Μια και ποτέ δεν μάθαμε για κάτι καλλίτερο, επιμένου- με στο οθωμανικό μοντέλο και ήμαστε έτοιμοι για ένα ακόμη προσκύνημα στους κοτζαμπάσηδες που θα παραμείνουν οι ίδιοι και που θα μας αφήσουν στην πολυθρόνα μας φέρνοντας ψίχουλα από τους αγάδες για τον επιούσιο όπως τον συνηθίσαμε, μήπως...

....Δεν υπάρχει πλέον ελπίδα. Υπάρχει;

Συντάκτης: Κωνσταντίνος Βλαχοδήμος στο «Διπλωματικό Περισκόπιο»

Από δύο χρόνια τώρα αλλά και ποιο παλιά παρατηρητές των ελληνικών πραγμάτων αλλά και ενεργοί σχολιαστές προσπαθούν να αναλύσουν τις κύριες διαστάσεις της δύστυχης συγκυρίας που βρίσκεται η χώρα και συχνά προσφέρουν χρήσιμες ιδέες για το πώς τα πράγματα θα μπορούσαν να βελτιωθούν. Εάν εν τούτοις κανείς θα ήθελε να είναι αντικειμενικός ως προς το αποτέλεσμα τέτοιων προσπαθειών δεν έχει παρά να καταλήξει σε θλιβερές διαπιστώσεις. Το σώμα της κοινωνίας αρνείται η δεν γνωρίζει πώς να συμμετάσχει σε έναν σκληρό αλλά αναγκαίο αγώνα να απαλλαγεί από  τον ζυγό μιας οθωμανικής δομής που κληρονόμησε και να προχωρήσει σε στοίχιση με τις άλλες Ευρωπαϊκές κοινωνίες προς ένα μέλλον γεμάτο προκλήσεις  σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλανήτη.  Και οι λόγοι είναι σχετικά διάφανοι.

Η βασικότερη αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι σχεδόν όλα τα ενεργά μέλη της κοινωνίας έχουν μορφωθεί από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδραιώνει τις οθωμανικές δομές στον πυρήνα του σκέπτεσθαι και δραν του ατόμου. Το ίνδαλμα του αγαπητού...

μας Καραγκιόζη τα λέει όλα. Μαθαίνουμε ότι πρέπει να υπάρχει ο αγάς και ο κοτζαμπάσης και αν δεν γίνουμε σαν τον δεύτερο με όλα τα μέσα τότε η μοίρα μας γράφεται από αυτούς. Σε αυτούς προσβλέπουμε για γενιές τώρα για τις ανάγκες μας η ακόμη για τις απαιτήσεις μας αφού τους προσκυνήσουμε κατά τακτά διαστήματα στις εκλογές. Και σε αυτό το επίπεδο ηθικής κατάντιας δεν κρύβουμε την υπερηφάνεια μας να είμαστε νωθροί μια και θεωρούμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει υποχρεώσει να μας πληρώνει οιωνοί για την πολιτιστική κληρονομία της χερσονήσου που ζούμε. Αυτό που μας μένει είναι να αρπάζουμε κάπου κάπου μερικά ψίχουλα με βαγαποντιές ακόμα και από τους διπλανούς μας που μπορεί να είναι ποιο ανήμποροι από εμάς.

Κάθε προσπάθεια, έστω και ατελής για να αναδομηθεί αυτό το έκτρωμα μόρφωσης συναντάει τη λυσσαλέα αντίδραση ενός συντεχνιακού εκπαιδευτικού κατεστημένου που αποτελείται από κράμα διδακτικού προσωπικού δέσμιου ενός ανήθικου κομματικού διχτιού και αιθεροβάμονες ενός αριστερόστροφου και καταστροφικού πνευματικού κόσμου. Αν αυτό το σύστημα δεν αλλάξει τα υπόλοιπα ποιο κάτω δεν έχουν καμία σημασία. Αλλά και αν αρχίσει να αλλάζει χρειάζονται χρόνια να βγουν νέοι άνθρωποι απαλλαγμένοι από τις οθωμανικές μας καταβολές. Πώς μπορεί να ελπίζει κανείς;

Με αυτό το υπόβαθρο για διαλογισμό όλα τα υπόλοιπα εξηγούνται. Ο υδραυλικός χωρίς απόδειξη, ο γιατρός με το φακελάκι, τα φροντιστήρια και η τάχα δωρεάν παιδεία είναι τα προφανή συμπτώματα. Ο διορισμός στο δημόσιο, ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος, η κρατική επιχορήγηση κομμάτων η ποδοσφαιρικών ομάδων και τόσα άλλα είναι λιγότερο εμφανή. Τέλος είναι η δομή των κρατικοδίαιτων μέσων ενημέρωσης, ιδίως των τηλεοπτικών που καταφέρνουν το τελειωτικό χτύπημα αποχαυνώνοντας το άτομα σε έναν καταστροφικό ευδαιμονισμό και ραθυμία μηδενίζοντας έτσι το κοινωνικό δυναμικό για δράση και απεξάρτηση από τις σκελετωμένες κοινωνικές δομές. Έτσι δεν υπάρχει κινητοποίηση του Έθνους  να απαιτήσει.

Περνάμε τον χρόνο μας, ο καθένας με τον τρόπο του, να ανησυχούμε για την χρηματοπιστωτική και την  οικονομική κρίση αλλά είναι πλέον ηλίου φαεινότερων ότι το επίπεδο οικονομικής εξαθλίωσης που θα φτάσουμε δεν εξαρτάται πλέον από εμάς. Αν μπορούσαμε να χωνέψουμε ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί, να δούμε την δομή αυτής της εξαθλίωσης και να δουλέψουμε από αυτή τη βάση για να ξαναχτίσουμε την κοινωνία θα κάναμε μια καλή αρχή.  Αλλά όλα τα σημάδια δείχνουν ότι μια και ποτέ δεν μάθαμε για κάτι καλλίτερο, επιμένουμε στο οθωμανικό μοντέλο και ήμαστε έτοιμοι για ένα ακόμη προσκύνημα στους κοτζαμπάσηδες που θα παραμείνουν οι ίδιοι και που θα μας αφήσουν στην πολυθρόνα μας φέρνοντας ψίχουλα από τους αγάδες για τον επιούσιο όπως τον συνηθίσαμε.

Δε υπάρχει πλέον ελπίδα. Υπάρχει;