.........«Δεν ασχολούμαι με την πολιτική». Θέση δημοσιευθείσα σε εφημερίδα και ο σχολιασμός της από τον Αριστοτέλη Καλέντζη

Του ΠΕΤΡΟΥ ΛΥΡΑΝΤΩΝΑΚΗ 
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ρεθεμνος news

«Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας… Είναι η μοιρολατρία… η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει… Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων.»     Αντόνιο Γκράμσι (1891 – 1937)

«Δεν ασχολούμαι με την πολιτική»… ατάκα του συρμού, που ακούγεται κυρίως –και δυστυχώς- από νέους. Συνοδεύεται από απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς όχι μόνο του πολιτικού συστήματος, αλλά και της πολιτικής γενικότερα. Μια τέτοια δήλωση υπονοεί και το εξής: «Δεν είμαι κολλημένο μυαλό και κομματόσκυλο, είμαι ανοιχτόμυαλος». Παραβλέποντας το γεγονός πως είναι περίπου αδύνατον να μην ασχολείται κανείς με την πολιτική, γιατί ακόμα και συζητήσεις του τύπου «ακρίβυνε η βενζίνη ή τα τσιγάρα» συνιστούν, έστω και στο επίπεδο της συζήτησης, πολιτικές διαπιστώσεις, θέτω το ερώτημα: Έχει ο πολίτης το δικαίωμα να μην ασχολείται με την πολιτική; Και επίσης, εάν έχει αυτό το δικαίωμα, νομιμοποιείται το να παραπονιέται για όσα συμβαίνουν; Η απάντηση και στα δυο ερωτήματα είναι όχι!

Η παραίτηση του δικαιώματος ενασχόλησης με τα κοινά, ουσιαστικά, ακυρώνει την ιδιότητα του πολίτη από το άτομο, το οποίο εθελούσια υποβιβάζεται σε άβουλο υπήκοο. Η ενασχόληση με τα κοινά – και αυτό είναι ένα λεπτό σημείο που αρκετοί δεν κατανοούν – δεν σημαίνει απαραίτητα την ταύτιση και τη σύμπλευση με κάποιο κόμμα. Η παραίτηση του ατόμου από τα πολιτικά του δικαιώματα μεταφράζεται σε υποστήριξη προς την εκάστοτε εξουσία, η οποία «μεγαλόψυχα» παραχωρεί στον υπήκοο το δικαίωμα στην τσάμπα γκρίνια.

Η τσάμπα γκρίνια του κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενου πολίτη, αλλά στην πραγματικότητα υπηκόου, προσπερνά με ενοχλητική –τουλάχιστον για τη δική μου αισθητική- ευκολία το ερώτημα «εσύ τι έκανες;» Μάταιη η ερώτηση γιατί η ζωή του υπηκόου προσεγγίζει τον φυτικό βίο, αυτόν της απλής εκπληρώσεως των απαραίτητων ζωτικών λειτουργιών. Στην αρχαία Αθήνα η αδιαφορία για τα κοινά εκλαμβανόταν, και ορθά, ως αντικοινωνική συμπεριφορά. Η τσάμπα γκρίνια αποτελεί ένα ασφαλές καταφύγιο για τον άβουλο άνθρωπο που θεωρεί πως μια δήλωση όπως αυτή της επικεφαλίδας τον εξυψώνει ηθικά ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Σε τελική ανάλυση αγαπητέ αναγνώστη, το πρόβλημα δεν είναι αν εσύ ασχολείσαι με την πολιτική, το πρόβλημα είναι πως η πολιτική ασχολείται μαζί σου. Και τα χαστούκια που τρως, ειδικά τον τελευταίο καιρό, είναι η απόδειξη αυτού του ισχυρισμού. Έχεις σκοπό να κάνεις κάτι;

Ακολουθεί Σχόλιο του Αριστοτέλη Καλέντζη για το παραπάνω άρθρο: 

O Συντάκτης του παραπάνω κειμένου παγιδεύεται και παγιδεύει τους Αναγνώστες του σε ένα ψευτο-δίλημμα : τι ορίζει ο κάθε ένας ως «Πολιτική» ;

Υπό συνθήκες πολιτειακής ευημερίας η ενασχόληση με την Πολιτική, όντως, είναι μία βασική υποχρέωση του Πολίτη. Αντιθέτως, υπό συνθήκες πολιτειακής παρακμής προηγείται η υποχρέωση της Επαναστάσεως ( = καθάρσεως) προκειμένου να απελευθερωθεί η οδός προς την άσκηση Πολιτικής, άλλως ανακυκλούται η παρακμή η οποία αλλοίμονο αν ταυτισθεί με την Πολιτική : τότε επιβεβαιώνεται η σύγχυση του παραπάνω Συντάκτη!

Σήμερα, στην Ελλάδα όπου η παρακμή κατάληξε στο δημοκρατικότατο ναδίρ της, πολύ προ της ασκήσεως Πολιτικής, πολύ προ της ενάρξεως διαδικασιών καθάρσεως (Επαναστάσεως = επαν-ανίστημι) κρίνεται απαραίτητη η ΕΞΕΓΕΡΣΗ, δηλαδή η απολύτως βίαιη και ανελέητη αντιμετώπιση, αδιακρίτως, των ΕΝΟΧΩΝ του σημερινού αίσχους και η απόδοση κοινωνικής δικαιοσύνης άνευ της οποίας ουδείς πείθει ότι νομιμοποιείται να διαχειρισθεί τα Κοινά!

Η απαραίτητη προδικασία της εξεγέρσεως θα πρέπει να πείσει για την ισχύ Δικαίου των εξεγερμένων η οποία θα πρέπει να επισφραγισθεί όχι με μία επιπολής «τιμώρηση» των υπαιτίων του αίσχους αλλά με το ίδιο τους το αίμα! Αυτό που για λόγους ανθρωπιστικούς «παρέλειψε» η παρενθετική Κυβέρνηση της 21ης Απριλίου 1967 θα πρέπει, δυστυχώς, να ολοκληρωθεί μετά από πολλές δεκαετίες αφού ο ανθρωπισμός απέναντι στους κοινοβουλευτικούς εγκληματίες απεδείχθη ολέθριος για την Κοινωνία μας! Ευτυχώς το δίδαγμα του απριλιανού ανθρωπισμού το «εισέπραξε» πλήρως ο Ελληνικό Λαός και σήμερα, όπου όλοι αναζητούν απεγνωσμένα όχι πια τον «λοχία» αλλά τον «φαντάρο», οι ΚΡΕΜΑΛΕΣ είναι η μόνη απαίτηση και προσδοκία των Ελλήνων για τους υπαιτίους του σημερινού αίσχους!

Κατόπιν, βεβαίως και να ασχοληθούμε με την Πολιτική!

ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΟΥΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ! και …μακριά από πολιτικαντισμούς αναφερόμενους σε «Πολιτική» εν μέσω κοινωνικού αίσχους!

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης
6977764737

  Ελληνική Αντίσταση