Καληνύχτα Πολεμιστή; Καλημέρα Σκλάβε;

Όταν από έναν αποχαυνωμένο και καταπιεσμένο λαό τιμάται ένας αυτόχειρας, αντί να γεννιέται ένας επαναστάτης, ξέρεις πως ο Καιρός των Πολεμιστών έχει παρέλθει… ξημέρωσε ο Καιρός των σκλάβων.

Άλλο να αυτοκτονεί κάποιος επειδή ατιμάστηκε και άλλο επειδή δεν αντέχει τον κόσμο γύρω του.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε πράξη Τιμής… στη δεύτερη πράξη Δειλίας.

Αφού εξακολουθείς να περιμένεις από τους άλλους να κάνουν την Επανάσταση που ΕΣΥ πρέπει να αρχίσεις… καληνύχτα Πολεμιστή.
Καλημέρα Σκλάβε…

Νικόλας Παναγοδημητρόπουλος

Διάβασα τὶς σκέψεις τοῦ Νικόλα πρὸ ὁλίγου καὶ προβληματίστηκα. 
Προβληματίστηκα πάρα πολύ, τόσο ποὺ τελικῶς ἄρχισα νὰ τοῦ ἀπαντῶ μὲ αὐτό:

«Συμφωνῶ ἀπολύτως. Μάλλιστα μὲ ἐνοχλεῖ κάθε εἴδους αὐτοκτονία.

Ἔχω χάσει δικούς μου ἀνθρώπους. Φίλους καλούς. Ὅταν κατεκάθισε ὁ κουρνιαχτός, πάσχιζα νὰ καταλάβω. Γιατί; Γιατί νά μήν σταθοῦν νά ὑπερασπιστοῦν τήν τιμή τους καί... τῆς οἰκογενείας τους; Γιατί θά πρέπῃ κάποιοι ἄλλοι νά ὑποφέρουν πρό κειμένου αὐτός νά μήν ἀναλάβῃ τό κόστος μίας χρεωκοπίας ἤ μίας ἀποτυχίας;

Ἡ φράσις σου «Αφού εξακολουθείς να περιμένεις από τους άλλους να κάνουν την Επανάσταση που ΕΣΥ πρέπει να αρχίσεις… καληνύχτα Πολεμιστή. Καλημέρα Σκλάβε…» μὲ κάλυψε πλήρως! Ἀκριβῶς ἐκεῖ εἶναι.

Ξέρεις Νικόλα, τὸ μεγάλο μου πρόβλημα τὸν τελευταῖον καιρὸ ἦταν οἱ ἄστεγοι. Πῶς νά μάθουμε ξανά ἀπό τήν ἀρχή σέ τόσους ἀστέγους νά πιστεύουν στόν ἑαυτόν τους; Πῶς νά ξαναπάρουν τήν ζωή τους στά χέρια τους; Πόσο ἐγκληματικό εἶναι ἕνα κράτος πού δολοφονεῖ τόσο θρασύδειλα τούς πολῖτες του; Ἀξίζουν αὐτοί νά λέγονται πολῖτες ἤ ὄχι;

Σκεπτόμουν πὼς δὲν γίνεται νὰ μὴν ἔχουν ὅλοι αὐτοὶ κάποιον δικό τους σὲ κάποιο χωριό. Κάποιαν ῥίζα. Πόσο προτιμότερο εἶναι νά ἀφήνουν τά παιδιά τους στά ὀρφανοτροφεῖα ἀπό τό νά τά πάρουν ἀγκαλιά καί νά ἐπιστρέψουν στίς ῥίζες τους;

Σήμερα μιλοῦσα μὲ κάποιον ποὺ δουλεύει ἀκριβῶς σὲ αὐτὸν τὸν τομέα. Προγυμνάζει, ἐνημερώνει, βοηθᾶ νὰ ξαναμάθουμε τὴν γῆ μας.Γιατί κανεῖς λοιπόν ἀπό αὐτούς δέν ἀναζητᾶ κάτι τέτοιο; Τί προτιμοῦν; Τήν αὐτοκτονία ἤ τήν ἀξιοπρεπή, ἀκόμη καί φτωχή, διαβίωσιν;

Μὲ κάλυψες Νικόλα. Σὲ εὐχαριστῶ.

Μᾶς ἀξίζει λοιπὸν αὐτὸ ποὺ ἦλθε. Θὰ διαχωριστῇ πανεύκολα πλέον ἡ ἥρα ἀπὸ τὸ στάρι. Ἔτσι πρέπει. Κι ὅπως εἶπε ἡ Κατερίνα, πάλι 300 μείναμε. Καλὸ εἶναι αὐτὸ γιὰ ὅλους μας….»

Μετά, ἔκλεισα τὴν σελίδα καὶ ἄλλαξα σκέψεις. 
Ὅμως κάτι μὲ ἔτρωγε. Κάτι δὲν μοῦ  «καθόταν καλά».

Τί θά πῇ «καλημέρα σκλᾶβε»; Σέ ποιόν ἀπευθύνεται ὁ Νικόλας; Μήπως μόνον σέ αὐτόν πού ἔχει ἀποδεχθεῖ τήν ἧττα του; Μήπως μόνον σέ αὐτόν πού ἔχει ἀποφασίσει ἤδη πώς τελείωσε ὁ ῥόλος του ἐπί τῆς γῆς; Μήπως λοιπόν θά ἔπρεπε νά σπρώξουμε ὅλους αὐτούς τούς ἡττημένους νά πραγματοποιήσουν ταχύτερα τίς ἤδη εἰλημμένες τους  ἀποφάσεις; Γιατί νά τό καθυστεροῦν; Ὑπάρχει λόγος; Μήπως ἁπλῶς ἐπιβαρύνουν σκέτο τόν πλανήτη δίχως νά προσφέρουν κάτι χρήσιμο;

Ἀποδείξεις; Παντοῦ γύρω μας! Οἱ ἡττημένοι καὶ οἱ νικητές!  Σὲ κάθε δράσιν, σὲ κάθε σκέψιν, σὲ κάθε μας βῆμα. Ἤ τέτοιους θὰ βροῦμε ἤ ἀπὸ τοὺς ἄλλους!
Ποιός θά ἐπιβιώσῃ; Σὲ καμμίαν περίπτωσιν αὐτὸς ποὺ θεωρεῖ τὸ παιχνίδι ἐκ τῶν προτέρων χαμένο. Αὐτὸς ἤδη ἔχει πεθάνει κι ἔχουν ξεχάσει νὰ τοῦ τὸ ποῦν.

Καί ποιός εἶναι ἡ Πολεμιστής λοιπόν;
Μμμμμ…. Καλὸ τὸ ἐρώτημα. Οἱ ἀπαντήσεις ὅμως πάντα κρύβονται μέσα μας! Τοὐλάχιστον γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας γνωρίζουμε σὲ ποιὸ ἀπὸ τὰ δύο στρατόπεδα ἐντασσόμεθα. 

Μία αὐτοκτονία πού γέννησε λοιπόν ἕναν ἀκόμη σωρό ἀπό σκλάβους; Ἤ μία αὐτοκτονία πού γέννησε κι ἀτσάλωσε μία ἀκόμη χούφτα Πολεμιστῶν;
Ποιόν θά τιμήσουμε; Αὐτόν πού πολεμᾶ καί στέκεται Παλληκαρίσια  Ὄρθιος ἐμπρός σέ κάθε στραβή; Ἤ αὐτόν πού …μᾶς τελείωσε;

Πολεμιστής ἤ σκλάβος; Πολεμιστής ἤ σκλάβος; Τί θά γίνω; 
Μήπως κι αὐτό ἤδη τό γνωρίζω;

Φιλονόη.