Στις προσεχείς εκλογές συγκρούονται δύο κόσμοι: Από τη μία πλευρά είναι ο κόσμος που επιθυμεί την πρόοδο της χώρας μέσα στα πλαίσια της Ευρωζώνης, με τήρηση των κανόνων της. Και από την άλλη οι δυνάμεις του λαϊκισμού, που φέρουν τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση στην οποία έφτασε ο τόπος σήμερα και που απαξιώνουν τα ιδανικά του ευρωπαϊκού οράματος.
Του Δημήτρη Σταύρου*
Το μακροπρόθεσμο ευρωπαϊκό όραμα δεν μπορεί να είναι άλλο από εκείνο του ολοκληρωμένου Ομοσπονδιακού Κράτους με έναν Πρόεδρο σε κυβέρνηση 5ετούς θητείας, με ένα Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, με μία επίσημη γλώσσα, με 30Πολιτείες, με ένα Σύνταγμα.
Με άλλα λόγια, το όραμά μας πρέπει να είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, της ελεύθερης κυκλοφορίας ανθρώπων και αγαθών, της ειρήνης και της δημοκρατίας. Βασικό στοιχείο, όμως, πρέπει να είναι και οι περιορισμένες εξουσίες της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης αφού... δε θα ήταν σκόπιμο να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο γραφειοκρατικό κράτος αυστηρού κεντρικού σχεδιασμού στη θέση των παλιών.
Η μη πραγματοποίηση αυτού του οράματος, προς το παρόν, είναι ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης. Όταν δεν έχεις πετύχει την πολιτική ενοποίηση, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις παγκόσμιες κρίσεις. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα της Ευρώπης σήμερα είναι ο ανταγωνισμός από τις ανερχόμενες οικονομίες του πλανήτη (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) οι οποίες εξελίσσονται ραγδαία προσφέροντας κίνητρα για μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις, κυρίως φθηνά εργατικά χέρια.
Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι το ευρωπαϊκό μέλλον είναι ζοφερό και ότι οδηγούμαστε σε μια «τριτοκοσμική» γηραιά ήπειρο. Έχει αποδειχτεί, ότι τα φθηνά εργατικά χέρια δεν είναι το μοναδικό κριτήριο προσέλκυσης επενδύσεων.
Παράγοντες όπως η εξειδίκευση, η απόσταση, η πολιτική σταθερότητα, η γραφειοκρατία, η φορολογία, η διαφθορά, οι συχνές απεργίες, οι αποκλεισμοί δρόμων και λιμανιών, ο πολιτισμός, το κλίμα μπορεί να αποτελούν ανάλογα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα για τις ξένες επενδύσεις οι οποίες είναι και ο μόνος τρόπος να μειωθεί η ανεργία.
Είναι λανθασμένο το επιχείρημα ότι οι ξένοι επενδυτές επιδιώκουν μόνο έναν παράγοντα από τους παραπάνω (πχ. εργατικό κόστος). Κοιτούν και όλα τα υπόλοιπα. Αν ίσχυε το αντίθετο, τότε δεν θα υπήρχε κανένα εργοστάσιο στην Ιταλία, στην Ελβετία, στη Φινλανδία, στην Ισπανία, στη Γερμανία…
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα επιβάλλεται να επιδιώξει την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Οι ξένοι επενδυτές, προφανώς, θα επενδύσουν τα κεφάλαιά τους σε ελληνικό έδαφος, θα πληρώσουν φόρους στο ελληνικό κράτος, θα προσλάβουν Έλληνες εργαζόμενους, θα προσφέρουν τεχνογνωσία στην Ελλάδα, θα ανεβάσουν την ελληνική ανταγωνιστικότητα.
Μακάρι να ήμασταν αυτάρκεις, μακάρι να μπορούσαμε μόνοι μας να έχουμε βαριά βιομηχανία, μακάρι να είχαμε τόσο μεγάλη και τόσο ελεύθερη αγορά όπου η συνεχής εισροή νέων παικτών θα ήταν προς όφελος όλων μας.
Ένα ακόμα λανθασμένο επιχείρημα των επικριτών της οικονομικής ανάπτυξης είναι ότι με τις ξένες επενδύσεις η χώρα δήθεν κινδυνεύει με «κινεζοποίηση» ή «βουλγαροποίηση». Όμως, η Ελλάδα διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα για τα οποία πολλοί ξένοι επενδυτές θέλουν να την προτιμήσουν και ταυτόχρονα μπορεί να τα ισχυροποιήσει αν υλοποιήσει έγκαιρα τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για την πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της φοροτρομοκρατίας, της δαιδαλώδους πολυνομίας και της περιρρέουσας ανομίας.
Συνήθως, οι λαϊκιστές διαφωνούν γενικώς με τις επενδύσεις, αφού ακόμα και ελληνικές να είναι, δεν τις θέλουν. Γι’ αυτό και προπαγανδίζουν ότι η «παγκοσμιοποίηση» θα φέρει χαμηλούς μισθούς και εξαθλίωση για τους πολλούς.
Κρύβουν επιμελώς ότι σε προηγμένες χώρες όπως πχ. η Ιαπωνία τα μεροκάματα είναι πανάκριβα. Κι όμως η χώρα αυτή παραμένει πρωτοπόρος στη βιομηχανική παραγωγή …
Η αλήθεια είναι απλή για όσους θέλουν να τη δουν: Ακόμα και ο πιο ανειδίκευτος νέος εργάτης, θα αμειφθεί με τον κατώτατο μισθό μόνο προσωρινά και για μικρό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια θα εξελιχθεί, θα εξειδικευθεί , θα επιμορφωθεί, θα σπουδάσει, θα ανέβει μισθολογικά, θα επιχειρήσει, θα επενδύσει.
Τελικά, τι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους οι «αγωνιστές της πτώχευσης»; Τη βαρβαρότητα της άτακτης χρεωκοπίας, της στάσης πληρωμών, της ανομίας, των ατέλειωτων συσσιτίων, της πολιτικής ανωμαλίας και της οριστικής απομόνωσης ;
Ο λαϊκισμός απειλεί το μέλλον του τόπου!
*Ο Δημήτριος Σταύρου είναι εκπαιδευτικός, μέλος της ΜΓΣ της Φιλελεύθερης Συμμαχίας,
dstavrou.blogspot.com, distavrou@yahoo.gr
Του Δημήτρη Σταύρου*
Το μακροπρόθεσμο ευρωπαϊκό όραμα δεν μπορεί να είναι άλλο από εκείνο του ολοκληρωμένου Ομοσπονδιακού Κράτους με έναν Πρόεδρο σε κυβέρνηση 5ετούς θητείας, με ένα Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, με μία επίσημη γλώσσα, με 30Πολιτείες, με ένα Σύνταγμα.
Με άλλα λόγια, το όραμά μας πρέπει να είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, της ελεύθερης κυκλοφορίας ανθρώπων και αγαθών, της ειρήνης και της δημοκρατίας. Βασικό στοιχείο, όμως, πρέπει να είναι και οι περιορισμένες εξουσίες της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης αφού... δε θα ήταν σκόπιμο να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο γραφειοκρατικό κράτος αυστηρού κεντρικού σχεδιασμού στη θέση των παλιών.
Η μη πραγματοποίηση αυτού του οράματος, προς το παρόν, είναι ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης. Όταν δεν έχεις πετύχει την πολιτική ενοποίηση, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις παγκόσμιες κρίσεις. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα της Ευρώπης σήμερα είναι ο ανταγωνισμός από τις ανερχόμενες οικονομίες του πλανήτη (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) οι οποίες εξελίσσονται ραγδαία προσφέροντας κίνητρα για μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις, κυρίως φθηνά εργατικά χέρια.
Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι το ευρωπαϊκό μέλλον είναι ζοφερό και ότι οδηγούμαστε σε μια «τριτοκοσμική» γηραιά ήπειρο. Έχει αποδειχτεί, ότι τα φθηνά εργατικά χέρια δεν είναι το μοναδικό κριτήριο προσέλκυσης επενδύσεων.
Παράγοντες όπως η εξειδίκευση, η απόσταση, η πολιτική σταθερότητα, η γραφειοκρατία, η φορολογία, η διαφθορά, οι συχνές απεργίες, οι αποκλεισμοί δρόμων και λιμανιών, ο πολιτισμός, το κλίμα μπορεί να αποτελούν ανάλογα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα για τις ξένες επενδύσεις οι οποίες είναι και ο μόνος τρόπος να μειωθεί η ανεργία.
Είναι λανθασμένο το επιχείρημα ότι οι ξένοι επενδυτές επιδιώκουν μόνο έναν παράγοντα από τους παραπάνω (πχ. εργατικό κόστος). Κοιτούν και όλα τα υπόλοιπα. Αν ίσχυε το αντίθετο, τότε δεν θα υπήρχε κανένα εργοστάσιο στην Ιταλία, στην Ελβετία, στη Φινλανδία, στην Ισπανία, στη Γερμανία…
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα επιβάλλεται να επιδιώξει την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Οι ξένοι επενδυτές, προφανώς, θα επενδύσουν τα κεφάλαιά τους σε ελληνικό έδαφος, θα πληρώσουν φόρους στο ελληνικό κράτος, θα προσλάβουν Έλληνες εργαζόμενους, θα προσφέρουν τεχνογνωσία στην Ελλάδα, θα ανεβάσουν την ελληνική ανταγωνιστικότητα.
Μακάρι να ήμασταν αυτάρκεις, μακάρι να μπορούσαμε μόνοι μας να έχουμε βαριά βιομηχανία, μακάρι να είχαμε τόσο μεγάλη και τόσο ελεύθερη αγορά όπου η συνεχής εισροή νέων παικτών θα ήταν προς όφελος όλων μας.
Ένα ακόμα λανθασμένο επιχείρημα των επικριτών της οικονομικής ανάπτυξης είναι ότι με τις ξένες επενδύσεις η χώρα δήθεν κινδυνεύει με «κινεζοποίηση» ή «βουλγαροποίηση». Όμως, η Ελλάδα διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα για τα οποία πολλοί ξένοι επενδυτές θέλουν να την προτιμήσουν και ταυτόχρονα μπορεί να τα ισχυροποιήσει αν υλοποιήσει έγκαιρα τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για την πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της φοροτρομοκρατίας, της δαιδαλώδους πολυνομίας και της περιρρέουσας ανομίας.
Συνήθως, οι λαϊκιστές διαφωνούν γενικώς με τις επενδύσεις, αφού ακόμα και ελληνικές να είναι, δεν τις θέλουν. Γι’ αυτό και προπαγανδίζουν ότι η «παγκοσμιοποίηση» θα φέρει χαμηλούς μισθούς και εξαθλίωση για τους πολλούς.
Κρύβουν επιμελώς ότι σε προηγμένες χώρες όπως πχ. η Ιαπωνία τα μεροκάματα είναι πανάκριβα. Κι όμως η χώρα αυτή παραμένει πρωτοπόρος στη βιομηχανική παραγωγή …
Η αλήθεια είναι απλή για όσους θέλουν να τη δουν: Ακόμα και ο πιο ανειδίκευτος νέος εργάτης, θα αμειφθεί με τον κατώτατο μισθό μόνο προσωρινά και για μικρό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια θα εξελιχθεί, θα εξειδικευθεί , θα επιμορφωθεί, θα σπουδάσει, θα ανέβει μισθολογικά, θα επιχειρήσει, θα επενδύσει.
Τελικά, τι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους οι «αγωνιστές της πτώχευσης»; Τη βαρβαρότητα της άτακτης χρεωκοπίας, της στάσης πληρωμών, της ανομίας, των ατέλειωτων συσσιτίων, της πολιτικής ανωμαλίας και της οριστικής απομόνωσης ;
Ο λαϊκισμός απειλεί το μέλλον του τόπου!
*Ο Δημήτριος Σταύρου είναι εκπαιδευτικός, μέλος της ΜΓΣ της Φιλελεύθερης Συμμαχίας,
dstavrou.blogspot.com, distavrou@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου