του Παναγιώτη Ήφαιστου*
Στην διεθνή πολιτική, καλοί και κακοί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο κυρίαρχοι και επικυρίαρχοι, που προσδιορίζουν και οριοθετούν νομικά και πολιτικά τα δικαιώματα, την ουσιαστική κατοχή και διανομή των πόρων και τις συναλλαγές και τις πελατειακές σχέσεις. Και στην Κύπρο απώλεια της κυριαρχίας σημαίνει το τέλος όλων. Όπως είναι φυσικό αναφέρομαι στην λύση του Κυπριακού, ή στην δρομολόγηση αμφιλεγόμενων μεταβατικών καταστάσεων που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν συνθήκες ελέγχου της Κυπριακής κυριαρχίας από τρίτα κράτη.
Για την Ελλάδα ο πυρήνας της στρατηγικής που αφορά το ενεργειακό ζήτημα θεμελιώνεται αφενός με την...
οριοθέτηση, όπως είπαμε, του κυριαρχικού χώρου σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα και αφετέρου με πολιτικοδιπλωματικές και στρατιωτικές στρατηγικές που διασφαλίζουν αυτό το χώρο κατά του τουρκικού αναθεωρητισμού. Το δεύτερο, όπως είναι φυσικό, δεν μπορεί να γίνει αν δεν ισχύσει το πρώτον.
Έπεται, όπως έκανε ήδη από καιρό η Κύπρος, ο προσδιορισμός των στρατηγικών για κάθε περιβάλλον όπως τα προδιαγράψαμε πιο πάνω με κύριο βασικά σκοπό μια θετική για την Ελλάδα εμπλοκή των συμφερόντων των ενδιαφερομένων δυνάμεων, ιεραρχικά, του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ρωσίας.
Μιας και ζητήματα όπως τα 12 μίλια, η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ πάγωσαν ή βρίσκονται υπό την αίρεση της τουρκικής στρατηγικής –και εδώ ρητορικές διακηρύξεις τύπου εσωτερικής κατανάλωσης κανένας στρατηγικός παίχτης δεν τις παίρνει στα σοβαρά– πολλά πράγματα δεν μπορούν να ειπωθούν στο παρόν στάδιο. Για τον λόγο αυτό αλλά και επειδή δεν είναι του παρόντος να συγκροτήσω μια ολιστική στρατηγική ανάλυση, μπορούμε να αναφέρουμε συνοπτικά μόνο μερικές αρχές και μερικούς παράγοντες που καταδεικνύουν την ρευστότητα του στρατηγικού περιβάλλοντος όσον αφορά τους επίμαχους ενεργειακούς πόρους.
Κατ’ αρχάς, η στρατηγική της Τουρκίας όσον αφορά την ζώνη από το Αιγαίο μέχρι το Ισραήλ εντάσσεται σε μια ευρύτερη ηγεμονική στρατηγική που περιγράφεται γλαφυρά, παραστατικά και πειστικά στο βιβλίο του τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, Το Στρατηγικό βάθος, η διεθνής θέση της Τουρκίας. Αυτή η μεγαλεπήβολη τουρκική στρατηγική προκαλεί μια ρευστότητα στις σχέσεις της με τα κράτη της περιοχής αλλά και τις μεγάλες δυνάμεις μερικές από τις οποίες παρακολουθούν αμήχανες τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό αλλά και την καταιγιστική εναλλαγή επιτυχιών και αποτυχιών. Αυτό το γεγονός ενέχει δύο κύριες διαστάσεις:
Πρώτον, δημιουργεί ευκαιρίες για την ελληνική στρατηγική, αν βέβαια μπορούσε να συγκροτήσει ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο που εμπλέκει αξιόπιστα τα προαναφερθέντα στρατηγικά πεδία.
Δεύτερον, στον βαθμό που η Ελλάδα δεν αποτρέπει τον τουρκικό αναθεωρητισμό θα αυξάνονται οι ευκαιρίες, τα ερείσματα και οι θετικές για την τουρκική στρατηγική παραστάσεις τρίτων.
Σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί ότι όσο ανακοινώνονται τα μεγέθη των υποθαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων τόσο περισσότερο θα εντείνεται το ενδιαφέρον των τρίτων κρατών και τόσο μεγαλύτερο θα είναι το στοίχημα της ελληνικής στρατηγικής.
Χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, είναι τα τεκταινόμενα γύρω από τον ενεργειακό δίαυλο που θα ενώνει την Λεβαντίνη με την Ευρώπη και το γεγονός ότι αδράνεια ή αντιφατικές στάσεις της Ελλάδας και της Κύπρου ή συμβολισμοί αδυναμίας οδηγούν σε εναλλακτικά σενάρια.
Δεν μπορώ παρά να πω και μια λέξη για το Ισραήλ. Αφού τονίσω ότι οι συμμαχίες των κρατών στηρίζονται στα συμφέροντα και όχι σε συναισθηματικούς λόγους ή διαπροσωπικά κριτήρια, χρήζει να τονιστεί ότι το Ισραήλ ως σύμμαχος είναι δίκοπο μαχαίρι. Είναι μια μεγάλη περιφερειακή και κατά κάποιο τρόπο παγκόσμια δύναμη που αν αντιληφτεί ότι Κύπρος και Ελλάδα είναι αδύναμοι κρίκοι, θα αναζητήσει εναλλακτικές προσεγγίσεις διασφάλισης των στρατηγικών συμφερόντων του.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα και την Κύπρο, όταν υπεισέρχεται το εθνικό συμφέρον επιβίωσης, αμφιταλαντεύσεις κα δισταγμοί δεν υπάρχουν στο Ισραήλ. Πάνω από όλα, τονίζω ξανά, για να είναι η Κύπρος και η Ελλάδα οι διαχειριστές των πλουτοπαραγωγικών πόρων και ο συνομιλητής των ενδιαφερομένων δυνάμεων απαιτείται να είναι οι κάτοχο τους.
Αυτό σημαίνει αδιαμφισβήτητη άσκηση κυριαρχίας εκ μέρους της Ελλάδας και αταλάντευτη αψεγάδιαστη διαφύλαξη της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
* Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Πειραιώς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου