τα μέλη του και τους πολίτες;
Η «σκευωρία» που θα… στηθεί και η απαξίωση του ΑΚΕΛ
Το ΑΚΕΛ είναι ένα μεγάλο και ιστορικό κόμμα. Έδωσε και δίνει μάχες για τον απλό άνθρωπο, τον εργάτη και τον αγρότη. Η αριστερή φιλοσοφία του επιτρέπει σε κάθε τρίτο παρατηρητή να αναμένει πως το κόμμα αυτό θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των μελών με σοβαρότητα. Εδώ και δεκαετίες, το ΑΚΕΛ έκτισε μεταξύ των μελών του διάφορες βεβαιότητες που, στο τέλος, αποδεικνύονται γυαλιστεροί πλην κενοί μύθοι.
Ότι, δηλ., είναι το κόμμα του λαού. Αλλά στους κόλπους του λειτουργεί μια νομενκλατούρα, που ευνοεί τους υψηλά ιστάμενους και όχι τους γνήσιους πατριώτες ΑΚΕΛικούς. Ότι ξέρει να αντιμετωπίζει επιτυχώς τα διάφορα προβλήματα των πολιτών. Η πενταετής διακυβέρνηση του τόπου -είναι αλήθεια με τη στήριξη του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ- σώρευσε τον τόπο σε ερείπια και οδήγησε πολλά μέλη του κόμματος σε απόγνωση. Η διακυβέρνηση Χριστόφια έχει απαξιωθεί και προκαλεί την οργή της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.
Το Μαρί και η καταστροφή της οικονομίας έκαναν ακόμα και μέλη του ΑΚΕΛ να διερωτώνται πλέον για τις ικανότητες της ηγεσίας τους, που τόσα χρόνια τους μπούκωνε με διαβεβαιώσεις ότι μόνο το κόμμα τους μπορούσε να βγάλει τον τόπο από τα πολιτικά,
οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα.
Θεωρητικά, έτσι έπρεπε να συμβεί. Στην πράξη, όμως, το ΑΚΕΛ και ο Δ. Χριστόφιας απέτυχαν οικτρά. Γιατί; Διότι, όντας αυτοί καθαρόαιμοι κομμουνιστές, βρέθηκαν προ του μέγιστου διλήμματος: Να αντιμετωπίσουν με νεο-φιλελεύθερους όρους μια καπιταλιστική κρίση ή να την αφήσουν να πυορροεί και το απόστημα να σπάσει. Προτίμησαν το δεύτερο, έστω και αν σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι πήραν μέτρα, αλλά…
Η παγκόσμια κρίση και οι εγγενείς παθογένειες του συστήματος και τα εγκλήματα τραπεζιτών οδήγησαν στο σημερινό κατάντημα. Πρέπει να κάνουμε μια διαπίστωση: Το σημερινό ΑΚΕΛ δεν είναι εκείνο πριν από δέκα ή 20 ή 30 χρόνια. Έχει αλλάξει πολύ. Δεν το λέμε εμείς, το καταγράφει ο Γεώργιος Κ. Γεωργίου, βουλευτής του κόμματος.
Σε κείμενό του («Σ», 30/9/2013), παραδέχεται: «Εσωγενείς αδυναμίες της Αριστεράς… οργανωτική χαλάρωση, παραγοντισμός, ελλιπής ιδεολογική και πολιτική αρματωσιά, έδωσαν πρόσφορο έδαφος. Δημιούργησαν ρωγμές στα διαχρονικά τείχη - κατοχυρωμένα χαρακτηριστικά της Αριστεράς μέσα στην κοινωνία: εντιμότητα στελεχών της, ανιδιοτέλεια, κοινωνική ευαισθησία, πνεύμα συλλογικότητας, διαφάνεια».
Και προσθέτει: «Αναμφισβήτητα, το κύρος και το ηθικό ανάστημα της Αριστεράς έχει τρωθεί το τελευταίο διάστημα από τις διάφορες αποκαλύψεις για διερευνώμενα σκάνδαλα». «Εμείς λαμόγια δεν έχουμε», υποστηρίζει, για να προσθέσει πως ο τόπος χρειάζεται μιαν Αριστερά «τίμια, του ήθους και της ευθύνης», που θα αποκτηθεί «με γενναίες και ρηξικέλευθες αποφάσεις…». Τις τελευταίες ημέρες, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ ισχυρίζεται πως εναντίον του κόμματος εξυφαίνεται μια σκευωρία, για την οποία, λέγει, έχει στοιχεία και «αν στηθεί (!) αυτή η σκευωρία», τότε θα τα δώσει στη δικαιοσύνη!
Το ΑΚΕΛ και ο Δ. Χριστόφιας κατηγορούνται για την καταστροφή του τόπου. Το κόμμα βρίσκεται στο εδώλιο. Στριμώχνεται και επικρίνεται. Η καλύτερη άμυνά του θα ήταν η ηγεσία του να βγει και να παραδεχτεί ότι διέπραξε λάθη. Ότι δεν χειρίστηκε το Μαρί και την οικονομία με υπευθυνότητα. Και να απολογηθεί στους πολίτες.
Αντ’ αυτών, φωνάζει για σκευωρίες, καταγγέλλει υποθέσεις που ΘΑ στηθούν και ισχυρίζεται ότι θέλουν να το αποδυναμώσουν. Μα, ο χειρότερος εχθρός του ΑΚΕΛ είναι… το ίδιο, η πολιτική και οι ηγέτες του που κυβέρνησαν, κακή τη μοίρα, τον τόπο. Αυτά το απαξιώνουν και το έχουν συρρικνώσει. Πότε θα κάνει την αυτοκριτική του; Πότε θα αναμέλψει ένα εύτολομο mea culpa προς τα μέλη του και τους πολίτες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου