Ως γνωστόν πλέον σε όλους μας, καθότι είναι και καταγεγραμμένο στην δανειακή σύμβαση αυτό, με την υπογραφή του Μνημονίου και χωρίς φυσικά την σύμφωνη και έννομη έγκρισή μας ως λαού, οι πολιτικοί ηγέτες-Εφιάλτες του τόπου αυτού και της Ιστορίας μας, έχουν προσυπογράψει μέσα σε αυτό, ουσιαστικά την εκχώρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και έχουν ήδη προ-συμφωνήσει στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του εθνικού μας πλούτου, στα πλαίσια ενός υποτιθέμενου εξορθολογισμού και μιας δήθεν εξυγίανσης των δημοσιοοικονομικών μας.Στην πραγματικότητα όμως αφορά αποκλειστικώς και μόνον στην νομιμοποίηση, με τους σύγχρονους όρους της πολιτικής και της οικονομίας των χρηματηστηρίων και των οίκων αξιολόγησης, εκείνου που στο παρελθόν αποκαλλούσαν ως: φόρο υποτέλειας τον οποίο και όφειλαν οι κατεκτημένοι και υπόδουλοι λαοί προς τους κατακτητές τους. Αφορά επίσης στην διαιώνιση της ανήθικης εκμετάλλευσης και αφαιμάξεως των πολλών προς όφελος των ολίγων εκείνων των αγενών και χυδαίων, αχρείων εκμεταλλευτών μεγαλο-ιδιοκτητών, -επιχειρηματιών, -εμπόρων, -πολιτικών και -τοκογλύφων του τραπεζικού συστήματος που συναπαρτίζουν την σύγχρονη άρχουσα τάξη, με την συναίνεση, την συνενοχή και τις τύποις δημοκρατικές ευλογίες μας φυσικά...
Τα σενάρια που φέρνουν στο προσκήνιο του εκφοβισμού μας την εκποίηση πλέον όχι μόνον της δημόσιας περιουσίας, των νησιών και του εθνικού μας πλούτου, αλλά ακόμα και αυτών των ίδιων των μνημείων της πολιτιστικής μας... κληρονομιάς και της ιστορίας μας που αντικατοπτρίζουν τις συλλογικές μας μνήμες, την ταυτότητα και την αξιοπρέπειά μας ως λαού, όπως είναι η Ακρόπολη με τον Παρθενώνα και τα οποία αυτά σενάρια απαιτούν και μας επιβάλλουν ως δήθεν επιτακτική αναγκαιότητα να τα ξεπουλήσουμε για ένα κομμάτι ψωμί στην διεθνοποιημένη αγορά προκειμένου να ξεπληρώσουμε ένα πέρα για πέρα ανιστόρητο, παράνομο (απεχθές), παράλογο και ανέφικτο να ξεπληρωθεί ποτέ του χρέος, δίνουν και παίρνουν από τα εντεταλμένα μέσα μαζικής προπαγάνδας και κινδυνολογίας και τα κάθε λογής «παπαγαλάκια» του είδους τους.
Υπό τις συνθήκες αυτές στο κρίσιμο αυτό σημείο καμπής της Ιστορίας μας και του Πολιτισμού μας, το ερώτημα που καλλούμαστε να απαντήσουμε ο καθένας προσωπικά για τον εαυτό του με ωριμότητα και πλήρη συνείδηση των πράξεων και των ευθυνών του είναι: αν και κατά πόσο σε μια τέτοια περίπτωση, δηλαδή της δήθεν «αξιοποίησης» της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, πάρτε έστω για παράδειγμα το Θεάτρο της Επιδαύρου ή την Δήλο, θα μας ήταν για εμάς τους ίδιους αρκετό αυτό ως γεγονός για να λειτουργήσει ως «αφορμή-καταλύτης» μέσα μας, έτσι που να νιώσουμε επαρκώς θιγμένοι και προσβεβλημένοι από μια τέτοια εκποίηση και έτσι ώστε υπερβαίνοντας το στενά εννοούμενο προσωπικό μας (μικρο)συμφέρον και τις όποιες τυχόν αναστολές μας, να παρακινηθούμε και να ενώσουμε επιτέλους τις δυνάμεις μας συσπειρώνοντας πλέον τις προσπάθειές μας σε ένα άνευ προηγουμένου κύμα διαμαρτυρίας και αγώνα αντίστασης για την οριστική ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος της εξουσίας της διαπλοκής, την αποκατάσταση της λογικής και του συστήματος κοινωνικής δικαιοσύνης και τέλος την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, της ιστορίας, του μέλλοντος και της ταυτότητάς μας.
Εκπληρεί επαρκώς νομίζετε ένα τέτοιο «σενάριο»-αφορμή ξεπουλήματος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, το αναγκαίο όσο και το ικανό σκέλος της συνθήκης που απαιτείται να ικανοποιείται ώστε να μας εξωθήσει, αφενός σε επίπεδο προσωπικό σε έγκαιρη ανάληψη κατάλληλης δράσης προς απάντηση στην επιδεικνυόμενη αυτήν ανηθικότητα και εχθρότητα των «γαλαζοαίματων» απέναντί μας, που μας θεωρούν υπόδουλούς τους και σκλάβους τους και αφετέρου ως συλλογικό κίνητρο για την αποτελεσματική μας συσπείρωση προκειμένου και επιτέλους να αρνηθούμε να πληρώσουμε το φόρο της υποτέλειας που θέλουν να μας επιβάλλουν και εξακολουθούν να κάνουν αυτό το ίδιο πράγμα εδώ και αιώνες τώρα; Θα βγαίναμε στους δρόμους τότε, χωρίς κόμματα και ταμπέλες με αφορμή το ξεπούλημα των μνημείων;
Θα λειτουργούσε νομίζετε ένα τέτοιο γεγονός θυσιασμού ενός μέρους της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και της ιστορικής μας μνήμης στον βωμό της οικονομίας και του ανεξέλεγκτου πλουτισμού της άρχουσας τάξης, συσπειρωτικώς και ενωτικώς για τον λαό; Για εμάς δηλαδή, ένα τέτοιο ετερόκλητο πλήθος πολιτών που όντως είμαστε και απαρτίζουμε από κοινού το σύγχρονο «Ελληνικό» αυτό εθνοκράτος, έτσι που ορθώνοντας το ανάστημά μας να κραυγάσουμε με μια φωνή: ως εδώ και μη παρέκει!
Κάποιος που νιώθει συνεπαρμένος και ευγνώμων από τα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού και αποδέχεται ως προγόνους του τους Αρχαίους Έλληνες και ασπάζεται τα νομιζόμενά τους, είναι ευνόητο και εύλογο πως σε μια τέτοια περίπτωση θα αντιδράσει εντόνως και θα αδράξει την αφορμή αυτήν δεόντως για να αποτινάξει τον ζυγό της υποταγής από πάνω του. Έτσι κι αλλιώς Έλληνας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι!
Ένας μετανάστης όμως; Και δεν είναι πλέον καθόλου λίγοι αυτοί στη χώρα μας την χρονική αυτήν στιγμή, ούτε και από ότι φαίνεται έφτασαν τυχαία εδώ... Θα μπορέσει να συμπαραταχθεί κι αυτός στον κοινό αυτόν αγώνα των Ελλήνων αντιλαμβανόμενος το μέγεθος της βεβήλωσης και του διακυβεύματος; Τι κίνητρο έχει; Τι τον νοιάζει; Τι ξέρει;
Ένας χριστιανός πάλι απ' την άλλη τι θα κάνει; Ένας σύγχρονος νεο-έλληνας που από την τρυφερή του ηλικία κιόλας του έχουν καλλιεργήσει με την εκπαίδευση τις πεποιθήσεις ότι αυτοί οι αρχαίοι άνθρωποι, αν και μακρινοί του προγόνοι, ήσαν «πρωτόγονοι» και ασεβείς «ειδωλολάτρες», που έκαναν ανθρωποθυσίες, παρόλη την χτυπητή αντίφαση του κλισέ αυτού βέβαια, που δυστυχώς εξακολουθεί να διαιωνίζεται, σε σχέση με τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό ο οποίος και στηρίχτηκε ακριβώς πάνω στα φώτα, τις ιδέες και τα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού για να διαπρέψει και να ανθίσει, τί θα κάνει νομίζετε;
Πως θα αντιδράσει ο σύγχρονος αυτός νεο-έλληνας όταν και επιπλέον όλων των παραπάνω του έχει καλλιεργηθεί στο μυαλό του η ισχυρή πεποίθηση, ότι ο εβραϊκός πολιτισμός είχε τελικά πολύ καλύτερα πράγματα να μας πει και να μας διδάξει, γι' αυτό και εμείς άλλωστε δεν λατρεύουμε πλέον το Δωδεκάθεο και δεν εμπνεόμαστε από την αισθητική των ναών και των αγαλμάτων τους, ούτε φυσικά και ως επακόλουθο λατρεύουμε τον Έρωτα και την Φύση, αλλά αντιθέτως τον κακότροπο Γιαχβέ της Βίβλου των Εβραίων, ασπαζόμενοι τις εικόνες και χτίζοντας κακότεχνες και ογκώδεις εκκλησίες, εξιδανικεύοντας την αγαμία και την αποχή; (Απ' το ένα χέρι βέβαια, γιατί απ' το άλλο..!)
Νομίζετε ότι θα ενδιαφερθεί αληθινά αυτός ο χριστιανο-ορθόδοξος που έχει μάθει να είναι γονυπετής δούλος και ποίμνιο της εκκλησιαστικής ιεραρχίας να αντιταχθεί ποτέ του σε ένα τέτοιο ξεπούλημα της πολιτισμικής κληρονομιάς των Ελλήνων, ή μήπως θα κοιτάξει να βρει τρόπο να επωφεληθεί κιόλας ο ίδιος προσωπικά από ένα τέτοιο γεγονός;
Μήπως αυτό δεν έγινε άλλωστε κατά το παρελθόν, για παράδειγμα με την καταστροφή του Παρθενώνα και την στιγμή αυτήν τα κλεμμένα γλυπτά του, κοσμούν τα ευρωπαϊκά και όχι μόνον μουσεία, λες και οι αλλοδαποί που τα σέβονται και τα εκθέτουν περήφανοι γι' αυτά είναι πιο Έλληνες από εμάς τους ντόπιους; Ποιός έδωσε την άδεια στον Έλγιν και επέτρεψε στους λοιπούς αρχαιοκάπηλους να μας λεηλατήσουν αν όχι η Εκκλησιαστική Ιεραρχία, που είχε και έχει ανέκαθεν το πάνω χέρι από εποχής Βυζαντίου σε θέματα πολιτισμού και παιδείας;
Οι περισσότερες εκκλησίες άλλωστε δεν είναι χτισμένες επάνω σε αρχαίους ναούς, κατεστραμμένους από το χριστιανικό μένος, άσχετα που σήμερα το μένος αυτό το λένε «αγάπη» για επικοινωνιακούς λόγους; Και τα σπασμένα κομμάτια και θραύσματα των ναών αυτών δεν είναι εκείνα που έχουν χρησιμοποιηθεί για την τοιχοποιοία και την δόμηση των εκκλησιών αυτών; Μήπως ακόμη και σήμερα δεν εξακολουθούν να συμβαίνουν τα ίδια και να βανδαλίζονται ακόμη και τα εναπομείναντα ερείπια των ναών και των μνημείων του ελληνικού πολιτισμού;
Άρα; Ποιά στάση άραγε πρόκειται να κρατήσει ένας δογματικός χριστιανός ορθόδοξος μπροστά στην βεβήλωση των μνημείων των Ελλήνων αν όχι ίσως την πιθανότερη: στην καλύτερη των περιπτώσεων να αδιαφορήσει εντελώς, ενώ στην χειρότερη να τα βεβηλώσει ο ίδιος;
Και αν λάβει κανείς υπ' όψιν του επιπλέον ότι σήμερα οι Έλληνες στην ψυχή και την σκέψη αποτελούν μειοψηφία μπροστά στους χριστιανούς, τους μετανάστες και τους λοιπούς ετερόκλητους αδιάφορους αυτού του κράτους και ότι ουσιαστικά οι αληθινά Έλληνες δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο παρά τους εναπομείναντες «Ινδιάνους της Ελλάδος», τότε πως θα μπορούσε ποτέ το ξεπούλημα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς να αποτελέσει ικανή αφορμή-ευκαιρία-καταλύτη για την συλλογική μας συσπείρωση ενάντια στην περαιτέρω υποδούλωση, την εξαθλίωση, την οπισθοδρόμηση και τα βάρη του φόρου υποτέλειας που αυταρχικά μας απαιτεί η άρχουσα και δεσπόζουσα τάξη;
Μα αν όμως είναι όντως έτσι τα πράγματα όπως λέγονται τότε γιατί παρατηρούμε όλον αυτόν τον ντόρο και την φανφάρα στα κανάλια της τηλεόρασης και τις μεταξύ μας συζητήσεις, ότι δήθεν μας νοιάζει υποτίθεται η εκποίηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς; Ότι δήθεν μας νοιάζουν τι θα απογίνουν τα αρχαία μνημεία; Πως είναι δυνατόν να τον νοιάζει κάποιον το ζήτημα αυτό όταν δεν είναι συναισθηματικά δεμένος μαζί του; Όταν δεν τον αγγίζει; Όταν πρακτικά και ουσιαστικά του είναι αδιάφορο;
Όταν δεν το τιμά κανείς το παρελθόν του, τους προγόνους του και τον πολιτισμό τους, είτε επειδή τα θεωρεί ξεπερασμένα όλα αυτά, είτε επειδή όλα αυτά που πιστεύει σήμερα βρίσκονται σε πλήρη και κατάφωρη αντίθεση με τα νομιζόμενα εκείνων, γιατί να ωρύεται ότι νοιάζεται δήθεν για την τύχη των μνημείων του πολιτισμού τους; Η απάντηση βέβαια σε αυτό πηγάζει αυθόρμητα: Γιατί δεν ωρύεται αληθινά για την τύχη τους, αλλά για την τιμή τους ωρύεται που μπορεί να πιάσουν «στις αγορές», επειδή από το ύψος της τιμής τους αυτής καθορίζεται εν τέλει: α. η αξία της ταυτότητας του ίδιου που την επικαλλείται λόγω της σχιζοφρένειας της «ελληνο-χριστιανικής» του παιδείας και β. το ύψος της περιουσίας που θα μπορούσε να του αποφέρει το παζάρι τους καθόσον όλα αυτά τα επιτεύγματα του πολιτισμού των Ελλήνων τα εκλαμβάνεται ως λάφυρα πολέμου.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι για τον ενάρετο Άνθρωπο η ΤΙΜΗ, τιμή δεν έχει. Γι' αυτό και βλέπουμε να ωρύονται για το πόσο έλληνες είναι στην ταυτότητα και τα γονίδιά τους όλοι αυτοί οι χριστιανορθόδοξοι του τόπου μας και οι χριστιανο-ταλιμπάν τύπου ΛΑ.Ο.Σ, και γι' αυτό βλέπουμε να ωρύονται μέσα από τα κανάλια των τηλεοράσεων οι πολιτικοί και να κόπτονται τα λαμόγια οι δημοσιογράφοι για το ξεπούλημα υποτίθεται της Ακρόπολης.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει να γίνει ούτε καν κουβέντα για ένα τέτοιο ζήτημα και όποιος τολμούσε να την κάνει θα έπρεπε να θεωρείται ανθέλληνας από χέρι. Αναλογιστείτε τι θα είχε γίνει στον τόπο μας σε επίπεδο κοινωνικών αντιδράσεων αν αντί για την Ακρόπολη, η όλη αυτή συζήτηση περί της «αξιοποίησης» της πολιτισμικής μας κληρονομιάς γινόταν και αφορούσε την τεράστια σε έκταση γη και περιουσία του Αγίου Όρους!
Δεν τους ενδιαφέρει όμως αληθινά αυτή καθ' αυτή η Ελληνική πολιτιστική μας κληρονομιά και οι Μνήμες που την συνοδεύουν, πόσο μάλλον η αναζοπύρωσή τους. Αυτό που τους ενδιαφέρει απλά είναι το ύψος της ζήτησης που έχουν όλα αυτά «στις αγορές» και τα διάφορα κέρδη και ωφέλη που θα μπορούσαν να τους αποφέρουν και να αποκομίσουν από αυτό καθεαυτό το παζάρεμα και τις συζητήσεις που ανάβουν στα δελτία των ειδήσεων για την πιθανή αλλαγή στην χρήση και στην «αξιοποίηση» τους.
Γιατί αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα και αληθινά νοιαζόντουσαν όπως διατείνονται όλοι αυτοί ότι νοιάζονται για τον Πολιτισμό και την Ιστορία μας, αν ήταν αληθινά ΕΛΛΗΝΕΣ, άνθρωποι του Φωτός, λάτρεις της Διάνοιας, της Ηθικής και της Φυσικής φιλοσοφίας, τότε την στιγμή αυτήν, για να μιλήσουμε για το σήμερα και όχι για το παρελθόν, με βάση το έγκλημα που συντελείται στην Αρχαία Αγορά των Αθηνών, θα είχε ήδη γίνει η απαρχή μιας μεγάλης αλλαγής και κοινωνικής αναταραχής. Και αυτό είναι που ευελπιστούμε να γίνει πάραυτα, επειδή κάτι φαίνεται να έχει αλλάξει στην κοινωνία μας, καθώς οι μάσκες πλέον έχουν πέσει και ο κάθε κατεργαρέος πάει στον πάγκο του!
Γιατί μπορεί να μην έχει ακόμη βγει στο «σφυρί» η Ακρόπολη ή κάποιο άλλο από τα ιερά μας μνημεία, αλλά στην Αρχαία Αγορά των Αθηνών ήδη συντελείται ένα έγκλημα εφάμιλλης πολιτισμικής σημασίας και αφορά στην μελλοντική κατάχωση του Ιερού βωμού των 12 Θεών, που ήρθε πρόσφατα στο φως από την αρχαιολογική σκαπάνη. Ένα εύρημα που η αξία του σε παγκόσμιο επίπεδο με κριτήρια πολιτισμικής ποιότητας είναι εφάμιλλο ίσως με το χρυσολεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς και που για πρώτη φορά παρουσιάζεται η ευκαιρία να αποκαλυφθεί ολόκληρο. Το γεγονός θεωρείται από την επιστημονική κοινότητα ως από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις των τελευταίων ετών.
Η αξία του ευρήματος καταδεικνύεται από το γεγονός ότι ο βωμός των 12 Θεών δεν ήταν μόνον ένα ισχυρότατο θρησκευτικό σύμβολο αλλά και ισχυρά κοινωνικό-πολιτικό επίσης. Ο βωμός αυτός ήταν το κεντρικό σημείο της Αρχαίας Αθήνας. Ήταν ο ομφαλός της Πόλης, το σημείο μηδέν θα λέγαμε σήμερα, από όπου και μετριόντουσαν όλες οι αποστάσεις. Ο βωμός ήταν επίσης όμως και κυρίως όσον αφορά τον κοινωνικο-πολιτικό βίο αυτό:
βωμός του ελέους, μια πανάρχαια ελληνική έννοια με έντονο πολιτικο-κοινωνικό περιεχόμενο, εφόσον εκεί προσέτρεχαν οι κάθε λογής ικέτες, αδικημένοι, κατατρεγμένοι και αναξιοπαθούντες για να ζητήσουν ικεσία και άσυλο. Άσυλο..., αυτό δεν είναι που οι σύγχρονοι Εφιάλτες του τόπου μας προσπαθούν να καταργήσουν ως θεσμό με χίλια δύο τερτίπια... Πολλές συμπτώσεις μαζεύονται, δεν νομίζετε;
Και αντί όπως και λογικά υποτίθεται θα περίμενε κανείς, από όλους αυτούς τους δήθεν «προστάτες» υποτίθεται του πολιτισμού μας, να βγουν στα κανάλια και να διατυμπανίζουν με χαμόγελα αυτήν την παγκοσμίου ενδιαφέροντος ανακάλυψη, τηρούν σιγή ιχθύος για το ζήτημα και αντί αυτού πάνε κιόλας να μπαζώσουν από πάνω κιόλας τον βωμό αυτόν του ελέους με όλο το βάρος του συμβολισμού του που φέρει και να τον εξαφανίσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες.
Η ανακάλυψη δεν έγινε ευρέως γνωστή πέραν των αρχαιολόγων. Πρώτη φορά υπήρξε σχετική δημοσίευση στις 12-2-2011 στην εφημερίδα Καθημερινή. Η διοίκηση του ΗΣΑΠ είχε αποφασίσει την εσπευσμένη κατάχωση. Στις 15-2-2011 ύστερα από παρέμβαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου ο ΗΣΑΠ αποφάσισε να μην προχωρήσει στην κατάχωση του ευρήματος προσωρινά.
Κάποιοι επιτήδειοι θέλουν να καταχώσουν την Ιερή πολιτιστική μας κληρονομιά και την αξιοπρέπειά μας. Κάποιοι θέλουν να θάψουν την Ιστορία μας στο σκοτάδι κάτω από τις γραμμές ενός τραίνου. Αυτοί είναι εκείνοι που εμφανίζονται ως οι δήθεν προστάτες υποτίθεται της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, φύλακες των συμφερόντων μας, της ταυτότητας μας ως λαού και του εθνικού μας πλούτου. Αυτοί είναι εκείνοι που έχουν στα χέρια τους τις αποφάσεις για τις τύχες και το μέλλον μας, ακριβώς επειδή αυτός ο ετερόκλιτος και κατακερματισμένος ιδεολογικά λαός μας, τους πιστεύει και περιμένει ότι θα τον σώσουν δήθεν από την ανέχειά του και θα του λύσουν τα προβλήματα, ακριβώς επειδή έχει εκπαιδευτεί από παιδί να περιμένει σωτήρες!
Τι μέγιστη και ανήθικη υποκρισία, τι ψευτιά και τι εμπαιγμός! Τόση που ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και θολώνει την σκέψη! Τόση που προκαλεί αηδία και φέρνει στο στομάχι την αναγούλα του εμετού!
Αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο της αισχρότητας που υποβόσκει πίσω από τις αποφάσεις κάποιων προσώπων που κατευθύνουν την κοινή γνώμη, αυτή ακριβώς είναι η σαπίλα που ζέχνει πίσω και από τις αποφάσεις της διοίκησης μιας εταιρείας που αποφασίζει για τα μνημεία ενός κράτους που θέλει να ονομάζεται ΕΛΛΑΔΑ. Σήψη και παρακμή.
Ο βωμός των 12 Θεών ήταν ουσιαστικά ο πυρήνας της Ελληνικής σκέψης και γι' αυτό και πάνε να τον καταχώσουν ξανά στην αφάνεια. Ήταν το κέντρο του πολιτισμένου τότε κόσμου, το κέντρο της δημοκρατίας και του ελεύθερου Ανθρώπου. Ήταν η καρδιά του ανθρωπισμού, της φιλοσοφίας και των κάθε λογής ιδανικών, αρετών και αξιών που πάνω σε όλα αυτά έχουμε δομήσει και εμείς με την σειρά μας, οτιδήποτε το ποιοτικό και άξιο λόγου στον σημερινό Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Πολιτισμό μας. Έναν πολιτισμό βέβαια που οι αξίες του όμως σήμερα βρίσκονται σε βαθειά κρίση. Παρά είναι πολλές οι συμπτώσεις όμως δεν είναι; Ίσως επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Η γλώσσα του Σύμπαντος είναι συμβολική. Αν σκεπαστεί ο βωμός, σκεπάζουμε ρίχνοντας στην λήθη και την λησμονιά όλες αυτές τις πανανθρώπινες αξίες και τις προσπάθειες του ανθρώπου στην πορεία της εξέλιξής του να ορθοποδήσει και να εκπολιτιστεί. Ουσιαστικά είναι σαν να κόβουμε το κλαδί του δέντρου που πάνω του στεκόμαστε. Βουτάμε πάλι πίσω στο σκοτάδι θάβοντας την χιλιάδων χρόνων ιστορία μας. Θάβουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς, το μέλλον και την γλώσσα μας. Ο συμβολισμός της ανόσιας αυτής πράξης αυτό καταδεικνύει. Μήπως αυτό θέλουμε; Ή μήπως αυτό ακριβώς αποζητούν αυτοί που μας θεωρούν σκλάβους τους και προσπαθούν με τον συμβολισμό αυτόν της ανόσιας αυτής πράξης να το εμπεδώσουν; Ή μήπως αντίστροφα αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται: τον συμβολισμό της πράξης του να αφήσουν να ξαναβγεί στο Φως ο βωμός του ελέους;
Εξαιρουμένων των λιγοστών εκείνων αρρωστημένων και αξιολύπητων ατόμων που καθοδηγώντας τις εξελίξεις αυτές πλουτίζουν και θησαυρίζουν εις βάρος όλων εμάς των υπολοίπων, αλλά και εις βάρος ακόμα και αυτής της ίδιας της Φύσης, η συντριπτική πλέον πλειοψηφία των συμπολιτών και των συνανθρώπων μας βρίσκεται σε έκρυθμη και οριακή κατάσταση ανοχής και αντοχών και όλα δείχνουν ότι είναι έτοιμη να εκραγεί. Η ατμόσφαιρα «μυρίζει μπαρούτι» και υπό τις συνθήκες αυτές, το μόνο που φαίνεται να απαιτείται για να αναφλεγεί οριστικά και αμετάκλητα, είναι απλά και μόνον, ένας ... σπινθήρας. Βλέπουμε ήδη ποιό είναι το τίμημα και ποιές είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας ανάφλεξης στις μουσουλμανικές και αραβικές χώρες.
Τα πρωταρχικά λοιπόν αίτια και οι κατάλληλες συνθήκες για μια τέτοιου είδους αντίστοιχη ανάφλεξη είναι ήδη εδώ και ωριμάζουν σταδιακά όλο και περισσότερο ημέρα με την ημέρα. Όπως ακριβώς ωριμάζουν και οι εποχές μέρα με τη μέρα καθώς εναλλάσονται μεταξύ τους δίνοντας η κάθε μια με την σειρά της την θέση της στην επόμενη, υπακούοντας σε μια λογική ακολουθία που εδράζεται πάνω σε μια ισχυρή νομοτέλεια: αυτή της ετήσιας και κατακόρυφης μεταβολής της κλίσης του άξονα της Γης κατά την περιστροφή της γύρω από τον Ήλιο, αυξομειώνοντας έτσι το ποσό της προσπίπτουσας ακτινοβολίας στην επιφάνειά της.
Το φθινόπωρο με το σημείο της ισημερίας του, είναι μια ικανή αφορμή-μήνυμα για εμάς, ώστε να μας κάνει να πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα για να υποδεχτούμε τον ερχομό και τις ανάλογες δουλειές που αρμόζουν για τον χειμώνα ώστε να μην μας βρει απροετοίμαστους το κρύο. Το ίδιο η άνοιξη και η εαρινή της ισημερία είναι μια αντίστοιχη αφορμή για εμάς να γνωρίζουμε το πότε να σπείρουμε τι και να κλαδέψουμε ώστε να δρέψουμε καρπούς το καλοκαίρι κ.ο.κ.
Κατ' αναλογία, όσο περνάει ο χρόνος και η εξαθλίωση μας βαθαίνει όλο και πιο πολύ, τόσο σε Συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, ωριμάζουν και τα κίνητρα εκείνα που θα μπορούσαν να εξωθήσουν κάποιον να εμπλακεί προσωπικά σε μια αυτο-καταστροφική δυστυχώς διεργασία και διαδικασία αλληλο-εξόντωσης, αντίστοιχης των αραβικών χωρών, καθώς τα κίνητρα αυτά αποκτούν πλέον μέσα του όλο και ισχυρότερο έρισμα και υλικότητα. Τι θα κάνουμε; Θα περιμένουμε λοιπόν άπραγοι να φτάσουμε ως εκεί, σε αυτό το τέρμα, ή θα αδράξουμε έγκαιρα τα μηνύματα της εποχής μας, αναγνωρίζοντας τα σημάδια-αφορμές του καιρού, όπως κάνουμε και με τις εποχές του έτους, για να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας πριν να φτάσουμε στο απροχώρητο, όπου και πλέον θα είναι πια πολύ αργά για να αντιδράσουμε με έλλογο τρόπο. Γιατί σε ένα τέτοιο σημείο εξαθλίωσης, ενστικτωδώς για να επιωβιώσει κανείς, το μόνο πράγμα που θα αναγνωρίζει και θα καταλαβαίνει τότε θα είναι το δάχτυλο εκείνο που θα του υποδεικνύει που έχει φαγητό και ποιός είναι ο εχθρός του!
Το έγκλημα που συντελείται στην Αρχαία Αγορά των Αθηνών μπορεί να γίνει η ιδανική ευκαιρία-αφορμή για να μας εξωθήσει εγκαίρως, ως προσωπικά θιγμένους πλέον από αυτήν την γενικευμένη κρίση και να μας βγάλει από το καβούκι της συνήθειας του βολέματος, της ακηδίας, του ωχ-αδερφισμού και της αδράνειας, προκειμένου να προνοήσουμε και να πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα έγκαιρα. Είναι η αφορμή-σημάδι των καιρών που αποζητούμε για να ξεχυθούμε επιτέλους όλοι μαζί στους δρόμους απαιτώντας τα αυτονόητα, συσπειρωμένοι σαν μια γροθιά ενάντια στον παραλογισμό και την ανηθικότητα της πλουτοκρατίας και της άρχουσας τάξης. Υπεράνω κομμάτων. Σαν κάτοικοι έστω, αυτού του τόπου, έχουμε την ιερή υποχρέωση να διαφυλάξουμε μια παγκόσμια κληρονομιά που δεν ανήκει σε κανέναν, παρά μόνο στην ανθρωπότητα.
ΑΥΤΟΣ Ο ΒΩΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΓΩΝΑ
ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011 ΚΑΙ ΩΡΑ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΟΡΑ ΑΘΗΝΩΝ
Πηγές και περαιτέρω πληροφορίες:
http://www.ysee.gr/ , http://www.bomos.gr/ , http://www.12830.gr/ ,
http://www.ixorcosmos.gr/ic1/en/information/list-vaggelis-bexis-column/1553-kalesma-gia-to-vomo-ton-12-theon-kai-tou-eleous
Και για το κλείσιμο κάποια... λόγια από το ντοκυμαντέρ Kymatica των αδελφών Stewart:
Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι η εξέλιξη δεν επέρχεται ομαλά και προοδευτικά. Συμβαίνει με αιφνίδια άλματα και απότομα ξεσπάσματα. Πραγματοποιείται, εξ' αιτίας μιας τρομερής ανάγκης του «οργανισμού», για επιβίωση.
Εν όψει της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, των πολιτικών και θρησκευτικών πολέμων που ακαταπόνητα μας αποδεκατίζουν και μας ξεφτιλίζουν ως ανθρώπινο είδος, της κατάρρευσης του συστήματος της κοινωνικής πρόνοιας και παιδείας, του κράτους δικαίου, των εργασιακών και ασφαλιστικών κεκτημένων κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, των κερδισμένων με αίμα μέσα από τις θυσίες και τους αγώνες αιώνων και μιας διαρκώς διογκούμενης αίσθησης ανελευθερίας και ανασφάλειας ότι ουσιαστικά έχουμε χάσει τον δρόμο κι ότι απουσιάζει το νόημα, δημιουργείται, μια τεράστια ποσότητα «ενέργειας» που με την μορφή της πίεσης σπρώχνεται προς στην επιφάνεια του «Συλ-λογικού» μας Νου.
Ο Συλλογικός Νους διαμορφώνει την εξέλιξη μας. Κι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για αυτό, είναι το πείραμα, που διεξήχθηκε από τον Τζον Κάρατ, το 1988. Η ομάδα του έβαλε, δυσανεκτικά στη λακτόζη κύτταρα, σ' ένα περιβάλλον, που περιείχε μονάχα λακτόζη για τροφή. Υπό το πρίσμα του "Νόμου" της φύσης, το κάθε ένα, από αυτά τα δυσανεκτικά στη λακτόζη κύτταρα, θα έπρεπε να είχε πεθάνει. Αλλά εντελώς αναπάντεχα, όλα τους επέζησαν. Το κάθε ένα από αυτά, συνειδητοποίησε το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν, και αντικατέστησαν το ελλατωματικό ένζυμο μετατροπής της λακτόζης, με ένα άλλο, λειτουργικό, ώστε να αξιοποιήσουν τη λακτόζη για φαγητό.
Όταν κάποιες συνήθειες χρειαστεί να διακοπούν, για να εξασφαλιστεί η επιβίωση του οργανισμού, παρατηρούμε το γεγονός αυτό μέσα στη Φύση και το αποκαλούμε Εξέλιξη. Εάν ένα κύτταρο έχει την ικανότητα να αποφασίζει, το πότε και το πως να εξελιχθεί, επειδή αντιμετωπίζει τον αφανισμό του, τότε, το οτιδήποτε μπορεί.
Κι από τη στιγμή που μπορείς να ελένχεις την απόκριση στο περιβάλλον, μπορείς να ελένχεις τη ζωή σου. Είναι το πως ερμηνεύεις το περιβάλλον, το πως ο νους σου, αντιλαμβάνεται το περιβάλλον κι αν το καταλάβαινες αυτό, τότε θα μπορούσες, να οδηγήσεις τον εαυτό σου στην πιο έξοχη εκδήλωσή του, πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, σε πλήρη ζωντάνια και υγεία, βάσει απλά, του πως αποκρίνεσαι στον κόσμο.
Επί του παρόντος, βρισκόμαστε σ' ένα σημείο της ιστορίας, όπου θα επιλέξουμε.
Θα επιλέξουμε να γίνουμε κυρίαρχοι, ή να παραμείνουμε εξαρτημένοι.
Να αντιμετωπίσουμε τον Αληθινό μας Εαυτό, ή να συνεχίσουμε να πολεμάμε με φαντάσματα.
Να θεραπευτούμε, ή να επιτρέψουμε στην ασθένεια αυτή της εγωπάθειας και του φόβου να εξαπλωθεί.
Να Ζήσουμε, ή να Πεθάνουμε.
Η επιλογή, είναι δική σου.
ΣΟΦΙΚΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Πηγή: email, www.schizas.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου