Είναι εντυπωσιακή η αντοχή χρεοκοπημένων αντιλήψεων και ιδεολογημάτων στο χώρο της αριστεράς, γεγονός που καταδεικνύει και την αμηχανία της απέναντι στην κρίση και στη χρηματοπιστωτική μορφή του καπιταλισμού.
Σαν να ξαναβρήκε τον εαυτό του, το ΑΚΕΛ, με την τελευταία απόφαση της Κεντρικής του Επιτροπής (29/4/13), αυτοτοποθετείται πλέον στις δυνάμεις του ευρωαρνητισμού και του ευρωσκεπτικισμού, αφού «η μόνη επιλογή της Κύπρου είναι η λύση εκτός Δανειακής Σύμβασης και Μνημονίου. Η αναζήτηση μια τέτοιας λύσης το πιθανότερο ισοδυναμεί με απόφαση εξόδου της Κύπρου από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση του ευρώ».
Τη σκυτάλη παραλαμβάνει, περιχαρής, γνωστό στέλεχος της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ και του Αριστερού Ρεύματος, στην κυριακάτικη Αυγή (4/5/13) και αφού χαρακτηρίζει «υπεύθυνη, σοφή και ρεαλιστική» την απόφαση του ΑΚΕΛ, υπερθεματίζει για «διάλυση της ευρωζώνης και συντεταγμένη επιστροφή στα εθνικά νομίσματα … ξεκινώντας με αριστερές κυβερνήσεις σε μια, δύο, τρεις χώρες και στην πορεία επαναθεμελίωση του οράματος προς μια Ένωση Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών της Ευρώπης». (!!!). Ειρήσθω εν παρόδω, την ίδια αντίληψη ασπάζονται και το ΚΚΕ και...
η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Τη στιγμή που η συζήτηση θα έπρεπε να αφορά τον έλεγχο, τη ρύθμιση και τη σταθερότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος αρχής γενομένης από την Ευρώπη, προτείνουν την ιστορικά και συγχρονικά αδιέξοδη και καταστροφική επιστροφή σε εθνικά νομίσματα. Επιπλέον, δέσμιοι του παρελθόντος, χωρίς να αντιλαμβάνονται τις σύγχρονες προκλήσεις, επαναφέρουν τη λενινιστική αντίληψη του αδύναμου κρίκου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας σε όλο της το μεγαλείο, ενώ το σοβιετικό όραμα υποκαθίσταται από το όραμα για την Ένωση των Ευρωπαϊκών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Και φυσικά ο σωστός «λενινιστής» θεωρεί λανθασμένες τις «τροτσκιστικών αποχρώσεων» στρατηγικές άλλων αριστερών δυνάμεων – δηλαδή του υπόλοιπου ΣΥΡΙΖΑ – γι` αυτό και ασκεί δριμύτατη κριτική σε όσους καλλιεργούν αυταπάτες και «αναζητούν αριστερές λύσεις εντός της ευρωζώνης, προβάλλοντας ως στρατηγική όλες οι χώρες μαζί να ανατρέψουμε το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα και να το επαναθεμελιώσουμε με όρους λαών και εργαζομένων». (Αυγή, 4/5/13)
Τουλάχιστον, φαίνεται ότι στην κυρίαρχη εντός ΣΥΡΙΖΑ αντίληψη η παγκόσμια επανάσταση έχει στενέψει λίγο και έχει αντικατασταθεί από την πανευρωπαϊκή. Μάλιστα, στην πρωτομαγιάτικη δήλωσή του, ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ μετά τους «κοινούς αγώνες των ευρωπαϊκών λαών» για τη συνολική ανατροπή στην Ευρώπη, προσθέτει ως αναγκαία προϋπόθεση και «τη συμμαχία των χωρών του Νότου» για να καλύψει και την ανδρεοπαπανδρεϊκή μεταλαμπάδευση του Σαμίρ Αμίν στη χώρα μας, ώστε να είναι ευχαριστημένοι όλοι οι πελάτες. Τώρα, πώς οι κοινοί αγώνες των ευρωπαϊκών λαών συμβαδίζουν με τη συμμαχία των χωρών του Νότου απέναντι στο Βορά, κάποια στιγμή μπορεί και να μας το εξηγήσει. Αλλά και κάποιος θα πρέπει να του εξηγήσει ότι τα περί Βορά - Νότου συνιστούν βαθύτατα αντιευρωπαϊκή αντίληψη που στην ουσία της ωθεί, στην καλύτερη περίπτωση, στην Ευρώπη των δύο ή περισσοτέρων ταχυτήτων και, στη χειρότερη, στη διάλυση της ευρωζώνης.
Όλα αυτά δεν θα είχαν καμιά σημασία, αν αυτό το ιδεολογικοπολιτικό συνονθύλευμα συγκαλυμμένου λενινισμού, τροτσκισμού, ανδρεοπαπανδρεϊσμού και άδηλου ή εμφανούς ευρωσκεπτικισμού, δεν διεκδικούσε τη διακυβέρνηση της χώρας αξιοποιώντας ανεύθυνα τη δύναμη του λαϊκισμού. Και επειδή σ` αυτή τη χώρα συνήθως δηλώνεις αχρεωστήτως ό,τι να’ναι, μπορεί και στο προσεχές συνέδριο του Ιουλίου ο ΣΥΡΙΖΑ να μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα, συμβιβάζοντας τα εντός του ασυμβίβαστα με ρητορικές ακροβασίες. Μόνο που οι αγκυλώσεις, οι φαντασιώσεις και το λίφτινγκ σε χρεωκοπημένες θεωρίες δεν εγγυώνται σε καμιά περίπτωση έξοδο από την κρίση με τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς και τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Παρά την κατάρρευση του 1989, η προσκόλληση της αριστεράς σε μαρμαρωμένους βασιλιάδες παραμένει με τον τρόπο της ισχυρή. Και αυτό καθιστά ακόμα πιο επιτακτική την αναζήτηση και το διάλογο για τον αναπροσδιορισμό και τη συγκρότηση ενός σύγχρονου χρήσιμου και ανοιχτού προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου, ικανού να αποτρέψει τη διαφαινόμενη πόλωση μεταξύ συντηρητικής κεντροδεξιάς και αγκυλωμένης αριστεράς.
πηγή
Σαν να ξαναβρήκε τον εαυτό του, το ΑΚΕΛ, με την τελευταία απόφαση της Κεντρικής του Επιτροπής (29/4/13), αυτοτοποθετείται πλέον στις δυνάμεις του ευρωαρνητισμού και του ευρωσκεπτικισμού, αφού «η μόνη επιλογή της Κύπρου είναι η λύση εκτός Δανειακής Σύμβασης και Μνημονίου. Η αναζήτηση μια τέτοιας λύσης το πιθανότερο ισοδυναμεί με απόφαση εξόδου της Κύπρου από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση του ευρώ».
Τη σκυτάλη παραλαμβάνει, περιχαρής, γνωστό στέλεχος της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ και του Αριστερού Ρεύματος, στην κυριακάτικη Αυγή (4/5/13) και αφού χαρακτηρίζει «υπεύθυνη, σοφή και ρεαλιστική» την απόφαση του ΑΚΕΛ, υπερθεματίζει για «διάλυση της ευρωζώνης και συντεταγμένη επιστροφή στα εθνικά νομίσματα … ξεκινώντας με αριστερές κυβερνήσεις σε μια, δύο, τρεις χώρες και στην πορεία επαναθεμελίωση του οράματος προς μια Ένωση Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών της Ευρώπης». (!!!). Ειρήσθω εν παρόδω, την ίδια αντίληψη ασπάζονται και το ΚΚΕ και...
η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Τη στιγμή που η συζήτηση θα έπρεπε να αφορά τον έλεγχο, τη ρύθμιση και τη σταθερότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος αρχής γενομένης από την Ευρώπη, προτείνουν την ιστορικά και συγχρονικά αδιέξοδη και καταστροφική επιστροφή σε εθνικά νομίσματα. Επιπλέον, δέσμιοι του παρελθόντος, χωρίς να αντιλαμβάνονται τις σύγχρονες προκλήσεις, επαναφέρουν τη λενινιστική αντίληψη του αδύναμου κρίκου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας σε όλο της το μεγαλείο, ενώ το σοβιετικό όραμα υποκαθίσταται από το όραμα για την Ένωση των Ευρωπαϊκών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Και φυσικά ο σωστός «λενινιστής» θεωρεί λανθασμένες τις «τροτσκιστικών αποχρώσεων» στρατηγικές άλλων αριστερών δυνάμεων – δηλαδή του υπόλοιπου ΣΥΡΙΖΑ – γι` αυτό και ασκεί δριμύτατη κριτική σε όσους καλλιεργούν αυταπάτες και «αναζητούν αριστερές λύσεις εντός της ευρωζώνης, προβάλλοντας ως στρατηγική όλες οι χώρες μαζί να ανατρέψουμε το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα και να το επαναθεμελιώσουμε με όρους λαών και εργαζομένων». (Αυγή, 4/5/13)
Τουλάχιστον, φαίνεται ότι στην κυρίαρχη εντός ΣΥΡΙΖΑ αντίληψη η παγκόσμια επανάσταση έχει στενέψει λίγο και έχει αντικατασταθεί από την πανευρωπαϊκή. Μάλιστα, στην πρωτομαγιάτικη δήλωσή του, ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ μετά τους «κοινούς αγώνες των ευρωπαϊκών λαών» για τη συνολική ανατροπή στην Ευρώπη, προσθέτει ως αναγκαία προϋπόθεση και «τη συμμαχία των χωρών του Νότου» για να καλύψει και την ανδρεοπαπανδρεϊκή μεταλαμπάδευση του Σαμίρ Αμίν στη χώρα μας, ώστε να είναι ευχαριστημένοι όλοι οι πελάτες. Τώρα, πώς οι κοινοί αγώνες των ευρωπαϊκών λαών συμβαδίζουν με τη συμμαχία των χωρών του Νότου απέναντι στο Βορά, κάποια στιγμή μπορεί και να μας το εξηγήσει. Αλλά και κάποιος θα πρέπει να του εξηγήσει ότι τα περί Βορά - Νότου συνιστούν βαθύτατα αντιευρωπαϊκή αντίληψη που στην ουσία της ωθεί, στην καλύτερη περίπτωση, στην Ευρώπη των δύο ή περισσοτέρων ταχυτήτων και, στη χειρότερη, στη διάλυση της ευρωζώνης.
Όλα αυτά δεν θα είχαν καμιά σημασία, αν αυτό το ιδεολογικοπολιτικό συνονθύλευμα συγκαλυμμένου λενινισμού, τροτσκισμού, ανδρεοπαπανδρεϊσμού και άδηλου ή εμφανούς ευρωσκεπτικισμού, δεν διεκδικούσε τη διακυβέρνηση της χώρας αξιοποιώντας ανεύθυνα τη δύναμη του λαϊκισμού. Και επειδή σ` αυτή τη χώρα συνήθως δηλώνεις αχρεωστήτως ό,τι να’ναι, μπορεί και στο προσεχές συνέδριο του Ιουλίου ο ΣΥΡΙΖΑ να μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα, συμβιβάζοντας τα εντός του ασυμβίβαστα με ρητορικές ακροβασίες. Μόνο που οι αγκυλώσεις, οι φαντασιώσεις και το λίφτινγκ σε χρεωκοπημένες θεωρίες δεν εγγυώνται σε καμιά περίπτωση έξοδο από την κρίση με τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς και τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Παρά την κατάρρευση του 1989, η προσκόλληση της αριστεράς σε μαρμαρωμένους βασιλιάδες παραμένει με τον τρόπο της ισχυρή. Και αυτό καθιστά ακόμα πιο επιτακτική την αναζήτηση και το διάλογο για τον αναπροσδιορισμό και τη συγκρότηση ενός σύγχρονου χρήσιμου και ανοιχτού προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου, ικανού να αποτρέψει τη διαφαινόμενη πόλωση μεταξύ συντηρητικής κεντροδεξιάς και αγκυλωμένης αριστεράς.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου