Λάζαρος Ελευθεριάδης
Όλες οι ανακοινώσεις στον έγγραφο και ηλεκτρονικό τύπο, διεθνή και ντόπιο, τις τελευταίες ημέρες, περιλαμβάνουν στα “ψιλά γράμματα” το εξής ανήκουστο “Το επιτόκιο το οποίο θα κληθεί να πληρώνει η χώρα μας, τα επόμενα 30 χρόνια, θα αυξάνεται με βάση ¨ρήτρα¨ συνδεδεμένη με το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας μας”. Πράγμα το οποίο σημαίνει μεταβλητό επιτόκιο, που θα αυξάνεται βάσει των προοπτικών της Ελληνικής οικονομίας τα τελευταία χρόνια”. Είναι προφανές ότι το αντίθετο (πτώση του επιτοκίου δεν θα ισχύει) σε περίπτωση κακής πορείας της οικονομίας.
Τότε θα ισχύει το Αγγλικό δίκαιο και οι ασφαλιστικοί κανόνες του, οι οποίοι...
διέπουν την υπό υπογραφή σύμβαση, και τα ελάχιστα συμφωνηθέντα επιτόκια (μεσοσταθμικό 3.7%).
Αυτό εν ολίγοις σημαίνει ότι ανάλογα με την πορεία της οικονομίας τα επόμενα 30 χρόνια, ανεξάρτητα από το φαινομενικά συμφωνηθέν επιτόκιο (μεσοσταθμικό 3.7%), εάν οι Έλληνες εργασθούν σκληρά για να ανορθώσουν την οικονομία τους και το πετύχουν, τότε θα κληθούν μέσω της συμφωνίας, του PSI, να πληρώνουν περισσότερους τόκους στους τοκογλύφους-πιστωτές. Δηλαδή εάν εμείς ως κράτος μειώσουμε τα ελλείμματα, δημιουργήσουμε πλεόνασμα, σύμφωνα με την υπό έγκριση συμφωνία, θα πληρώνουμε περισσότερους τόκους στους τοκογλύφους-πιστωτές μας, στους βρυκόλακες της υγιούς οικονομίας. Και αυτό υπάρχει Έλληνας πολιτικός ο οποίος θα το υπογράψει ;;; Τα διεθνή και ντόπια “παπαγαλάκια” της παραπληροφόρησης ακολουθώντας μιά “γραμμή” προσπαθούν να δημιουργήσουν “ομιχλώδες τοπίο'' για τις συνθήκες και τούς όρους, κάτω από τούς οποίους οι “βρυκόλακες” φαίνεται ότι υποχωρούν, ενώ στην ουσία “κάθονται” για τα καλά στον “σβέρκο” μας, για τα επόμενα τριάντα (30) χρόνια.
Η “στάση πληρωμών” ως πρακτική στην διεθνή σκηνή δεν αποτελεί συνήθη πρακτική, όχι γιατί δεν είναι είναι ηθική και δέν συνάδει με τα χρηστά συναλλακτικά ήθη, αλλά γιατί δημιουργεί “καταστάσεις” μη εύκολα αναστρέψιμες στο άμεσο μέλλον. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα “κράτος” και όχι έναν οργανισμό, η “στάση πληρωμών” ή αλλιώς η αδυναμία ικανοποίησης των υποχρεώσεών του, δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις, με κύρια, αυτήν των νομισματικών ισοτιμιών.
Είναι σαφές ότι η οριστικοποίηση της συμφωνίας εξαρτάται από την πορεία των συνομιλιών με την “Τρόικα”. Οι δανειστές-τοκογλύφοι έχουν ζητήσει επιπλέον μέτρα 4,5 δισεκατομμυρίων ευρώ για τη διετία 2011-2012, με την κυβέρνηση να φαίνεται ότι συμφωνεί, με περικοπές κυρίως στους τομείς της δημόσιας διοίκησης, της άμυνας και της υγείας, και εκκρεμούν μέτρα της τάξης των 1,5 δισ. ευρώ.
Γίνεται αμέσως αντιληπτό πλέον σε όλους ότι οι “βρυκόλακες” παρεμβαίνουν απροκάλυπτα και εκβιαστικά και στην εφαρμοστέα κοινωνικο-οικονομική πολιτική στο εσωτερικό της χώρας προτάσσοντας το συμφέρον τους ακόμη και ενώπιον της Εθνικής ασφάλειας της χώρας, και τίποτα άλλο.
“Ένα διεθνές χρέος συνάπτεται με συμβάσεις, ομολογιακές συμβάσεις, δανειακές συμβάσεις, που έχουν το χαρακτήρα μιας συμφωνίας ανάμεσα στο κράτος και στους δανειστές. Οι περισσότερες από αυτές έχουν μια εντελώς τυπική διατύπωση και δεν μπορεί εύκολα κανείς να αντιληφθεί πού σπαταλήθηκαν τα συγκεκριμένα χρήματα και, επομένως, εάν έχει τα χαρακτηριστικά ενός νομιμοποιημένου πολιτικά και δημοκρατικά χρέους ή έχει τα χαρακτηριστικά που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε, ειδικά μετά το παράδειγμα του Ισημερινού, ως «επονείδιστου».
Δεν έχουμε αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων, που να ορίζουν ρητά υπό ποιες προϋποθέσεις ένα χρέος καθίσταται δημοκρατικά ανομιμοποίητο, πολιτικά επονείδιστο, ώστε να το επικαλύπτει ένα κράτος προς τους δανειστές του. Εξακολουθεί η θεωρητική αυτή κατασκευή να είναι ένα όπλο στα χέρια των κρατών, που μονομερώς μπορούν, αν θέλουν, να το εφαρμόσουν.
Στον Ισημερινό με προεδρικό διάταγμα συστήθηκε Επιτροπή Ελέγχου του χρέους με διεθνείς εμπειρογνώμονες, που κατέληξαν στο ότι συγκεκριμένες πλευρές του χρέους δεν ήταν όχι απλώς σύμφωνες με το διεθνές δίκαιο, αλλά και, επίσης, έκρυβαν πολιτικές σκοπιμότητες εναντίον των συμφερόντων του Ισημερινού. Ως αποτέλεσμα της διαπίστωσης αυτής, ακολούθησε ένα προεδρικό διάταγμα καταγγελίας ως επονείδιστου του χρέους, με αποτέλεσμα πάνω από το 75% των δανειστών να συμφωνήσουν με το πόρισμα αυτό και να δεχτούν να εισπράξουν, αντί των συνολικών οφειλών, ποσοστό ενός τετάρτου των οφειλών προς αυτούς.”
Αποσπάσματα από την ομιλία του συνταγματολόγου Γ. Κατρούγκαλου.
Οι πολιτικοί οφείλουν κατ’αρχάς να διερευνήσουν πλήρως τις “εναλλακτικές” λύσεις τις οποίες διαθέτουν, είναι όμως υποχρεωμένοι να διασφαλίσουν ότι η επιλογή τους είναι η βέλτιστη μεταξύ των εναλλακτικών.
Η σύσταση Επιτροπής Ελέγχου του Χρέους ήταν και παραμένει άμεση πολιτική προτεραιότητα η οποία θα φωτίσει πάρα πολλές πλευρές αυτού που σήμερα ονομάζουμε “Ελληνικό Δημόσιο Χρέος”.
Ήταν και είναι η απόλυτη υποχρέωση του πολιτικού συστήματος να πράξει, να καταδείξει, εάν μπορεί, την δημοκρατική νομιμοποίηση και κατόπιν την θεσμική νομιμοποίηση του περιβόητου χρέους.
Ανακύπτουν ερωτηματικά σοβαρά για τους κυβερνώντες τα τελευταία χρόνια την χώρα, όπως και απορίες περί του χειρισμού του μεγαλυτέρου προβλήματος, του χρέους, το οποίο εσκεμμένα δεν χαρακτηρίζω προς το παρόν “επονείδιστο” ή “επαχθές”.
Γιατί δεν συστάθηκε Επιτροπή Ελέγχου του Χρέους ;;;
Γιατί δεν διερευνήθηκε η νομιμότητα και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του χρέους, και αν έγινε γιατί δεν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα;;;
Γιατί γίνεται προσπάθεια να κλείσει μια συμφωνία (PSI) άρον-άρον, με τούς “βρυκόλακες-πιστωτές” μας, όταν δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν την νομιμότητα του χρέους, εάν πληρεί τούς κανόνες τους Διεθνούς Δικαίου, κτλ ;;;
Γιατί είμαστε τόσο “σίγουροι” περί της μη ύπαρξης σκοπιμοτήτων κατά την δημιουργία αυτού του χρέους ;;;
Γιατί δεν εξετάζουμε την περίπτωση της καταγγελίας, κατόπιν ελέγχου του χρέους, από Διεθνείς εμπειρογνώμονες ;;;
Όλες οι ανακοινώσεις στον έγγραφο και ηλεκτρονικό τύπο, διεθνή και ντόπιο, τις τελευταίες ημέρες, περιλαμβάνουν στα “ψιλά γράμματα” το εξής ανήκουστο “Το επιτόκιο το οποίο θα κληθεί να πληρώνει η χώρα μας, τα επόμενα 30 χρόνια, θα αυξάνεται με βάση ¨ρήτρα¨ συνδεδεμένη με το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας μας”. Πράγμα το οποίο σημαίνει μεταβλητό επιτόκιο, που θα αυξάνεται βάσει των προοπτικών της Ελληνικής οικονομίας τα τελευταία χρόνια”. Είναι προφανές ότι το αντίθετο (πτώση του επιτοκίου δεν θα ισχύει) σε περίπτωση κακής πορείας της οικονομίας.
Τότε θα ισχύει το Αγγλικό δίκαιο και οι ασφαλιστικοί κανόνες του, οι οποίοι...
διέπουν την υπό υπογραφή σύμβαση, και τα ελάχιστα συμφωνηθέντα επιτόκια (μεσοσταθμικό 3.7%).
Αυτό εν ολίγοις σημαίνει ότι ανάλογα με την πορεία της οικονομίας τα επόμενα 30 χρόνια, ανεξάρτητα από το φαινομενικά συμφωνηθέν επιτόκιο (μεσοσταθμικό 3.7%), εάν οι Έλληνες εργασθούν σκληρά για να ανορθώσουν την οικονομία τους και το πετύχουν, τότε θα κληθούν μέσω της συμφωνίας, του PSI, να πληρώνουν περισσότερους τόκους στους τοκογλύφους-πιστωτές. Δηλαδή εάν εμείς ως κράτος μειώσουμε τα ελλείμματα, δημιουργήσουμε πλεόνασμα, σύμφωνα με την υπό έγκριση συμφωνία, θα πληρώνουμε περισσότερους τόκους στους τοκογλύφους-πιστωτές μας, στους βρυκόλακες της υγιούς οικονομίας. Και αυτό υπάρχει Έλληνας πολιτικός ο οποίος θα το υπογράψει ;;; Τα διεθνή και ντόπια “παπαγαλάκια” της παραπληροφόρησης ακολουθώντας μιά “γραμμή” προσπαθούν να δημιουργήσουν “ομιχλώδες τοπίο'' για τις συνθήκες και τούς όρους, κάτω από τούς οποίους οι “βρυκόλακες” φαίνεται ότι υποχωρούν, ενώ στην ουσία “κάθονται” για τα καλά στον “σβέρκο” μας, για τα επόμενα τριάντα (30) χρόνια.
Η “στάση πληρωμών” ως πρακτική στην διεθνή σκηνή δεν αποτελεί συνήθη πρακτική, όχι γιατί δεν είναι είναι ηθική και δέν συνάδει με τα χρηστά συναλλακτικά ήθη, αλλά γιατί δημιουργεί “καταστάσεις” μη εύκολα αναστρέψιμες στο άμεσο μέλλον. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα “κράτος” και όχι έναν οργανισμό, η “στάση πληρωμών” ή αλλιώς η αδυναμία ικανοποίησης των υποχρεώσεών του, δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις, με κύρια, αυτήν των νομισματικών ισοτιμιών.
Είναι σαφές ότι η οριστικοποίηση της συμφωνίας εξαρτάται από την πορεία των συνομιλιών με την “Τρόικα”. Οι δανειστές-τοκογλύφοι έχουν ζητήσει επιπλέον μέτρα 4,5 δισεκατομμυρίων ευρώ για τη διετία 2011-2012, με την κυβέρνηση να φαίνεται ότι συμφωνεί, με περικοπές κυρίως στους τομείς της δημόσιας διοίκησης, της άμυνας και της υγείας, και εκκρεμούν μέτρα της τάξης των 1,5 δισ. ευρώ.
Γίνεται αμέσως αντιληπτό πλέον σε όλους ότι οι “βρυκόλακες” παρεμβαίνουν απροκάλυπτα και εκβιαστικά και στην εφαρμοστέα κοινωνικο-οικονομική πολιτική στο εσωτερικό της χώρας προτάσσοντας το συμφέρον τους ακόμη και ενώπιον της Εθνικής ασφάλειας της χώρας, και τίποτα άλλο.
“Ένα διεθνές χρέος συνάπτεται με συμβάσεις, ομολογιακές συμβάσεις, δανειακές συμβάσεις, που έχουν το χαρακτήρα μιας συμφωνίας ανάμεσα στο κράτος και στους δανειστές. Οι περισσότερες από αυτές έχουν μια εντελώς τυπική διατύπωση και δεν μπορεί εύκολα κανείς να αντιληφθεί πού σπαταλήθηκαν τα συγκεκριμένα χρήματα και, επομένως, εάν έχει τα χαρακτηριστικά ενός νομιμοποιημένου πολιτικά και δημοκρατικά χρέους ή έχει τα χαρακτηριστικά που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε, ειδικά μετά το παράδειγμα του Ισημερινού, ως «επονείδιστου».
Δεν έχουμε αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων, που να ορίζουν ρητά υπό ποιες προϋποθέσεις ένα χρέος καθίσταται δημοκρατικά ανομιμοποίητο, πολιτικά επονείδιστο, ώστε να το επικαλύπτει ένα κράτος προς τους δανειστές του. Εξακολουθεί η θεωρητική αυτή κατασκευή να είναι ένα όπλο στα χέρια των κρατών, που μονομερώς μπορούν, αν θέλουν, να το εφαρμόσουν.
Στον Ισημερινό με προεδρικό διάταγμα συστήθηκε Επιτροπή Ελέγχου του χρέους με διεθνείς εμπειρογνώμονες, που κατέληξαν στο ότι συγκεκριμένες πλευρές του χρέους δεν ήταν όχι απλώς σύμφωνες με το διεθνές δίκαιο, αλλά και, επίσης, έκρυβαν πολιτικές σκοπιμότητες εναντίον των συμφερόντων του Ισημερινού. Ως αποτέλεσμα της διαπίστωσης αυτής, ακολούθησε ένα προεδρικό διάταγμα καταγγελίας ως επονείδιστου του χρέους, με αποτέλεσμα πάνω από το 75% των δανειστών να συμφωνήσουν με το πόρισμα αυτό και να δεχτούν να εισπράξουν, αντί των συνολικών οφειλών, ποσοστό ενός τετάρτου των οφειλών προς αυτούς.”
Αποσπάσματα από την ομιλία του συνταγματολόγου Γ. Κατρούγκαλου.
Οι πολιτικοί οφείλουν κατ’αρχάς να διερευνήσουν πλήρως τις “εναλλακτικές” λύσεις τις οποίες διαθέτουν, είναι όμως υποχρεωμένοι να διασφαλίσουν ότι η επιλογή τους είναι η βέλτιστη μεταξύ των εναλλακτικών.
Η σύσταση Επιτροπής Ελέγχου του Χρέους ήταν και παραμένει άμεση πολιτική προτεραιότητα η οποία θα φωτίσει πάρα πολλές πλευρές αυτού που σήμερα ονομάζουμε “Ελληνικό Δημόσιο Χρέος”.
Ήταν και είναι η απόλυτη υποχρέωση του πολιτικού συστήματος να πράξει, να καταδείξει, εάν μπορεί, την δημοκρατική νομιμοποίηση και κατόπιν την θεσμική νομιμοποίηση του περιβόητου χρέους.
Ανακύπτουν ερωτηματικά σοβαρά για τους κυβερνώντες τα τελευταία χρόνια την χώρα, όπως και απορίες περί του χειρισμού του μεγαλυτέρου προβλήματος, του χρέους, το οποίο εσκεμμένα δεν χαρακτηρίζω προς το παρόν “επονείδιστο” ή “επαχθές”.
Γιατί δεν συστάθηκε Επιτροπή Ελέγχου του Χρέους ;;;
Γιατί δεν διερευνήθηκε η νομιμότητα και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του χρέους, και αν έγινε γιατί δεν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα;;;
Γιατί γίνεται προσπάθεια να κλείσει μια συμφωνία (PSI) άρον-άρον, με τούς “βρυκόλακες-πιστωτές” μας, όταν δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν την νομιμότητα του χρέους, εάν πληρεί τούς κανόνες τους Διεθνούς Δικαίου, κτλ ;;;
Γιατί είμαστε τόσο “σίγουροι” περί της μη ύπαρξης σκοπιμοτήτων κατά την δημιουργία αυτού του χρέους ;;;
Γιατί δεν εξετάζουμε την περίπτωση της καταγγελίας, κατόπιν ελέγχου του χρέους, από Διεθνείς εμπειρογνώμονες ;;;
Υπάρχουν κρίσιμα ερωτήματα για τα οποία οφείλονται απαντήσεις από αυτούς οι οποίοι διαχειρίζονται το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου