Αυτή την περίοδο παρατηρούνται οι πλέον παράδοξες μετακινήσεις. Άνθρωποι που ψήφιζαν παραδοσιακά Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ δηλώνουν πως θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητους Έλληνες, ΔΗΜΑΡ, ΔΗΣΥ, ΔΡΑΣΗ, Δημιουργία Ξανά, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ...
Μικρότερες μετακινήσεις, αλλά το ίδιο παράδοξες γίνονται μεταξύ όλων και άλλων τόσων.
Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς έχουν καταρρεύσει πλήρως. Το ίδιο και οι μεταπολιτευτικές γραμμές μεταξύ φίλων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της Χούντας...
«Ο Παπαδόπουλος πέθανε στο Λαϊκό πάμφτωχος που έλεγε τις προάλλες κάποιος σε φιλική ομήγυρη. Το ίδιο και οι περισσότεροι πραξικοπηματίες...». Δεν ξέρω που πέθανε, αλλά δεν είχα επιχειρήματα να φέρω αντιρρήσεις.
Πολλοί ανεπάγγελτοι πολιτικοί και συνδικαλιστές του μεταπολιτευτικού τοπίου πλούτισαν από την πολιτική. Δεν έχω αντίρρηση να πλουτίζουν και να προκόβουν οι άνθρωποι στον τομέα που το επιθυμούν, αλλά όχι με «σημαδεμένα χαρτιά» και κυρίως σε βάρος της κοινωνίας...Πλουτισμός και ανέλιξη χωρίς κανόνες αξιοκρατίας όπως τους ορίζει μια σωστή δημόσια διοίκηση στο δημόσιο ή οι κανόνες της αγοράς στον ιδιωτικό τομέα, οδηγούν σε παρασιτικές εκτροπές της κοινωνίας και λειτουργούν σε βάρος όλων στο τέλος.
Νομίζω πως οι ανεπάγγελτοι που μπήκαν στην πολιτική για να πλουτίσουν με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση της μεταπολίτευσης.
Αυτό σημαίνει πως η πολιτική σκηνή πρέπει να τολμήσει να αυτοκαθαρθεί, τιμωρώντας αυστηρά τους επίορκους και αλλάζοντας τους όρους εμπλοκής όλων των άλλων με την πολιτική.
Η τακτική των κομμάτων όλου του πολιτικού φάσματος, να βάζουν διάφορους «μαϊντανούς» στα ψηφοδέλτια απλά και μόνο επειδή είναι γνωστές «φάτσες», δεν βοηθά την επανάκτηση της αξιοπιστίας.
Το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης καταρρέει. Αυτό σημαίνει πως μετά από μια τριετία - πενταετία το πολύ, ελάχιστα από τα πολιτικά πρόσωπα που μεσουρανούν σήμερα, θα βρίσκονται στη σκηνή.
Το ίδιο είναι λογικό να συμβεί και με τα σημερινά κόμματα και τις διαχωριστικές γραμμές τους. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια καθεστωτική αλλαγή ισχυρότερη από αυτή της μεταπολίτευσης από τη δικτατορία στην δημοκρατία.
Οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό συνοδεύονται από ευρύτερη κοινωνική και οικονομική αναδιάταξη.
Η κατηγορία των εργαζομένων στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα θα είναι μια από τις βασικές κατηγορίες που θα υποστούν τις συνέπειες της χρεοκοπίας του κρατικοδίαιτου μοντέλου.
Το πελατειακό μοντέλο της μεταπολιτευτικής κομματοκρατίας δεν τόλμησε να θίξει την βάση της ισχύος του στα δυο χρόνια της χρεοκοπίας και αυτός είναι ένας λόγος της περαιτέρω βύθισης.
Παρά τις οριζόντιες μειώσεις στη διετία, το πολιτικό σύστημα προσπάθησε να συντηρήσει την πελατεία του, υφαρπάζοντας τις καταθέσεις μέσω εκτάκτων εισφορών και φορολογίας.
Είναι θέμα μερικών μηνών, καθώς η φοροδοτική ικανότητα του ιδιωτικού τομέα μειώνεται ραγδαία, να δούμε την κατάρρευση και των δύο. Φοβάμαι πλέον πως είναι αργά να αντιστραφεί αυτή η πορεία... Θα υπήρχαν ελπίδες αν είχε αντιστραφεί η ροή της φυγής των καταθέσεων και είχαν αρχίσει να προσελκύονται επενδύσεις.
Ανάλογη βίαιη διάλυση αναμένεται και στις συντεχνίες, καθώς είχαν υπόσταση όσο τα εξασφαλισμένα περιθώρια κέδρους δημιουργούσαν καλό εισόδημα. Χωρίς καταναλωτική δαπάνη όμως τα περιθώρια αυτά δεν έχουν αξία. Το 100% του μηδενός είναι μηδέν...
Η ευημερία με δανεικά είχε δημιουργήσει μια ευημερούσα τάξη εμπόρων εισαγωγέων. Αυτή η κατηγορία πληρώνει ήδη τις συνέπειες της κρίσης και θα συνεχίσει για πολύ...
Θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να δανείσουν οι αγορές τη χώρα μας και μάλιστα φθηνά. Κατά συνέπεια η καταναλωτική δύναμη θα αυξηθεί ξανά όταν οι εξαγωγές θα αρχίσουν να συσσωρεύουν πλούτο. Η δημιουργία παραγωγικού δυναμικού όμως χρειάζεται χρόνια...
Επιπλέον, για πολλά χρόνια μετά το τέλος της κρίσης οι άνθρωποι θα αποταμιεύουν και δεν θα καταναλώνουν, γιατί αντανακλαστικά θα έχουν εθιστεί στις συνήθειες και τους φόβους που δημιουργεί η κρίση. Μην ξεχνάτε πως οι γονείς μας ακόμη δεν ξοδεύουν άσκοπα γιατί θυμούνται τα δεινά της κατοχής.
Συνδικαλιστική και πελατειακή αριστοκρατίας του δημοσίου, επαγγελματικές συντεχνίες, ιδιωτικός τομέας των εισαγωγέων, επιχειρήσεις που ελάμβαναν δουλειές και επιδοτήσεις του δημοσίου ήταν οι βασικές κατηγορίες που συνιστούσαν την ελληνική μεσαία τάξη...
Αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι η διάλυση της μεσαίας τάξης της χώρας. Έχουμε να κάνουμε με βίαιη φτωχοποίηση ευρύτερων στρωμάτων και αυτό προκαλεί τις παράδοξες μετακινήσεις στο πολιτικό σκηνικό.
Βρισκόμαστε προ μιας βίαιης αναδιάταξης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, πολύ ευρύτερης από εκείνη της μεταπολίτευσης.
Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς έχουν καταρρεύσει πλήρως. Το ίδιο και οι μεταπολιτευτικές γραμμές μεταξύ φίλων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της Χούντας...
«Ο Παπαδόπουλος πέθανε στο Λαϊκό πάμφτωχος που έλεγε τις προάλλες κάποιος σε φιλική ομήγυρη. Το ίδιο και οι περισσότεροι πραξικοπηματίες...». Δεν ξέρω που πέθανε, αλλά δεν είχα επιχειρήματα να φέρω αντιρρήσεις.
Πολλοί ανεπάγγελτοι πολιτικοί και συνδικαλιστές του μεταπολιτευτικού τοπίου πλούτισαν από την πολιτική. Δεν έχω αντίρρηση να πλουτίζουν και να προκόβουν οι άνθρωποι στον τομέα που το επιθυμούν, αλλά όχι με «σημαδεμένα χαρτιά» και κυρίως σε βάρος της κοινωνίας...Πλουτισμός και ανέλιξη χωρίς κανόνες αξιοκρατίας όπως τους ορίζει μια σωστή δημόσια διοίκηση στο δημόσιο ή οι κανόνες της αγοράς στον ιδιωτικό τομέα, οδηγούν σε παρασιτικές εκτροπές της κοινωνίας και λειτουργούν σε βάρος όλων στο τέλος.
Νομίζω πως οι ανεπάγγελτοι που μπήκαν στην πολιτική για να πλουτίσουν με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση της μεταπολίτευσης.
Αυτό σημαίνει πως η πολιτική σκηνή πρέπει να τολμήσει να αυτοκαθαρθεί, τιμωρώντας αυστηρά τους επίορκους και αλλάζοντας τους όρους εμπλοκής όλων των άλλων με την πολιτική.
Η τακτική των κομμάτων όλου του πολιτικού φάσματος, να βάζουν διάφορους «μαϊντανούς» στα ψηφοδέλτια απλά και μόνο επειδή είναι γνωστές «φάτσες», δεν βοηθά την επανάκτηση της αξιοπιστίας.
Το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης καταρρέει. Αυτό σημαίνει πως μετά από μια τριετία - πενταετία το πολύ, ελάχιστα από τα πολιτικά πρόσωπα που μεσουρανούν σήμερα, θα βρίσκονται στη σκηνή.
Το ίδιο είναι λογικό να συμβεί και με τα σημερινά κόμματα και τις διαχωριστικές γραμμές τους. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια καθεστωτική αλλαγή ισχυρότερη από αυτή της μεταπολίτευσης από τη δικτατορία στην δημοκρατία.
Οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό συνοδεύονται από ευρύτερη κοινωνική και οικονομική αναδιάταξη.
Η κατηγορία των εργαζομένων στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα θα είναι μια από τις βασικές κατηγορίες που θα υποστούν τις συνέπειες της χρεοκοπίας του κρατικοδίαιτου μοντέλου.
Το πελατειακό μοντέλο της μεταπολιτευτικής κομματοκρατίας δεν τόλμησε να θίξει την βάση της ισχύος του στα δυο χρόνια της χρεοκοπίας και αυτός είναι ένας λόγος της περαιτέρω βύθισης.
Παρά τις οριζόντιες μειώσεις στη διετία, το πολιτικό σύστημα προσπάθησε να συντηρήσει την πελατεία του, υφαρπάζοντας τις καταθέσεις μέσω εκτάκτων εισφορών και φορολογίας.
Είναι θέμα μερικών μηνών, καθώς η φοροδοτική ικανότητα του ιδιωτικού τομέα μειώνεται ραγδαία, να δούμε την κατάρρευση και των δύο. Φοβάμαι πλέον πως είναι αργά να αντιστραφεί αυτή η πορεία... Θα υπήρχαν ελπίδες αν είχε αντιστραφεί η ροή της φυγής των καταθέσεων και είχαν αρχίσει να προσελκύονται επενδύσεις.
Ανάλογη βίαιη διάλυση αναμένεται και στις συντεχνίες, καθώς είχαν υπόσταση όσο τα εξασφαλισμένα περιθώρια κέδρους δημιουργούσαν καλό εισόδημα. Χωρίς καταναλωτική δαπάνη όμως τα περιθώρια αυτά δεν έχουν αξία. Το 100% του μηδενός είναι μηδέν...
Η ευημερία με δανεικά είχε δημιουργήσει μια ευημερούσα τάξη εμπόρων εισαγωγέων. Αυτή η κατηγορία πληρώνει ήδη τις συνέπειες της κρίσης και θα συνεχίσει για πολύ...
Θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να δανείσουν οι αγορές τη χώρα μας και μάλιστα φθηνά. Κατά συνέπεια η καταναλωτική δύναμη θα αυξηθεί ξανά όταν οι εξαγωγές θα αρχίσουν να συσσωρεύουν πλούτο. Η δημιουργία παραγωγικού δυναμικού όμως χρειάζεται χρόνια...
Επιπλέον, για πολλά χρόνια μετά το τέλος της κρίσης οι άνθρωποι θα αποταμιεύουν και δεν θα καταναλώνουν, γιατί αντανακλαστικά θα έχουν εθιστεί στις συνήθειες και τους φόβους που δημιουργεί η κρίση. Μην ξεχνάτε πως οι γονείς μας ακόμη δεν ξοδεύουν άσκοπα γιατί θυμούνται τα δεινά της κατοχής.
Συνδικαλιστική και πελατειακή αριστοκρατίας του δημοσίου, επαγγελματικές συντεχνίες, ιδιωτικός τομέας των εισαγωγέων, επιχειρήσεις που ελάμβαναν δουλειές και επιδοτήσεις του δημοσίου ήταν οι βασικές κατηγορίες που συνιστούσαν την ελληνική μεσαία τάξη...
Αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι η διάλυση της μεσαίας τάξης της χώρας. Έχουμε να κάνουμε με βίαιη φτωχοποίηση ευρύτερων στρωμάτων και αυτό προκαλεί τις παράδοξες μετακινήσεις στο πολιτικό σκηνικό.
Βρισκόμαστε προ μιας βίαιης αναδιάταξης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, πολύ ευρύτερης από εκείνη της μεταπολίτευσης.
Στη μεταπολίτευση η Χούντα έπεσε, οι επιφανείς πολιτικοί της εκπρόσωποι εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο σε λίγους μήνες και ο μεσαίος κορμός μεταλλάχθηκε σε λίγα χρόνια. Η μεσαία τάξη όμως, όπως και οι υπόλοιπες δεν υπέστησαν σημαντικές μεταβολές.
Η χρεοκοπία του 2008, του μοντέλου της μεταπολίτευσης αλλά και του μεταπολεμικού κρατικοδίαιτου προστατευόμενου καπιταλισμού, αλλάζει άρδην το σκηνικό.
Η νέα «μεταπολίτευση» μοιάζει να είναι πολύ πιο ριζική από αυτή του 1973 και λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο όπου ολόκληρη η Δύση έχει εισέλθει σε μια φάση ανάγκης μείωσης του χρέους και του βιοτικού της επιπέδου καθώς οι αναπτυσσόμενες χώρες ζητούν το δικό της μερίδιο στην ευημερία.
Αυτό σημαίνει πως για να συνεχίσουν να ζουν τα 700-800 εκατ. των ανεπτυγμένων δυτικών οικονομιών όπως ζούσαν και να συνεχίσει να βελτιώνεται το βιοτικό επίπεδο των Κινέζων και Ινδών θα χρειαστούμε τους πόρους 2-3 πλανητών σαν τη Γη.
Η Ελλάδα κατάφερε πάλι να βρίσκεται στην αιχμή αυτής της προσαρμογής.
Η χρεοκοπία του 2008, του μοντέλου της μεταπολίτευσης αλλά και του μεταπολεμικού κρατικοδίαιτου προστατευόμενου καπιταλισμού, αλλάζει άρδην το σκηνικό.
Η νέα «μεταπολίτευση» μοιάζει να είναι πολύ πιο ριζική από αυτή του 1973 και λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο όπου ολόκληρη η Δύση έχει εισέλθει σε μια φάση ανάγκης μείωσης του χρέους και του βιοτικού της επιπέδου καθώς οι αναπτυσσόμενες χώρες ζητούν το δικό της μερίδιο στην ευημερία.
Αυτό σημαίνει πως για να συνεχίσουν να ζουν τα 700-800 εκατ. των ανεπτυγμένων δυτικών οικονομιών όπως ζούσαν και να συνεχίσει να βελτιώνεται το βιοτικό επίπεδο των Κινέζων και Ινδών θα χρειαστούμε τους πόρους 2-3 πλανητών σαν τη Γη.
Η Ελλάδα κατάφερε πάλι να βρίσκεται στην αιχμή αυτής της προσαρμογής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου