Αντώνη, δεν είναι αυτός ο δρόμος!

του Θανάση Μαυρίδη

Η προσφυγή στις κάλπες είναι η χειρότερη επιλογή που μπορεί να υπάρξει αυτή την περίοδο. Είναι η συνταγή της απόλυτης καταστροφής. Μόνο τυχοδιώκτες θα έπαιζαν στα ζάρια το μέλλον της χώρας. Και μόνο ακραίοι ιεροκήρυκες του μίσους θα επιχειρούσαν να ανακαλύψουν πατριωτικά ψήγματα σε μία άκρως επικίνδυνη επιλογή. Και το επικίνδυνο είναι το γεγονός ότι επέλεξαν την ρήξη σε μία περίοδο που κάτι τέτοιο δεν μας ευνοεί πολιτικά στην Ευρώπη.
Το λέμε εδώ και καιρό ότι οι λογιστικές ακροβασίες του κ. Στουρνάρα δεν συνιστούν σενάριο εξόδου από την κρίση. Το πρωτογενές πλεόνασμα που ο ίδιος εφηύρε θα το απέρριπτε δίχως δεύτερη σκέψη, αν αντί του υπουργού Οικονομίας της Ελλάδας είχε ένα χαρτοφυλάκιο επόπτη της ελληνικής κυβέρνησης. Κι όμως! Επιμένει ότι η Ελλάδα έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και ζητά από την Ευρώπη να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της για το χρέος. Ειλικρινά, δεν ξέρουμε ποιος κοροϊδεύει ποιον.
Τα νούμερα δεν βγαίνουν και είναι κρίμα αν αυτό το ανακαλύπτουν μόλις τώρα στην κυβέρνηση. Προσωπικά δεν το πιστεύω. Το αντίθετο! Θέλω να πιστεύω ότι είχαν αίσθηση των μεγάλων δυσκολιών και ότι παρασύρθηκαν, ότι θέλησαν να παρασυρθούν από
προτάσεις που τους "έταξαν" έναν μαγικό τρόπο για να βγούμε από την κρίση. Όπως τότε που με ταχυδακτυλουργικά κόλπα κατορθώσαμε και εισήλθαμε στην ζώνη του ευρώ.
Μόνο που όλα αυτά δεν έχουν μεγάλο κύκλο ζωής. Αργά ή γρήγορα η οφθαλμαπάτη αποκαλύπτεται. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, αναγνωρίζεται, επιτέλους, ο καταστροφικός ρόλος της βεβιασμένης εισόδου μας στην ζώνη του ευρώ. Αν ο κ. Παπαντωνίου και ο κ. Στουρνάρας δεν είχαν τότε ακολουθήσει το μονοπάτι της δημιουργικής λογιστικής, σήμερα δεν θα είχαμε φτάσει τόσο χαμηλά. Κι όμως! Τότε τους θεωρούσαμε ήρωες...
Η αλήθεια είναι ότι μετά από λίγο καιρό η "ύβρις" πληρώθηκε. Το ίδιο κινδυνεύουμε να πάθουμε και σήμερα. Το ίδιο ακριβώς! Είναι πιθανό να ξεγελάσουμε τους δανειστές μας ή να τους πιέσουμε και να τους αναγκάσουμε να συνεχίσουν την χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος. Ίσως και πάλι να θεωρήσουμε ότι τα έχουμε καταφέρει κι ότι εδώ τελειώνει η προσπάθειά μας. Ότι αυτό ήταν όλα όσα έπρεπε να κάνουμε για την σωτηρία της χώρας. Λάθος! Το μόνο που θα έχουμε καταφέρει είναι να κοροϊδέψουμε για άλλη μία φορά τους εαυτούς μας και μόνο. Το ελληνικό πρόγραμμα χρηματοδοτήθηκε για να έχουμε τον χρόνο να προχωρήσουμε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Αν εμείς σπαταλήσαμε αυτό τον χρόνο σε κολπάκια, δεν μας φταίνε πάλι οι άλλοι...
Αν ο κ. Στουρνάρας ζούσε στην αρχαιότητα θα είχε την τύχη να σφραγίσει το πέρασμά του στην αιωνιότητα, μέσω του έργου κάποιου από τους διάσημους τραγικούς μας ποιητές. Η μοναδική του ικανότητα να πουλάει με ιδανικό τρόπο τις υπηρεσίες του, δεν θα είχε περάσει απαρατήρητη...
Το θέμα, όμως, δεν είναι ο κ. Στουρνάρας, αλλά ο κ. Σαμαράς. Μέχρι σήμερα μπορεί να ήταν βολικό για όλους να "πίστευαν" τις διαβεβαιώσεις του κυρίου υπουργού και ας μη τις πίστευαν. Αλλά τώρα τα πράγματα έφτασαν σε ένα σημείο που δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο.
Η Ευρώπη, κύριε Σαμαρά, δεν εκβιάζεται. Και πολύ περισσότερο δεν θαμπώνεται από τα καθρεφτάκια που προσπαθούμε να της πουλήσουμε. Και σαν θέαμα, για σκεφτείτε το, είναι αστείο. Θα πρέπει, λοιπόν, να αποφασίσουμε αν θέλουμε να εργαστούμε πραγματικά για το μέλλον αυτής της χώρας ή να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε την διολίσθησή της προς το χάος και τον αφανισμό. Διότι η Οικονομία, κύριε Σαμαρά, δεν θέλει ούτε κόλπα, ούτε τσαμπουκάδες. Θέλει όραμα.
Κι η αλήθεια είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει αδικήσει τον εαυτό του. Θυμάμαι ένα καταπληκτικό άρθρο που είχε γράψει πριν δέκα χρόνια για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Ο κ. Σαμαράς βίωνε τότε την μοναξιά του πολιτικού και του κομματικού του απομονωτισμού. Κι όμως! Ήταν ένα άρθρο που επιβεβαιώθηκε στην πορεία 100%. Ο κ. Σαμαράς αντιλαμβάνεται για την αγορά πολλά περισσότερα πράγματα από όσα θα ήθελαν να αντιληφθούν κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται ως άνθρωποι της αγοράς.
Αντί, λοιπόν, να αγοράζει από την λαϊκή αγορά των φθηνών πολιτικών λύσεων ότι μοιάζει εκείνη την ώρα να θεραπεύει την ματαιότητα της στιγμής, ας τολμήσει να κάνει αυτό που σίγουρα γνωρίζει καλύτερα: Να δώσει όραμα στην αγορά και στην κοινωνία. Κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί ούτε με πολιτικές Στουρνάρα ούτε με μονολόγους Μπαλτάκου. Θέλει την διορατικότητα και την τόλμη που διέκρινε εκείνο το άρθρο. Είναι κρίμα να παρασύρεται από τις εύκολες και μαγικές λύσεις των αριθμολάγνων ή από τις δήθεν ιδιοφυείς ιδέες περί τακτικής. Ειλικρίνεια και όραμα θέλει ο κόσμος κύριε Σαμαρά. Όταν δουν οι Έλληνες τα δύο αυτά στοιχεία, θα σας ακολουθήσουν. Τότε και μόνο τότε...