Η Αριστερά νοιαζόταν για τους Αφγανους αλλά ποτέ για τους Έλληνες στην Κύπρο ή στη Βόρειο Ήπειρο...

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΣΥΝΕΠΗ ΔΡΑΣΗ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ 

του Δημήτρη Παπαδοκωστόπουλου για την εφημερίδα Δημοκρατία

Η Αριστερά στην Ελλάδα μπορεί ποτέ να μην άσκησε εξουσία με την κλασική έννοια του ορισμού της; κυβέρνησης, είχε όμως καθοριστική σημασία στη διαμόρφωση τον εξελίξεων. Τόσο η συντηρητική - δεξιά Νέα Δημοκρατία όσο και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ επιζητούσαν την εύνοια της Αριστεράς και των παραφυάδων της.

Το γιατί είναι εύκολο να το καταλάβουμε: για να έχουν την εξουσία χωρίς να ασκούν πολιτική. Επέλεγαν τη συμπόρευση με τις γενικές ιδεολογικές αρχές της Αριστερός, για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους. Κάποτε στην Ελλάδα, μέχρι τα πρώτα χρόνια του 1980, γιορταζόταν κάθε χρόνο με μαζικό τρόπο η επέτειος του Συντάγματος Μακρυγιάννη,που ήταν ιστορικής σημασίας για τους δεξιούς. Με τον χρόνο η γιορτή ατόνησε, πρυτάνευσε το πνεύμα του όχι στις «γιορτές μίσους» και σταδιακά απαλείφτηκε από την ιστοριογνωσία, τουλάχιστον της Νέας Δημοκρατίας.

Στην αντίπερα όχθη, η Αριστερά ακόμα μέχρι τις ημέρες μας συνεχίζει να γιορτάζει νίκες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, δηλαδή του στρατιωτικού βραχίονα μέσω του οποίου το ΚΚΕ εξαπέλυσε τον εμφύλιο πόλεμο το διάστημα 1946-1949.

Υπάρχει λογική πίσω από την άποψη κάπου να μπει τέλος σ' αυτά που χωρίζουν και...
διχάζουν τους Έλληνες. Έχει αξία, όμως, αν αυτό ισχύει για όλους. Στην περίπτωση της Ελλάδας, όχι μόνο δεν έγινε έτσι, αλλά οι ηττημένοι του Εμφυλίου έγιναν κάποια στιγμή οι συμπλεγματικοί ιδεολογικοί καθοδηγητές μιας κοινωνίας που επέλεξε να μην είναι κομμουνιστική.

Αυτή ήταν η πρώτη αντίφαση, που διαρκούντος του Ψυχρού Πολέμου ήταν δύσκολο να εντοπιστεί ως τέτοια.

Οι πολιτικοί της Δεξιάς, με πρώτον απ’ όλους τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, τον Κ. Καραμανλή, επέλεξαν να «κλείσουν» τα μέτωπα με την Αριστερά, με αντίτιμο την επικύρωση της ιδεολογικής της κυριαρχίας στην ελληνική κοινωνία. Την ίδια στιγμή ακύρωσαν στην πράξη οτιδήποτε ερχόταν από την άλλη πλευρά ή γενικά δεν είχε αριστερούς γονείς, αποδεχόμενοι την αντίληψη ότι όλα όσα προέρχονται από την Αριστερά έχουν την πρωτοκαθεδρία.

Το ΠΑΣΟΚ δεν δυσκολεύτηκε να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, καθώς υποτίθεται ότι στηρίχθηκε στην Αριστερά για να αντιμετωπίσει τη Δεξιά και να τη θέσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας μετά το 1981.

Μαζί με το ΠΑΣΟΚ εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα και η έννοια της «αριστερής τρομοκρατίας», που ήταν αποδεκτή επειδή ακριβώς προερχόταν από την «καταπιεσμένη» Αριστερά. Η Αριστερά επιχειρούσε μεταφυσικά να ξανακάνει τον Εμφύλιο και να τον λήξει νικηφόρα γι' αυτήν.

Κάθε άποψη που δεν ήταν θεωρητικά αριστερή ήταν ύποπτη και εξοβελιζόταν. Ένα έγκλημα που έκαναν «αριστεροί τρομοκράτες» δεν ήταν δολοφονία, αλλά «πολιτική εκτέλεση». Το ίδιο βέβαια δεν ίσχυε για τους απέναντι, που με την παραμικρή ευκαιρία καταγγέλλονταν, υπονομεύονταν και εν κατακλείδι αποδυναμώνονταν σε βάθος χρόνου, με αποτέλεσμα να φτάσει κάποια στιγμή η συντηρητική παράταξη να μην είναι συντηρητική παράταξη, αλλά κάτι άλλο, απροσδιόριστο.

Τότε όσοι δεν ήταν αριστεροί αποδέχτηκαν ως μοιραίο γεγονός την ηθική νομιμότητα της βίας της Αριστεράς και την τρομοκρατία που ασκούσε με όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή της. Η πλειονότητα των διανοουμένων ανήκε στις τάξεις της, ο πολιτισμός ελεγχόταν σε σημαντικό βαθμό και βέβαια ήταν πάντα της μοδός να δηλώνεις αριστερός αν ήσουν ένα προβεβλημένο στέλεχος της κοινωνίας.

Όσο οι δύο μεγάλοι πολιτικοί σχηματισμοί είχαν την εξουσία και νέμονταν τα κονδύλια και τα ξένα δάνεια και μοίραζαν καλούδια στους ψηφοφόρους, η Αριστερά ασκούσε τον ρόλο της αθόρυβα, επιδοτούμενη εμμέσως από τις χρηματικές ροές που έφταναν εν αφθονία και σε αυτήν.

Ταυτόχρονα με το πέρασμα του χρόνου υπήρξε η ανάγκη να προσαρμοστεί στα περισσότερο σύγχρονα και η δράση της άρχισε να μετασχηματίζεται. Έδειχνε να νοιάζεται για τους Αφγανούς ή τους μουσουλμάνους στη Βοσνία, αλλά ποτέ για τους Έλληνες στη Βόρεια Ήπειρο ή την Κύπρο.

Εξάλλου η θέση που πήρε στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο θα αποτελεί πάντα εθνικό όνειδος.

Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι (προνομιούχος χώρος για τη δράση των οργανικών διανοούμενων του συστήματος), ενώ πρωτοστατούσαν στη διάλυση της Παιδείας και ήταν πρώτοι στο φάγωμα (άνευ αντικρίσματος) κοινοτικών κονδυλίων, ήταν πάντα και οι διαπρύσιοι κήρυκες των δικαιωμάτων των Πακιστανών ή των άλλων λαθρομεταναστών στην Ελλάδα.

Αυτό τους «αγίαζε» και μάλιστα τους αναβάθμιζε σε προνομιακούς συνομιλητές των φοβισμένων αστών, που ήθελαν λεφτά και καλοπέραση χωρίς να έχουν ευθύνες και σκοτούρες.

Μπορεί, βέβαια, την ίδια στιγμή να αδιαφορούσαν για το μέλλον των φοιτητών τους, αλλά ποιος νοιαζόταν γι' αυτό.

Τα κανάλια δεν πρόβαλαν την αγραμματοσύνη των Ελληνόπουλων ούτε την τραγική εικόνα των ελληνικών πανεπιστημίων, πάντα τελευταίων στις κατατάξεις.

Ο πτωχοπροδρομισμός και η μιζέρια ήταν παντιέρες της Αριστεράς, που συναλλασσόταν άνετα με τον πλούτο, τα ευρωπαϊκά κονδύλια και οτιδήποτε εξάρθρωνε και εξαχρείωνε τη χώρα. Βέβαια, την ίδια στιγμή πάλευε εντός της χώρας να κλείνουν επιχειρήσεις, να αυξάνονται οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο (που πλήρωναν με δανεικά οι πολιτικοί) και βέβαια να μένουν αμόρφωτα τα Ελληνόπουλα, μέσο) της σταθερής υποβάθμισης των δημόσιων σχολείων.

Δείτε αν υπάρχει ένα συνδικαλιστικό σωματείο που να ελεγχόταν από την Αριστερά και να έκανε μια

φορά απεργία, όχι για οικονομικά αιτήματα, αλλά για να βελτιωθούν οι υποδομές ζωής στη χώρα. Ποτέ, ούτε μια. ούτε για δείγμα! Η απώλεια κοινωνικής συνείδησης σε όλους αυτούς τους συνδικαλιστές ήταν και είναι ξεκάθαρη μέχρι σήμερα. Ήταν δυστυχώς αντίστοιχη της απώλειας εθνικής συνείδησης που έδειξαν οι «νοικοκυραίοι» των αστικών κομμάτων σε όλη τη Μεταπολίτευση.

Σήμερα μετά την πτώχευση η ηγεμονία της Αριστεράς (που ανέχτηκε η συντηρητική παράταξη των γόνων και των ανεπάγγελτων) αμφισβητείται στην πράξη. Και θα αμφισβητηθεί περισσότερο συν τω χρόνω, καθώς αυξάνονται όσοι αντιλαμβάνονται τη δράση αυτή της επαγγελματικής ομάδας που ζει από το κράτος με μοναδικό προσόν τη συνεπή δράση σε βάρος της χώρας.

Μπορεί από τις σχέσεις μαζί τους να συγκινούνται κάτι ξεχαρβαλωμένοι αστοί πολιτικοί ή επιχειρηματίες της δραχμής, αλλά εκνευρίζει αφάνταστα τους Έλληνες που παλεύουν κάθε μέρα για να ζήσουν.