Αηδία προκαλούν σε κάθε ειλικρινή παρατηρητή του χώρου της άμυνας οι εξελίξεις στο ζήτημα του παράνομου πολιτικού χρήματος που φέρεται να εισέπραξε ο Άκης Τσοχατζόπουλος και οι συνεργάτες του την εποχή της θητείας του στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Εμείς είμαστε οι πρώτοι που καλέσαμε για «φρένο» και προστασία από την «υπερβολή της κριτικής» που θα μπορούσε να περάσει στο άλλο άκρο φλερτάροντας με τα όρια της συκοφαντίας. Εμείς ήμασταν επίσης που αναγνωρίσαμε ότι σε περίπτωση που γίνει κάτι με την Τουρκία, η χώρα θα αμυνθεί με οπλικά συστήματα τα οποία αγοράστηκαν την εποχή του Άκη Τσοχατζόπουλου στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Όμως, όλα έχουν ένα όριο. Χωρίς να αναιρείται τίποτα από τα ανωτέρω, οι αποκαλύψεις που γίνονται στο περίφημο ημερολόγιο του Άκη Τσοχατζόπουλου, κυριότερο χαρακτηριστικό του οποίου είναι η παραληρηματική γραφή η οποία αποκαλύπτει έναν άνθρωπο με διαταραγμένη ισορροπία και κάθε άλλο παρά ασκούντα έλεγχο επί της κατάστασης, είναι επιεικώς ανατριχιαστικές. Η απουσία μηνύσεων και...
αγωγών εκ μέρους των θιγομένων μάλιστα, μάλλον θα πρέπει να θεωρείται ως ένδειξη ότι τα καταγγελλόμενα δεν στερούνται ουσίας. Εξάλλου, όπως αναφέρει και ο σοφός λαός, όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά…
αγωγών εκ μέρους των θιγομένων μάλιστα, μάλλον θα πρέπει να θεωρείται ως ένδειξη ότι τα καταγγελλόμενα δεν στερούνται ουσίας. Εξάλλου, όπως αναφέρει και ο σοφός λαός, όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά…
Ως τελευταίο μέλος της «συμμορίας» εμφανίζεται στα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών ο Διευθυντής Εξοπλισμών του Άκη, Γιάννης Σμπώκος. Το τι γράφεται τις τελευταίες ώρες γι’ αυτόν δεν περιγράφεται. Ο ίδιος τηρεί σιγή ιχθύος και δείχνει να αποστασιοποιείται στηριζόμενος στο ότιτο βάρος της απόδειξης πέφτει στον καταγγέλλοντα, οπότε δεν έχει κανένα λόγο να εμπλακεί στην υπόθεση πέραν της φυσιολογικής του κλήτευσης από τη Δικαιοσύνη.
Τις τελευταίες ημέρες διακινείται ένα ακόμα σενάριο σε «κύκλους» γνωριζόντων τα των εξοπλιστικών «διαδρομών». Μήπως όλη αυτή η καταιγίδα εξελίξεων οφείλεται σε κάποιο «πουλάκι» που έχει «κελαηδήσει» στις αρχές έχοντας εξασφαλίσει κάποιου είδους «διακριτική μεταχείριση» για τη συνεργασία του; Δικηγόροι δεν είμαστε, δεν γνωρίζουμε τι περιθώρια αφήνει το ελληνικό δικαιοδοτικό σύστημα για να γίνει κάτι που αποτελεί, για παράδειγμα, τον κανόνα σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ας το κρατήσουμε όμως καλού-κακού στο πίσω μέρος του μυαλού μας μήπως χρειαστεί αργότερα να το ανασύρουμε.
Το βέβαιο είναι ότι το ποτάμι ΔΕΝ γυρίζει πίσω. Τώρα που ξεκίνησε «το ξήλωμα του πουλόβερ» σε συνδυασμό με τις συντρέχουσες πολιτικές εξελίξεις (άλλο ξήλωμα αυτό…), ουδείς γνωρίζει πως θα δράσει καθένας από τους εμπλεκόμενους. Εμείς, παρότι δηλώνουμε οπαδοί της «ρεαλιστικής σχολής σκέψης», στο ζήτημα αυτό θα κάνουμε χρήση ενός πιο «ιδεαλιστικού» επιχειρήματος: Σε απλά ελληνικά, αυτό περιγράφεται με το «ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρεται…», ή μάλλον με αυτό που λέει ο σοφός ελληνικός λαός και επιλέξαμε ως τίτλο για το παρόν σημείωμα: «Ανεμομαζώματα… διαβολοσκορπίσματα»…
Αυτό θα πρέπει να είναι και το μάθημα στη γενιά που έρχεται, τη μεταπολίτευση… της μεταπολίτευσης… Από ότι αποδεικνύεται, όπως έχουμε γράψει τόσες φορές με κίνδυνο να παρεξηγηθούμε, η «γενιά του Πολυτεχνείου» δεν προσφέρεται πλέον ως παράδειγμα. Όσοι μας την υπερτόνιζαν είτε ανήκαν στο σάπιο πολιτικό σύστημα που καταρρέει και φρόντισαν να κεφαλαιοποιήσουν τους – ενίοτε και αμφιλεγόμενους – αγώνες τους ζώντας καλά για τις επόμενες δεκαετίες καθήμενοι πάνω στις «αντιστασιακές τους δάφνες». Οι υπόλοιποι, όσο ιδεολόγοι και να ήταν, δεν κατόρθωσαν να μας μεταφέρουν το ηθικό περιεχόμενο και επικαιροποιημένο του αγώνα όσων πραγματικά επιθυμούν μια δικαιότερη κοινωνία, αλλά το ιδεολογικοποίησαν με τέτοιον τρόπο που οι εξελίξεις τους έχουν ξεπεράσει προ πολλού.
Το μήνυμα λοιπόν στη νέα γενιά πρέπει να είναι ένα: «Τα αγαθά κόποις κτώνται». Επιτέλους, ας ανακαλύψουμε πάλι τη χαρά της δημιουργίας. Ας βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, ο καθένας στον τομέα του και ας αποδείξουμε ότι το διαθέτουμε για το καλό του κοινωνικού συνόλου, αφού αυτό θα αποδειχθεί καλό και για εμάς. Δεν μπορεί να μεγαλώνουν τα παιδιά και να σκέφτονται πως θα κάνουν «το μεγάλο κόλπο» για να «κονομήσουν». Δεν μπορεί μετά από τόσο «ξενέρωμα» με όλους αυτούς που μάθαμε να τους αποκαλούμε «λαμόγια» να αποτελούν παράδειγμα.
Και ας μη γελιούνται κάποιοι. Δεν είναι «προνόμιο» του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας η «λαμογιά». Η δημοσιογραφική «πιάτσα» συζητάει πολλά. Το ζητούμενο είναι ότι δεν είναι εύκολο να γράψεις διότι αν δεν το αποδείξεις οι συνέπειες είναι βαρύτατες. Δεν φτάνει να το συζητάμε μεταξύ μας, ούτε καν να έχουμε δει με τα μάτια μας ενοχοποιητικό έγγραφο. Αν δεν το έχουμε στα χέρια μας είναι σαν να μην υφίσταται… Πόσοι από αυτούς που παριστάνουν σήμερα τους αδιάφθορους και τους επίδοξους σωτήρες, από δεξιά ή αριστερά, δεν είναι και τόσο αθώες περιστερές (προφανώς όχι όλοι); Κάποιοι που κουνούν το δάχτυλο σήμερα παρουσιαζόμενοι έκπληκτοι από τη σήψη και τη διαφθορά. Κι ας έχουν πολυετείς θητείες στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Και δεν μιλάμε απαραιτήτως για λοβιτούρες εκατομμυρίων. Μπορεί να είναι και μια «μικροδουλίτσα» 100-150.000 ευρώ με κάποιον δήμαρχο που ελέγχουμε, ή και για το τσέπωμα μερικών χιλιάδων ευρώ. Η απατεωνιά είναι απατεωνιά, ανεξαρτήτως ύψους.
Γενικός κανόνας που ισχύει εμπειρικά, είναι το «όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι». Δυστυχώς, ο λαϊκισμός περισσεύει, αν ήταν όλα τόσο απλά, κάποιος θα είχε περισσότερο μυαλό από εμάς και θα έκανε το σωστό, κυβερνώντας μας για δεκαετίες… Η επανάσταση δεν είναι γκρέμισμα των πάντων. Στις σημερινές συνθήκες αυτό που απαιτείται είναι αυτό που οι Αγγλοσάξονες περιγράφουν ως «to question everything under the sun», το να αμφισβητείς τα πάντα, να μην είσαι εύπιστος. Μόνον έτσι θα σε πάρουν στα σοβαρά. Εάν πάρουν χαμπάρι ότι οι μεγαλόστομες «αγωνιστικές» διακηρύξεις δε πείθουν τον καχύποπτο πολίτη, θα μαζευτούν, θα προσπαθήσουν να πείσουν, η σχετικότητα θα γίνει χαρακτηριστικό του δημόσιου λόγου τους και μια σοβαρή δημόσια συζήτηση θα ξεκινήσει.
Τι κι αν αποφασίσουμε να ψηφίσουμε Σαμαρά, Βενιζέλο, Τσίπρα, Κουβέλη, είναι παντελώς αδιάφορο. Είναι δημοκρατικό δικαίωμά μας. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην ταυτιστούμε. Ο καθένας μας έχει το δικό του σκεπτικό. Εάν όμως πειστούν ότι οι ψηφοφόροι είναι σκεπτόμενοι και όχι πρόβατα, αργά ή γρήγορα θα προσαρμοστούν.
Προπαντός όμως απαιτείται, μηδενική ανοχή στη διαφθορά. Διότι σας διαβεβαιώνουμε, ότι στην «πιάτσα» κυκλοφορούν διάφοροι, οι οποίοι ακροβολίζονται για τον… άρτο τον επιούσιο την επόμενη ημέρα. Δυστυχώς, πολλοί αρνούνται να καταλάβουν ότι η εποχή του αέρα του κοπανιστού τελείωσε. Και πως πλέον κάθε αποκάλυψη θα έχει σοβαρές νομικές συνέπειες. Ούτε καν οι περιπέτειες του Άκη τους έβαλαν μυαλό. Τα πράγματα όμως, ευτυχώς, έχουν αγριέψει. Και οι κυβερνήσεις συνεργασίας δίνουν ευκαιρία ανασυγκρότησης και στη Δικαιοσύνη, οι λειτουργοί της οποίας ουκ ολίγες φορές αισθάνθηκαν ότι έχουν τα χέρια δεμένα…
Σε κάθε περίπτωση, ας ελπίσουμε η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης Τσοχατζόπουλου θα φθάσει μέχρι το τέλος. Και όποιος φταίει να πληρώσει το τίμημα. Όσον αφορά αυτούς που φέρονται να τα βούτηξαν από τον πρώην υπουργό, ας πρόσεχε… ο υπουργός. Αυτό είναι το τίμημα…
Αν θέλει ο Άκης Τσοχατζόπουλος να προσφέρει υπηρεσία στον τόπο και να καθαρίσει όσο μπορεί το όνομά του, ας βγει και ας πει όλη την αλήθεια. Ας επιστρέψει όσα χρήματα μπορέσει σε μια συμβολική αλλά άκρως ουσιαστική ενέργεια και ας μιλήσει για τους πάντες. Ας πάρει την ευθύνη πάνω του. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και αν κάποια στιγμή αφεθεί ελεύθερος, δεν θα τον χωράει η Ελλάδα. Είναι κρίμα ένας τόσο περήφανος άνθρωπος να ζήσει μια τέτοια ζωή, να κουβαλάει ένα τόσο μεγάλο ψυχολογικό βάρος. Ας γκρεμίσει το σύστημα που υπηρέτησε τόσα χρόνια και επωφελήθηκε από αυτό. Ας σκεφτεί ο ίδιος σε πόσους το οφείλει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου