Συντάκτης: Γεώργιος Ε. Σέκερης στο «Διπλωματικό Περισκόπιο»
Η κυβέρνηση Σαμαρά και Σια εκπέμπει τον επιθανάτιο ρόγχο της μεταπολιτευτικής αταξίας πραγμάτων. Συγκροτήθηκε από υλικά κατεδάφισης. Οι προγραμματικές της εξαγγελίες εξαντλούνται σε προσχηματικά, αποπροσανατολιστικά ευχολόγια. Και ως διάδοχη κυβερνητική εξουσία, στη σίγουρη περίπτωση της κατάρρευσής της, προαλείφεται ένα συνονθύλευμα παλαβών ψευδοϊδεολόγων και ανεύθυνων δημαγωγών – «δεξιάς» ή «αριστερής» απόχρωσης, αδιάφορο, αφού και οι μεν και οι δε «βλάπτουν εξ ίσου» την Ελλάδα.
Αυτά ενώ η χώρα διέρχεται μια αυτόχρημα υπαρξιακή κρίση. Εκ πρώτης όψεως οικονομική. Αλλά ουσιαστικά πολιτική – και σε τελευταία ανάλυση ηθική: Κρίση εθνικού ήθους. Καθώς οι πολίτες, αποκαρδιωμένοι από την ανικανότητα και τη διαφθορά των διαχειριστών της εξουσίας και τις συνακόλουθες εσωτερική κακοδαιμονία και διεθνή απαξίωση της πατρίδας μας, στρέφονται προς τον πάντοτε υποβόσκοντα παρ’ ημίν ακραίο, χρησιμοθηρικό ατομικισμό. Με συνέπεια την έξαρση των διάφορων μορφών αντικοινωνικής συμπεριφοράς – της εκτεταμένης φοροδιαφυγής συμπεριλαμβανομένης. Και γενικότερα την ευρεία αντίθεση σε έστω και...
στοιχειωδώς αναγκαία μέτρα ανόρθωσης του κράτους και της οικονομίας, εφ’ όσον προτείνονται από τα ίδια εκείνα πρόσωπα που μας οδήγησαν στο σημερινό κατάντημα.
Δεν βρισκόμαστε πλέον στο χείλος του βαράθρου. Πέφτουμε ήδη στο κενό. Οι καρποί δύο αιώνων προσπαθειών και θυσιών για την οικοδόμηση μιας νεότερης Ελλάδας αντάξιας της ιστορίας της και των αρετών του λαού της κινδυνεύουν να εξανεμισθούν. Με χαρακτηριστικές της απαξίωσης της διεθνούς, ειδικότερα, εικόνας μας τις ακόλουθες επισημάνσεις ενός διακεκριμένου – και γνωστού για τον φιλελληνισμό του – Αμερικανού ιστορικού: «Χωρίς επαρκείς εισπράξεις από εξαγωγές ή ξένα δάνεια, οι σύγχρονες ελληνικές ένοπλες δυνάμεις συν τω χρόνω θα εκπνέουν… Αφαιρέστε το επίχρισμα της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και η Ελλάδα είναι ένα μικρότατο, χρεοκοπημένο, απομονωμένο, και φοβερά τρωτό έθνος – και πάλι. Δοθέντων δε των γειτόνων της και των εσωτερικών της δαιμόνων, η παρούσα πτώχευσή της είναι η απαρχή, όχι το τέλος των προβλημάτων της.» (βλ. Victor Davis Hanson, Greece Alone and Broke – Again, “National Review Online”, 21-6-2012.) Ο κώδων του κινδύνου δεν θα μπορούσε να ηχήσει ευκρινέστερα. Και θα ήταν αφροσύνη να τον αγνοήσουμε.
Επιτακτικό αίτημα των καιρών είναι η ανάδυση μιας υγιούς ηγεσίας, ικανής να επωμισθεί το τιτάνιο έργο της εθνικής ανόρθωσης, εξασφαλίζοντας, μεταξύ άλλων, τη σύμπραξη του μέσου πολίτη. Μιας ηγεσίας απαλλαγμένης, συνεπώς, από τις αμαρτίες του παρελθόντος και αποφασισμένης να αποδώσει δικαιοσύνη. Κατανέμοντας ακριβοδίκαια τα βάρη της ανορθωτικής προσπάθειας. Αλλά και τιμωρώντας τους καταχραστές των δημόσιων αξιωμάτων, οι οποίοι, αυτή τη στιγμή, όχι μόνο παραμένουν ατιμώρητοι, αλλά και συχνά διεκδικούν ανερυθρίαστα ρόλο κήνσορα.
Κατά τα λοιπά, το ανορθωτικό εγχείρημα δεν μπορεί να αχθεί εις πέρας χωρίς ευρεία αναμόρφωση του πολιτεύματος. Διότι μόνο ένα ανασυνταγμένο κράτος θα είναι σε θέση να πραγματώσει τις επιβαλλόμενες μεταρρυθμίσεις στους επί μέρους τομείς της εθνικής μας ζωής. Όπερ πρωτίστως σημαίνει την, κατά το γαλλικό πρότυπο, αντικατάσταση του φαύλου κοινοβουλευτισμού των κομματανθρώπων από μια ισχυρή Προεδρική Δημοκρατία – ήτοι μια ειρηνική επανάσταση.Ζητούμενο είναι ο πολιτικός φορέας, ο οποίος, κατάλληλα στελεχωμένος και με καλώς επεξεργασμένο πρόγραμμα δράσης, θα μπορέσει την κρίσιμη στιγμή – που όλα δείχνουν ότι δεν αργεί – να βαρύνει αποφασιστικά στην πλάστιγγα των εξελίξεων.
Η κυβέρνηση Σαμαρά και Σια εκπέμπει τον επιθανάτιο ρόγχο της μεταπολιτευτικής αταξίας πραγμάτων. Συγκροτήθηκε από υλικά κατεδάφισης. Οι προγραμματικές της εξαγγελίες εξαντλούνται σε προσχηματικά, αποπροσανατολιστικά ευχολόγια. Και ως διάδοχη κυβερνητική εξουσία, στη σίγουρη περίπτωση της κατάρρευσής της, προαλείφεται ένα συνονθύλευμα παλαβών ψευδοϊδεολόγων και ανεύθυνων δημαγωγών – «δεξιάς» ή «αριστερής» απόχρωσης, αδιάφορο, αφού και οι μεν και οι δε «βλάπτουν εξ ίσου» την Ελλάδα.
Αυτά ενώ η χώρα διέρχεται μια αυτόχρημα υπαρξιακή κρίση. Εκ πρώτης όψεως οικονομική. Αλλά ουσιαστικά πολιτική – και σε τελευταία ανάλυση ηθική: Κρίση εθνικού ήθους. Καθώς οι πολίτες, αποκαρδιωμένοι από την ανικανότητα και τη διαφθορά των διαχειριστών της εξουσίας και τις συνακόλουθες εσωτερική κακοδαιμονία και διεθνή απαξίωση της πατρίδας μας, στρέφονται προς τον πάντοτε υποβόσκοντα παρ’ ημίν ακραίο, χρησιμοθηρικό ατομικισμό. Με συνέπεια την έξαρση των διάφορων μορφών αντικοινωνικής συμπεριφοράς – της εκτεταμένης φοροδιαφυγής συμπεριλαμβανομένης. Και γενικότερα την ευρεία αντίθεση σε έστω και...
στοιχειωδώς αναγκαία μέτρα ανόρθωσης του κράτους και της οικονομίας, εφ’ όσον προτείνονται από τα ίδια εκείνα πρόσωπα που μας οδήγησαν στο σημερινό κατάντημα.
Δεν βρισκόμαστε πλέον στο χείλος του βαράθρου. Πέφτουμε ήδη στο κενό. Οι καρποί δύο αιώνων προσπαθειών και θυσιών για την οικοδόμηση μιας νεότερης Ελλάδας αντάξιας της ιστορίας της και των αρετών του λαού της κινδυνεύουν να εξανεμισθούν. Με χαρακτηριστικές της απαξίωσης της διεθνούς, ειδικότερα, εικόνας μας τις ακόλουθες επισημάνσεις ενός διακεκριμένου – και γνωστού για τον φιλελληνισμό του – Αμερικανού ιστορικού: «Χωρίς επαρκείς εισπράξεις από εξαγωγές ή ξένα δάνεια, οι σύγχρονες ελληνικές ένοπλες δυνάμεις συν τω χρόνω θα εκπνέουν… Αφαιρέστε το επίχρισμα της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και η Ελλάδα είναι ένα μικρότατο, χρεοκοπημένο, απομονωμένο, και φοβερά τρωτό έθνος – και πάλι. Δοθέντων δε των γειτόνων της και των εσωτερικών της δαιμόνων, η παρούσα πτώχευσή της είναι η απαρχή, όχι το τέλος των προβλημάτων της.» (βλ. Victor Davis Hanson, Greece Alone and Broke – Again, “National Review Online”, 21-6-2012.) Ο κώδων του κινδύνου δεν θα μπορούσε να ηχήσει ευκρινέστερα. Και θα ήταν αφροσύνη να τον αγνοήσουμε.
Επιτακτικό αίτημα των καιρών είναι η ανάδυση μιας υγιούς ηγεσίας, ικανής να επωμισθεί το τιτάνιο έργο της εθνικής ανόρθωσης, εξασφαλίζοντας, μεταξύ άλλων, τη σύμπραξη του μέσου πολίτη. Μιας ηγεσίας απαλλαγμένης, συνεπώς, από τις αμαρτίες του παρελθόντος και αποφασισμένης να αποδώσει δικαιοσύνη. Κατανέμοντας ακριβοδίκαια τα βάρη της ανορθωτικής προσπάθειας. Αλλά και τιμωρώντας τους καταχραστές των δημόσιων αξιωμάτων, οι οποίοι, αυτή τη στιγμή, όχι μόνο παραμένουν ατιμώρητοι, αλλά και συχνά διεκδικούν ανερυθρίαστα ρόλο κήνσορα.
Κατά τα λοιπά, το ανορθωτικό εγχείρημα δεν μπορεί να αχθεί εις πέρας χωρίς ευρεία αναμόρφωση του πολιτεύματος. Διότι μόνο ένα ανασυνταγμένο κράτος θα είναι σε θέση να πραγματώσει τις επιβαλλόμενες μεταρρυθμίσεις στους επί μέρους τομείς της εθνικής μας ζωής. Όπερ πρωτίστως σημαίνει την, κατά το γαλλικό πρότυπο, αντικατάσταση του φαύλου κοινοβουλευτισμού των κομματανθρώπων από μια ισχυρή Προεδρική Δημοκρατία – ήτοι μια ειρηνική επανάσταση.Ζητούμενο είναι ο πολιτικός φορέας, ο οποίος, κατάλληλα στελεχωμένος και με καλώς επεξεργασμένο πρόγραμμα δράσης, θα μπορέσει την κρίσιμη στιγμή – που όλα δείχνουν ότι δεν αργεί – να βαρύνει αποφασιστικά στην πλάστιγγα των εξελίξεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου