γράφει ο «Μακεδών»
Η αναγκαιότητα της ύπαρξης «εθνικής ενότητας» υποστηρίζεται από όλους και σε κάθε ευκαιρία. Αποτελεί ευχή, αλλά δεν άκουσα και δεν διάβασα κάποια ανάλυση περί του πώς θα επιτευχθεί αυτή η εθνική ενότητα. Λέγεται επίσης, πως οι Έλληνες μόλις βρεθούμε απέναντι στα δύσκολα, πολλαπλασιάζουμε τις δυνάμεις και αντιμετωπίζουμε με επιτυχία τους κινδύνους.
Όμως, η εθνική ενότητα εμπρός στον κίνδυνο δεν είναι αυτονόητη, δεν συσπειρώνει δηλαδή αυτομάτως, χωρίς προϋποθέσεις τους Έλληνες (ούτε αποτελεί αποκλειστικό προτέρημα των Ελλήνων).
Αν η ενότητα επερχόταν αυτονόητα εμπρός στον κίνδυνο, πρέπει να εξηγηθεί γιατί δεν ήσαν ενωμένοι οι Έλληνες κατά το 1944 έως το 1949 στην Ελλάδα. Ασήμαντος ήταν μήπως ο κίνδυνος; Τα στοιχεία καταγράφουν μεγαλύτερες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό, από ό,τι κατά την διάρκεια της γερμανικής Κατοχής. Δεν ήσαν ενωμένοι οι Έλληνες τότε, όμως οι ίδιοι Έλληνες ήσαν αυτοί που αποτελούσαν μια γροθιά το 1940, όταν έγραψαν το έπος στα Βορειοηπειρωτικά βουνά.
Τα ίδια και κατά την Μικρασιατική καταστροφή, όπου το μίσος των δυο παρατάξεων οδήγησε στον Διχασμό και στη ντροπιαστική ήττα, παρόλο που ο ίδιος λαός, η ίδια πολιτική
και στρατιωτική ηγεσία, οδήγησε τον ελληνισμό στο θρίαμβο των Βαλκανικών Πολέμων, λίγα χρόνια πριν.
Πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει. Και μόνον αυτές όμως καθιστούν κατανοητό ότι η εθνική ενότητα επιτυγχάνεται μόνον υπό προϋποθέσεις. Είναι υπαρκτή όταν υπάρχει ηγεσία ενωμένη, την οποία εμπιστεύεται ο λαός. Όταν υπάρχει όραμα με ορατές τις δυνατότητες υλοποίησής του. Όταν οι εκπρόσωποι του λαού πράγματι τον υπηρετούν. Όταν διαπαιδαγωγείται με αρχές, που αποδεδειγμένα οδηγούν σε αξιοπρεπή ζωή. Τότε ο λαός, αυτοβούλως θα υποστεί τις θυσίες και θα ακολουθήσει τους ηγέτες του στο δρόμο που χάραξαν, και τότε η ενότητα θα είναι πραγματοποιήσιμη. Αλλιώς, θα είναι μόνο σύνθημα για παρηγοριά.
Η Ελλάδα σήμερα στερείται ηγετών -σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, και ιδίως της πνευματικής- των οποίων οι λόγοι και οι πράξεις θα πείσουν τον λαό πως υπάρχει όραμα αλλά και προοπτική επίτευξής του. Απεναντίας, ο πολιτικός κόσμος αλληλοϋποβλέπεται, και -το χειρότερο- τίθενται και εμπόδια για επίτευξη στόχων, όταν αυτοί είναι εφικτοί και ωφέλιμοι.
Αφού όμως, με τις σημερινές συνθήκες η εθνική ενότητα αποτελεί άπιαστο όνειρο, τουλάχιστον ας επιτευχθεί η πολιτική ενότητα. Δεν είναι απαραίτητο σε όλα τα σημεία. Δεν μπορεί να μη υπάρχει ένα «μίνιμουμ» πρόγραμμα στο οποίο να συμφωνήσουν τα πολιτικά κόμματα. Το έπραξαν κατά την περίοδο 1989-1990, όπου συνέπραξαν όλα τα κόμματα. Δεν ήταν φυσικά απολύτως επιτυχές το πείραμα, αλλά και δεν διέτρεχε τότε η Ελλάδα τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει σήμερα.
Προφανώς, η απροθυμία να συμφωνήσουν όλα τα κόμματα σε κάποια προγραμματικά σημεία, προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις αντιμετώπισης της κρίσης, δείχνει ότι το κομματικό συμφέρον -η διατήρηση ή η απόκτησης της καρέκλας, δηλαδή- υπερέχει παντός άλλου. Αυτό είναι που διαβλέπει ο ελληνικός λαός και διατηρεί σε χαμηλά ποσοστά τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία.
Δεν πρόκειται επομένως, ούτε η πολιτική ενότητα να επιτευχθεί. Μένει τότε, η επέμβαση του προέδρου. Να κάνει χρήση του δικαιώματός του και να εφαρμόσει το άρθρο 48 του Συντάγματος, κηρύσσοντας την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αν δεν συμβεί ούτε αυτό, τότε θα συνεχίσουμε να τρώμε τις σάρκες μας, απογοητευμένοι από το επίπεδο πολιτικών και πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου