Δεν έχουμε θαρραλέους πολιτικούς. Έχουμε μοιραίους πολιτικούς.
 |
| Αντιστάσεις Με τον Σάββα Ιακωβίδη |
Δεν έχουμε τολμηρούς αλλ’ έμφοβους και σπιθαμιαίους πολιτικούς.
Την ατολμία και την έλλειψη διορατικότητας, προβλεπτικότητας και αποφασιστικότητας την έχουν βαφτίσει κάκιστα νοούμενο «ρεαλισμό».
Αυτός ο ψοφοδεής ρεαλισμός τους έχει καταβαραθρώσει το Κυπριακό, ιδιαίτερα από το 1977 και εντεύθεν. Επειδή ο Μακάριος, τότε, αποφάσισε να αυτοϋποβιβαστεί, από εκλεγμένος και διεθνώς αναγνωρισμένος Πρόεδρος της νόμιμης και διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, σε κοινοτάρχη, αυτό το καθεστώς παρατάθηκε μέχρι σήμερα. Επειδή ο Μακάριος, υπό τις τότε δοσμένες συνθήκες και εκβιασμούς, αποδέχθηκε την δικοινοτική ομοσπονδία, αυτή έγινε και διζωνική παντιέρα, έκτοτε. Σε σημείο, οι άλλοτε υβριστές και λασπολόγοι του Μακαρίου, να αυτοαναγορευθούν σε Ηρακλείς των υποχωρήσεών του, που έθαψαν την Κύπρο.
Κάθε τόσο και ευκαιρίας δοθείσης, επισείουν αναιδώς τον μπαμπούλα της διχοτόμησης, αν δεν αποδεχθούμε τη διζωνική ως την δήθεν δυνατή, υπό τις περιστάσεις, λύση, που θα αποτρέψει, ισχυρίζονται, τη διχοτόμηση. Αλλ’ η ιδέα για διζωνική ομοσπονδία είναι... τουρκογενής και τουρκοφρενής. Είναι παιδί του κατοχικού Ντενκτάς. Την κατέθεσε τον Αύγουστο του 1974, λίγο πριν από τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής. Υιοθετήθηκε από τον Γλ. Κληρίδη τον Νοέμβριο του 1974, με την ομιλία του στην γκαλερί «Αργώ». Την προσυπέγραψε το ΑΚΕΛ λίγες ημέρες αργότερα, με έγγραφό του στον Μακάριο και θεωρήθηκε ως νέα αδήριτη ανάγκη κατά τη σύσκεψη των Αθηνών, στην παρουσία Καραμανλή-Μακαρίου. Το 1977 και το 1979 οι Μακάριος και Κυπριανού προήλθαν σε Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου με τον κατοχικό Ντενκτάς, που είχε σταθερά δύο στόχους: Τη διχοτόμηση και την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, για να επιτύχει τη δημιουργία δύο κρατών με δύο λαούς.
Στις 15 Νοεμβρίου 1983, ο Ντενκτάς, κατ’ εντολήν της Τουρκίας, ανακήρυξε την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου». Ποδοπάτησε, δηλαδή, συνέθλιψε και πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων, τις δύο Συμφωνίες του με τους Μακάριο και Κυπριανού. Διέπραξε ένα πολιτικό και πολιτειακό πραξικόπημα, αφού προχώρησε σε απόσχιση του κατεχόμενου τμήματος από την Κυπριακή Δημοκρατία. Τι όφειλε να πράξει τότε ο μ. Κυπριανού; Να δηλώσει ότι, τίποτε πλέον δεν ισχύει για την ελληνική πλευρά, η οποία όφειλε, με σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και αξιοποιώντας τις συγκυρίες, να καταθέσει δικό της σχέδιο λύσης, που δεν θα είχε καμία σχέση με τις δύο Συμφωνίες. Τίποτε δεν συνέβη! Οι επόμενοι Πρόεδροι συνέχισαν να κτίζουν πάνω σε νεκρές Συμφωνίες, φτάσαμε στο Σχέδιο Ανάν, που απορρίφθηκε από το 76% του κυπριακού Ελληνισμού, ενταχθήκαμε στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη, αλλά…
Η ηγεσία μας, εκεί! Στη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με «το σωστό περιεχόμενο», που οδηγεί αφεύκτως στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, στη δημιουργία δύο κρατών και στην τουρκοποίηση της Κύπρου. Ότι η Κυπριακή Δημοκρατία ανήκει στην Ε.Ε., δεν μετρά για τους ηγέτες μας, που έμειναν αγκιστρωμένοι σε μια τουρκογενή πολιτική. Ότι οι νόμιμοι κάτοικοι της Κύπρου δικαιούνται να απολαμβάνουν τις ίδιες αρχές και αξίες, που απολαμβάνουν οι εταίροι μας, αυτό δεν μετρά για τη δήθεν πάνσοφη πλην άσοφη ηγεσία μας. Ο πρώην Δικαστής του ΕΔΑΔ, Λ. Λουκαΐδης, κατ’ επανάληψιν επιχειρηματολόγησε ότι: «Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία σημαίνει γεωγραφικό διαχωρισμό της Κύπρου με βάση φυλετικά κριτήρια με τη μορφή δύο ξεχωριστών διοικήσεων, Τουρκοκυπριακής και Ελληνοκυπριακής, αντιστοίχως, με ουσιαστική αυτονομία η κάθε μια.
»Αυτό το κατασκεύασμα», λέγει, «που απορρίφθηκε από τον λαό με την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν, διάφοροι πολιτικοί, ιδίως της σημερινής Κυβέρνησης, τολμούν, ανοητολογώντας, να το χαρακτηρίζουν ως ενοποίηση της Κύπρου. Μάλιστα, προσθέτουν και την ασυναρτησία ότι σε ένα τέτοιο τερατώδες πολιτειακό σχέδιο θα γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα επικρατεί το διεθνές δίκαιο, ενώ θα 'πρεπε να γνωρίζουν ότι, τέτοια λύση εξ ορισμού καταστρατηγεί τέτοια δικαιώματα». Καταλήγει ότι η διζωνική «θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για οριστική απόσχιση του τουρκοκρατούμενου μέρους της Κύπρου και για διεθνή αναγνώρισή του είτε ως κράτους είτε ως μέρους της Τουρκίας. Παράλληλα θα επικυρώσει τον ήδη υφιστάμενο διαμελισμό, αφού θα νομιμοποιεί τη βασική δομή του». Ποια έπρεπε να ήταν ανέκαθεν η αταλάντευτη πολιτική μας; Δεν δεχόμαστε τίποτε λιγότερο από την απελευθέρωση της Κύπρου και την απαλλαγή της από τους εποίκους και τον κατοχικό στρατό. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν θα τολμήσει να απαιτήσει αυτά τα αυτονόητα σήμερα στο «Γκρίντρι». Δεν τολμά να υποστείλει το λάβαρο της διζωνικής επειδή θα αυτοαναιρεθεί…
Στις 15 Νοεμβρίου 1983, ο Ντενκτάς, κατ’ εντολήν της Τουρκίας, ανακήρυξε την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου». Ποδοπάτησε, δηλαδή, συνέθλιψε και πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων, τις δύο Συμφωνίες του με τους Μακάριο και Κυπριανού. Διέπραξε ένα πολιτικό και πολιτειακό πραξικόπημα, αφού προχώρησε σε απόσχιση του κατεχόμενου τμήματος από την Κυπριακή Δημοκρατία. Τι όφειλε να πράξει τότε ο μ. Κυπριανού; Να δηλώσει ότι, τίποτε πλέον δεν ισχύει για την ελληνική πλευρά, η οποία όφειλε, με σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και αξιοποιώντας τις συγκυρίες, να καταθέσει δικό της σχέδιο λύσης, που δεν θα είχε καμία σχέση με τις δύο Συμφωνίες. Τίποτε δεν συνέβη! Οι επόμενοι Πρόεδροι συνέχισαν να κτίζουν πάνω σε νεκρές Συμφωνίες, φτάσαμε στο Σχέδιο Ανάν, που απορρίφθηκε από το 76% του κυπριακού Ελληνισμού, ενταχθήκαμε στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη, αλλά…
Η ηγεσία μας, εκεί! Στη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με «το σωστό περιεχόμενο», που οδηγεί αφεύκτως στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, στη δημιουργία δύο κρατών και στην τουρκοποίηση της Κύπρου. Ότι η Κυπριακή Δημοκρατία ανήκει στην Ε.Ε., δεν μετρά για τους ηγέτες μας, που έμειναν αγκιστρωμένοι σε μια τουρκογενή πολιτική. Ότι οι νόμιμοι κάτοικοι της Κύπρου δικαιούνται να απολαμβάνουν τις ίδιες αρχές και αξίες, που απολαμβάνουν οι εταίροι μας, αυτό δεν μετρά για τη δήθεν πάνσοφη πλην άσοφη ηγεσία μας. Ο πρώην Δικαστής του ΕΔΑΔ, Λ. Λουκαΐδης, κατ’ επανάληψιν επιχειρηματολόγησε ότι: «Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία σημαίνει γεωγραφικό διαχωρισμό της Κύπρου με βάση φυλετικά κριτήρια με τη μορφή δύο ξεχωριστών διοικήσεων, Τουρκοκυπριακής και Ελληνοκυπριακής, αντιστοίχως, με ουσιαστική αυτονομία η κάθε μια.
»Αυτό το κατασκεύασμα», λέγει, «που απορρίφθηκε από τον λαό με την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν, διάφοροι πολιτικοί, ιδίως της σημερινής Κυβέρνησης, τολμούν, ανοητολογώντας, να το χαρακτηρίζουν ως ενοποίηση της Κύπρου. Μάλιστα, προσθέτουν και την ασυναρτησία ότι σε ένα τέτοιο τερατώδες πολιτειακό σχέδιο θα γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα επικρατεί το διεθνές δίκαιο, ενώ θα 'πρεπε να γνωρίζουν ότι, τέτοια λύση εξ ορισμού καταστρατηγεί τέτοια δικαιώματα». Καταλήγει ότι η διζωνική «θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για οριστική απόσχιση του τουρκοκρατούμενου μέρους της Κύπρου και για διεθνή αναγνώρισή του είτε ως κράτους είτε ως μέρους της Τουρκίας. Παράλληλα θα επικυρώσει τον ήδη υφιστάμενο διαμελισμό, αφού θα νομιμοποιεί τη βασική δομή του». Ποια έπρεπε να ήταν ανέκαθεν η αταλάντευτη πολιτική μας; Δεν δεχόμαστε τίποτε λιγότερο από την απελευθέρωση της Κύπρου και την απαλλαγή της από τους εποίκους και τον κατοχικό στρατό. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν θα τολμήσει να απαιτήσει αυτά τα αυτονόητα σήμερα στο «Γκρίντρι». Δεν τολμά να υποστείλει το λάβαρο της διζωνικής επειδή θα αυτοαναιρεθεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου