Ποιοι είναι φασίστες, τελικά;

Ομάδα οπαδών πολιτικού κόμματος επιτίθεται στην
 αστυνομία χρησιμοποιώντας για όπλα τα
κοντάρια από τις σημαίες τους. Πόσο απέχει
 η "επαναστατική" βίαιη πράξη σε μια
δημοκρατική κοινωνία από τον φασισμό;

Τάσος Ανθουλιάς

Ο όρος φασισμός προέρχεται από την ιταλική λέξη Fascismo που ετυμολογείται από την λατινική «fasces» (φάσκες) που ονομαζόταν συγκεκριμένο αρχαίο ρωμαϊκό έμβλημα εξουσίας, το οποίο απεικόνιζε «ράβδους δεμένες γύρω από έναν πέλεκυ». Η λέξη παραπέμπει στους «littores» (λιτόρες) που ήταν ένα είδος ομάδων σωματοφυλάκων των γερουσιαστών της αρχαίας Ρώμης, οι οποίοι διακρίνονταν από μια ράβδο που κρατούσαν και η οποία ήταν το σύμβολο της εξουσίας τους (από τη Βικιπαίδεια).

Ωραία η ετυμολογία – μας βάζει λίγο στην ουσία της ιστορίας. Δηλαδή, με απλά λόγια, είναι μια επιβολή της εξουσίας με τη βία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Καταρχάς, ο φασισμός δεν είναι ένα συγκεκριμένο πολιτικο-οικονομικό σύστημα – είναι μια συγκεκριμένη ατομική και κοινωνική στάση που βγάζει ταυτόχρονα και τις σαδιστικές τάσεις πολλών ανθρώπων. Είναι η βίαιη επιβολή πάνω στην κοινωνία, αλλά και πάνω...

σε κάθε άτομο ξεχωριστά.

Φυσικά, πολλές φορές, όταν είναι αδύνατη η σωματική βία, χρησιμοποιείται και η λεκτική βία (μέχρι να υπάρξουν οι δυνατότητες της άσκησης σωματικής βίας – χωρίς τον φόβο των συνεπειών πάνω στο άτομο που την εξασκεί).

Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και εξαιτίας της φρίκης του Ναζισμού (ενός από τα είδη του φασισμού), ο φασισμός ταυτίστηκε με τον Ναζισμό αφήνοντας απέξω τον Μουσολίνι, τον Φράνκο κλπ.

Φυσικά, σε αυτή την ταύτιση βοήθησε η άγνοια για τη φρίκη που επικρατούσε μέσα στο «σιδηρούν παραπέτασμα» του Στάλιν, του οποίου η προπαγάνδα ενίσχυε τα κομμουνιστικά κόμματα σε όλο τον κόσμο. Ο εχθρός ήταν πια συγκεκριμένος: όχι απλώς ο καπιταλισμός (που η ανάλυσή του απαιτούσε λογική), αλλά ο φασισμός που κινητοποιούσε έντονα τα συναισθήματα των ανθρώπων.

Μην ξεχνάμε πως κάθε είδους φασισμός δεν απευθύνεται στη λογική, αλλά στο συναίσθημα, το οποίο προσπαθεί να επηρεάσει. Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που η Σοβιετική Ένωση ετοιμαζόταν για πυρηνικό πόλεμο, οργάνωνε πορείες για «την ειρήνη και τον αφοπλισμό» στα μη κομμουνιστικά κράτη για να ψαρέψει αφελείς ψηφοφόρους.

Θυμάμαι, τη δεκαετία του ’70, πως όταν έλεγα γι’ αυτά που μαθαίναμε πως είχαν συμβεί (και εξακολουθούσαν να συμβαίνουν) στη Σοβιετική Ένωση και στις χώρες του Ανατολικού μπλοκ, χαρακτηριζόμουν ως αντιδραστικός που ακούει την προπαγάνδα των φασιστών.

Αλλά μετά το 1990, όταν όλα ήρθαν πια στο φως, δεν ήταν εύκολη η κομμουνιστική προπαγάνδα σε όλο τον κόσμο, εκτός από την Ελλάδα, εξαιτίας του εμφύλιου και της άρνησης να οργανωθεί ένα σοβαρό φιλελεύθερο κράτος εξαιτίας του Ανδρέα Παπανδρέου (και του ΠΑΣΟΚ). Και η αποπροσανατολιστική προπαγάνδα του Ανδρέα άλλοτε με τον Καντάφι, άλλοτε με τον Αραφάτ, άλλοτε με το κόμμα Μπάαθ του σφαγέα της Συρίας κλπ. βοήθησε το ΚΚΕ να καλύψει τα εγκλήματα του Σταλινισμού (και όχι μόνο).

Ποια ήταν η διαφορά ανάμεσα στο Άουσβιτς και στα Γκουλάγκ της Σιβηρίας; Ποια ήταν η διαφορά ανάμεσα στα ναζιστικά ΕΣ-ΕΣ και στις μεθόδους της Στάζι της Ανατολικής Γερμανίας; Ποια η διαφορά του Χίτλερ και της Εύας Μπράουν με το ζεύγος Τσαουσέσκου; (Πάντως το ζεύγος Μουσολίνι είχε την ίδια αντιμετώπιση από τον λαό με το ζεύγος Τσαουσέσκου).

Πού αρχίζει και πού τελειώνει ο φασισμός;

Για μένα τα πράγματα είναι πολύ απλά. Πρώτος κανόνας η Δημοκρατία. Δεύτερος κανόνας η υπακοή στους νόμους που ψηφίζονται στο κοινοβούλιο. Τρίτος κανόνας ο σεβασμός της δικαιοσύνης. Τέταρτος κανόνας η λειτουργία της αστυνομίας στα πλαίσια των νόμων. Πέμπτος κανόνας ο σεβασμός του αντίπαλου (και η άρνηση της λεκτικής και σωματικής βίας).

Όποιος δεν δέχεται αυτούς τους κανόνες είναι φασίστας – και δεν με ενδιαφέρει τι χρώμα παριστάνει πως φοράει ή ποιες δικαιολογίες προφασίζεται. Αν θέλει να επιβληθεί πάνω στους άλλους με τη βία (οποιαδήποτε βία) είναι φασίστας.

Για παράδειγμα, όταν γίνεται κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου (πανεπιστημίου, υπουργείου κλπ.), που ρητά απαγορεύεται από το Σύνταγμα, αυτή η πράξη είναι φασιστική. Όταν συνδικαλιστές, που "περιφρουρούν" την απεργία τους, απαγορεύουν να εργαστούν όποιοι θέλουν (γεγονός που είναι σαφής παραβίαση του Συντάγματος), αυτοί οι συνδικαλιστές είναι φασίστες.

(Έχει πλάκα πως οι ίδιοι που υποστηρίζουν πως οι βίαιες πράξεις τους είναι απλώς άμυνα απέναντι στη βία του κράτους, οι ίδιοι μας λένε πως δεν πρέπει να αυτοδικούμε απέναντι στους ληστές που μπαίνουν στο σπίτι μας και επβουλεύονται τη ζωή και την περιουσία μας!... Σκέτη υποκρισία).

Και όταν ακούω έναν φασίστα να κατηγορεί κάποιον άλλον για φασίστα απλώς αισθάνομαι τάσεις εμετού…

Και η δικαιολογία πως δεν έχουμε "πραγματική" δημοκρατία και γι' αυτό μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε είναι απλώς μια γελοιότητα που απευθύνεται σε ηλίθιους.

(Και αν θέλετε να καταλάβετε πώς εκφράζεται η φασιστική νοοτροπία στην οικογενειακή ζωή, κατεβάστε και διαβάστε αυτό το βιβλίο με τίτλο Η κακοποημένη γυναίκα:http://www.helidoni.info/b14.htm)

πηγή