«Το χρονικό της καταστροφής όπως το έζησε αυτόπτης σκεπτόμενος μάρτυρας»
Για τους νεώτερους που δεν γνωρίζουν αλλά και για τους μεγαλύτερους που δεν θυμούνται καλό είναι να «ενισχυθούν» οι μνήμες. Ωστόσο επειδή παρόμοιες αναδρομές εύκολα μπορούν να δεχτούν επιθέσεις περί νοσταλγίας περίεργων καθεστώτων για αυτό και προκύπτει η ανάγκη να γραφτεί πρώτα η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα στην οποία μεταπολιτευτικά τουλάχιστον υποτίθεται ότι είναι εγκατεστημένη η «δημοκρατία», πράγμα που στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ. Στην πραγματικότητα ζήσαμε ένα σύστημα που θα μπορούσε να περιγραφεί μονολεκτικά ως ολιγαρχία. Αλλά και με την ολιγαρχία θα μπορούσε να έχει «χώρο» μέσα σε αυτήν, ακόμα και η αριστοκρατία. Αριστοκρατία, με την έννοια των άριστων, με την έννοια των καλύτερων, των άξιων, με την έννοια του κράτους δικαίου. Αλλά, ο αυτόπτης μάρτυρας, άλλα έχει να μαρτυρήσει, εφόσον αυτά που βίωσε είναι η αναξιοκρατία, η κοινωνική και οικονομική αδικία, η απαξίωση των πραγματικών θεσμών και ιδεών και της...
ελευθερίας.
Η μνήμη δεν χρειάζεται πολλά-πολλά για να βγάλει το λογικό συμπέρασμα πως η Δημοκρατία στην Ελλάδα ήταν για το «θεαθήναι». Από το 74 και εντεύθεν, όταν η πραγματικά δοτή και ανόητη επάρατη δικτατορία έδωσε τη θέση της στο μεταπολιτευτικό πολιτικό κατεστημένο, από τότε, ο κατ΄ ευφημισμόν Έλληνας «πολίτης», δεν αποφάσισε για το μέλλον του σε καμία περίπτωση. Οι μεταπολιτευτικές «φατρίες», εντός και εκτός εισαγωγικών, επανήλθαν στη χώρα για να διαιωνίσουν την προγενέστερη φαύλη κατάσταση και έκτοτε το επαναλαμβανόμενο πολιτικό σκηνικό λειτούργησε με κληρονομικό τρόπο. Τον Δεκέμβρη του 74 έγινε ένα μοναδικό δημοψήφισμα που άλλαξε το πολιτειακό σύστημα από βασιλευόμενη δημοκρατία σε προεδρευόμενη δημοκρατία, και όλοι οι σκεπτόμενοι τότε αναφωνήσαν «Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΠΕΘΑΝΕ, ΖΗΤΩ ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ».
Έκτοτε κανένα δημοψήφισμα δεν κρίθηκε αναγκαίο για όσα σημαντικά και αν φάνηκαν στην πορεία . Με εκλογές κάθε φορά στημένες και «διανθισμένες» με κομματίδια «μαϊντανών» που είχαν για αποτέλεσμα την πολυδιάσπαση της εντεινόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας αλλά και με ασύστολα προεκλογικά ψεύδη επιλέγονταν εν τέλει κυβερνήσεις που άλλα διακήρυσσαν προεκλογικά και αλλά εφάρμοζαν μετεκλογικά ενώ κατά κανόνα όλο-ένα και περισσότερο βρίσκονταν σε αντίθεση με το εκλογικό σώμα.
Τα κίβδηλα κομματικά συνθήματα έδιναν και έπαιρναν. «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «η Ελλάδα ανήκει στην δύση», «Να προλάβουμε το τρένο του 1992», «Να προλάβουμε το τρένο του 2000 που έρχεται», «Περήφανα γηρατειά», και άλλα τόσα πολλά ψέματα που και η καλύτερη μνήμη δυσκολεύεται να ανασύρει.
Και ναι, «τα τρένα τα προλάβαμε, αλλά μας πάτησαν στο σταθμό». Τρεις τουλάχιστον «υπερ- αιωνόβιες» δυναστείες βασίλεψαν και συνεχίζουν να βασιλεύουν στον τόπο μας και για να το πετύχουν αυτό δεν δίστασαν να καταστρέψουν τα πάντα, κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΒΡΩΣΗΣ
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1975, αναγγέλλει και δίνει αυξήσεις μεγέθους 110%. Ωστόσο παράλληλα αρχίζουν και οι κρατικοποιήσεις πολλών ιδιωτικών μεγάλων επιχειρήσεων, Ολυμπιακή αεροπορία, Ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, Εμπορική τράπεζα και άλλες, και βεβαίως αυτές οι πράξεις για τους γνωρίζοντες ήταν στο πλαίσιο μοιρασιάς της μελλοντική εκλογικής πίτας. Η κυβέρνηση Καραμανλή γνώριζε καλά πως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου παρά το ισχνό ποσοστό του 10% που μόλις είχε συλλέξει, σύντομα θα «μάζευε» όλα τα ποσοστά της Ένωσης Κέντρου και θα γινόταν η μοναδική υπολογίσιμη εκλογική δύναμη.
Παράλληλα στην τότε Ελλάδα, με εργαλείο τα μέσα ενημέρωσης, τα σχολεία κ. ά., η Ελλάδα είχε ήδη πάρει στροφή «αριστερή». Συμβολικό εργαλείο για την αριστερόστροφη κοινωνία υπήρξε τότε το γεγονός του Νοέμβρη 73, το «πολυτεχνείο» το οποίο λανθασμένα έμεινε στη συνείδηση του πολύ κόσμου πως αυτό έριξε την επάρατη. Διότι ενώ το «πολυτεχνείο» πράγματι έριξε τον αμερικανό-δοσμένο δικτάτορα το πραγματικό αποτέλεσμα που έφερε ήταν να φέρει την επόμενη πάλι δοτή επάρατο. Αλλά και το ξεπούλημα της Κύπρου και την μετέπειτα επιστροφή των δυναστειών που πιο πάνω επισημάνθηκαν.
Σχεδιάστηκε αποκλειστικά για να εξυπηρετήσει τις τότε αρεστές γεωπολιτικές αλλαγές στη νότιο – ανατολική Μεσόγειο και εφαρμόστηκε στην πράξη από τους κατόπιν κομματικούς μηχανισμούς. Σε ότι αφορά το επιχείρημα ότι οι Αμερικανοί έλεγχαν την προγενέστερη κατάσταση αλλά ωστόσο δεν μπορούσαν να ελέγχουν το νέο πολιτικό σκηνικό μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί καθώς η δοτή κατάσταση που υπήρξε πριν και μετά υπήρξε το ορόσημο διαμελισμού του Ελληνισμού «αποσπώντας μακράν» της Ελλάδος την Κύπρο και παράλληλα η αρχή της αποσάθρωσης και της κοινωνικής διάβρωσης με μακρύτερο ορίζοντα την οικονομική εξαθλίωση της χώρας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τα πανεπιστήμια μετατράπηκαν σε «φυτώριο ταχείας ανάπτυξης» κομματικών προοδευτικών «φυτών», πράγμα που δεν δυσκολεύτηκε να ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ, με πιο πίσω κατά πολύ, ασθμαίνουσα τη Ν.Δ. Και στην Ελλάδα πλέον, όλα άρχισαν να ζουν αποκλειστικά με τον «αριστερό πνεύμονα».
Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ
Σύντομα η «πάλη» για την εξουσία οδήγησε τα κόμματα στην πλειοδοσία παροχών και το κοινωνικό «ξεχαρβάλωμα» που λίγο έως πολύ είχε διαβρώσει την Ελληνική κοινωνία, και δεν ήταν δύσκολο πλέον για αυτήν να θέσει στην υπηρεσία των κομμάτων το χειρότερο της «σώμα» με αντάλλαγμα βεβαίως υλικό μία συνήθη δημοσιοϋπαλληλική θέση. Τα κόμματα -ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ- σπρώχνοντας περισσότερο την νέα κατάσταση που τα ίδια από πριν είχαν εγκαταστήσει, φρόντισαν στη συνέχεια να επενδύσουν με περισσότερα ανταποδοτικά οφέλη θέτοντας θελκτικότερα «προϊόντα» στις υπηρεσίες των χειροκροτητών τους. Ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα διογκωνόταν διαρκώς λειτουργώντας παράλληλα γραφειοκρατικά και καταφέρνοντας πολλαπλά χτυπήματα κατά του εναπομείναντος ιδιωτικού τομέα που όλο-ένα και περισσότερο συρρικνωνόταν. Ενδεικτική είναι η μέχρι το 1974 αναλογία αμοιβών μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, και που κυμαινόταν κατά μέσο όρο τότε σε 3 προς 5, αναλογία που σήμερα είναι περίπου η αντίθετη, 5 προς 3. Ωστόσο τα "υποπροϊόντα" της συναλλασόμενης διαφθοράς δεν παρέμειναν αποκλειστικά στις αμοιβές του δημόσιου τομέα. Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος σε αυτή την χώρα, όταν ο δημόσιος υπάλληλος μπορούσε να συνταξιοδοτηθεί κατά περίπτωση πριν από τα 50 του, αλλά ο εργάτης ορυχείου άντεχε μέχρι τα 58 του!!! Και όλες αυτές οι παροχές απαιτούσαν όλο-ένα και περισσότερους δημόσιους πόρους, που την αποκτούσαν από την φορολογία.
Η ΑΠΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΣΗ
Στην Ελλάδα μέχρι τότε υπήρχαν διάσπαρτες μικρότερες ή και μεγαλύτερες βιομηχανίες ακόμα και μέσα στις πόλεις, και που πραγματικά σε κάθε γειτονιά υπήρχαν μία ή και περισσότερες οι οποίες συνήθως δραστηριοποιούνταν στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας. Ωστόσο αντί οι κυβερνήσεις να σχεδιάσουν μία σωστή πολιτική με την ανάλογη σωστή κατανομή πληθυσμού και παραγωγικών μονάδων, έκαναν αντίθετα μία αντιφατική και εκ των πραγμάτων καταστροφική πράξη πιέζοντας τις βιομηχανίες, με νομοθετήματα, να φύγουν μακριά από το εργατικό δυναμικό.
Ταυτόχρονα με την απομάκρυνση των βιομηχανικών μονάδων, καλούσαν διαρκώς όλο και περισσότερο από την επαρχία πληθυσμό να κατοικήσει μόνιμα στις μεγάλες πόλεις. Κατέχουμε το μοναδικό αρνητικό φαινόμενο σε όλο τον πλανήτη με την υπερσυγκέντρωση ανθρώπων στις τρεις μεγάλες πόλεις. Παράδειγμα: Στην ευρύτερη περιφέρεια του λεκανοπεδίου Αθηνών συγκεντρώνεται το 50% (και άνω) του συνολικού πληθυσμού της χώρας, και χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τον άγνωστο πληθυσμό νόμιμων αλλά και παράνομων λαθρομεταναστών. Η ίδια αναλογία για τη Γαλλία θα έπρεπε να «δίνει» στο Παρίσι πληθυσμό 37 εκατομμυρίων κατοίκων.
Και έτσι πέτυχαν με αυτά και άλλα, σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει η πλήρης αποβιομηχανοποίηση της χώρας, και που άλλωστε δεν ήταν δύσκολο εφόσον μέχρι σήμερα, η σκέψη και μόνο για το θεμιτό κέρδος θεωρούνταν πως ήταν κάτι «διαβολικό».
Άλλωστε την ίδια ακριβώς τακτική ακολούθησαν πρόσφατα σε πιο ευρεία κλίμακα εφαρμόζοντας την στο σύνολο της χώρας. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις απωθούσαν προς το εξωτερικό παραγωγικές μονάδες αφήνοντας ταυτόχρονα να εισάγεται μεγάλο πλήθος «εργατικών χεριών» μέσω των λαθραίων μεταναστών.
Σήμερα ο μισός και πλέον πληθυσμός των Ελλήνων βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα στις αποβιομηχανοποιημένες μεγαλουπόλεις, καιαποκομμένος από την στοιχειώδη εξάρτηση της υπαίθρου δεν έχει άλλο τρόπο επιβίωσης πέραν της εξαθλίωσης και του ξεπουλήματος της εθνικής περιουσίας.
Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ, «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΑΣ»
Τα δημοσιονομικά μας, παρά τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές που υπήρχαν σε σχέση με άλλα κράτη, κάθε χρόνο γινόντουσαν και πιο ελλειμματικά και έτσι εν γνώσει τους τα κομματικά κατεστημένα έσπευδαν κάθε φορά να καλύπτουν με νέα δάνεια τις ελλείψεις. Στον αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, ήλθαν να προστεθούν και οι λοιπές σπατάλες της «γκλαμουριάς» και της ψευτο- βιτρίνας.
Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Παρά το ότι επιχειρούν να μας πείσουν πως όλοι μαζί τα φάγαμε, όλοι γνωρίζουμε πως αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Και τέλος προσπαθούν να μας πείσουν ότι το σωστό θα ήταν ο δημόσιος τομέας να μείνει ως έχει αλλά ωστόσο να γίνει πιο παραγωγικός. Σαν να είναι το πρόβλημα στην ταχύτητα εκτέλεσης που ανεβοκατεβαίνει η σφραγίδα και όχι το υπέρμετρο μέγεθος της γραφειοκρατίας.
Ωστόσο στον δημόσιο τομέα έτυχε να υπάρχει και ανθρώπινο δυναμικό που έκανε χρήσιμο έργο. Εν κατακλείδι είναι χρέος του αυτόπτη μάρτυρα να επισημάνει ότι όλα αυτά που μαρτυρεί αφορούν τον κανόνα έχοντας κατά νου και τις εξαιρέσεις, είτε αυτές αφορούν πολιτικό κόσμο, είτε αφορούν αρκετούς από όλους εμάς τους ίδιους.
Η ΕΞΟΔΟΣ
Η κατάληξη αν δεν ήταν καλά σχεδιασμένη, είναι με βεβαιότητα «διαβολικά ηλίθια». Η έξοδος από το αδιέξοδο δε μπορεί να είναι άλλη παρά η επιστροφή μας και η εκ νέου χάραξη για ένα νέο «δρόμο που θα οδηγεί» σε μία καθαρή δημοκρατία που θα εγγυάται την άμεση συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, μακριά από τους ηλίθιους «εφιάλτες» που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Ωστόσο πρέπει και εμείς να σκεφτούμε ότι τρώγοντας και πίνοντας με άδικο και άνισο για την αξία μας τρόπο, δεν κάνουμε κάτι άλλο παρά να «τρώμε από τις σάρκες των επερχόμενων γενιών και ίσως των παιδιών μας»
Είναι γεγονός πως αργά ή γρήγορα θα διώξουμε την Τρόϊκα και ότι θα ζήσουμε φτωχότερα και πρέπει για αυτό να προετοιμαστούμε. Ένα δεν πρέπει να λησμονήσουμε. Την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, την ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου