Αποτέλεσε ποτέ η χρεοκοπία έστω και έσχατη επιλογή του Σαμαρά (ακόμα και σε απλό ρητορικό επίπεδο); Με περισσή ευκολία παραβλέπεται η ομιλία του στη βουλή τον Μάιο... του 2010, την ημέρα της τραγωδίας στη Marfin, όπου θέτοντας τις 5 απαράβατες κόκκινες γραμμές του, εκτός των εξελίξεων στα εθνικά θέματα περιελάμβανε σε αυτές και την προοπτική χρεοκοπίας της χώρας. Ήταν άραγε τόσο δευτερεύουσες αυτές οι παραδοχές ώστε να μην αποτελούν διαρκή οδηγό του λόγου των στελεχών της ΝΔ; Υπήρξε έκτοτε οποιαδήποτε ανάλογη παρέμβαση Σαμαρά που να αναιρεί την ουσία αυτών των βασικών αρχών; Όχι, βέβαια!!
Όταν η ΠΑΣΟΚική διακυβέρνηση και οι... «άστοχες» πολιτικές εμπνεύσεις Παπανδρέου άνοιξαν από το πουθενά θέμα Ευρωπαϊκής οντότητας της χώρας μας, ο Σαμαράς ανέλαβε χωρίς να του αναλογεί άμεση ευθύνη για το διαμορφωθέν πλαίσιο, το βάρος για το σχηματισμό της μεταβατικής κυβέρνησης Παπαδήμου. Οι στόχοι συγκεκριμένοι, το χρονοδιάγραμμα σχεδόν πλήρως προκαθορισμένο.
Είναι να μην προκαλεί απορία πως χρειάστηκαν τρεισήμισι μήνες ώστε, η ολοκλήρωση της αναδιάρθρωσης του χρέους και η ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης (με τους γενικούς όρους να θεωρούνταν δεδομένοι, βάσει του πρότερου «εντίμου» βίου της Τρόικας!), να αποτελέσουν κόκκινο πανί για κάποιους που αρχικά έσπευδαν να «υμνήσουν» το Σαμαρά για την υπεύθυνη στάση του;
Αν θέλουμε ψύχραιμα να δούμε τα γεγονότα, τα δυο ζητήματα που προέκυπταν εξαρχής ήταν το τι διαφορετικό μπορεί να πρεσβεύει η σύμβαση του 2012 σε σχέση με αυτή του 2010 και πως μπορεί η ΝΔ να συνυπογράψει και νέα υφεσιακά μέτρα αφού αποδεδειγμένα πληγώνουν βάναυσα την οικονομία, όπως η ίδια από την πρώτη στιγμή υποστήριξε.
Το 2010 είχαμε να κάνουμε με τις ευθύνες των αποφάσεων μιας νέας ισχυρής και με κοινωνική ανοχή κυβέρνησης. Ένα σχήμα που αδιαφόρησε για κάθε έννοια πολιτικής συναίνεσης, διαχειρίστηκε με έπαρση μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση αναπαράγοντας κλασικές δικαιολογίες περί «καμένης γης», αντιμετώπισε με νομοτελειακή διάθεση τις εξελίξεις ωσάν η χώρα να ευρίσκετο στον αυτόματο πιλότο κι εξοστράκισε κάθε διαπραγματευτική τακτική ως λαϊκίστικη. Σε αυτό το περιβάλλον και με μια μονοδιάστατη μνημονιακή συνταγή ως επιλογή, η στήριξη της αντιπολίτευσης θα έμοιαζε παράταιρη κι ανώφελη για τον τόπο, πέρα από αχρείαστη για την κυβερνητική πλειοψηφία.
Σήμερα βιώνουμε μια απολύτως διαφορετική κατάσταση. Μια αποσαθρωμένη, κοινωνικά απαξιωμένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εγκαταλείπει το «παιχνίδι» αφήνοντας έκθετη τη χώρα και πιο κοντά στη χρεοκοπία από ποτέ. Μια αντιπολίτευση που πιστεύει σε βασικές Ευρωπαϊκές αρχές, δεν έχει ονειρώξεις για επιστροφή στη δραχμή και διπλωματικές αναζητήσεις στο άγνωστο, καλείται ουσιαστικά να αναλάβει πρόωρα τις «τύχες» της χώρας, να θέσει διαπραγματευτικά όρια, να αναδείξει ζητήματα, να δημιουργήσει εσωτερικές συνθήκες και διεθνές περιβάλλον για την άσκηση μιας άλλης πιο αποδοτικής πολιτικής.
Στην προσπάθεια αυτή μπορεί να αναγκαστείς να πατήσεις στο «βάλτο» του μνημονίου, ψηφίζοντας και μέτρα που αποδεδειγμένα δεν θα κάνουν τη χώρα πιο παραγωγική και πιο ανταγωνιστική. Όμως ή θα περάσεις παροδικά κι από «βρώμικα» πεδία για να επιχειρήσεις μετεκλογικά το άλμα που θα μας τραβήξει από τα «βαλτώδη νερά» και θα δώσει την απαραίτητη αναπτυξιακή και μεταρρυθμιστική πνοή στον τόπο ή θα συμβιβαστείς με το τέλμα και την απομόνωση. Το ένα προϋποθέτει σθένος και μακροπρόθεσμο σχέδιο, το άλλο υποκρύπτει υποκρισία και ευθυνοφοβία.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου