Εκτός και αν...

Γράφει ο Βασίλης Δεληγκάρης

Δεν υπάρχει ούτε ο ελάχιστος χρόνος για να συνεχίσουμε στο μοτίβο της δίμηνης προεκλογικής περιόδου που πέρασε.
Μιας περιόδου όπου κυριάρχησαν αντιπαραθέσεις που βγήκαν από τη ναφθαλίνη, για να εξυπηρετήσουν τα πολιτικά σχέδια κυρίως των αυτοαποκαλούμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων!…
Οι οποίες, τελικά, το μόνο που κατάφεραν, διά της εκφοράς ενός ακραίου και ανερμάτιστου πολιτικού λόγου, ήταν να διαλύσουν περαιτέρω ότι είχε απομείνει από την εθνική οικονομία και την
αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό, ενώ συνέβαλαν στον ακραίο διχασμό της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής ζωής.

Τα αποτελέσματα των εκλογών έδωσαν βέβαια, ευτυχώς, κυβέρνηση, τρικομματικής συνεργασίας, που έχει και πρέπει να διαχειριστεί όμως μια τραγική, από κάθε άποψη πλέον, κατάσταση και μένει να αποδειχθεί αν μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Αλλά και μια αξιωματική αντιπολίτευση που ουδέποτε υπήρξε στη νεότερη ελληνική ιστορία τόσο ακραία επιθετική, τόσο έξω από κάθε λογική στοιχειώδους ρεαλιστικής και ορθολογικής αντιμετώπισης των προβλημάτων, τόσο «αντισυστημικής» που να αμφισβητεί όχι μόνο την κυβέρνηση και την κυβερνητική πολιτική εκ προοιμίου, αλλά πολλές φορές και...
το σύνολο της θεσμικής και πολιτικής λειτουργίας της χώρας.

Τίποτα δεν προδιαγράφεται εύκολο και τίποτα δεν προοιωνίζεται, δυστυχώς, ελπιδοφόρο.
Αντιθέτως, και παρά τη στιγμιαία αισιοδοξία που μπορεί ίσως να δημιουργήθηκε με το σχηματισμό κυβέρνησης (αν και η σύνθεσή της δε βλέπω να προκαλεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού!), όλα δείχνουν ότι πιθανότατα, «η τέλεια καταιγίδα» που πολλοί αναλυτές και «οικονομικοί μετεωρολόγοι» προέβλεπαν, να είναι ακόμη μπροστά μας και ότι η τελική σύγκρουση απλώς μετατέθηκε για κάποια άλλη στιγμή, όχι πολύ μακρινή.

Εκτός και αν… σε πείσμα των καιρών και παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, η κυβέρνηση αυτή τα καταφέρει!
Με τη βοήθεια, όχι μόνο του θεού, όπως είπε στην πρώτη του δήλωση ο Σαμαράς για να μας «καθησυχάσει» - μιμούμενος προφανώς τον Τζ. Μπους - αλλά και των Ευρωπαίων και άλλων συμμάχων, εταίρων και δανειστών.
Με την επιμήκυνση, για παράδειγμα, του δανειακού προγράμματος και τη σχετική χαλάρωση των ασφυκτικών όρων, με επιπλέον βοήθεια για την ανάπτυξη και την πραγματική οικονομία, με την παροχή τεχνογνωσίας και κάθε δυνατής στήριξης για την επανασύσταση, ουσιαστικά, του ελληνικού κράτους.
Με την αποτελεσματικότητα κυρίως που καλείται να δείξει η νέα κυβέρνηση στην πραγματοποίηση των εντελώς απαραίτητων πλέον και σε άμεση προτεραιότητα, μεταρρυθμίσεων.
Με τον «αφοπλισμό» από τον κρατικό μηχανισμό όλων εκείνων των παραγόντων που σαμποτάρουν χρόνια τώρα και εμποδίζουν από εντελώς ίδιον και στενά συντεχνιακό συμφέρον, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και τα τελευταία χρόνια και την είσπραξη εντελώς απαραίτητων εσόδων για τη δημοσιονομική εξυγίανση.

Δεν υπάρχει χρόνος, ούτε μέρα, ούτε ώρα για χάσιμο και για το λόγο αυτό δεν πρέπει να υπάρξουν αναστολές, καθυστερήσεις και υποχωρήσεις στην υλοποίηση του κυβερνητικού προγράμματος που έχει συμφωνηθεί από τα τρία κόμματα.

Εκτός και αν…
Εκτός και αν έχουν συμβιβασθεί με την ιδέα ότι δεν μπορούμε τίποτε άλλο να κάνουμε, παρά να περιμένουμε τον από μηχανής θεό ή το μοιραίο(!)… και ότι δεν έχουμε παρά να δώσουμε όλοι μας ένα τελευταίο ραντεβού, στα «γουναράδικα» του Τσίπρα και του Μιχαλολιάκου…

Γιατί κάθε τι που δεν γίνεται από εδώ και πέρα όπως πρέπει και στην ώρα του, θα είναι και ένα επιπλέον χτύπημα, πιθανόν και μοιραίο στο ήδη βαριά πληγωμένο κορμί της Ελλάδας.
Και μια επιπλέον δυνατότητα σε όσους έχουν καθίσει στην άκρη του ποταμού και περιμένουν, να δουν τα πτώματα να περνούν και να τα μετρήσουν…

Πηγή