Σε πολλά πνευματικά συστήματα η τροφή αποτελεί κάτι το ευσεβές και το ιερό διότι είναι το απαραίτητο συστατικό μέσα στο Παν για να ζήσει ένας άνθρωπος ή ένα ζώο ή ένα φυτό.
Κάθε ον έχει την δικιά του τροφή και ειδικά ο άνθρωπος μπορεί και επιλέγει το τι θα φάει ανάλογα με την θρησκευτική του στάση την ηθική του ή την συναισθηματική του ισορροπία.
Σε πολλές θρησκείες η τροφή επιλέγεται με γνώμονα την βλάβη που επιφέρει σε αυτήν. Έτσι συνήθως επιλέγονται φυτά, φρούτα και καρποί και όχι ζώα που για να τα φάει κάποιος πρέπει να τα πονέσει σωματικά και ψυχικά και να σκοτώσει κάποιο ον. Οι χορτοφάγοι αισθάνονται συναισθηματικά ισορροπημένοι όταν μπορούν να φάνε κάτι που δεν θα αναγκαστούν να του αφαιρέσουν την ζωή.
Αν κάποιος είναι πολύ αυστηρός τότε ακόμη και τα φυτά και οι καρποί επειδή ζουν και...
λειτουργούν τα πρώτα ή τα δεύτερα είναι ο καρπός της ζωής και αυτά θα πρέπει να τα εξαιρέσει.
λειτουργούν τα πρώτα ή τα δεύτερα είναι ο καρπός της ζωής και αυτά θα πρέπει να τα εξαιρέσει.
Πρακτικά αυτό όμως δεν γίνεται και έτσι αναγκαστικά επιλέγεται η τροφή που ο κάθε ένας μπορεί να τραφεί και να είναι συναισθηματικά σε ισορροπία.
Πόσο ιερή όμως είναι η τροφή; Είναι ιερή μόνο και μόνο επειδή από αυτήν ζούμε ή μήπως έχει και ένα βαθύτερο νόημα;
Πολλές φυσιολατρικές θρησκείες όπως των αρχαίων Ελλήνων θεωρούσαν την φύση όχι απλά ένα μηχανιστικό δημιούργημα ενός Θεού που έχει νόμους και λειτουργεί αλλά θεωρούσαν την φύση τον ίδιο τον Θεό. Η φύση ήταν το εξωτερικό περιβάλλον του ανθρώπου που μέσα σε αυτό ζούσε. Από αυτό προστατευόταν, από αυτό έφτιαχνε εργαλεία, αποκτούσε γνώση και τρεφόταν.
Η φύση για τον αρχαίο Έλληνα είναι μέρος του Θεού. Είναι η εξωτερική του εκδήλωση. Ενώ ο κόσμος της σκέψης και της ψυχής η εσωτερική του εκδήλωση. Το εσωτερικό και εξωτερικό μέρος είναι το Παν και ο Θεός ο ίδιος καθολοκληρία.
Η τροφή πέρα από τα ζώα δεν ήταν απλά κάτι άψυχο αλλά μέρος της φύσης μέρος του ίδιου του Θεού.
Κάθε φυτό, καρπός, φρούτο κτλ που τρώει ο άνθρωπος είναι μέρος του ίδιου του Θεού.
Με άλλα λόγια ο αρχαίος άνθρωπος συγκλονισμένος είχε συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος ο Θεός μέσω της τροφής ήταν που πέθαινε για να ζήσει ο άνθρωπος.
Πεθαίνω Εγώ ο Θεός στο πρόσωπο του φυτού και του καρπού για να ζήσεις εσύ ο άνθρωπος.
Αυτή είναι πραγματικά μια συγκλονιστική διαπίστωση. Η τροφή σε κάθε γεύμα μας είναι κάτι που ήταν ζωντανό τώρα έχει αποκοπεί από την ζωή για να ζήσουμε εμείς και αυτό είναι μέρος του ίδιου του Θεού.
Αν θα μπορούσε η ίδια η τροφή να μιλήσει, αν δηλαδή μιλούσε η ίδια η φύση ο ίδιος ο Θεός θα έλεγε.
“Το σιτάρι είναι το σώμα μου που με αυτό τρέφεστε και το κρασί είναι το αίμα μου που με αυτό ξεδιψάτε, πεθαίνω εγώ ο Θεός για σένα … άνθρωπε.”
Έτσι γνωρίζοντας πλέον αυτά με αυτό το σκεπτικό λαμβάνουμε το ίδιο τον Θεό που έχει πεθάνει για να ζήσουμε εμείς απλά σε κάθε πρωϊνό, μεσημεριανό ή βραδινό γεύμα μας. Και κάθε γεύμα είναι ένα μυστήριο που η θεολογική του γνώση έχει χαθεί στα βάθη της ιστορίας των θρησκειών του ανθρώπου.
Απλά εδώ εγώ ίσως να σας το ξαναθύμισα.
Να είστε όλοι καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου