ΠΟΥ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΤΗ ΤΥΧΗ ΜΑΣ;

Αυτά συνέβησαν επί προεδρίας Χριστόφια, θα γράψει η ιστορία, ενός προσώπου που σπούδασε στην σταλινική ΕΣΣΔ. Και μετά την πτώση αυτής της επίπλαστης υπερδύναμης αυτός και οι ομοϊδεάτες του, συνέχισαν να πιστεύουν ότι ένα κράτος μπορεί να συγκροτηθεί ως ανθρωπολογικός ακταρμάς υπό υψηλή νέο-οθωμανική εποπτεία. 

του Παναγιώτη Ήφαιστου*

Είναι απίστευτη η ανευθυνότητα και η επιπολαιότητα με την οποία μερικοί Κύπριοι, με πρωτοφανή για τα διεθνή χρονικά τρόπο, αφήνουν την τύχη τους στα χέρια ευμετάβλητων γραφειοκρατών του ΟΗΕ. Εξαρτημένοι «διεθνείς ιδιώτες» οι οποίοι παίρνουν πρωτοβουλίες όχι πάντοτε συμβατές με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, και οι οποίοι όταν υποβάλλουν προτάσεις ή παίρνουν πρωτοβουλίες εξυπηρετούν ηγεμονικά κράτη εις βάρος λιγότερο ισχυρών κρατών, των οποίων οι ηγέτες πολιτικοπνευματικά παραπαίουν.

Κατά νου έχουμε τόσο το έγκλημα της επιδιαιτησίας επί εποχής του σχεδίου Ανάν όσο και το συγκαιρινό σύρσιμο της Κύπρου στο Green Tree. Η προπέτεια του κου Μουν φαίνεται ότι ξεπερνά αυτή του Ανάν. Αφού εμείς δεχθήκαμε χωρίς ουσιαστικούς όρους να πάμε σε συνομιλίες, ο Μουν μιλά διαρκώς για...
σύγκλιση Διεθνούς Διάσκεψης για το Κυπριακό. «Διάσκεψη» που πρέπει να την φανταστείτε ως συμπληγάδες πέτρες, ή ως μύλο μέσα. στον οποίο θα αλεστεί ο λιγότερο ισχυρός, δηλαδή, η κρατική κυριαρχίας της ΚΔ και η ελευθερία των Κυπρίων.

Για του λόγου το αληθές, ορίστε στα χέρια ποιου οι Κύπριοι αφήνουν την τύχη τους: Ο Μπαν Κι Μουν επισκεπτόμενος την Κωνσταντινούπολη στις 22.5.2010 αξιολόγησε την πολιτική των Ερτογάν και Νταβούτογλου ως «δημιουργική διπλωματία, ενεργετική και με αρχές». Ακόμη πιο σημαντικό, ο Μουν, αφού εξήρε τις ηγετικές ικανότητες του Ερτογάν, είπε ότι θαυμάζει, άκουσον-άκουσον, τις προσπάθειές του για δημιουργία μίας σταθερής γειτονιάς, μιας περιοχής κοινής ευημερίας στη Μεσόγειο.

Ακόμη, ο Μουν στη ίδια ομιλία του το 2010, απευθυνόμενος στους γενοκτόνους Τούρκους ηγέτες που καθημερινά σφάζουν τους καταπιεσμένους Κούρδους, είπε για τα εσωτερικά θέματα της Τουρκίας, «...η δύναμη της όποιας κοινωνίας, τελικά, μετριέται στην ανοχή, την ισότητα, τις εγγυήσεις για ελεύθερη έκφραση και πολιτιστική ποικιλομορφία, ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου. Ο δρόμος που διαλέξατε, μπορεί να μην είναι πάντοτε εύκολος, είναι όμως ο σωστός. Δεν τον βαδίζετε μόνοι σας». Χέρι-χέρι λοιπόν ο Μουν βαδίζει στην περιοχή μας ως υπηρέτης των φασιστικών σκοπών της Τουρκίας.

Το ρεσιτάλ όμως ήταν όταν υιοθετώντας τα νέο-οθωμανικά «οράματα» ο Μουν πρόσθεσε το αμίμητο: «Αφήστε να ασπαστούμε το όραμα του ΥΠΕΞ της Τουρκίας (Νταβούτογλου)». Και εμείς τον αφήνουμε. Τον αφήνουμε να εφαρμόσει τα δόγματα του Νταβούτογλου που περιγράφονται ρητά στο Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες (Εκδ. Ποιότητα 2011) και στο Στρατηγικό Βάθος (Εκδ. Ποιότητα 2010). Δεν γνωρίζω αν ο αμίμητος Μουν τα διάβασε, αλλά οι ηγέτες μας έπρεπε να τα διαβάσουν και να μην μας αφήνουν έρμαιο ενός γραφειοκράτη που για λόγους που αυτός ξέρει θέλει να τα εφαρμόσει.

Το κυριότερο πρόβλημα με την Κύπρο τις τελευταίες δεκαετίες είναι η άγνοια του ρόλου, της φυσιογνωμίας και της αποστολής των διεθνών θεσμών. Ενώ ως θύμα και λιγότερο ισχυρό κράτος πρέπει να στεκόμαστε στον Καταστατικό Χάρτη και στις Υψηλές Αρχές του Κεφαλαίου Ι, άρθρο 2 παρα. 7, αναίτια φοβισμένοι και αμέτοχοι αφήνουμε τον εκάστοτε γγ να οργιάζει εις βάρος μας και για λογαριασμό άλλων. Ο ΟΗΕ όμως είναι και δικός μας οργανισμός και οι υπάλληλοί του είναι και δικοί μας εντολοδόχοι. Έχουμε μαζί μας πολλά ψηφίσματα του ΟΗΕ και κυρίως του Συμβουλίου Ασφαλείας του 1974 και του 1983 όπου η ουσία είναι πως θεωρεί τα τετελεσμένα της βίας παράνομα. Και κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να εφαρμοστούν σωστά και σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα. Ουσιαστικά, εάν δεν το κάνουμε κανείς δεν μας παίρνει στα σοβαρά και όλοι μας θεωρούν αναλώσιμους.

Αυτά τα δεδομένα μας νομιμοποιεί απόλυτα να εξαποστέλλουμε τον οποιονδήποτε Ανάν ή Μουν σπίτι του –και τίποτα δεν μπορεί να προκύψει εις βάρος μας παρά μόνο στην φαντασία όσων πάσχουν από φοβικά σύνδρομα–, συνάμα ζητώντας του, ή καλύτερα διατάζοντάς τον, για να πάρουν  και κανένα μήνυμα οι παρακοιμώμενοι των «υπηρεσιών» των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, να μας συναντά μόνο όταν οι σκέψεις που μας εκθέτει είναι συμβατές με τον Χάρτη.

Όχι διεθνείς διασκέψεις, λοιπόν, αλλά προτάσεις συμβατές με τον Καταστατικό Χάρτη, με την ευρωπαϊκή νομιμότητα, με τις διεθνείς συμβάσεις και την διεθνή νομιμότητα ευρύτερα. Δεν λειτουργούμε έτσι, για ένα απλό λόγο: Οι ηγέτες μας δεν γνωρίζουν αυτό που ξέρουν οι πρωτοετείς του πανεπιστημίου μου, ότι για παράδειγμα οι διεθνείς θεσμοί υπηρετούν τα κράτη σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη και αν δεν το κάνουν δεν έχουν ρόλο να διαδραματίσουν (και αυτό είναι συχνά πιθανό όταν διαφωνούν οι μεγάλες δυνάμεις που έχουν βέτο). Όταν δεν γνωρίζουμε τόσο απλά και γνωστά πράγματα αναπόδραστα γινόμαστε έρμαιο των ηγεμονικών παρασκηνίων.

Το διεθνές σύστημα είναι άναρχο (απουσιάζει κυβέρνηση των κυβερνήσεων που να γνωρίζει κατιτί πέραν της διεθνούς τάξης όπως ορίζουν οι Συνθήκες). Όλα τα κράτη υπογράφοντας τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ αποδέχονται τις υψηλές αρχές και παραδοχές της διακρατικής ισοτιμίας, της μη επέμβασης και της εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας. Βιώσιμες διακρατικές και ενδοκρατικές σχέσεις εκτός αυτού του πλαισίου δεν υπάρχουν, όλοι το ξέρουν και είμαστε νομιμοποιημένοι, προς το συμφέρον όλων των κυπρίων, να το κάνουμε σημαία μας.

Ο ιστορικός του μέλλοντος αναζητώντας ποιο κράτος έκανε τις πλέον λανθασμένες εκτιμήσεις για την διεθνή πολιτική και για τον χαρακτήρα των διεθνών θεσμών δεν θα δυσκολευτεί να βρει την απάντηση. Είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Από το 1974 μέχρι το 2012, οπότε και θα πάθει, όπως όλα δείχνουν, αυτό που αξίζει να παθαίνει ένα οποιοδήποτε κράτος διαπράττει ένα τόσο μεγάλο έγκλημα κατά του εαυτού του επί 38 συναπτά χρόνια.

Αν ο τελικός γύρος της κούρσας θανάτου που άρχισε στο Green Tree συνεχιστεί και φθάσει στο τέρμα ο ιστορικός βίος της ΚΔ τελειώνει. Οι Έλληνες αργά ή γρήγορα θα λυγίσουν, θα υποκύψουν, θα υποδουλωθούν, θα εξισλαμιστούν ή θα εξανεμιστούν στην πλανητική χοάνη της ελληνικής διασποράς όπου ζουν εκατοντάδες χιλιάδες διωγμένοι Έλληνες. Αυτά συνέβησαν επί προεδρίας Χριστόφια, θα γράψει η ιστορία, ενός προσώπου που σπούδασε στην σταλινική ΕΣΣΔ. Και μετά την πτώση αυτής της επίπλαστης υπερδύναμης αυτός και οι ομοϊδεάτες του, συνέχισαν να πιστεύουν ότι ένα κράτος μπορεί να συγκροτηθεί ως ανθρωπολογικός ακταρμάς υπό υψηλή νέο-οθωμανική εποπτεία.

Δεχθήκαμε να αρχίσουμε να συνομιλούμε για το πώς θα προσαρμοστούμε στα τετελεσμένα της βίας και όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η φαρσοκωμωδία του Green Tree μας εξωθεί στην τελική θανατηφόρα ευθεία που ονομάζεται διεθνής διάσκεψη. Στην τελική ευθεία δεν θα χρειαστεί να τρέξουμε καθότι πλήθος πραιτοριανοί του ηγεμονικού παρασκηνίου πανέτοιμοι από καιρό θα μας πλευροκοπήσουν, θα μας σπρώξουν και στην ανάγκη θα μας σύρουν μέχρι το νήμα του θανατηφόρου τέρματος.

Είναι καιρός λοιπόν να σηκώσουμε την σημαία της νομιμότητας, της πολιτικής λογικής, του συμφέροντός μας και του συμφέροντος της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή. Τα στελέχη και τα μέλη του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ κατά κύριο λόγο, εκτιμώ, έχουν υποχρέωση να ευθυγραμμίσουν τους ηγέτες τους σε ένα λογικό πολιτικό προσανατολισμό...

 * Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς
 πηγή