Μαρτυρία: Πως «καπελώθηκα» στη συναυλία του Θ. Παπακωνσταντίνου. Βήμα προπαγάνδας υπερ τρομοκρατικών οργανώσεων κατάντησε η ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ;

Το Ιnsider αναδημοσιεύει την μαρτυρία της Άννας Νώτη από την συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην Τεχνόπολη την περασμένη Κυριακή. Η μαρτυρία της δημοσιεύτηκε στην σελίδα της στο facebook εδώ. 
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την απάντηση του καλλιτέχνη. Ακολουθεί η ανάρτηση: ...

Είναι περίπου 9. προχωρούμε μέσα στο πλήθος του κόσμου και κάπου στο σημείο του ηχολήπτη βρίσκουμε τη θέση μας.

έχοντας την προσοχή μας στις μύτες τών ποδιών μας, μη και μας πατήσει κανείς τα ποδαράκια, έχει κόσμο, έτσι κάνεις σε συναυλία όταν φόρας πέδιλα, προσέχεις τα δαχτυλάκια σου_ βλέπουμε κάτι χαρτάκια, φέιγ βολάν απο το γαλλικό feuilles volantεs, που γράφουν "τρομοκράτες τα κράτη των λαών, λευτεριά στους αντάρτες των πόλεων που έχουν τα όπλα".

Μαζεύω το χαρτάκι, το ξαναδιαβάζω. Πόσο ακραίο, να ζητάς ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ, λόγω ιδεολογίας ακρο-επαναστατικό-αριστερής "λευτεριά στους αντάρτες των πόλεων που έχουν τα όπλα"? τότε γιατί να μην κυκλοφορούμε ΟΛΟΙ με όπλα ελεύθερα, σκέφτομαι και ποιανού ιδεολογία είναι αυτή που νομιμοποιεί την οπλοφορία? 'Η μήπως, θα οπλοφορούν ΜΟΝΟΝ οι οπαδοί της εκάστοτε ιδεολογίας? και αν αυτό συμβεί, τότε αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ?

Ξανακοιτάζω το χαρτάκι, σκέφτομαι ότι ο κάθε ένας μπορεί να πεί ο,τι θέλει. Μια χαρά μέχρι εκεί. Αφήνω το χαρτάκι πάλι εκεί που το βρήκα, νιώθοντας σεβασμό για τη διαφορετική άποψη του άλλου, διατηρώντας όμως...
το συναίσθημα της διαφωνίας μου. Παρόλα αυτά, ομολογώ, πως ένα κομματάκι της ρομαντικής και επαναστατικής πλευράς του εαυτού μου, χαμογέλασε στην ποιητική αφέλεια του κείμενου αυτού και στην δυνατότητα ελεύθερου λόγου που έχουμε σήμερα.

Κάπου εκεί, ακούγεται σιγά σιγά, μελωδικά ο γλυκός και νοσταλγικός ήχος μιας τρομπέτας. Η συναυλία ξεκινά. Η Τεχνόπολις μυρίζει μαριχουάνα, ο κόσμος τραγουδά δυνατά, κεφάλια κινούνται δεξιά-αριστερά, να καταφέρουν να κλέψουν μια εικόνα από τη σκηνή... αρχίζει και ξεδιπλώνεται ένας παλμός...η ζέστη των σωμάτων...ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου τραγουδά.

Το κομμάτι τελειώνει, χειροκρότημα... και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου λέει: " Επειδή θεωρώ την Αναρχία τον πιο ποιητικό τρόπο να ζεί κανείς αυτή τη ζωή...ε...ξέρω οτι κάποιοι απο το κοινό έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις... όμως θέλω να ακούσετε κάτι που έχει να μας πεί η συντρόφισσα τάδε, και επειδή ντρέπεται να βγεί στο μικρόφωνο όπως ντρέπομαι και εγώ, απλώς θα την ακούσουμε..."

Ακούγονται συνθήματα απο κάποιο γκρούπ αρκετών ανθρώπων...είναι περισσότεροι απο αυτό που θα περίμενα, κάτι πιάνει το αυτί μου στο σύνθημα για Πυρήνες της Φωτιάς, νιώθω μια ένταση στο πλήθος, κάτι χαοτικό, ακούμε απο το μικρόφωνο, μια νεαρή φωνή, να μας ανακοινώνει για της συνθήκες κράτησης μιας άλλης συντρόφισσας, στις φυλακές κορυδαλλού εάν δεν απατώμαι, σηκώνεται πανό ακριβώς στο κέντρο της σκηνής, αρκετά μεγάλο, δεν καταφέρνω να διαβάσω τι λέει, τι συμβαίνει αναρωτιέμαι, γίνονται όλα πολύ γρήγορα, αντιλαμβάνομαι οτι αυτό που συμβαίνει δεν μου αρέσει καθόλου, ακούγονται και άλλα συνθήματα απο άλλο σημείο.

Μια οργανωμένη κίνηση.

Νιώθω "καπελωμένη". Ασφυκτιώ. Είμαι σε σύγχυση. Εχει κάτι το βίαιο ολο αυτό. Δεν μου μοιάζει καθόλου γοητευτικό ούτε και ποιητικό, όπως νωρίτερα προανέφερε εισαγωγικά ο καλλιτέχνης...

Μα δεν ήρθαμε σε μια ανοιχτή συναυλία, που γίνεται για τις συνθήκες στις φύλακες, ούτε ήταν μια συναυλία δωρεάν.... τι υποκρισία είναι αυτή, πρώτα να πάρεις τα χρήματα, σαν καλός καπιταλιστής και μετά να κάνεις προπαγάνδα για μια τρομοκρατική οργάνωση? εν αγνοία μας? οπου μας μιλάει απο ένα μικρόφωνο μια συντρόφισσα με "καλυμμένο" πρόσωπο.

και αν παραμείνω στο live δεν στηρίζω με την παρουσία μου, τους Πυρήνες την Φωτίας? την ιδεολογία "οι αντάρτες των πόλεων έχουν δικαίωμα να έχουν όπλα'"?

και γιατί να στηρίξω και εσένα Θανάση, πάλι με την παρουσία μου και την χρηματική μου συνεισφορά, να δίνεις podium σε τόσο εξτρεμιστικές απόψεις? και έτσι όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή? που το καζάνι βράζει?

Πώς μας παγίδευσες έτσι?

Νιώθω αηδία, εγκλωβισμό, νιώθω τον παραλογισμό των ημερών ολοένα και να αυξάνεται. Ανησυχώ.

που θα πάει όλο αυτό? τι μας περιμένει?

Η ανακοίνωση για τις συνθήκες στις φυλακές τελειώνει. Περιμένω να δώ πως θα αντιδράσει η μάζα.

Κοιτάζω γύρω μου να δω, βλέπω κάποιον που λέει θα φύγω μαλάκα... νιώθω πως θέλω να κάνω το ίδιο. Νιώθω αισχρά χειραγωγημένη. Βιασμένη.

Δεν βλέπω κάποιες αποχωρίσεις, δεν ακούω κάποια αντίδραση, θέλω να φωνάξω "Τα χιλιάρικα ευρώ όμως τα μάζεψες και σήμερα, ιδεολόγε ποιητή".

Είμαι όμως μόνο μια. Καταλαβαίνω οτι αυτή η παρέα δεν με χωρά. Και εαν υπάρχει ένας τρόπος να επικοινωνήσω τη δυσαρέσκεια μου, είναι η αποχώρηση μου απο τη συναυλία.

Το κοινό χειροκροτά. Κάποιοι ελαφρώς μουδιασμένοι. Κάποιοι αρκετά πιο θερμά. Μου είναι πλέον ξεκάθαρο, πως η ανοχή στο οτιδήποτε ακραίο έχει ξεπεράσει τα όρια κάθε λογικής.

Αν σήκωνε πανό η Χρυσή Αυγή, θα παραμέναμε στη συναυλία? και ποιά η διαφορά να υποστηρίζεις τους Πυρήνες της Φωτιάς απο την Χρυσή Αυγή. ΟΙ μεν πρώτοι υποστηρίζουν ξεκάθαρα τα όπλα. Αρα δεν είναι ακόμα πιο εξτρεμιστές απο τους Χρυσαυγίτες? τολμώ να σκεφτώ.

γιατί και κάποιοι απο τους τριγυρινούς δεν σκέφτονται έτσι? Είναι τόσο ξεκάθαρα όλα αυτά. Τι συμβαίνει? Τι μας περιμένει? Γιατί δεν βλέπουν" Γιατί εθελοτυφλούν?

Σκέφτομαι οτι το "εντάξει μωρέ.." δεν μας οδηγεί πουθενά πια, πέραν της ολικής καταστροφής.

Ετσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. με το "εντάξει μωρέ".

Ανακοινώνω στην παρέα μου οτι θα φύγω.

Εκείνοι μένουν. Για τους δικούς τους λόγους. Δεν τους κρίνω.

Ανησυχώ όμως πολύ για το ότι θα αναστατωθούν.

Τους αποχωρίζομαι και φεύγω.

και τα 12 ευρώ? πως θα πάρω πίσω τα 12 ευρώ? γιατί με έκλεψες Θανάση Παπακωνσταντίνου? πρέπει να πάρω τα χρήματά μου πίσω. δεν μου περισσεύουν να τα χαρίζω. Ειδικά σε αυτούς με πολλά φράγκα, όπως είσαι εσύ Θανάση.

Πηγαίνω στο ταμείο. Είμαι εξοργισμένη.

Άννα: παρακαλώ θέλω να μου δώσετε τα χρήματα μου πίσω, γιατί δεν ήρθα εν γνώση μου σε μια πολιτικά χαρακτηρισμένη συναυλία. Αυτό που συνέβη μέσα στο συναυλιακό χώρο είναι απαράδεκτο. Αρνούμαι να στηρίξω με τα χρήματα μου και τη συμμετοχή μου, μια συναυλία που γίνεται βήμα οργανωμένα, για την προώθηση εξτρεμιστικών ιδεών, μιας τρομοκρατικής οργάνωσης.

ταμίας 1: (με ύφος) δημοκρατία έχουμε.

Άννα: αυτό που συνέβη στο συναυλιακό χώρο είναι αντιδημοκρατικό. παρακαλώ θέλω να μου δώσετε τα χρήματα μου πίσω, γιατί δεν ήρθα εν γνώση μου σε μια πολιτικά χαρακτηρισμένη συναυλία. Αυτό που συνέβη μέσα στο συναυλιακό χώρο είναι απαράδεκτο. Αρνούμαι να στηρίξω με τα χρήματα μου και τη συμμετοχή μου, μια συναυλία που γίνεται βήμα, οργανωμένα, για την προώθηση εξτρεμιστικών ιδεών, μιας τρομοκρατικής οργάνωσης.

ταμίας 1+2: τι σας πείραξαν κάποια φέιγ βολάν?

Άννα: (εξηγώ στις ταμίες όλο στο συμβάν και επαναλαμβάνω τα παραπάνω)

ταμίας 2: σας ανάγκασε κάποιος να σηκώσετε κάποιο πανό? (με ύφος συμπαράστασης στον καλλιτέχνη, και αποστροφής σε έναν λογικό τρόπο σκέψης)

Άννα: κυρία μου, για να μπώ σε αυτόν το συναυλιακό χώρο έπρεπε να πληρώσω. Eαν γνώριζα οτι ή συναυλία είχε τέτοια πολιτική χροιά, ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑ. αυτή τη στιγμή όμως, έχω παραπλανηθεί και έχω συμμετέχει, κατόπιν παραπλάνησης πάντα, σε μια μια συναυλία που γίνεται βήμα, οργανωμένα, για την προώθηση εξτρεμιστικών ιδεών, την προπαγάνδα μιας τρομοκρατικής οργάνωσης. θέλω τα χρήματα μου πίσω.

δεν θα λείψουν σε κανέναν. απο ότι είδα, έχει πάρα πολύ κόσμο και θα πληρωθείτε όλοι. εμένα όμως θα μου λείψουν. δεν είμαι σε θέση να κάνω αγαθοεργίες και να τα χαρίσω στον κύριο Παπακωνσταντίνου και στην εταιρία σας .

ταμίας 2: ναι αλλά αν σας δώσουμε τα χρήματα σας πίσω, η ταμίας θα τα βάλει απο την τσέπη της.

Άννα: αυτό μπορείτε να το συζητήσετε με τον κύριο Παπακωνσταντίνου. Γιατί δεν τα ζητάτε απο αυτόν? δώστε μου τα χρήματά μου τώρα πίσω.

ταμίας 1+2: αυτό που κάνετε είναι απαράδεκτο. έχουμε δημοκρατία. ο καθένας κάνει ο,τι θέλει. (!!!)

Άννα : (ακούγοντας αυτό, συνειδητοποιώ καθαρά, ότι ο ελληνικός λαός είναι σε πλάνη.) Δώστε μου τα χρήματα μου τώρα πίσω. Μπορούμε και να διαφωνούμε. Δώστε μου όμως τα χρήματά μου πίσω. Σας εξήγησα.

Έξαφνα, μου δίνουν τα 12 ευρώ πίσω. Λέω ευχαριστώ πολύ, τα βάζω στην κωλότσεπη και φεύγω.

Είμαι πάρα πολύ ταραγμένη. Αντιλαμβάνομαι πλέον, οτι ο ασθενής είναι πλέον κλινικά νεκρός.

Φοβήθηκα να αντιδράσω ανοιχτά, να δηλώσω τη δυσαρέσκειά μου με μια δυνατή φωνή ενάντια σε αυτό που συνέβαινε, φοβόμουν την ώρα που ζήταγα τα χρήματα πίσω και υπερασπιζόμουν το δικαίωμά μου στην ελευθερία και τη δημοκρατία, φοβάμαι και τώρα που γράφω αυτό το γράμμα σκέψεων, ανησυχίας, μαρτυρίας. Ποίος θα το δεί και τι θα πεί. Και τι συνέπειες θα έχει αυτό.

Και εάν τελικά φοβόμαστε να πούμε ότι θέλουμε, άλλα όχι να κάνουμε ότι θέλουμε, τελικά που ζούμε.

Σε μια δημοκρατία? ή σε έναν ανερχόμενο Σκοταδισμό?

Δεν τολμώ να το πώ αλλιώς.

πηγή