του Γιάννη Σπανού
Όταν πρωτοεμφανίστηκαν στην πατρίδα μας το σφυρί και το δρεπάνι, ταυτίστηκαν με την επαναστατική στράτευση εναντίον της τοκογλυφίας που κατάτρωγε τη φτωχολογιά κι ακόμα με το λαϊκό ξέσπασμα κατά της εκμετάλλευσης του λαού αλλά και της ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατίας. Καταβλήθηκε προσπάθεια από την προπαγάνδα να προβληθούν σαν σύμβολα κοινωνικής δικαιοσύνης και δικαίωσης του καταπιεζόμενου κόσμου. Μόνο που σαν άρχισε ο απελευθερωτικός αγώνας, το σφυρί και το δρεπάνι μπήκαν στα μπαούλα, παρά την καθοδήγηση του Λένιν, ότι χρέος των οπαδών του ήταν η συμμετοχή σε κάθε αγώνα του λαού κι ακόμα η συνεργασία με τα αστικά κινήματα για την ευόδωση των σκοπών της εθνικής ή της κοινωνικής επανάστασης ( Λένιν : Εκλεκτά Έργα, Στάλιν : Μαρξισμός και Εθνικό και Αποικιακό Ζήτημα). Και από τους μεν ιδεολογικά εμπνεομένους από τις διακηρύξεις των Μαρξιστών ηγετών αριστερούς, υπήρξαν εκείνοι που συντάχθηκαν με τον αγώνα του λαού μας, όχι όμως και η ηγεσία, που αγόμενη δογματικά και αβασάνιστα από τον Νίκο Ζαχαριάδη, αντέδρασε λυσσαλέα εναντίον της ΕΟΚΑ και του Αρχηγού της και κατ’ επέκταση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Κυπριακού Ελληνισμού, εξαπολύοντας μύδρους και ακατάσχετη βοθρολογία, ενώ ο ΓΓ του ΚΚΕ ήταν ο εισηγητής του διαμελισμού της Κύπρου, που συγκεκριμενοποιώντας τη θέση του τόνιζε : «Όταν λέμε αυτονομία ( για τους Τούρκους στην Κύπρο) εννοούμε πολιτική αυτοδιοίκηση, δηλαδή, εδαφική, οικονομική,
κοινωνική, κρατική, εκπολιτιστική, εκπαιδευτική, θρησκευτική αυτοδιοίκηση».( Νίκου Ζαχαριάδη, «Δέκα χόνια» πάλης, σελ. 124). Εδώ δεν είναι άσκοπο να σημειωθεί ότι διαρκής και έντονη ήταν η αντεθνική- ανθελληνική επιδίωξη του ΚΚΕ για την ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας(!), και ακολούθως την αρπαγή της από τον Τίτο και τον Δημητρώφ ( Γ. Διεθνής 1923, Επιστολές Ζαχαριάδη 15 Ιαν.’ 41, Νοέμβριος ‘41 και 1949, Σύμφωνο Πετριτσίου Ιωαννίδης- Δασκάλωφ 12 Ιουλ.’43, Σύμφωνο Μελισσοχωρίου 20 Σεπτεμβρίου 1944 μεταξύ ΚΚΕ και Βουλγαρικού στρατού με υπογραφές : Φιλίπποβιτς, Γιούνωφ, Αυγερινού, Στασινόπουλου και παράλληλα ενεργοποιημένων Ηλία Δημάκη, Ευστάθιου Μπόγλη και του Βούλγαρου υπαρχηγού της ΟΧΡΑΝΑ Κάτσεφ).
Δεν λησμονούνται, βέβαια, οι διακηρύξεις Γιόζεφ Τίτο ( 4 Αυγ.’45 και συλλαλητήριο στη Βάρνταρσκα (Σκόπια),11 Οκτ.’45), η δημιουργία ταξιαρχίας υπό τον στρατηγό Τέμπο για την «απελευθέρωση των αδελφών Μακεδόνων», ο διορισμός προέδρου με τον Λάζαρο Κουλισέφσκι και ο βιασμός της ιστορίας με τη δημιουργία γλώσσας των Σκοπίων και την οργιώδη προπαγάνδα με τη συνέργεια της ανεκτικής σιωπής μοιραίων πολιτικών των Αθηνών, αριστερών και δεξιών).Υπενθυμίζεται και ο «Παππούς» των Κουκουέδων Τζιώρτζη Δημητρώφ και οι δηλώσεις του στη Βουλή της Σόφιας 28 Οκτ. ’46 και την επομένη 29 Οκτ. στην «Ρομποτνιτσέσκο Ντέλλο» για την κάθοδο στο Αιγαίο. Και για τον μεν Τίτο τοποθετήθηκε δοξαστικός ογκόλιθος στην Πλατεία Ελευθερίας της Λευκωσίας και για τον Δημητρώφ υπάρχει αφιερωμένη λεωφόρος στην Παλουριώτισσα!)
Σ’ αυτό τον κύκλο των ιστορικών δεδομένων προσφέρονται ευρείες δυνατότητες ερευνών σε ιστοριοδίφες με ελεύθερες συνειδήσεις και έγκυρες επιστημονικές καταρτίσεις, κατ’ αντιπαράθεση προς τα όργανα της καθοδηγούμενης προπαγάνδας με εντολές διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας. Ειδικότερα στην περίπτωση της ιδιαίτερης πατρίδας μας, της Κύπρου, χρειάζεται να αναζητηθεί η επιρροή Νίκου Ζαχαριάδη στον καθορισμό της αντίδρασης στον απελευθερωτικό αγώνα του λαού μας. Ο Γ.Γ του ΚΚΕ έπειθε θεωρητικά και πρακτικά ότι αποτελούσε Σταλινικό πρότυπο στις μεθοδεύσεις καθοδήγησης του ΚΚΕ, θυμίζοντας τον Ι.Β. Στάλιν, όπως τον παρουσιάζουν ο S. Montefiore στη “Novel Observateur” «Ο τελετάρχης του τρόμου», ο Βενσάν Ζοβέρ (μαρτυρία Στεπάν Ιβάνοβιτς Σεμιόνωφ), «Θρίαμβος και τραγωδία»σελ. 423 και ο Γκι Ντεπόρ «Κοινωνία θεάματος. Τεκμήριο και η «Ελληνική Επιχείρηση» (Gretseskayia Operatsia) του Δεκεμβρίου 1937 για την εξόντωση των 450 χιλιάδων Ελλήνων στην κοιλάδα Κουμπάν.
Οι επιρροές Ζαχαριάδη σ’ όλο το εύρος των αντιδράσεων μαρτυρούνται από τις άμεσες αναδημοσιεύσεις των άρθρων και δηλώσεών του στον «Νέο Δημοκράτη» από Απριλίου 1955. (Εάν χρειαστεί θα παρατεθούν οι παραπομπές). Όσο για τις συνέπειες των επιρροών ακόμα και σε χαρακτήρες είναι διαφωτιστικός και ο Πλουτής Σέρβας σε συνομιλίες μας. Και ο μεν Νίκος Ζαχαριάδης, αποκομμένος από το Κομμουνιστικό κόμμα από την 7η ολομέλεια του ΚΚΕ το 1957 και τη Διεθνή 6 Κομμουνιστικών Κομμάτων, μετανιωμένος για τους διωγμούς συντρόφων του όπως ο Άρης Βελουχιώτης, ο Νίκος Πλουμπίδης, ο Γιώργος Σιάντος, ο Λευτέρης Σταυρίδης κ.ά., αυτοκτόνησε εξόριστος στο Σοργούτ της Σιβηρίας την 1η Αυγούστου 1973. Και τα λάθη του αναθεματίζονται και από οπαδούς του, όπως η πρόκληση του εμφυλίου από την επιδρομή στο Λιτόχωρο και η τετράχρονη εθνική τραγωδία με τους 154 χιλιάδες νεκρούς. Αλλά οι συνέπειες των επιρροών του στην Κύπρο και στην πικρή της μοίρα παραμένουν σε συγκεκαλυμμένη συσκότιση. Για τούτο, το παρόν ας θεωρηθεί μια παρότρυνση προς τους ανεπηρέαστους ιστορικούς ερευνητές, προς αποκατάσταση των πραγμάτων και της αναγκαίας υπαρξιακής ηρεμίας «στουν τον τόπον πουν’ καμένος τζι’ εν θωρεί ποττέ δροσιάν». Γιατί ο αγώνας της πατρίδας μας χρειάζεται πάνδημη αδελφική συστράτευση και ομοθυμία, που αν επιτυγχανόταν το ’55 η μοίρα του Κυπριακού Ελληνισμού θα ήταν διαφορετική.
Όταν πρωτοεμφανίστηκαν στην πατρίδα μας το σφυρί και το δρεπάνι, ταυτίστηκαν με την επαναστατική στράτευση εναντίον της τοκογλυφίας που κατάτρωγε τη φτωχολογιά κι ακόμα με το λαϊκό ξέσπασμα κατά της εκμετάλλευσης του λαού αλλά και της ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατίας. Καταβλήθηκε προσπάθεια από την προπαγάνδα να προβληθούν σαν σύμβολα κοινωνικής δικαιοσύνης και δικαίωσης του καταπιεζόμενου κόσμου. Μόνο που σαν άρχισε ο απελευθερωτικός αγώνας, το σφυρί και το δρεπάνι μπήκαν στα μπαούλα, παρά την καθοδήγηση του Λένιν, ότι χρέος των οπαδών του ήταν η συμμετοχή σε κάθε αγώνα του λαού κι ακόμα η συνεργασία με τα αστικά κινήματα για την ευόδωση των σκοπών της εθνικής ή της κοινωνικής επανάστασης ( Λένιν : Εκλεκτά Έργα, Στάλιν : Μαρξισμός και Εθνικό και Αποικιακό Ζήτημα). Και από τους μεν ιδεολογικά εμπνεομένους από τις διακηρύξεις των Μαρξιστών ηγετών αριστερούς, υπήρξαν εκείνοι που συντάχθηκαν με τον αγώνα του λαού μας, όχι όμως και η ηγεσία, που αγόμενη δογματικά και αβασάνιστα από τον Νίκο Ζαχαριάδη, αντέδρασε λυσσαλέα εναντίον της ΕΟΚΑ και του Αρχηγού της και κατ’ επέκταση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Κυπριακού Ελληνισμού, εξαπολύοντας μύδρους και ακατάσχετη βοθρολογία, ενώ ο ΓΓ του ΚΚΕ ήταν ο εισηγητής του διαμελισμού της Κύπρου, που συγκεκριμενοποιώντας τη θέση του τόνιζε : «Όταν λέμε αυτονομία ( για τους Τούρκους στην Κύπρο) εννοούμε πολιτική αυτοδιοίκηση, δηλαδή, εδαφική, οικονομική,
κοινωνική, κρατική, εκπολιτιστική, εκπαιδευτική, θρησκευτική αυτοδιοίκηση».( Νίκου Ζαχαριάδη, «Δέκα χόνια» πάλης, σελ. 124). Εδώ δεν είναι άσκοπο να σημειωθεί ότι διαρκής και έντονη ήταν η αντεθνική- ανθελληνική επιδίωξη του ΚΚΕ για την ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας(!), και ακολούθως την αρπαγή της από τον Τίτο και τον Δημητρώφ ( Γ. Διεθνής 1923, Επιστολές Ζαχαριάδη 15 Ιαν.’ 41, Νοέμβριος ‘41 και 1949, Σύμφωνο Πετριτσίου Ιωαννίδης- Δασκάλωφ 12 Ιουλ.’43, Σύμφωνο Μελισσοχωρίου 20 Σεπτεμβρίου 1944 μεταξύ ΚΚΕ και Βουλγαρικού στρατού με υπογραφές : Φιλίπποβιτς, Γιούνωφ, Αυγερινού, Στασινόπουλου και παράλληλα ενεργοποιημένων Ηλία Δημάκη, Ευστάθιου Μπόγλη και του Βούλγαρου υπαρχηγού της ΟΧΡΑΝΑ Κάτσεφ).
Δεν λησμονούνται, βέβαια, οι διακηρύξεις Γιόζεφ Τίτο ( 4 Αυγ.’45 και συλλαλητήριο στη Βάρνταρσκα (Σκόπια),11 Οκτ.’45), η δημιουργία ταξιαρχίας υπό τον στρατηγό Τέμπο για την «απελευθέρωση των αδελφών Μακεδόνων», ο διορισμός προέδρου με τον Λάζαρο Κουλισέφσκι και ο βιασμός της ιστορίας με τη δημιουργία γλώσσας των Σκοπίων και την οργιώδη προπαγάνδα με τη συνέργεια της ανεκτικής σιωπής μοιραίων πολιτικών των Αθηνών, αριστερών και δεξιών).Υπενθυμίζεται και ο «Παππούς» των Κουκουέδων Τζιώρτζη Δημητρώφ και οι δηλώσεις του στη Βουλή της Σόφιας 28 Οκτ. ’46 και την επομένη 29 Οκτ. στην «Ρομποτνιτσέσκο Ντέλλο» για την κάθοδο στο Αιγαίο. Και για τον μεν Τίτο τοποθετήθηκε δοξαστικός ογκόλιθος στην Πλατεία Ελευθερίας της Λευκωσίας και για τον Δημητρώφ υπάρχει αφιερωμένη λεωφόρος στην Παλουριώτισσα!)
Σ’ αυτό τον κύκλο των ιστορικών δεδομένων προσφέρονται ευρείες δυνατότητες ερευνών σε ιστοριοδίφες με ελεύθερες συνειδήσεις και έγκυρες επιστημονικές καταρτίσεις, κατ’ αντιπαράθεση προς τα όργανα της καθοδηγούμενης προπαγάνδας με εντολές διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας. Ειδικότερα στην περίπτωση της ιδιαίτερης πατρίδας μας, της Κύπρου, χρειάζεται να αναζητηθεί η επιρροή Νίκου Ζαχαριάδη στον καθορισμό της αντίδρασης στον απελευθερωτικό αγώνα του λαού μας. Ο Γ.Γ του ΚΚΕ έπειθε θεωρητικά και πρακτικά ότι αποτελούσε Σταλινικό πρότυπο στις μεθοδεύσεις καθοδήγησης του ΚΚΕ, θυμίζοντας τον Ι.Β. Στάλιν, όπως τον παρουσιάζουν ο S. Montefiore στη “Novel Observateur” «Ο τελετάρχης του τρόμου», ο Βενσάν Ζοβέρ (μαρτυρία Στεπάν Ιβάνοβιτς Σεμιόνωφ), «Θρίαμβος και τραγωδία»σελ. 423 και ο Γκι Ντεπόρ «Κοινωνία θεάματος. Τεκμήριο και η «Ελληνική Επιχείρηση» (Gretseskayia Operatsia) του Δεκεμβρίου 1937 για την εξόντωση των 450 χιλιάδων Ελλήνων στην κοιλάδα Κουμπάν.
Οι επιρροές Ζαχαριάδη σ’ όλο το εύρος των αντιδράσεων μαρτυρούνται από τις άμεσες αναδημοσιεύσεις των άρθρων και δηλώσεών του στον «Νέο Δημοκράτη» από Απριλίου 1955. (Εάν χρειαστεί θα παρατεθούν οι παραπομπές). Όσο για τις συνέπειες των επιρροών ακόμα και σε χαρακτήρες είναι διαφωτιστικός και ο Πλουτής Σέρβας σε συνομιλίες μας. Και ο μεν Νίκος Ζαχαριάδης, αποκομμένος από το Κομμουνιστικό κόμμα από την 7η ολομέλεια του ΚΚΕ το 1957 και τη Διεθνή 6 Κομμουνιστικών Κομμάτων, μετανιωμένος για τους διωγμούς συντρόφων του όπως ο Άρης Βελουχιώτης, ο Νίκος Πλουμπίδης, ο Γιώργος Σιάντος, ο Λευτέρης Σταυρίδης κ.ά., αυτοκτόνησε εξόριστος στο Σοργούτ της Σιβηρίας την 1η Αυγούστου 1973. Και τα λάθη του αναθεματίζονται και από οπαδούς του, όπως η πρόκληση του εμφυλίου από την επιδρομή στο Λιτόχωρο και η τετράχρονη εθνική τραγωδία με τους 154 χιλιάδες νεκρούς. Αλλά οι συνέπειες των επιρροών του στην Κύπρο και στην πικρή της μοίρα παραμένουν σε συγκεκαλυμμένη συσκότιση. Για τούτο, το παρόν ας θεωρηθεί μια παρότρυνση προς τους ανεπηρέαστους ιστορικούς ερευνητές, προς αποκατάσταση των πραγμάτων και της αναγκαίας υπαρξιακής ηρεμίας «στουν τον τόπον πουν’ καμένος τζι’ εν θωρεί ποττέ δροσιάν». Γιατί ο αγώνας της πατρίδας μας χρειάζεται πάνδημη αδελφική συστράτευση και ομοθυμία, που αν επιτυγχανόταν το ’55 η μοίρα του Κυπριακού Ελληνισμού θα ήταν διαφορετική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου