Του Γιώργου Κράλογλου
Εάν δεν απαλλάξουμε την κρατική μηχανή από την οθωμανική - βαλκανική αντίληψη του «κράτους - αφέντη» που μόνο «αστυνομεύει» τους «ραγιάδες ιθαγενείς» είναι βέβαιο ότι το μέτρο αντικατάστασης, ένας προς ένα, των κρατικών υπαλλήλων που θα απολυθούν δεν θα προσφέρει τίποτε ούτε στην οικονομία ούτε στην κοινωνία. Απλώς το «οθωμανικό κράτος» θα αλλάξει «ασκέρι».
Αντίθετα εάν, με την μοναδική αυτή ευκαιρία, εκσυγχρονίσουμε την λειτουργία της δημόσιας διοίκησης σε όλα τα επίπεδα «καίγοντας» ράφια και φακέλους , εξαφανίζοντας τα στυλό διαρκείας... μαζί με αυτούς που ακόμη βλέπουν ως κατάρα τον υπολογιστή... και ενεργοποιήσουμε, παράλληλα, τμήματα δικαιοσύνης αμέσου εκδίκασης καταγγελιών διαφθοράς το μέτρο αντικατάστασης, των κρατικών υπαλλήλων που θα απολυθούν, θα μπορέσει ίσως και να γίνει ένας για πέντε.
Την εκτίμηση αυτή επιβεβαιώνει (κατά την γνώμη μου) η αναμφισβήτητη παραγωγικότητα όλων των Ελλήνων που εργάζονται, σε πραγματικά αναπτυγμένες και δομημένες κοινωνίες.
Εάν δε το ΑΣΕΠ θα επιλέγει πραγματικούς επιστήμονες και όχι μαϊμούδες - κομμάτων και αναλάβει επίσης να αξιοποιεί (τους περισσότερους τουλάχιστον) σε αντικείμενα της επιστήμης τους, με σύγχρονα διαδικτυακά συστήματα, γιατί να μην αντικαταστήσει, ένας
κρατικός υπάλληλος πέντε από τους σημερινούς που αλληλογραφούν και με το απέναντί τους τμήμα στην ίδια αίθουσα... με καρμπόν και στυλό διαρκείας...
Στην περίπτωση δε αυτή θα συρρικνώσουμε την κρατική μηχανή σε μεγάλο βαθμό ενώ η πλήρης μηχανοργάνωση και το διαδίκτυο θα αυξήσουν την διαφάνεια λειτουργίας του κράτους, θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις καταπολέμησης της διαφθοράς (αφού θα περιορισθούν οι επαφές με τους «ραγιάδες») και κυρίως θα αξιοποιηθούν κρατικοί επιστήμονες που είναι ικανοί να κατανοήσουν το αντικείμενο της αρμοδιότητά τους.
Τα υπεραπλουστεύω;
Μπορεί. Πιστεύω όμως αμετακίνητα ότι οι μνημονικές συστάσεις για συρρίκνωση και νοικοκύρεμα του κράτους με διάλυση άχρηστων Οργανισμών και υπηρεσιών και αντίστοιχη μείωση του αριθμού των κρατικών υπαλλήλων ήταν υποχρέωση των πολιτικών εδώ και δεκαετίες. Και πρέπει κάποτε να ξεκινήσει.
Γιατί δεν είναι μόνο η γέννηση του τέρατος της γραφειοκρατίας από την (σκόπιμη βεβαίως) πολυπλοκότητα νόμων, διατάξεων και διοικητικών πράξεων που έχουν στόχο από την μία πλευρά την συντήρηση άχρηστων θέσεων στο κράτος και από την άλλη την διατήρηση της διαφθοράς αλλά και το «θρέψιμό» του με την τοποθέτηση ασχέτων σε νευραλγικούς τομείς λειτουργίας της οικονομίας.
Πόσοι είναι οι πραγματικά εξειδικευμένοι επιστήμονες και πόσοι οι γνωρίζοντες σωστά το αντικείμενο τους σε υπηρεσίες με αρμοδιότητες πάσης φύσεως ελέγχων και αδειοδοτήσεων και ειδικότερα σε υποθέσεις που αφορούν θέματα περιβάλλοντος, υψίστης ασφαλείας στην λειτουργία μονάδων, χωροθέτησης επιχειρήσεων, λειτουργίας μηχανολογικού εξοπλισμού, μέτρων πυροπροστασίας και μέτρων συνύπαρξης μονάδων παραγωγής με το περιβάλλον και με τις κοντινές περιοχές οικισμών;
Θα επισημάνω δύο μόνο περιπτώσεις που όμως δείχνουν ευκρινώς γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία η επιστημονική γνώση του αντικειμένου των αρμοδιοτήτων των υπηρεσιών.
Στις παραπάνω αδειοδοτήσεις ισχύει ακόμη η από το 1984 πολιτική των αυθαίρετων κριτηρίων διαχωρισμού των προς ίδρυση μονάδων στις κατηγορίες υψηλής, μέσης και χαμηλής όχλησης. Είναι αυθαίρετα κριτήρια γιατί δεν ανταποκρίνονται σε οποιοιδήποτε άλλη εφαρμογή εκτός Ελλάδος. Οπότε είναι στο χέρι του (αρμόδιου βεβαίως) υπαλλήλου να κατατάξει την μονάδα σε μια από τις κατηγορίες αυτές που ο ίδιος κρίνει. Αντιλαμβάνεσθε τι μπορεί να συμβεί (εκτός από την καθυστέρηση) όταν ο συγκεκριμένος κρατικός υπάλληλος δεν είναι επιστήμονας με γνώση και (γιατί όχι) δεν έχει και εμπειρία στο αντικείμενο.
Το πρόβλημα έχει εντοπισθεί και καταγγελθεί εδώ και 20 χρόνια...
Από αυτήν δε την άγνοια του αντικειμένου ξεκινάει, τις περισσότερες φορές, η ιδέα για τις, πάντα ύποπτες, Ομάδες Εργασίας που καλούνται να μελετήσουν την υπόθεση...
Και ας πάμε και λίγο παραπέρα.
Πώς να μην υποπτευθεί κανείς το γεγονός ότι για χρόνια τώρα στην κορυφή των αιτημάτων των παραγωγικών τάξεων βρίσκεται η ανάγκη μηχανοργάνωσης των Τελωνείων για την οποία υπήρξε και σθεναρή αντίδραση;
Αρκεί να αναλύσουμε την σημασία των δικαιολογητικών που απαιτούνται σήμερα για να εκδόσεις μια άδεια ή ένα πιστοποιητικό (αφαιρώντας βεβαίως την σκοπιμότητα των τελών και των χαρτοσήμων) για να συναντήσουμε την ανασφάλεια άσχετων κρατικών υπηρεσιών και υπαλλήλων να αναλάβουν την ευθύνη να προωθήσουν έστω και ένα απλό αίτημα του πολίτη.
Οι πολύπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες δεν γεννιούνται μόνες τους Είναι αποτέλεσμα εισηγήσεων των «αρμοδίων» που βλέπουν τους πολίτες-ραγιάδες ύποπτους απατεώνες και τους επενδυτές υπόκοσμο και κατακτητές.
Αν δεχθούμε λοιπόν ότι οι απολύσεις και οι αντικαταστάσεις κρατικών υπαλλήλων είναι νομοτελειακή εξέλιξη γιατί να μην την αξιοποιήσουμε δημιουργώντας συνθήκες αύξησης της παραγωγικότητας (με μείωση του σημερινού αριθμού) και αναβάθμιση της ποιότητας τόσο των ήδη εργαζομένων επιστημόνων όσων και εκείνων που θα προσληφθούν με κριτήριο την επιστημονική γνώση του αντικειμένου. Νομίζω ότι τα οφέλη στην κοινωνία θα φανούν άμεσα με την αλλαγή συμπεριφοράς και νοοτροπίας. Αλλά και στην οικονομία με εξοικονόμηση πόρων που μπορούν να βοηθήσουν το σημερινό (ύψους, 20 δισ. ευρώ) έλλειμμα χρηματοδότησής της.
Εάν δεν απαλλάξουμε την κρατική μηχανή από την οθωμανική - βαλκανική αντίληψη του «κράτους - αφέντη» που μόνο «αστυνομεύει» τους «ραγιάδες ιθαγενείς» είναι βέβαιο ότι το μέτρο αντικατάστασης, ένας προς ένα, των κρατικών υπαλλήλων που θα απολυθούν δεν θα προσφέρει τίποτε ούτε στην οικονομία ούτε στην κοινωνία. Απλώς το «οθωμανικό κράτος» θα αλλάξει «ασκέρι».
Αντίθετα εάν, με την μοναδική αυτή ευκαιρία, εκσυγχρονίσουμε την λειτουργία της δημόσιας διοίκησης σε όλα τα επίπεδα «καίγοντας» ράφια και φακέλους , εξαφανίζοντας τα στυλό διαρκείας... μαζί με αυτούς που ακόμη βλέπουν ως κατάρα τον υπολογιστή... και ενεργοποιήσουμε, παράλληλα, τμήματα δικαιοσύνης αμέσου εκδίκασης καταγγελιών διαφθοράς το μέτρο αντικατάστασης, των κρατικών υπαλλήλων που θα απολυθούν, θα μπορέσει ίσως και να γίνει ένας για πέντε.
Την εκτίμηση αυτή επιβεβαιώνει (κατά την γνώμη μου) η αναμφισβήτητη παραγωγικότητα όλων των Ελλήνων που εργάζονται, σε πραγματικά αναπτυγμένες και δομημένες κοινωνίες.
Εάν δε το ΑΣΕΠ θα επιλέγει πραγματικούς επιστήμονες και όχι μαϊμούδες - κομμάτων και αναλάβει επίσης να αξιοποιεί (τους περισσότερους τουλάχιστον) σε αντικείμενα της επιστήμης τους, με σύγχρονα διαδικτυακά συστήματα, γιατί να μην αντικαταστήσει, ένας
κρατικός υπάλληλος πέντε από τους σημερινούς που αλληλογραφούν και με το απέναντί τους τμήμα στην ίδια αίθουσα... με καρμπόν και στυλό διαρκείας...
Στην περίπτωση δε αυτή θα συρρικνώσουμε την κρατική μηχανή σε μεγάλο βαθμό ενώ η πλήρης μηχανοργάνωση και το διαδίκτυο θα αυξήσουν την διαφάνεια λειτουργίας του κράτους, θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις καταπολέμησης της διαφθοράς (αφού θα περιορισθούν οι επαφές με τους «ραγιάδες») και κυρίως θα αξιοποιηθούν κρατικοί επιστήμονες που είναι ικανοί να κατανοήσουν το αντικείμενο της αρμοδιότητά τους.
Τα υπεραπλουστεύω;
Μπορεί. Πιστεύω όμως αμετακίνητα ότι οι μνημονικές συστάσεις για συρρίκνωση και νοικοκύρεμα του κράτους με διάλυση άχρηστων Οργανισμών και υπηρεσιών και αντίστοιχη μείωση του αριθμού των κρατικών υπαλλήλων ήταν υποχρέωση των πολιτικών εδώ και δεκαετίες. Και πρέπει κάποτε να ξεκινήσει.
Γιατί δεν είναι μόνο η γέννηση του τέρατος της γραφειοκρατίας από την (σκόπιμη βεβαίως) πολυπλοκότητα νόμων, διατάξεων και διοικητικών πράξεων που έχουν στόχο από την μία πλευρά την συντήρηση άχρηστων θέσεων στο κράτος και από την άλλη την διατήρηση της διαφθοράς αλλά και το «θρέψιμό» του με την τοποθέτηση ασχέτων σε νευραλγικούς τομείς λειτουργίας της οικονομίας.
Πόσοι είναι οι πραγματικά εξειδικευμένοι επιστήμονες και πόσοι οι γνωρίζοντες σωστά το αντικείμενο τους σε υπηρεσίες με αρμοδιότητες πάσης φύσεως ελέγχων και αδειοδοτήσεων και ειδικότερα σε υποθέσεις που αφορούν θέματα περιβάλλοντος, υψίστης ασφαλείας στην λειτουργία μονάδων, χωροθέτησης επιχειρήσεων, λειτουργίας μηχανολογικού εξοπλισμού, μέτρων πυροπροστασίας και μέτρων συνύπαρξης μονάδων παραγωγής με το περιβάλλον και με τις κοντινές περιοχές οικισμών;
Θα επισημάνω δύο μόνο περιπτώσεις που όμως δείχνουν ευκρινώς γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία η επιστημονική γνώση του αντικειμένου των αρμοδιοτήτων των υπηρεσιών.
Στις παραπάνω αδειοδοτήσεις ισχύει ακόμη η από το 1984 πολιτική των αυθαίρετων κριτηρίων διαχωρισμού των προς ίδρυση μονάδων στις κατηγορίες υψηλής, μέσης και χαμηλής όχλησης. Είναι αυθαίρετα κριτήρια γιατί δεν ανταποκρίνονται σε οποιοιδήποτε άλλη εφαρμογή εκτός Ελλάδος. Οπότε είναι στο χέρι του (αρμόδιου βεβαίως) υπαλλήλου να κατατάξει την μονάδα σε μια από τις κατηγορίες αυτές που ο ίδιος κρίνει. Αντιλαμβάνεσθε τι μπορεί να συμβεί (εκτός από την καθυστέρηση) όταν ο συγκεκριμένος κρατικός υπάλληλος δεν είναι επιστήμονας με γνώση και (γιατί όχι) δεν έχει και εμπειρία στο αντικείμενο.
Το πρόβλημα έχει εντοπισθεί και καταγγελθεί εδώ και 20 χρόνια...
Από αυτήν δε την άγνοια του αντικειμένου ξεκινάει, τις περισσότερες φορές, η ιδέα για τις, πάντα ύποπτες, Ομάδες Εργασίας που καλούνται να μελετήσουν την υπόθεση...
Και ας πάμε και λίγο παραπέρα.
Πώς να μην υποπτευθεί κανείς το γεγονός ότι για χρόνια τώρα στην κορυφή των αιτημάτων των παραγωγικών τάξεων βρίσκεται η ανάγκη μηχανοργάνωσης των Τελωνείων για την οποία υπήρξε και σθεναρή αντίδραση;
Αρκεί να αναλύσουμε την σημασία των δικαιολογητικών που απαιτούνται σήμερα για να εκδόσεις μια άδεια ή ένα πιστοποιητικό (αφαιρώντας βεβαίως την σκοπιμότητα των τελών και των χαρτοσήμων) για να συναντήσουμε την ανασφάλεια άσχετων κρατικών υπηρεσιών και υπαλλήλων να αναλάβουν την ευθύνη να προωθήσουν έστω και ένα απλό αίτημα του πολίτη.
Οι πολύπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες δεν γεννιούνται μόνες τους Είναι αποτέλεσμα εισηγήσεων των «αρμοδίων» που βλέπουν τους πολίτες-ραγιάδες ύποπτους απατεώνες και τους επενδυτές υπόκοσμο και κατακτητές.
Αν δεχθούμε λοιπόν ότι οι απολύσεις και οι αντικαταστάσεις κρατικών υπαλλήλων είναι νομοτελειακή εξέλιξη γιατί να μην την αξιοποιήσουμε δημιουργώντας συνθήκες αύξησης της παραγωγικότητας (με μείωση του σημερινού αριθμού) και αναβάθμιση της ποιότητας τόσο των ήδη εργαζομένων επιστημόνων όσων και εκείνων που θα προσληφθούν με κριτήριο την επιστημονική γνώση του αντικειμένου. Νομίζω ότι τα οφέλη στην κοινωνία θα φανούν άμεσα με την αλλαγή συμπεριφοράς και νοοτροπίας. Αλλά και στην οικονομία με εξοικονόμηση πόρων που μπορούν να βοηθήσουν το σημερινό (ύψους, 20 δισ. ευρώ) έλλειμμα χρηματοδότησής της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου