του Γιάννη Σπανού
Από την αυγή των ιστορικών αιώνων εμάς τους Έλληνες μας δέρνει μια κατάρα. Η κατάρα του διχασμού. Πρόκειται περί κακοδαιμονίας με μόνιμη εστία την πολιτική που ανάβει τη φωτιά του αφανισμού. Πυροδότες, κατά κανόνα οι πολιτικοί, με τους δαυλούς των προσωπικών επιδιώξεων και των κομματικών συμφερόντων, που βυθίζουν αλόγιστα στα προσανάμματα των αφορμών που οι ίδιοι σκαρφίζονται, με συνέπειες οδυνηρές για τον λαό και την δύσμοιρη πατρίδα και θύματα την πολιτεία και τη δημοκρατία, που μετατρέπουν σε παραναλώματα του πυρός και σε στάχτες. Δείγματα γοερά από των απωτάτων χρόνων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Η καταστροφή των επιτευγμάτων του χρυσού πέμπτου αιώνα με τον πελοποννησιακό πόλεμο, η πτώση της αυτοκρατορίας των μέσων χρόνων με τις θρησκευτικές έριδες, ο διάσταση πολιτικών και στρατιωτικών στην επανάσταση, ο διχασμός βενιζελικών και βασιλικών κατά τον εικοστό αιώνα με αποτέλεσμα τη Μικρασιατική καταστροφή, ο μεταπολεμικός εμφύλιος με την αδελφοσφαγή, η εσωτερική αναταραχή που επέφερε την Κυπριακή Καταστροφή. Και τώρα ο πυροδοτούμενος αναβρασμός, με αφορμή τις αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας για οικονομικά εγκλήματα, τις κλεψιές και τις απάτες, που θα προκαλέσει νέες συμφορές στην πολύπαθη, ημικατεχόμενη και απειλούμενη πατρίδα.
Η αναζήτηση των ευθυνών και για τα προηγηθέντα και για τα κυοφορούμενα κακά είναι επιφανειακή. Οι Έλληνες κλαίουν επί των ερειπίων αλλά δεν εμβαθύνουν στις αλήθειες των
γεγονότων των ολέθρων. Γι αυτό επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη που επισύρουν τα ίδια δεινά. Ούτε γυρνούν στο παρελθόν των προειδοποιήσεων για να αντλήσουν σωστική σοφία. Να ιδούν τις επισημάνσεις και να εφαρμόσουν λύσεις στα προβλήματα. Ο Ισοκράτης πριν από δυόμιση χιλιετίες διείδε την εκάστοτε πέτρα του σκανδάλου. Είπε : « Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι καταχράται το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία». Ποιος αρνείται αυτές τις αλήθειες; Οι μεγαλοσχήμονες ληστές της λαϊκής οικονομίας δεν καταληστεύουν τα δημόσια ταμεία εν ονόματι της… ελευθερίας; Δεν απαντούν με αυθάδεια, δεν παρανομούν με αναίδεια, δεν επιχαίρουν προκαλούντες αναρχία; Συλλαμβάνονται να κατακλέβουν εκατομμύρια και συλλαμβανόμενοι ωρύονται, επιχειρούντες με τα οργανωμένα ουρλιαχτά να καταπνίξουν τις φωνές των εγκλημάτων τους, ανοίγοντας απερίσκεπτα τις πύλες της κόλασης της αναταραχής που θα παρασύρει τον λαό και θα μαχαιρώσει την πατρίδα.
Οι βοές των νέων κινδύνων είναι εκκωφαντικές. Ο διχασμός κτυπά την πόρτα της αποδυνάμωσης του λαού σε ώρες τραγικές. Και όσοι αντιλαμβάνονται τις συνέπειες της κλιμακούμενης αναταραχής σιωπούν, παρ’ όλον ότι βαρύνονται από το μέγα χρέος να πάρουν θέσεις με παρρησίαν έναντι των τεκταινομένων. Και αν και η κραυγή του Σόλωνα, ενός των επτά σοφών, φωτίζει την ασοφία τους: Στις δεινές και δύσκολες συμφορές της πατρίδας, πρέπει ο κάθε πολίτης να λέει την αλήθεια, να υποδεικνύει τα συμφέροντα και να συμβάλλει στη σωτηρία της πατρίδας. Όποιος δεν συμμορφώνεται προς το χρέος τούτο είναι άπολις και άπατρις»! ( Εν δειναίς και χαλεπαίς της πατρίδος συμφορές, δει πάντα πολίτην τ’ αληθή λέγειν, υποδεικνύναι τα σύμφορα και συμβάλλεσθαι τη σωτηρία της πατρίδος. Ο δε μη τούτο πράττων άπολις και άπατρις εστίν».
Και το ερώτημα εγείρεται: Όλοι αντιλαμβάνονται τα ουρλιαχτά της επιχειρούμενης αναταραχής. Όλοι αναγνωρίζουν τις αιτίες και τις πονηριές που τα προκαλούν. Όλοι οσφραίνονται την οσμή της φωτιάς που συμπάλλουν οι εμπρηστές χωρίς να νοιάζονται αν θα πυρπολήσουν την πατρίδα. Οι πολιτικοί, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι επιστήμονες, οι συνδικαλιστές, οι κοινωνικοί ταγοί, οι εκκλησιαστικοί άρχοντες, οι οικογενειάρχες, σύμπαντες οι σημαντικοί κι οι ασήμαντοι, αναγνωρίζουν την απαίσια μορφή της κατάρας, το πρόσωπο της φρίκης του διχασμού. Γιατί σιωπούν; Πλανώνται εάν βαυκαλίζονται με την αυταπάτη ότι οι ίδιοι θα εξαιρεθούν από την καταστροφή. Μείναμε ελάχιστοι. Ουδείς θα ξεφύγει από τις φλόγες του διχασμού αν δεν ανακόψουμε έγκαιρα την ορμή του…
Από την αυγή των ιστορικών αιώνων εμάς τους Έλληνες μας δέρνει μια κατάρα. Η κατάρα του διχασμού. Πρόκειται περί κακοδαιμονίας με μόνιμη εστία την πολιτική που ανάβει τη φωτιά του αφανισμού. Πυροδότες, κατά κανόνα οι πολιτικοί, με τους δαυλούς των προσωπικών επιδιώξεων και των κομματικών συμφερόντων, που βυθίζουν αλόγιστα στα προσανάμματα των αφορμών που οι ίδιοι σκαρφίζονται, με συνέπειες οδυνηρές για τον λαό και την δύσμοιρη πατρίδα και θύματα την πολιτεία και τη δημοκρατία, που μετατρέπουν σε παραναλώματα του πυρός και σε στάχτες. Δείγματα γοερά από των απωτάτων χρόνων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Η καταστροφή των επιτευγμάτων του χρυσού πέμπτου αιώνα με τον πελοποννησιακό πόλεμο, η πτώση της αυτοκρατορίας των μέσων χρόνων με τις θρησκευτικές έριδες, ο διάσταση πολιτικών και στρατιωτικών στην επανάσταση, ο διχασμός βενιζελικών και βασιλικών κατά τον εικοστό αιώνα με αποτέλεσμα τη Μικρασιατική καταστροφή, ο μεταπολεμικός εμφύλιος με την αδελφοσφαγή, η εσωτερική αναταραχή που επέφερε την Κυπριακή Καταστροφή. Και τώρα ο πυροδοτούμενος αναβρασμός, με αφορμή τις αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας για οικονομικά εγκλήματα, τις κλεψιές και τις απάτες, που θα προκαλέσει νέες συμφορές στην πολύπαθη, ημικατεχόμενη και απειλούμενη πατρίδα.
Η αναζήτηση των ευθυνών και για τα προηγηθέντα και για τα κυοφορούμενα κακά είναι επιφανειακή. Οι Έλληνες κλαίουν επί των ερειπίων αλλά δεν εμβαθύνουν στις αλήθειες των
γεγονότων των ολέθρων. Γι αυτό επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη που επισύρουν τα ίδια δεινά. Ούτε γυρνούν στο παρελθόν των προειδοποιήσεων για να αντλήσουν σωστική σοφία. Να ιδούν τις επισημάνσεις και να εφαρμόσουν λύσεις στα προβλήματα. Ο Ισοκράτης πριν από δυόμιση χιλιετίες διείδε την εκάστοτε πέτρα του σκανδάλου. Είπε : « Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι καταχράται το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία». Ποιος αρνείται αυτές τις αλήθειες; Οι μεγαλοσχήμονες ληστές της λαϊκής οικονομίας δεν καταληστεύουν τα δημόσια ταμεία εν ονόματι της… ελευθερίας; Δεν απαντούν με αυθάδεια, δεν παρανομούν με αναίδεια, δεν επιχαίρουν προκαλούντες αναρχία; Συλλαμβάνονται να κατακλέβουν εκατομμύρια και συλλαμβανόμενοι ωρύονται, επιχειρούντες με τα οργανωμένα ουρλιαχτά να καταπνίξουν τις φωνές των εγκλημάτων τους, ανοίγοντας απερίσκεπτα τις πύλες της κόλασης της αναταραχής που θα παρασύρει τον λαό και θα μαχαιρώσει την πατρίδα.
Οι βοές των νέων κινδύνων είναι εκκωφαντικές. Ο διχασμός κτυπά την πόρτα της αποδυνάμωσης του λαού σε ώρες τραγικές. Και όσοι αντιλαμβάνονται τις συνέπειες της κλιμακούμενης αναταραχής σιωπούν, παρ’ όλον ότι βαρύνονται από το μέγα χρέος να πάρουν θέσεις με παρρησίαν έναντι των τεκταινομένων. Και αν και η κραυγή του Σόλωνα, ενός των επτά σοφών, φωτίζει την ασοφία τους: Στις δεινές και δύσκολες συμφορές της πατρίδας, πρέπει ο κάθε πολίτης να λέει την αλήθεια, να υποδεικνύει τα συμφέροντα και να συμβάλλει στη σωτηρία της πατρίδας. Όποιος δεν συμμορφώνεται προς το χρέος τούτο είναι άπολις και άπατρις»! ( Εν δειναίς και χαλεπαίς της πατρίδος συμφορές, δει πάντα πολίτην τ’ αληθή λέγειν, υποδεικνύναι τα σύμφορα και συμβάλλεσθαι τη σωτηρία της πατρίδος. Ο δε μη τούτο πράττων άπολις και άπατρις εστίν».
Και το ερώτημα εγείρεται: Όλοι αντιλαμβάνονται τα ουρλιαχτά της επιχειρούμενης αναταραχής. Όλοι αναγνωρίζουν τις αιτίες και τις πονηριές που τα προκαλούν. Όλοι οσφραίνονται την οσμή της φωτιάς που συμπάλλουν οι εμπρηστές χωρίς να νοιάζονται αν θα πυρπολήσουν την πατρίδα. Οι πολιτικοί, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι επιστήμονες, οι συνδικαλιστές, οι κοινωνικοί ταγοί, οι εκκλησιαστικοί άρχοντες, οι οικογενειάρχες, σύμπαντες οι σημαντικοί κι οι ασήμαντοι, αναγνωρίζουν την απαίσια μορφή της κατάρας, το πρόσωπο της φρίκης του διχασμού. Γιατί σιωπούν; Πλανώνται εάν βαυκαλίζονται με την αυταπάτη ότι οι ίδιοι θα εξαιρεθούν από την καταστροφή. Μείναμε ελάχιστοι. Ουδείς θα ξεφύγει από τις φλόγες του διχασμού αν δεν ανακόψουμε έγκαιρα την ορμή του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου