«Ήδ’ η αρετή τόδ’ άεθλον ανθρώπινον άριστον» = Να ποια είναι η αρετή, ποιό το χρυσό μετάλλιο. (Τυρταίος υποθήκαι)
Άφηκα να διαβεί λίγος καιρός να καταλαγιάσουν οι ιαχές της επιτυχίας του φετινού «Σπάρταθλον». Να δούμε και τη συνέχεια.
Μα θαρρώ θάφτηκε στη σιωπή μας. Άλλωστε τόλεγε ο αρχαίος: «Θνάσκει σιγηθέν – ή σιγασθέν – και μέγα έργον». Δηλαδή και σπουδαίο έργο πεθαίνει αν αποσιωπηθή. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι εξουσιαστές και οι μικρόψυχοι.
Και ποιό το «μέγα έργον» πέρα απ’ αυτό τούτο το «Σπάρταθλον»;
Θαρρώ οι αθλητές από τα πέρατα του κόσμου π’ αφού αγωνίστηκαν σκληρά κι αξιώθηκαν ν’ ασπαστούν τον Λεωνίδα όταν στεφανώνονται μπροστά στις σημαίες των πατρίδων τους και μπροστά στα μάτια του κόσμου λουσμένοι τη δόξα. (Κανονικά αυτοί οι αθλητές π’ όνειρό τους είχαν να φιλήσουν τον Λεωνίδα, θάπρεπε να στεφανώνονται μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου όπως Ολυμπιονίκες και καλλίτερα, αφού μόνοι αυτοί στον κόσμο εδώ πάνω δεν αγωνίζονται για χρήματα ή ρεκόρ παρά δείχνουν ποιά η αρετή και το χρυσό μετάλλιο. Κι ούτε η Σπάρτη να παρακαλεί να ενταχθή το «Σπάρταθλον» στα Ολυμπιακά αγωνίσματα. Δεν του ταιριάζει μαζί με το πίνγκ-πόνγκ και το χόκεϊ επί πάγου).
Όμως κατά τον εφετινό εορτασμό θαρρώ επίσης ότι εκείνο που αρίστευσε ήταν το μήνυμα – χαιρετισμός του ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ. Μέγα έργο κορυφαίο και εξόχως συγκινητικό, αφού το βράδυ ’κείνο στη Σπάρτη δεν ακούστηκε μήνυμα αλλά ήρθε και στάθηκε και τη χαιρέτησε ένα γεγονός.
Κι άλλους εδόνησε, άλλους «φούσκωσε», ιδίως παρισταμένους υπουργούς κι αξιωματούχους του «ναι σε όλα» και του διαβείτε οι Μήδοι των δόσεων και των δαρεικών, ο πραγματικός φασισμός, άλλους ξάφνιασε και πολλοί μέσα στο θόρυβο δεν πρόσεξαν καν. Και πάντως όλα μακριά πολύ από τα: «Ξέρξου γράψαντος πέμψον τα όπλα αντέγραψεν ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ», το «ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ», το «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ». Που ήταν το
«διακριτικόν της ουσίας» του.
Μα ανεξάρτητα απ’ αυτά, τώρα που κατάκατσε ο κουρνιαχτός, νομίζω ότι ήταν το πρώτο που θάπρεπε όλους ν’ απασχολήσει. Τους άρχοντες. Το Δήμαρχο με το Δημοτικό του Συμβούλιο να δώκουν πρώτοι το σύνθημα. Τους διδασκάλους, τους καθηγητάς, τα σχολεία όλα από του νηπιαγωγείου ως του πανεπιστημίου. Τον τύπο γενικώς (έντυπο και ηλεκτρονικό). Τους κομπιουτεράδες. Όλους μας.
Και ν’ απαιτήσουμε την αναγραφή του πρώτα χρυσοίς γράμμασι και την τοποθέτησή του σε στήλη και βάθρο υψηλό, κι αντίγραφό του σε λάρνακα χρυσή και πάνω του ν’ απλώσουμε μεταξωτό πανί να το προστατεύει από τη σκόνη. Για να δηλώνεται πως κάτι πολύτιμο κι ανεκτίμητο υπάρχει μέσα ’κει. Όχι μόνο τώρα με το μνημόνι αλλά στους αιώνες των αιώνων.
Γιατί το μήνυμα του Μίκη στο «Σπάρταθλον 2013» δεν είχε ταίρι. Όπως δεν είχε το πολίτευμα της Σπάρτης. (Μεγάλο ρήμα τοπολιτεύομαι = ζω εν ελευθέρα, αυτόνομη, αυτόδικη κι αυτοτελή πολιτεία, όλ’ αυτά δικά μου μη υπαγορευόμενα έξωθεν, και πάντως πολύ υψηλότερα απ’ το απλώς ζω. Και η Σπάρτη επολιτεύθη εν Θεοίς. Χωρίς νάβρει μιμητές στους αιώνες).
Απλό, δωρικό, υπομνηστικό των αρχών και αξιών των Λακεδαιμονίων το μήνυμα του Μίκη τσακίζει. Ανακοινώνει και διαρκώς αγγέλλει γιατί ο άνθρωπος πρέπει ν’ αγωνίζεται. Πάνω απ’ όλα για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το υπέρτατο αγαθό. Που είναι ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ και ΟΡΟΣ απαράβατος η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ για όλα τα υπόλοιπα. Γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία, ούτε κοινωνική απελευθέρωση, οικονομία, δικαιώματα…
Κι είναι αυτή για την οποία προ παντός άλλου καλούμαστε ν’ αγωνιστούμε σήμερα που «νεοβάρβαροι τραπεζίτες με τη γραβάτα ξαναχτυπούν με τη μεγαλύτερη και την πιο επικίνδυνη δύναμη απ’ όσες γνώρισε η ανθρωπότητα». ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Και μετά την ΑΡΕΤΗ. Τον έντιμον άνθρωπον.
Φροντίσαμε όμως δυστυχώς, Σπαρτιάτες εμείς, αφού δηλητηριάσαμε το μήνυμα του Μίκη, εν συνεχεία το περιβάλλαμε «αιδήμονα σιωπή». Σαν τον Αρποκράτη το θεό των βαρβάρων που επέβαλε να μη μιλάμε βάζοντας ταφόπλακα στο λόγο.
Έτσι αντί να το ιδούμε ευκαιρία και με τα φτερά του να ταξειδέψουμε τη Σπάρτη και την Ελλάδα στα πέρατα της Γης, αρποκρατείως εσιγήσαμεν.
Είμαστε άραγε απόγονοι πιστοί «τοις ’κείνων ρήμασι»;
Και νάναι το «τοις, άρθρον οριστικόν, μαζί με το «αγγέλλειν», αυτά που στο γνωστό Σιμωνίδειον επίγραμμα σηκώνουν το μέγα βάρος. Την ομορφιά του κόσμου. Τα καμαρωλίθια στο γεφύρι που συνδέει το χτες με το σήμερα. (Στους επιγραμματοποιούς τα άρθρα, απουσιάζουν. Να όμως που εδώ ο Σιμωνίδης έχει άρθρο και μάλιστα οριστικόν. «Τοις ’κείνων ρήμασι», δίχως και ειδικοί να το προσέχουν, όπως δεν προσέξαμε του Μίκη «το χαίρε»).
Και που έχει το «τοις». Στα ρήματα εκείνων!
Πιστοί δηλαδή όχι σε νόμους φυσικούς ή ηθικούς! Αλλά «τοις».
Της Σπάρτης της ξεχωριστής. Της πατρίδος της μοναδικής. Των προγόνων. Της ιστορίας τους νόμους. Της παράδοσης της Σπάρτης συνθέτοντας πολιτισμόν μοναδικόν. Της «ου πόλεως η Σπάρτη πολιτείαν, αλλ’ ανδρός ασκητού και σοφού βίον έχουσα» (όλο το κράτος ήταν και ζούσε σαν ένας σοφός αθλητής).
Πιστοί στα θρυλούμενα και ιστορούμενα ρήματα. Του Ηρακλή πιστοί, του μοναδικού θνητού π’ ανέβηκε στον Όλυμπο ζωντανός και γίνηκε κορφή του, του φοβερού αυτού συμβολισμού. Τοις. Του ύψιστου ιδανικού της τιμής που δεν έχει τιμή.
Των τριακοσίων που μένουν πάντα ζωντανοί: Οδηγοί των ανθρώπων όπου γης που θέλουν να είναι και να παραμείνουν άνθρωποι. Ακέραιοι πολίτες όπως δίδαξαν οι τριακόσιοι και γράφει ο Μίκης.
Τοις. Πού συνέθεσαν το πρεσβείον της αρετής αντίθετο της ντροπής.
Όμως ας αφήσουμε το Μίκη με τον υποδειγματικό εις το διαλέγεσθαι δωρικό του λόγο και φρόνημα. Ας ακούσουμε άλλη μια φορά ένα εμπνευσμένο χρονικό της Σπάρτης. Το μάθημα του αξιοβίωτου βίου. Που σήμερα οι νόμοι της εκβαρβάρωσης λογαριάζουν έγκλημα. Να θες δηλαδή να ζήσεις με δική σου γνώμη, θέληση, λόγο και πειθαρχία. Μάθημα που αρνείται να παρακολουθήσει το πρόγραμμα της υποτίμησης του ανθρώπου, την πολιτική μανία και τη λογική των αγορών.
Κι ας το πάρουμε ως την ψυχή μας κι αφού το χαρούμε ας αναρωτηθούμε άλλη μια φορά αν είμαστε άξιοι απόγονοι εκείνωντοις ρήμασι πιστοί. Δίχως να ξεχνούμε πως ένα χρέος έχουμε: Πώς θα ελευθερώσουμε την πατρίδα που υποδούλωσαν νεοβάρβαροι και νεοηγεμόνες εγχώριοι σατράπες.
Ας ακούσουμε. Μίκης ο περικλεέστατος Έλλην κρούει. Ο περίπυστος μουσουργός αγωγός ανθρώπων.
«Οι σημερινοί Έλληνες δεν ακολουθούν το παράδειγμα της Σπάρτης»
«Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Σας ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να μιλήσω σε μια τόσο ξεχωριστή στιγμή, κατά την οποία αναπλάθεται η Ιστορική μας Μνήμη με πρωταγωνιστές τους 300 Σπαρτιάτες που θυσιάστηκαν για τα πιο μεγάλα ιδανικά του ανθρώπου: την Πατρίδα και την Ελευθερία.
Μπορεί τελικά να πέρασαν οι βάρβαροι, όμως η αυτοθυσία των ηρώων όχι μόνο νίκησε αλλά έγινε ένα αθάνατο ιστορικό δίδαγμα για κάθε πατριώτη, για κάθε ελεύθερο άνθρωπο.
Από τότε πέρασαν πολλοί αιώνες, όμως οι 300 του Λεωνίδα, οι 300 της Σπάρτης παραμένουν ζωντανοί. Οδηγοί των ανθρώπων όπου γης, που θέλουν να παραμείνουν άνθρωποι! Δηλαδή υπεύθυνοι και ακέραιοι πολίτες, πρόθυμοι να θυσιαστούν για τα μεγάλα ιδανικά, όπως μας δίδαξαν οι 300 Σπαρτιάτες.
Σήμερα το παράδειγμα αυτό είναι πιο επίκαιρο από ποτέ! Οι ορδές των νεοβαρβάρων ξαναχτυπούν με τη μεγαλύτερη και την πιο επικίνδυνη δύναμη από όσες γνώρισε ως τώρα η ανθρωπότητα. Απ’ τη μια μεριά οι έμποροι του μαύρου θανάτου που ξανάρθανε στη γειτονιά μας με τα θωρηκτά, τα αεροπλάνα και τους πυραύλους τους διψασμένοι για φρέσκια σάρκα αθώων για να επικυρώσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους και να γεμίσουν τα ταμεία τους με ματωμένα δολλάρια. Απ’ την άλλη οι νεοβάρβαροι Τραπεζίτες με την γραβάτα έχουν πιάσει με τις άυλες δαγκάνες τους τον Λαό μας και του πίνουν το αίμα, του ρουφούν την ψυχή και προσπαθούν να του σβήσουν τη μνήμη. Έχουν στόχο να μας εξαθλιώσουν, να γονατίσουμε, για να βάλουν στις τσέπες τους τον εθνικό μας πλούτο και τελικά να μας μεταβάλουν σε ραγιάδες.
Λυπάμαι που οι σημερινοί Έλληνες δεν ακολουθούν το παράδειγμα της Σπάρτης. Οι μανάδες δεν λένε στα παιδιά τους «Ή ταν ή επί τας». Πλήθυναν στη χώρα μας οι Εφιάλτες που ξεσκονίζουν τα παπούτσια της Τρόικα και βοηθούν τους βαρβάρους στο καταστροφικό τους έργο.
Ας γίνει λοιπόν η σημερινή σας εκδήλωση ένας τόπος ανάστασης της ιστορικής μας μνήμης.
Όσοι πιστεύουν στη διάρκεια και στην ενότητα του ελληνισμού. Όσοι γονατίζουν μπροστά στη θυσία των προγόνων μας. Όσοι αντιστέκονται στις σφαγές την ιμπεριαλιστών και στον βρώμικο πόλεμο της Ευρώπης των Τραπεζών, πρέπει να γνωρίζουν ότι τα σημερινά μας λάβαρα για να αντιμετωπίσουμε τους νεοβαρβάρους γράφουν τις λέξεις ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
Σας χαιρετώ.»
Κι ας το στείλουμε αυτό το μήνυμα στα πέρατα της Γης. Ως τη μακρινή Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Ιαπωνία και την Κίνα, ως την Αμερική και τον Καναδά. Στους εταίρους. Το Βόρειο και Νότιο ημισφαίριο. Όπου το εύρος του πανανθρώπινου ελεύθερου ελληνισμού. Δηλ. παντού.
Δεν του ταιριάζει μικροψυχία και «αιδήμων σιωπή». «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης…». Αρποκράτειος σιγή.
Αλλά να το διαλαλούμε πρέπει εις το διηνεκές. Συνεχώς όπου βρεθούμε και σταθούμε να διακηρύττουμε το μήνυμα του Μίκη(αγγέλλειν). Να τόχουμε στο αενάως νυν, αφού το κάνουμε ψυχή μας και βίωμα μέχρι να ελευθερωθή η σκλάβα πατρίδα. Η ιστορική ώρα το καλεί.
«Ηδ’ η αρετή τόδ’ άεθλον ανθρώπινον άριστον». (Αυτή ‘ναι τώρα η αρετή. Ο άριστος αγώνας).
Σημ. Ι. Για τον κ. Δήμαρχο κι επειδή τη βραδυά του «Σπάρταθλον» και μέχρι σήμερα «ό,τι δε ποιήσοι ου διεσήμηνε» (= τί ήθελε να κάμει δεν το φανέρωσε) ας αποκαλύψει. Αναμένομεν.
ΙΙ. Για όλους εμάς: Μου διαφεύγει ο σοφός που είπε «Όταν κατεβαίνουν οι λύκοι ευτυχώς υπάρχουν τα ουρλιαχτά τους και μας κρατούνε ξάγρυπνους. Το κακό είναι μη συνηθίσουμε τα ουρλιαχτά τους και κοιμηθούμε ήσυχοι».
ΙΙΙ.. Περί υβριστών «ουδαμού λέγω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου