Η επιβίωση της ΑΚΕΛικής μικροκοινωνίας

 16/10/2011 | Με τον Σάββα Ιακωβίδη στην Sigma Live

Οι ΑΚΕΛικοί στηρίζουν την ηγεσία τους και υποτιμούν τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει στον τόπο 
Η στήλη παραχωρείται και σήμερα σε έναν εκλεκτό και σκεπτόμενο αναγνώστη, τον Μιχάλη Παπαμιχαλόπουλο, επειδή πιστεύουμε ότι οι πολίτες έχουν και δικαιούνται να εκφράζουν ισχυρό και στιβαρό λόγο και ρόλο στα πράγματα του τόπου. Πολίτες με άποψη είναι το ατράνταχτο θεμέλιο μιας υγιούς δημοκρατίας και διαφανούς πολιτικής ζωής. Είναι το αντίβαρο στην κομματική μονολιθικότητα, στην πολιτική πρεμούρα και στην αναξιότητα του πολιτικού συστήματος που, δυστυχώς, ακόμα ανεχόμαστε και συχνά αιμοδοτούμε. Μου γράφει: «Βρισκόμαστε όλοι γι' ακόμα μια φορά ενώπιον μιας εξοργιστικής κατάστασης, όπου οι πολιτικοί δημιουργούν πρόβλημα στον τόπο και σ' εμάς τους ίδιους. Αυτήν τη φορά δεν έκαναν απλώς το σύνηθες, δηλαδή μιαν ανόητη, κατώτερη των περιστάσεων, συμπεριφορά ή μιαν ευνοιοκρατική γελοιωδέστατη προσέγγιση των επίσης γελοίων πεπραγμένων της κοινωνίας μας (π.χ. ευνοιοκρατικές οδοντοφυτεύσεις, διορισμοί γιων και γαμπρών, αφοπλιστική αδράνεια απέναντι στα πρωτόγνωρα προβλήματα της οικονομίας).

»Αυτήν τη φορά, μας σκότωσαν κιόλας! Και αφού μας σκότωσαν τα παιδιά, τους φίλους και

τους συζύγους, αγκρίστηκαν επειδή ο "έγκριτος νομικός" που διόρισαν, στο τέλος "υπερέβη" τα καθήκοντά του, ωσάν να μην δικαιούτο να πει, εκτός από τις απόψεις του για την έκρηξη, και αυτά που ο καθένας από εμάς στους καφενέδες λέμε συνέχεια από τον καιρό που γεννηθήκαμε μέχρι σήμερα. Για την κοινωνία και το κατάντημά της από τη συμπεριφορά των πολιτικών, κ.λπ. Εντάξει, λοιπόν, ας τα αφαιρέσουμε αυτά από το πόρισμα και ας αφήσουμε μόνο τα συμπεράσματά του για τις ευθύνες από την έκρηξη. Τι αλλάζει, δηλαδή; Ωστόσο, δεν με προβλημάτισαν τόσο αυτά που περιέγραψα στην πιο πάνω παράγραφο. Η αναμενόμενη (τουλάχιστον για μένα) συμπεριφορά και αντίδραση του Προέδρου και του ΑΚΕΛ αποκαλύπτει, κατά την άποψή μου, το ουσιώδες πρόβλημα της κοινωνίας ολόκληρης, δηλαδή, εμάς τους ίδιους, που είναι η προσωπική μας στάση και συμμετοχή στη δημιουργία αυτής της σαθρής κατάστασης της κοινωνίας μας:

»Περιμένουμε να μας σκοτώσουν ή να μας πτωχεύσουν για να αντιληφθούμε ότι τα κόμματα και ό,τι βρίσκεται μέσα σε αυτά είναι η μοναδική αιτία όλων των κακών που μας βρίσκουν ακατάπαυτα. Ίσως, αν ήταν Πρόεδρος κάποιος άλλος, να μη συνέβαινε το ατύχημα στο Μαρί. Ίσως. Αλλά δεν μπορώ να είμαι τόσο βέβαιος. Η μόνη διαφορά του ΑΚΕΛ από τα υπόλοιπα κόμματα δεν είναι, κατά την άποψη μου, στο ότι τα άλλα κόμματα είναι γεμάτα από ικανότατους και σπουδαιότατους ανθρώπους, αλλά το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ δεν είναι ένα τυπικό κόμμα, αλλά ένα οργανωμένο σύνολο πληθυσμού με δοτά κίνητρα και απόψεις, όπου σκοπό έχουν την επιβίωσή τους μέσα από αυτό. Εάν αυτό δεν συμβαίνει, τότε οδηγούμαστε στο αστείο συμπέρασμα ότι αυτός ο πληθυσμός δεν έχει πρωτοβουλία, άποψη, προσωπικότητα και μοιάζει με αυτό που αστειευόμενοι τούς κατηγορούσαν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, δηλαδή, "φυτά", κάτι που σίγουρα δεν είναι.

»Η ευθύνη αυτών των ανθρώπων στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι, λόγω του κομματικού πατριωτισμού τους, υπερεκτιμούν και συνεχίζουν να στηρίζουν την ηγεσία τους και υποτιμούν τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει στον τόπο και στους χαροκαμένους συγγενείς των νεκρών στο Μαρί, μερικοί από τους οποίους είναι πρώην "δικοί" τους. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ ΑΚΕΛ και υπολοίπων και όχι η ικανότητα χειρισμών απέναντι στα προβλήματα του τόπου, τα οποία δημιούργησαν όλοι μαζί. Όποιος έχει δε 5 δράμια μυαλό, μπορεί πολύ εύκολα να διακρίνει τη διαφορά αυτής της προσέγγισης για τους ΑΚΕΛικούς από αυτήν που κάνει το ΑΚΕΛ για τους δεξιούς (βλέπε πραξικοπηματίες, ακροδεξιοί κλπ.), καθώς οι ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνθρωποι που δεν αποδέκτηκαν ποτέ τις επιλογές της ΕΟΚΑ Β’. Μάλιστα, θα 'λεγα πως στις τάξεις των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ ενδεχομένως να πλειοψηφούν όσοι αναπολούν τη Σταλινική εποχή και διερωτώμαι εάν τους ενδιαφέρει αν το καταλαβαίνουμε αυτό.

»Καταλήγοντας, αγαπητέ μου κ. Ιακωβίδη, θα έλεγα πως η παραίτηση του Προέδρου είναι σήμερα ένα πολύ απομακρυσμένο ενδεχόμενο όχι γιατί δεν αισθάνεται την ευθύνη, αλλά γιατί η επιβίωση του ιδίου και των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ στηρίζεται στην "αντίσταση" εναντίων όλων, ώστε να διατηρηθούν τα δυναμικά εκείνα στοιχεία, που καθιστούν το ΑΚΕΛ για τους ψηφοφόρους του μια μικροκοινωνία μέσα στην κοινωνία, όπου παράγεται εισόδημα γι' αυτούς, μόνον αυτούς. Η υπόλοιπη Κύπρος δεν τους αφορά. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν στον τόπο, πολύ περισσότερο από το συγκεκριμένο πρόβλημα πριν και μετά το Μαρί».