Είναι δυνατόν να χαθεί μία αυτοκρατορία; Έτσι εύκολα χάνονται οι αυτοκρατορίες, σαν να πρόκειται για την Πειραϊκή – Πατραϊκή; Κι όμως! Είναι τόσο εύκολο όσο δεν το φανταζόμαστε. Η Ελλάδα, για παράδειγμα. Είναι ένα σχετικά νέο κράτος που δημιουργήθηκε μετά από επανάσταση του 1821. Νωρίτερα; Υπήρχαν Έλληνες αλλά όχι Ελλάδα. Όποιος πιστεύει, λοιπόν, ότι η εξέλιξη είναι γραμμική και μόνο προς μία κατεύθυνση, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσει τις απόψεις του...
Οι χώρες μπορούν να πεθάνουν, όπως ακριβώς γεννιούνται και να μεγαλουργήσουν, όπως ακριβώς μπορεί και να χρεοκοπήσουν. Πριν από 100 χρόνια η Πορτογαλία ήταν ο κυρίαρχος των επτά θαλασσών. Σήμερα είναι μία μικρή χώρα της Ευρώπης. Τα παραδείγματα από την ιστορία είναι άπειρα.
Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ή θα αποφασίσουμε να πάμε μπροστά ή θα μας αφανίσουν ως χώρα από το πρόσωπο της γης. Εμείς που πιστεύουμε ότι είμαστε οι εκλεκτοί του Θεού, ενός θεού που τον έχουμε πει Θεό της Ελλάδας, διότι ακόμη κι...
αυτόν τον έχουμε φέρει στα μέτρα μας. Εμείς που δεν τα βρίσκουμε ούτε με το έντερό μας, που έχουμε κάνει τέχνη τον ατομισμό.
Η απειλή για το μέλλον μας δεν έχει να κάνει με το αν συμφωνήσουμε σε όλα με την τρόικα ή όχι, αλλά με την θέση που έχει βρεθεί η χώρα και με την αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την κρίση.
Πολλοί είναι αυτοί που παραπονιούνται για το πολιτικό προσωπικό, ότι είναι ανεπαρκές. Κι έχουν δίκιο. Τι έχουν κάνει, λοιπόν, αυτοί πέρα από το να παραπονιούνται; Ποια είναι η νέα πρόταση που έχει κατατεθεί στο τραπέζι; Ποια νέα κόμματα θα δούμε στις επόμενες εκλογές και τι εμπιστοσύνη θα τους δείξουμε;
Μας φταίνε μόνιμα οι άλλοι και κυρίως οι ξένοι. Μας δίνουν τα λεφτά τους; Φταίνε, διότι κάτι έχουν στο μυαλό τους και μας εξαγοράζουν. Δεν μας τα δίνουν; Πάλι φταίνε, διότι είναι υποχρέωσή τους να συνεχίσουν να μας δίνουν μέχρι να ξεπληρωθεί το έργο του Περικλή, του Σωκράτη, του Πλάτωνα και εκατοντάδων άλλων διάσημων προγόνων μας... Δηλαδή, μέχρι τον αιώνα των αιώνων. Αμήν.
Τα έχουμε πει χιλιάδες φορές αυτά. Όπως κι ότι το δικό μας συμφέρον είναι να εργαστούμε από κοινού για μία άλλη Ελλάδα, πραγματικά ισχυρή. Για μία Ελλάδα που θα σέβεται τα παιδιά της. Για την Ελλάδα της Παιδείας και των Τεχνών. Αλλά αυτά δεν μπορούν να γίνουν με δεκάδες χιλιάδες αστέγους και εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους...
Ό,τι και να αποφασίσουμε, ό,τι και να κάνουμε στο τέλος, ας μην κάνουμε το λάθος να πιστέψουμε ότι για κάποιον νομοτελειακό λόγο η Ελλάδα θα παραμείνει αλώβητη. Κάθε άλλο. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, παρά μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει». Ναι! Αρκεί αυτός ο λίγος καιρός να μην είναι αυτή την φορά μερικές εκατοντάδες χρόνια. Μία μικρή τελεία για την ιστορία, το άπειρο για την ανθρώπινη φύση μας...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Οι χώρες μπορούν να πεθάνουν, όπως ακριβώς γεννιούνται και να μεγαλουργήσουν, όπως ακριβώς μπορεί και να χρεοκοπήσουν. Πριν από 100 χρόνια η Πορτογαλία ήταν ο κυρίαρχος των επτά θαλασσών. Σήμερα είναι μία μικρή χώρα της Ευρώπης. Τα παραδείγματα από την ιστορία είναι άπειρα.
Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ή θα αποφασίσουμε να πάμε μπροστά ή θα μας αφανίσουν ως χώρα από το πρόσωπο της γης. Εμείς που πιστεύουμε ότι είμαστε οι εκλεκτοί του Θεού, ενός θεού που τον έχουμε πει Θεό της Ελλάδας, διότι ακόμη κι...
αυτόν τον έχουμε φέρει στα μέτρα μας. Εμείς που δεν τα βρίσκουμε ούτε με το έντερό μας, που έχουμε κάνει τέχνη τον ατομισμό.
Η απειλή για το μέλλον μας δεν έχει να κάνει με το αν συμφωνήσουμε σε όλα με την τρόικα ή όχι, αλλά με την θέση που έχει βρεθεί η χώρα και με την αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την κρίση.
Πολλοί είναι αυτοί που παραπονιούνται για το πολιτικό προσωπικό, ότι είναι ανεπαρκές. Κι έχουν δίκιο. Τι έχουν κάνει, λοιπόν, αυτοί πέρα από το να παραπονιούνται; Ποια είναι η νέα πρόταση που έχει κατατεθεί στο τραπέζι; Ποια νέα κόμματα θα δούμε στις επόμενες εκλογές και τι εμπιστοσύνη θα τους δείξουμε;
Μας φταίνε μόνιμα οι άλλοι και κυρίως οι ξένοι. Μας δίνουν τα λεφτά τους; Φταίνε, διότι κάτι έχουν στο μυαλό τους και μας εξαγοράζουν. Δεν μας τα δίνουν; Πάλι φταίνε, διότι είναι υποχρέωσή τους να συνεχίσουν να μας δίνουν μέχρι να ξεπληρωθεί το έργο του Περικλή, του Σωκράτη, του Πλάτωνα και εκατοντάδων άλλων διάσημων προγόνων μας... Δηλαδή, μέχρι τον αιώνα των αιώνων. Αμήν.
Τα έχουμε πει χιλιάδες φορές αυτά. Όπως κι ότι το δικό μας συμφέρον είναι να εργαστούμε από κοινού για μία άλλη Ελλάδα, πραγματικά ισχυρή. Για μία Ελλάδα που θα σέβεται τα παιδιά της. Για την Ελλάδα της Παιδείας και των Τεχνών. Αλλά αυτά δεν μπορούν να γίνουν με δεκάδες χιλιάδες αστέγους και εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους...
Ό,τι και να αποφασίσουμε, ό,τι και να κάνουμε στο τέλος, ας μην κάνουμε το λάθος να πιστέψουμε ότι για κάποιον νομοτελειακό λόγο η Ελλάδα θα παραμείνει αλώβητη. Κάθε άλλο. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, παρά μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει». Ναι! Αρκεί αυτός ο λίγος καιρός να μην είναι αυτή την φορά μερικές εκατοντάδες χρόνια. Μία μικρή τελεία για την ιστορία, το άπειρο για την ανθρώπινη φύση μας...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου