Αλέξης ο "Ούννος"...

Αλέξης ο «Ούννος», Μήτσος ο μέρμηγκας και Αγγέλα ο Ελέφας...

O Αττίλας για πολλά χρόνια εμφανιζόταν με τις ορδές των Ούννων κοντά στην Κωνσταντινούπολη, απειλώντας με καταστροφές. Κάθε χρόνο ο αυτοκράτορας τον πλήρωνε με 2.600 λίτρα χρυσού και αποχωρούσε ήρεμα για τα λημέρια του...

Αυτό προέβλεπε η ταπεινωτική συμφωνία που αναγκάστηκε να υπογράψει ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Β. Τα ίδια απαίτησε και από Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία...

Οι εκβιασμοί αυτοί κράτησαν μέχρι που ο Αέτιος επικεφαλής ενός στρατού Ρωμαίων, Βουργουνδών και Γαλατών συνέτριψε τον Αττίλα στα Καταλανικά Πεδία στην μάχη που ονομάστηκε η Μάχη των Εθνών.

Η πανούκλα αποδεκάτισε ότι απέμεινε από τις ορδές του και...
η απειλή του Αττίλα εξαφανίστηκε...

Η «Μαφία» της μεταπολίτευσης

Οι εκβιασμοί και η προστασία αποτελούν συνηθισμένες δραστηριότητες της Μαφίας. Προστασία σημαίνει πως εμφανίζεσαι σε ένα μαγαζί και απαιτείς αμοιβή με αντάλλαγμα να το αφήσεις να λειτουργήσει και να μην το κάνεις «λαμπόγυαλο»...

Στην πολιτική η προστασία έχει να κάνει κυρίως με τις σχέσεις πάτρωνα πελάτη, όπου αμφότεροι μέσω της αμοιβαίας σχέσεις που αναπτύσσουν παρασιτούν συνήθως σε βάρος κάποιου και του δημοσίου βεβαίως όταν έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς, συνδικαλιστές και ψηφοφόρους...

Εκβιασμός σύμφωνα με το λεξικό του Πελεκάνου που έχω στο γραφείο μου σημαίνει η χρησιμοποίηση βίας και απειλών για την επιτυχία κάποιου σκοπού, συνήθως ανέντιμο και ανήθικο...

Το ρηθέν...

«Αν οδηγηθούμε σε άτακτη χρεοκοπία θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα το τραπεζικό σύστημα, οι μισθοί και οι συντάξεις αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το έχει η Ευρωζώνη. Είναι ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί».

Τάδε έφη αρχηγός κόμματος στην ελληνική Βουλή. Και αν αποφασίσουν να γράψουν τη ζημιά και μας κουνήσουν το μαντίλι; Ποιος είναι τόσο σίγουρος πως αν πυροδοτήσουμε εμείς μια πυρηνική βόμβα στο σπίτι μας, τα άλλα σπίτια της γειτονιάς θα πάθουν τέτοια ζημιά που θα αναλάβουν δια βίου να πληρώνουν και δικά μας κοινόχρητστα;

Η ηθική του εκβιασμού

Το χειρότερο δεν είναι όμως αν δεν πιάσει η «μπλόφα», είναι η νοοτροπία που κρύβει αυτός ο τρόπος σκέψης.

Όπερ, το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η δημιουργία των προϋποθέσεων εξόδου από τη χρεοκοπία, αλλά ο εκβιασμός των άλλων...

Αν παίξουμε το χαρτί της χρεοκοπίας μας λοιπόν, επειδή θα πάθουν ζημιά η ευρωζώνη, δεν θα μας αφήσει να χρεοκοπήσουμε.

Αν δεν κάνω λάθος χρεοκοπία σημαίνει η αδυναμία εξυπηρέτησης των χρεών. Ωραία, ας υποθέσουμε πως πιάνει τόπο το διαπραγματευτικό χαρτί και μας διαγράφουν όλο το χρέος και όχι το ένα τρίτο ή μισό που κάνουν τώρα και θα κάνουν αύριο...

Οι αγορές δεν μας δανείζουν ούτε σέντσι, άρα θα χρειαστούμε να μας δανείσουν τα θύματα του επιτυχούς μας εκβιασμού, οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι δηλαδή, και το πρωτογενές έλλειμμα που σπαταλάμε εμείς σε αργομισθίες, διαφθορά, χρηματοδότηση κομμάτων...

Προφανώς με κάποιο τρόπο οι εκβιαζόμενοι πρέπει να χρηματοδοτούν και 28 δισ. Ευρω εμπορικό έλλειμμα...

Αν για να μην πάθουν μεγαλύτερη ζημιά οι κουτόφραγκοι υποχωρήσουν, γιατί να μην διορίσουμε στο δημόσιο και άλλα 9 εκατ. έλληνες και στη συνέχεια να εκβιάσουμε να καλύψουν και αυτό το έλλειμμα και να ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί επειδή δεν θα καταστραφούν εξ αιτίας μας καλύτερα.

Εδώ ταιριάζει το τι πίνεις και δεν μας δίνεις;

Αριστερά και αριστερά...

Κάτι που είχαν οι παλιότεροι αριστεροί και δεν έχουν οι σημερινοί, ήταν η αποστροφή στον παρασιτισμό.

Η ηθική υπόσταση της αριστεράς στηριζόταν στην αξιοπρέπεια που πηγάζει από την αυτάρκεια της υλικής επιβίωσης. Διεκδικούσαν πίσω την υπεραξία που πίστευαν πως κάποιος καρπωνόταν από την δουλειά τους. Μπορούσες να διαφωνείς μαζί τους, ιδίως μετά το Ιστορικό Ατύχημα της Σοβιετίας, αλλά όχι να μην τους σέβεσαι.

Μπορεί να διαφωνεί κάποιος με το ΚΚ αλλά δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει εντιμότητα, δεν υποστηρίζει μέσα στο Ευρω αλλά με δημόσιο και οικονομία επιπέδου Ουγκάντας. Λέει έξω απ΄ όλα αυτά κρατικοποίηση των πάντων και να ζούμε με ό,τι μπορούμε να παράγουμε μόνοι μας, έστω και αν είναι 500 θερμίδες ανά στόμα ημερησίως. Ούτε εκβιασμούς, ούτε δανεικά και αγύριστα, ούτε το πρωί να πέφτουμε σαν τις ακρίδες στα κοινοτικά προγράμματα και το βράδυ να φωνασκούμε για τον ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό...

Το μεγαλύτερο θύμα της παρακμής της μεταπολίτευσης είναι η αριστερά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν τους έκλεψε μόνο τις ψήφους, αλλά και τις αρχές και την αξιοπρέπεια.

Ο εκβιασμός σαν πολιτική...

Ένα σημαντικό μέρος της ευημερίας της μεταπολίτευσης στηρίχθηκε στα δανεικά. Αρκεί κάποιος να έκλεινε την Εθνική οδό και οι επιδοτήσεις έπεφταν…

Αρκεί κάποιος να έκλεινε το δρόμο ή να καταλάμβανε το υπουργείο και οι αυξήσεις «έσταζαν», τα κεκτημένα μεγάλωναν, οι μαφίες του πελατειακού κράτους εδραιώνονταν.

Τα κεκτημένα γιγαντώθηκαν έρποντας, ψηφίζοντας και εκβιάζοντας. Όλα αυτά με δανεικά.

Αν ο κόσμος ήταν διαρθρωμένος όπως το φαντάζονται οι αριστεροί, δηλ. άσπρες μαύρες επιφάνειες σαφώς διαχωρισμένες, Όπερ, από τη μεριά τα αφεντικά και από την άλλοι οι προλετάριοι σε βάρος των οποίων παρασιτούν, θα ήταν εύκολο να διακρίνει κάποιος το άδικο.

Ο ασπρόμαυρος κόσμος των κακών και των καλών όμως υπάρχει μόνο στα παραμύθια της κατηγορίας έως πέντε ετών.
Τα κεκτημένα των προνομιούχων της μεταπολίτευσης ποιος ακριβώς τα πλήρωνε και τα πληρώνει;

Τις συντάξεις στα 50 που συμφωνούσαν φωτογραφικά συνδικαλιστές και υπουργοί έναντι σταυρών στις εκλογές σε ποιον χρεώνονται;

Το μεγαλύτερο «λαμόγιο» συνδικαλιστή σε ΔΕΚΟ που έχει περάσει στη μεταπολίτευση, με εκβιασμούς, «γκρίζες» επιχειρήσεις, τοκογλυφίες δραστηριότητες που κατέληγαν σε κατασχέσεις σπιτιών, ποιος το έχει εκθρέψει άραγε;...

Δεν είναι λοιπόν ξένη της νοοτροπίας που φέρει η πολιτική γενιά της μεταπολίτευσης η έννοια του εκβιασμού και της προστασίας. Την είδαμε και πρόσφατα με τις διασυνδέσεις του κυκλώματος τοκογλύφων της Θεσσαλονίκης με τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα.

Η νοοτροπία της διαφθοράς και του παρασιτισμού διαπερνά όλο το πολιτικό σκηνικό κάθετα και οριζόντια. Η χρεοκοπία των αξιών είναι χειρότερη από την οικονομική.

Απλά με την χρεοκοπία "ψόφησε" η αγελάδα που άρμεγαν κάποιοι και μπρος στο αδιέξοδο προσπαθούν να κατευθύνουν τον εκβιασμό στην ευρωζώνη.

Άλλο να εκβιάζει ο Αττίλας τον Θεοδόσιο τον Β, οι Σοπράνος τις πιτσαρίες της Νέας Υόρκης, άλλο να αρμέγει κάποιος την αγελάδα του γείτονα μέχρι ψόφου και άλλο να φωνάζουν μερμήγκια που έπεσαν κάτω μετά το τίναγμα, στο μερμήγκι που έχει μείνει στην πλάτη ελέφαντα: «Πνίξε τον Μήτσο!...»

O tempora o mores

Πηγή