Επ’ ευκαιρία των γενεθλίων του Δαρβίνου, ο Guardian της περασμένης Κυριακής (12/2) αφιέρωσε ένα κείμενο για την περίεργη, όσο και επικίνδυνη στροφή που πήρε η εκστρατεία των αρνητών της θεωρίας της εξέλιξης στις ΗΠΑ.
Η ιστορία δεν είναι πρόσφατη, έχει κάμποσα χρονάκια στην πλάτη της και συνδέεται με την επίμονη προσπάθεια ορισμένων κύκλων να εισάγουν τη διδασκαλία του «δημιουργισμού» στα δημόσια σχολεία των ΗΠΑ παράλληλα ή στη θέση της δαρβινικής θεωρίας, με το σκεπτικό ενός άκρατου σχετικισμού, ότι κάθε θεωρία οφείλει να διδάσκεται ισότιμα στα σχολεία. Η θρησκευτική αυτή πεποίθηση που αξιώνει status θεωρίας, ανάλογης με αυτήν της φυσικής επιλογής, λίγο πολύ πρεσβεύει ότι ο,τιδήποτε περπατάει, κολυμπάει, πετάει ή στέκεται στο σύμπαν, έμψυχο ή άψυχο αποτελεί έμπνευση και δημιουργία ενός υπερφυσικού όντος, δηλαδή του Θεού. Και ο λόγος που αντιμάχεται τη θεωρία του Δαρβίνου είναι ότι η τελευταία αφ’ ενός παρακάμπτει το Θεό, αφ’ ετέρου, όντας άθεη, καθίσταται υπεύθυνη από το Ναζισμό, ως τον Κομμουνισμό, και για οτιδήποτε άλλο κακό βάνει ο... νους του ανθρώπου.
Κανείς θα περίμενε ότι η εκστρατεία αυτή, η οποία παρεμπιπτόντως άνθισε ιδιαίτερα στα χρόνια των Μπους, πατέρα και υιού, θα είχε τελειώσει το 1987, με την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία η διδασκαλία του δημιουργισμού στα σχολεία της Λουιζιάνα βρέθηκε αντισυνταγματική, αλλά και μετά από μια μεταγενέστερη απόφαση από το πολιτειακό δικαστήριο της Πενσυλβάνια, το 2005, με το ακριβώς ίδιο σκεπτικό.
Κι όμως, εν έτη 2012 όχι ένα, όχι δυο, αλλά έξι νομοσχέδια έχουν πάρει σειρά σε ισάριθμα νομοθετικά σώματα με στόχο την υπονόμευση της διδασκαλίας της δαρβίνειας θεωρίας: δυο στο Νιου Χάμσαιρ, δυο στο Μισούρι, κι από ένα στην Ινδιάνα και Οκλαχόμα.
Όπως εκτιμά η αρθρογράφος Κatherine Stewart, κανένα από τα εν λόγω νομοσχέδια δεν πρόκειται να περάσει και να αναβαθμιστεί σε νόμο, αλλά το γιατί συμβαίνει αυτή η μαζική προσφυγή αυτή τη στιγμή, είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Τέτοια μαζική επίθεση, μόνο τυχαία δεν πρέπει να είναι.
Και το κουμπί βρίσκεται στην Οκλαχόμα, όπου το «αντι-εξελικτικό» νομοσχέδιο κατατίθεται ταυτόχρονα και με νομοσχέδιο για την απαγόρευση της «θεωρίας» της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Το ίδιο συμβαίνει και στο Τενεσσί, όπου κι εδώ παρατηρείται το αυτό φαινόμενο, η αφύσικη δηλαδή σύνδεση δυο διαφορετικών θεωριών που πρέπει ταυτόχρονα να καταπολεμηθούν.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το πρόβλημα είναι πολιτισμικό. Δηλαδή, ότι αυτοί που δεν καλύπτονται από την εξέλιξη, μπορεί ταυτόχρονα να μην θέλουν ν’ ακούσουν και για την ύπαρξη του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής. Δεν θα προκαλούσε έκπληξη η στάση αυτή αν η διακύβευση ως προς το δεύτερο δεν ήταν τεράστια. Είναι γνωστό ότι η εκστρατεία διασποράς αμφιβολιών ως προς το πολύ-τεκμηριωμένο γεγονός της κλιματικής αλλαγής χρηματοδοτείται αδρά από τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες, οι οποίες και δεν θα ήταν ευχαριστημένες να υποστούν το κόστος της υπερθέρμανσης από την καύση υδρογονανθράκων.
Η στρατηγική λοιπόν είναι απλή και ταυτόχρονα σατανική: Βάλε και τις δυο θεωρίες μαζί στο ίδιο καλάθι, εκμεταλλεύσου το πάθος που εγείρει η μια, δηλαδή το αντι-δαρβινικό μένος, και κατεύθυνέ το εκεί όπου πρέπει να εκφραστεί, εκεί δηλαδή όπου απειλείται το χρήμα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αυτοί που προωθούν τα παραπάνω νομοσχέδια, είναι οι ίδιοι οι οποίοι ταυτόχρονα επιτίθενται και στη δημόσια εκπαίδευση. Στην Οκλαχόμα, για παράδειγμα, ενώ ο γερουσιαστής Brecheen πολεμάει τις δυνάμεις του υλισμού και της εξέλιξης, την ίδια στιγμή κατακρεουργεί την επιδότηση των σχολείων, προωθώντας ταυτόχρονα την εκχώρηση της δημόσιας εκπαίδευσης σε ιδιώτες, οι οποίοι δια μέσου του συστήματος των κουπονιών, νέμονται με το αζημίωτο τους δημόσιους πόρους. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό στήνεται και στην Ιντιάνα.
Το Ινστιτούτο Heartland, το οποίο προικοδοτείται από πετρελαϊκές εταιρίες ακριβώς για να διαχέει αμφιβολίες ως προς το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, ταυτόχρονα αποτελεί και επιφανή προπαγανδιστή των σχολικών κουπονιών. Το ίδιο πράττει και το Discovery Institute, η κυρίαρχη φωνή στις ΗΠΑ υπέρ του ευφυούς σχεδιασμού από τη μια και της ιδιωτικοποίησης της παιδείας, από την άλλη.
Αν δεν μπορείς να εξαφανίσεις την επιστήμη και την επιστημονική σκέψη, τουλάχιστον κάνε ότι μπορείς για να εξαφανίσεις τα σχολεία. Απλή σκέψη, θα έλεγε κανείς, η οποία όμως χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για ν’ ανασυρθεί μέσα από τους δαιδαλώδεις διαδρόμους που χρησιμοποιεί για να μεταμφιέζεται και να καλύπτει τα ίχνη και τις πηγές της.
Όταν ο Δαρβίνος εξέδιδε το μεγαλόπνοο έργο του το 1859, πού να το φανταζόταν με τι αλήτες θα έμπλεκε 150 χρόνια μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου