Στην περίοδο της μεταπολίτευσης, ο πατριωτικός χώρος, η καθημερινά λεγόμενη ‘δεξιά’ ιδεολογία, στιγματίστηκε και περιθωριοποιήθηκε. Περάσανε δεκαετίες που στο χώρο της παιδείας, του πολιτισμού και των Μ.Μ.Ε. επικρατούσαν απόλυτα αφενός το «πας μη αριστερός φασίστας» και αφετέρου «πας μη αριστερός (ή καλύτερα) αριστερίζων βάρβαρος και απολίτιστος». Σαφώς επεβλήθη εντέχνως από την αριστερά διανόηση, η οποία βρήκε χώρο αρχικά να ξεθυμάνει από την συμπεριφορά της χούντας απέναντι της, καθώς η δεξιά κρυβόταν από τον ίδιο της τον εαυτό.
Αδρανοποιημένη και αμήχανη η δεξιά, έψαχνε να βρει την πολιτική της ταυτότητα, φοβούμενη να μιλήσει για τα ιδεώδη της, μη θεωρηθούν φασιστικά και χουντικά. Στην προσπάθεια της να κυβερνήσει, δημιούργησε, αγκάλιασε και γιγάντωσε τον ‘μεσαίο’ χώρο. Εκεί βρήκε στοργή και εκεί κατάφερε να απαγκιστρωθεί από την ταύτισή της με την επταετία. Και από την άλλη άφησε να την εκπροσωπούν μονάχα...
ρασοφόροι με ρουμπίνια και ενίοτε αστείοι βιβλιοπώλες.
Η χούντα λοιπόν, ήταν αυτή που καταδίκασε την δεξιά σε αδράνεια, εν συνεχεία σε αφάνεια και αυτοκτονία, μέσα σε τάγματα πυροβολικού και παραλλαγές. Κάτι αντίστοιχο, σε μικρότερη βέβαια έκταση, παρατηρείται και σήμερα, όπου η Χρυσή Αυγή έχει πατριωτικές θέσεις, αλλά τις θάβει μέσα σε αγκυλωτούς σταυρούς, Καιάδες, Αθανασίους Διάκους και βία.
Περάσανε δεκαετίες που δύο γενιές μεγάλωσαν με τις ιστορίες για την καταραμένη ‘δεξιά’, για τους βασανισμούς των ‘δεξιών’, για τους φασίστες δεξιούς. Δύο γενιές που τραγούδησαν τα τραγούδια των ινδαλμάτων της αριστεράς, που διάβασαν τα βιβλία των συγγραφέων της αριστεράς, που έβλεπαν αποκλειστικά τους αριστερίζοντες δημοσιογράφους και διανοούμενους, που έμαθαν να αποκαλούν, σχεδόν αντανακλαστικά, φασίστα όποιον μιλούσε για Ελλάδα. Κι αυτές οι δύο γενιές είναι τώρα το απόλυτο target group των εκλογών αλλά και της κοινωνίας: 20 – 40 ετών.
Κι έτσι σήμερα, φτάσαμε στο τέλος του δικομματισμού, ο οποίος καταρρέει όχι μονάχα γιατί απέτυχε και έπαυσε η πελατειακή σχέση, αλλά και γιατί αφενός όλη αυτή η σπορά της αριστεράς έπρεπε κάποτε να φυτρώσει και γιατί αφετέρου ο μεσαίος χώρος στερήθηκε ιδεολογικού στίγματος (ο Έλληνας θέλει την ιδεολογία του). Η συντριπτική πλειοψηφία λοιπόν που ψηφίζουν Τσίπρα, Κουβέλη, Οικολόγους κτλ, δεν είναι Αριστεροί αλλά μεγάλωσαν σε μια αριστερίζουσα κοινωνία. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών δεν συμφωνούν με τις θέσεις των ανωτέρω στα εθνικά θέματα και στο θέμα της Μακεδονίας, αλλά δε το φωνάζουν γιατί ο φίλος τους θα τους αποκαλέσει “φασίστα”.
Η αριστερά έσπειρε τρεις και πλέον δεκαετίες. Δημιούργησε τεράστιες μάζες φιλικά διακείμενες σε αυτήν. Δεν υπολόγισε βέβαια το ξαφνικό χαλάζι (παγκόσμια οικονομική κρίση) που αποσταθεροποιεί τα πάντα.
Για να δούμε, θα θερίσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου