Και να αδελφέ μου που «μας μάθανε» να κουβεντιάζουμε ήσυχα – ήσυχα και απλά.
Αναπαράγοντας την αδυναμία μας για κάτι ουσιαστικό.
Για αγώνα για ζωή ας πούμε και όχι για επιβίωση.
Και η αλήθεια είναι ότι «μαθαίνουμε» γρήγορα!
Όπως κυρίως ξεχνάμε γρήγορα!
Μας «μάθανε» να σκύβουμε το κεφάλι αντί να τους πάρουμε το κεφάλι.
Μας «μάθανε» να παρελαύνουμε αντί να διαδηλώνουμε.
Μας «μάθανε» να ζητιανεύουμε από το αφεντικό μια σταγόνα ιδρώτα από τους πόταμους που μας έχει πάρει, και όταν το καταφέρνουμε αυτό να αισθανόμαστε και νικητές.
Μας «μάθανε» ότι το καλό της πατρίδας είναι να πληρώνουμε χωρίς να μας πληρώνουν και εμείς να αισθανόμαστε «υπεύθυνοι» πολίτες.
Μας «μάθανε» να στεκόμαστε έξω από τη ζωή και μέσα στις ατέλειωτες ουρές των συσσιτίων της ντροπής με σκυμμένο κεφάλι.
Μας «μάθανε» πως τα παιδιά μας μπορούν και χωρίς βιβλία να οδηγηθούν μετανάστες σε αυτούς που μας εξουσιάζουν.
Μας «μάθανε» να εκτονώνουμε την οργή μας «πολιτισμένα».
Μας «μάθανε» να κοιτάζουμε αλλά να μην βλέπουμε.
Να επαιτούμε και να μην απαιτούμε.
Να περιμένουμε…
άραγε τι;
Μας «μάθανε» όταν ζορίζουν τα πράγματα, να ρωτάμε και να απαντάμε ταυτόχρονα «και τι να κάνουμε;» ξαναρχίζοντας τους λογαριασμούς για μια ζωή που δεν μας βγαίνει…
Μας «μάθανε» πολλά.
Αλλά αυτό που τους σώζει είναι ότι «μας μάθανε να κουβεντιάζουμε ήσυχα-ήσυχα κι απλά» σχεδόν …ψιθυριστά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου