Τελικά τι θα ψηφίσουμε; Την Σκύλλα ή την Χάρυβδη;

Έρχονται εκλογές και όλοι βρισκόμασε μπροστά στο ερώτημα, στο τι θα ψηφίσουμε. Είναι φανερό, ότι αυτήν την στιγμή δύο είναι οι κομματικοί πόλοι που θα πρωταγωνιστήσουν: 
η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Από την μία έχουμε ένα κόμμα το οποίο έδωσε γη και ύδωρ στους δανειστές, υπογράφοντας αποικιακή δανειακή συμφωνία ενώ παράλληλα ψήφισε νόμους όπου ισοπέδωσαν κάθε έννοια εργατικής  αλληλεγγύης, γυρίζοντας μας στην εποχή του 19ου αιώνα. Ξανάφερε στο κόμμα το νεοφιλελεύθερο κομμάτι το οποίο ο ελληνικός λαός δεν το έβαλε καν στην βουλή, ενώ ουδείς δεν ξεχνάει την μεγάλη κολοτούμπα που έκανε σε ότι αφορά την αποδοχή του μνημονίου. Ένα κόμμα που προοωθεί τον κοινωνικό νεοφιλελευθερισμό και τελικά ψήφισε νόμους του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.

Από την άλλη έχουμε ένα κόμμα, από το οποίο ακούς κάθε μέρα καινούργια πρόταση για το τι θα κάνει με το Μνημόνιο και την Οικονομία, ενώ στο Μεταναστευτικό οι προτάσεις του είναι σαν να λες σε όλους τους λαθρομετανάστες, ελάτε όλοι εδώ και...
με οποιαδήποτε τρόπο  και θα σας σώσουμε. Ένα κόμμα με καθαρές ακροαριστερές αντιλήψεις, ένας συνασπισμός 12 κομμάτων,όπου το έντυπο του όργανο πανηγύριζε όταν καιγόνταν η Αθήνα το 2008 και συνιστώσες του αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως...Μακεδονία σκέτο.

Ότι και να λένε, τρεις είναι οι λύσεις αυτήν την στιγμή:

• Εντός του ευρώ με συνέχιση της βίαιης εσωτερικής υποτίμησης και αργός θάνατος έστω  και με μικρές αλλαγές στο υφεσιακό μνημόνιο. Εκτός εάν ο Ολάντ φέρει τα πάνω κάτω.
• Συντεταγμένη έξοδος από το ευρώ, με ελεγχόμενη συνέχιση της εσωτερικής υποτίμησης και των διαθρωτικών αλλαγών, ειδικά αυτών που έχουν να κάνουν με την ανταγωνιστικότητα (γραφειοκρατία και διαφθορά). Αυτό προτείνουν οι μη νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι όπως ο Σκιντέλκσι, Κρούγκμαν κλπ. 
• Ανεξέλεγκτη έξοδος από το ευρώ και ότι προκύψει. Σε αυτό μας οδηγεί το πολιτικό σύστημα και η πολιτική μας κουλτούρα. 

Μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, χωρίς διαπραγμάτευση σε ρεαλιστική βάση, τότε οδηγούμεθα στην τρίτη λύση.

Οι οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, ή αλλιώς οι αριστεριστές πολιτικοί καιροσκόποι μας οδηγούν στην 3η λύση.

Οι προστάτες της ευρωπαικής πορείας είναι αυτοί που απέτυχαν στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις με τους υπαλλήλους του ΔΝΤ και της ΕΕ,  με αποτέλεσμα το εργατικό και κοινωνικό αρμεγεδώνα. Άρα μας προτείνουν την 1η λύση. Εκτός εάν μας σώσει....ο Ολάντ όπως πιστεύουν. Μιλάμε για μία ακόμη σοβαρή διαπραγμάτευση από αυτούς.

Ξεκάθαρα όμως, στις 2 πρώτες λύσεις, σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξουν δαπάνες σε έργα αύξησης της ανταγωνιστικότητας, χρηματοδοτούμενα εκτός ισολογισμών από κοινές. Σημαίνει επίσης πραγματική αναδιάρθρωση εθνικού χρέους, που θα ανταλλαγούν με δεικτοποιημένα χρεόγραφα[Inflation Indexed debtBonds] ή αναπτυξιακά ομόλογα[growth bonds] ή ευρωομόλογα αν παραμείνουμε στο ευρώ, ή με περιόδους χάριτος άνω των 5 ετών και μέχρι να επιστρέψει σταθεροποιητικά η ανάπτυξη. Και κυρίως σημαίνει χρήμα από την ΕΕ.

Διότι αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει «μία» για καινούργιους φόρους όπως βαυκαλίζονται κάποιοι. Όπως επίσης φυσικά δεν προβλέπεται τίποτα από τα παραπάνω στο υφιστάμενο υφεσιακό μνημόνιο.

Όμως και στις τρεις περιπτώσεις, με δραχμή ή ευρώ, εάν δεν τιθασεύσουμε την Διαφθορά και την Γραφειοκρατία, ξεχάστε την Ελλάδα που ξέραμε και την Ελλάδα που προσπαθούμε να σώσουμε ότι μας περίσσεψε από το αποοκοιακό μνημόνιο.

H πραγματικότητα είναι μία:είναι αδύνατον να σώσουν την ελληνική οικονομία οι Έλληνες πολιτικοί, διότι δεν έχουν ούτε τη βούληση, και πολύ περισσότερο τις ικανότητες που απαιτούνται για να σηκώσουν τη χώρα στην πλάτη τους. Πώς θα μπορέσουν να σταματήσουν την πορεία προς τον όλεθρο οι ίδιοι άνθρωποι που φέρουν ακέραιη την ευθύνη για το κατάντημα της Ελλάδας; Και, δυστυχώς, αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας: ο διεφθαρμένος πολιτικός της κόσμος...

Έτσι λοιπόν δυστυχώς μπροστά μας έχουμε την Σκύλλα και την Χάρυβδη.
Διαλέγουμε και παίρνουμε.
πηγή