Δεν αναφέρομαι σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα ή παράταξη αλλά συνολικά στην “αντι-μνημονιακή” προσέγγιση από όπου κι αν προέρχεται. Από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την λαϊκιά Δεξιά των Ανεξαρτήτων Ελλήνων κι από την εθνικιστική Χρυσή Αυγή μέχρι την όψιμη μεταστροφή της μνημονιακής πρώην Υπουργού κας Κατσέλη.
Το ερώτημά μου λοιπόν είναι το εξής:
Όταν η χώρα υπερδανειζόταν, όταν η χώρα στο βωμό του πολιτικού κόστους μοίραζε απλόχερα και αλόγιστα συντάξεις σε βρέφη κι επιδόματα σε εφήβους, όταν η χώρα μοίραζε προνόμια, πλασματικές υπερωρίες, “δωρεάν” Παιδεία και Υγεία αποσιωπώντας εντέχνως ότι τίποτα δεν είναι δωρεάν, που ακριβώς διαφωνούσαν όλοι αυτοί που σήμερα εμφανίζονται έτοιμοι να κατακρίνουν τους πάντες και τα πάντα;
-Πότε αντέδρασαν όταν τα συνδικάτα έκλειναν επιχειρήσεις ιδιωτικές και δημόσιες για επιδόματα αρνιού και...
πλυσίματος χεριών;
-Πότε αντέδρασαν όταν τα δανεικά γινόντουσαν άχρηστες πανεπιστημιακές σχολές για να διοριστούν ημέτεροι καθηγητές και υπάλληλοι αλλά και για να ανθίσουν τα σουβλατζίδικα και οι γκαρσονιέρες της εκλογικής περιφέρειας του κάθε κομματάρχη;
-Πότε αντέδρασαν όταν χτιζόντουσαν γιγάντια νοσοκομεία σε κάθε ραχούλα, όσοι σήμερα κόπτονται για την έλλειψη φαρμάκων; Βλέπετε τα κτίρια μπορούν να γίνουν προεκλογική φωτογραφία. Και τα εγκαίνια μπορούν να γίνουν κομματικό γεγονός. Τα λεφτά για τα φάρμακα όμως;
-Πότε αντέδρασαν σε διορισμούς, πότε έγινε μια απεργία ώστε να πάψει το δημόσιο να εξυπηρετεί κομματικά συμφέροντα;
-Πότε αντέδρασαν όταν ο κόσμος πλήρωνε για τερατώδεις επιδοτήσεις σε κρατικές αστικές συγκοινωνίες με άθλιες υπηρεσίες αλλά με αλώβητα τα προνόμια των κομματικά διορισμένων;
-Πότε υπερασπίστηκαν τον κρατικό προϋπολογισμό που οι ίδιοι ψήφιζαν; Και οι “άλλοι” οι μικρότεροι πότε κατέβηκαν στους δρόμους όχι για την Νικαράγουα και τον Ορτέγκα αλλά για την τήρηση του νόμου που όριζε δαπάνες και έσοδα;
-Πότε ασχολήθηκαν έστω και για τα μάτια του κόσμου με την φοροδιαφυγή ΑΛΛΑ με την ίδια ζέση που σήμερα ασχολούνται με το επίδομα ανεργίας;
-Πότε έστω και ΕΝΑ κόμμα προχώρησε σε αναδιάρθρωση του συνδικαλιστικού του τομέα ώστε να εξοβελιστεί από την κομματική και συνδικαλιστική πρακτική το κλείσιμο των δρόμων, των λιμανιών, των αεροδρομίων;
-Πότε έστω και ΕΝΑΣ πολιτικός είπε ΟΧΙ στον υπερδανεισμό, όχι όμως στα λόγια αλλά στην ΠΡΑΞΗ, επιβάλλοντας στο Υπουργείο του, στο χώρο της πολιτικής του επιρροής ή εισηγούμενος στο κόμμα του και στην κοινωνία την παύση της αλόγιστης σπατάλης, την καθιέρωση της σχέσης ανάμεσα σε παροχές και εισφορές ή την διακοπή των διορισμών;
-Πότε ΜΙΑ επαγγελματική τάξη υπερασπίστηκε με τόση μανία, όπως υπερασπίζεται σήμερα τα κεκτημένα της, την ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ του κλάδου της; Είδατε εσείς ποτέ ΕΝΑ συνδικάτο ή ΜΙΑ επαγγελματική τάξη να αναγνωρίζει την οικονομική κατάσταση και να εισηγείται ΜΕΙΩΣΕΙΣ μισθών και παροχών προκειμένου η επιχείρηση ή ο οργανισμός που εργάζονται να γίνει βιώσιμος για να μην πω την κακιά λέξη κερδοφόρος;
Πολλές ιδέες ακούω και διαβάζω σχετικά με την αντι-μνημονιακή πολιτική. Καταγγελία, απαγκίστρωση, επαναδιαπραγμάτευση, λογιστικός έλεγχος και ο πλούτος απόψεων δεν έχει τέλος. Εξαιρετική παραγωγικότητα προς μια στείρα και “στεγνή” από άποψη ρευστότητας, κατεύθυνση.
Ποτέ όμως δεν παρατηρήθηκε από τους ίδιους που σήμερα νυχθημερόν εμφανίζονται ως μνημονιο-φάγοι, μια ανάλογη καταιγίδα ιδεών ή μια ανάλογη ένταση στην προσπάθεια να μην φτάσουμε ως εδώ.
Αντίθετα, πάντοτε ακούγαμε για ανάγκη περισσότερων διορισμών, περισσότερων προνομίων, ακόμα μεγαλύτερων συντάξεων, ακόμη πιο υψηλών απολαβών πάντοτε σε βάρος της χώρας.Που ήταν λοιπόν κρυμμένοι όλοι αυτοί τις ημέρες εκείνες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου