Oι αιφνίδιες ασθένειες των δυο πιο σημαντικών προσώπων της άρτι προκύψασας κυβέρνησης, αποτελούν ένα επιπλέον σημείο αναφοράς του αδιεξόδου που βρίσκονται: η πολιτική μας τάξη, η κοινωνία μας και κατά συνέπεια, η χώρα μας.
Η κυβέρνηση που προέκυψε από τις πρόσφατες εκλογές φαίνεται πως εξαντλεί τα «καύσιμα» νωρίτερα, απ’ όσο θα ανέμεναν και οι πλέον απαισιόδοξοι.
Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να βρεθεί υπουργός των οικονομικών σε μια περίοδο που ο κίνδυνος να του «σκάσει» η χώρα στα χέρια είναι κατακόρυφα αυξημένος. Πόσο μάλλον αν κληθεί να διαχειριστεί ένα πρόγραμμα συμβιβασμών που παραπέμπει εκ των προτέρων σε ακινησία και αποτυχία.
Ακούστηκε επίσης πως ο κ. Ράπανος αποδέχτηκε αρχικά την πρόταση για το Υπουργείο των Οικονομικών με την προϋπόθεση πως και άλλα κρίσιμα υπουργεία θα στελεχώνονταν με πρόσωπα γνωστά, τόσο για τις μεταρρυθμιστικές τους πεποιθήσεις όσο και...
την εμπειρία τους.
Στην συνέχεια όμως το αλισβερίσι μεταξύ της τρόικας «εσωτερικού» που στηρίζει την κυβέρνηση, κατέληξε σε ένα μόρφωμα που λαμβάνει περισσότερο υπόψη τις απαιτήσεις των πιθανών προσεχών πρόωρων εκλογών και τις εσωτερικές κομματικές και πελατειακές ισορροπίες.
Οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας, τόσο της συμπολίτευσης όσο και της αντιπολίτευσης, ζούνε στον «κόσμο» τους και όχι στον πραγματικό κόσμο. Ο «κόσμος» τους απαρτίζεται από «παιδιά» του κομματικού σωλήνα, συνδικαλιστές και «πελάτες» ψηφοφόρους που ψηφίζουν με ορίζοντα την επόμενη εβδομάδα και ούτε καν το επόμενο χρόνο.
Ήτοι, στο ερώτημα προτιμάτε τον μισθό ή την σύνταξη των 2.000 για δυο μήνες και μετά χάος ή 600 ευρω το μήνα για δυο χρόνια, και μετά βλέπουμε ανάλογα με το τι θάχουμε πετύχει, απαντούν αναφανδόν: Εν τη παλάμη τα κεκτημένα και ούτω βοήσωμεν...
Η αδυναμία αυτή της πολιτικής ηγεσίας εκφράζει τον κατακερματισμό της ελληνικής κοινωνίας σε μηδενικού αθροίσματος επιμέρους αντιφατικά συμφέροντα. Οι κοινωνίες είναι βιώσιμες όταν τα διαφορετικά συμφέροντα είναι συμβιωτικά και όχι μηδενικού αθροίσματος.
Κοινωνίες των οποίων το φρόνημα έχει καταστραφεί από τον συβαριτισμό, καταρρέουν και γίνονται βορρά στις έξωθεν πιέσεις και επιδρομές.
Μην περιμένετε τις ορδές των βαρβάρων να διαρρήξουν τα σύνορα με επιδρομές. Το διεθνές σύστημα ασφαλείας και τα γεωπολιτικά συμφέροντα δεν επιτρέπουν ακόμη τέτοιου είδους εξελίξεις.
Η κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας είναι παρούσα. Αρκεί κάποιος να κοιτάξει τα κατειλημμένα κέντρα των πόλεων και τον τρόμο των κατοίκων τα βράδια που πάνε να κοιμηθούν μην τους ξυπνήσουν πριν το πρωί οι εισβολείς...
Όπως έχουμε ξαναγράψει πολλάκις, η χώρα κινείται με ταχύτητα πλέον προς το χάος. Στις επόμενες εκλογές, η μέχρι χθες «παλαβή» αριστερά των «γεροντοπαλίκαρων» της μεταπολίτευσης, θα μοιάζει ρεαλιστική δύναμη μπροστά στον αντίπαλο που τα αδιέξοδα ετοιμάζουν.
Η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί την επιτομή της αντίφασης της ελληνικής κοινωνίας να είναι κατά 80% υπέρ του ευρώ και κατά 60% κατά του μνημονίου. Πάνω κάτω αυτό είναι και το στίγμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τα δυο αυτά είναι αντιφατικά. Τα περί επαναδιαπραγμάτευσης σημείων ή εκ του μηδενός αποτελούν τροφή για την εγχώρια πολιτική φιλολογία. Η επαναδιαπραγμάτευση θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια μικρή παράταση της εξυγίανσης. Να πετύχουμε δηλαδή δυο χρόνια αργότερα τον ισοσκελισμό εξόδων εσόδων, με την απειλή της αποχώρησης που θα σημάνει αυτόματο ισοσκελισμό σε χαμηλότερο επίπεδο ισορροπίας...
Δεν ξέρουν τι τους γίνεται ή απλά μας δουλεύουν;
Η έξοδος από την κρίση περνά μέσα από την προσέλκυση επενδύσεων. Επενδύσεις παραγωγικές στην Ελλάδα αν δεν αναδημιουργηθεί εκ του μηδενός το κράτος χωρίς γραφειοκρατία και διαφθορά, δεν πρόκειται να δούμε στον αιώνα τον άπαντα...
Πηγή
Η κυβέρνηση που προέκυψε από τις πρόσφατες εκλογές φαίνεται πως εξαντλεί τα «καύσιμα» νωρίτερα, απ’ όσο θα ανέμεναν και οι πλέον απαισιόδοξοι.
Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να βρεθεί υπουργός των οικονομικών σε μια περίοδο που ο κίνδυνος να του «σκάσει» η χώρα στα χέρια είναι κατακόρυφα αυξημένος. Πόσο μάλλον αν κληθεί να διαχειριστεί ένα πρόγραμμα συμβιβασμών που παραπέμπει εκ των προτέρων σε ακινησία και αποτυχία.
Ακούστηκε επίσης πως ο κ. Ράπανος αποδέχτηκε αρχικά την πρόταση για το Υπουργείο των Οικονομικών με την προϋπόθεση πως και άλλα κρίσιμα υπουργεία θα στελεχώνονταν με πρόσωπα γνωστά, τόσο για τις μεταρρυθμιστικές τους πεποιθήσεις όσο και...
την εμπειρία τους.
Στην συνέχεια όμως το αλισβερίσι μεταξύ της τρόικας «εσωτερικού» που στηρίζει την κυβέρνηση, κατέληξε σε ένα μόρφωμα που λαμβάνει περισσότερο υπόψη τις απαιτήσεις των πιθανών προσεχών πρόωρων εκλογών και τις εσωτερικές κομματικές και πελατειακές ισορροπίες.
Οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας, τόσο της συμπολίτευσης όσο και της αντιπολίτευσης, ζούνε στον «κόσμο» τους και όχι στον πραγματικό κόσμο. Ο «κόσμος» τους απαρτίζεται από «παιδιά» του κομματικού σωλήνα, συνδικαλιστές και «πελάτες» ψηφοφόρους που ψηφίζουν με ορίζοντα την επόμενη εβδομάδα και ούτε καν το επόμενο χρόνο.
Ήτοι, στο ερώτημα προτιμάτε τον μισθό ή την σύνταξη των 2.000 για δυο μήνες και μετά χάος ή 600 ευρω το μήνα για δυο χρόνια, και μετά βλέπουμε ανάλογα με το τι θάχουμε πετύχει, απαντούν αναφανδόν: Εν τη παλάμη τα κεκτημένα και ούτω βοήσωμεν...
Η αδυναμία αυτή της πολιτικής ηγεσίας εκφράζει τον κατακερματισμό της ελληνικής κοινωνίας σε μηδενικού αθροίσματος επιμέρους αντιφατικά συμφέροντα. Οι κοινωνίες είναι βιώσιμες όταν τα διαφορετικά συμφέροντα είναι συμβιωτικά και όχι μηδενικού αθροίσματος.
Κοινωνίες των οποίων το φρόνημα έχει καταστραφεί από τον συβαριτισμό, καταρρέουν και γίνονται βορρά στις έξωθεν πιέσεις και επιδρομές.
Μην περιμένετε τις ορδές των βαρβάρων να διαρρήξουν τα σύνορα με επιδρομές. Το διεθνές σύστημα ασφαλείας και τα γεωπολιτικά συμφέροντα δεν επιτρέπουν ακόμη τέτοιου είδους εξελίξεις.
Η κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας είναι παρούσα. Αρκεί κάποιος να κοιτάξει τα κατειλημμένα κέντρα των πόλεων και τον τρόμο των κατοίκων τα βράδια που πάνε να κοιμηθούν μην τους ξυπνήσουν πριν το πρωί οι εισβολείς...
Όπως έχουμε ξαναγράψει πολλάκις, η χώρα κινείται με ταχύτητα πλέον προς το χάος. Στις επόμενες εκλογές, η μέχρι χθες «παλαβή» αριστερά των «γεροντοπαλίκαρων» της μεταπολίτευσης, θα μοιάζει ρεαλιστική δύναμη μπροστά στον αντίπαλο που τα αδιέξοδα ετοιμάζουν.
Η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί την επιτομή της αντίφασης της ελληνικής κοινωνίας να είναι κατά 80% υπέρ του ευρώ και κατά 60% κατά του μνημονίου. Πάνω κάτω αυτό είναι και το στίγμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τα δυο αυτά είναι αντιφατικά. Τα περί επαναδιαπραγμάτευσης σημείων ή εκ του μηδενός αποτελούν τροφή για την εγχώρια πολιτική φιλολογία. Η επαναδιαπραγμάτευση θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια μικρή παράταση της εξυγίανσης. Να πετύχουμε δηλαδή δυο χρόνια αργότερα τον ισοσκελισμό εξόδων εσόδων, με την απειλή της αποχώρησης που θα σημάνει αυτόματο ισοσκελισμό σε χαμηλότερο επίπεδο ισορροπίας...
Δεν ξέρουν τι τους γίνεται ή απλά μας δουλεύουν;
Η έξοδος από την κρίση περνά μέσα από την προσέλκυση επενδύσεων. Επενδύσεις παραγωγικές στην Ελλάδα αν δεν αναδημιουργηθεί εκ του μηδενός το κράτος χωρίς γραφειοκρατία και διαφθορά, δεν πρόκειται να δούμε στον αιώνα τον άπαντα...
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου