ΚΥΠΡΟΣ: Εκείνος (ο Χριστόφιας) πολιτικός νάνος, εμείς στο ίδιο έργο θεατές

του Γ. Καλλινίκου από τον «Φιλελεύθερο»

Η χθεσινή ημέρα θα μπορούσε να ήταν πολύ σημαντική. Θα μπορούσε να είχε βοηθήσει ώστε να υπάρξει αλήθεια. Θα μπορούσε παράλληλα να υπήρχε αυτοκριτική. Τουλάχιστον, έτσι ο δύσμοιρος αυτός λαός που πληρώνει τον πολύχρονο ζαμανφουτισμό του, την πολύχρονη τυφλή εμπιστοσύνη του σε πολιτικούς νάνους και την απαθή στάση του έναντι τεχνοκρατών με εξειδίκευση στο «φαγοπότι», θα μπορούσε να αισθανθεί ότι έστω και τώρα κάποιοι αναγνωρίζουν τα λάθη τους. Για να καταγραφόταν όμως, μια τόσο ξεχωριστή ημέρα, θα έπρεπε ενώπιον της ερευνητικής επιτροπής να στεκόταν ένας άνθρωπος που να διαθέτει μεγαλοψυχία, ευθυκρισία, δύναμη ψυχής. Ένας άνθρωπος που να σέβεται τους θεσμούς και κυρίως να σέβεται το λαό τον οποίο διακυβέρνησε επί πέντε χρόνια. Να σέβεται τις χιλιάδες των ανθρώπων που επί δικής του διακυβέρνησης καταστράφηκαν και είδαν το μέλλον τους να υποθηκεύεται εφ όρου ζωής. Ελάχιστοι ευελπιστούσαν ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Οι πλείστοι στοιχημάτιζαν ότι το δείγμα γραφής που είχε λάβει ο λαός μετά την τραγωδία στο Μαρί όπου επιδείχθηκε πλήρης πολιτική ασέβεια έναντι των θεσμών, όπου ευθύνονταν όλοι οι άλλοι πλην του πρώτου τη τάξει, θα επαναλαμβανόταν. Ότι η επίδειξη της μέγιστης μικροψυχίας με την αδυναμία να ψελλίσει έστω ένα ταπεινό συγγνώμη, θα επαναλαμβανόταν. Και κέρδισαν το στοίχημα. Ο Δημήτρης Χριστόφιας, ο πολιτικός που δεν τόλμησε ποτέ να αναλάβει την παραμικρή ευθύνη για οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο
πρόβλημα, δεν θα μπορούσε να ήταν αυτός που θα βοηθούσε χθες, να καταγραφεί η 22α Αυγούστου ως μία σημαντική ημερομηνία. Κινήθηκε στα ίδια λανθασμένα βήματα που τον απομάκρυναν από το λαό που τον είχε εκλέξει Πρόεδρο. Ακολούθησε την ίδια λανθασμένη τακτική που ακολούθησε καθ’ όλη την πενταετία του και εξαιτίας της βρέθηκε στην απομόνωση. Συμπεριφέρθηκε ξανά σαν πολιτικός νάνος, χωρίς τη δύναμη να σταθεί ενώπιον της Ερευνητικής Επιτροπής και να απαντήσει στα όποια ερωτήματα. Φοβήθηκε να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Κρύφτηκε πίσω από ένα θέατρο που είχε προφανώς μελετηθεί εκ των προτέρων και κατάφερε να προκαλέσει για μία ακόμη φορά την οργή της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Ξέχασε την αδιαμφισβήτητη αρχή πως όποιος δεν έχει τίποτα να φοβηθεί απαντάει με παρρησία σε κάθε ερώτημα και δεν διεκδικεί να διαβάσει απλώς ένα γραπτό κείμενο. Ξέχασε πως όσοι εξευτελίζονται στις ουρές των κοινωνικών παντοπωλείων για λίγο φαγητό περίμεναν τουλάχιστον να τον ακούσουν να απαντά σε όσα του καταλογίζονται. Ξέχασε πως οι χιλιάδες άνεργοι ήθελαν να ακούσουν. Ξέχασε ότι όσοι κινδυνεύουν να βρεθούν στη φυλακή ήθελαν να ακούσουν τις απαντήσεις του. Όλοι αυτοί αντιμετωπίζουν όσα υπέστησαν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του με πολύ μεγαλύτερη δύναμη από ότι αυτός τα μέλη της Ερευνητικής. Στη διαδικαστική συζήτηση όμως, πρόλαβε να ομολογήσει και κάποιες μεγάλες αλήθειες. «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τον οποιοδήποτε μάρτυρα. Ήμουν πρόεδρος της Δημοκρατίας τα τελευταία πέντε χρόνια και κατηγορούμαι από πολλούς για πολλά» είπε. Όντως δεν ήταν οποιοσδήποτε μάρτυρας, αλλά ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ και γι’ αυτό η φυγή του από την Επιτροπή είναι καταδικαστέα. «Δεν είμαι και οικονομολόγος, χρειάζομαι να προετοιμαστώ για να απαντήσω» είπε ζητώντας να του δοθεί χρόνος. Όταν ήταν Πρόεδρος όμως και διέσυρε τους οικονομολόγους μιλώντας για μανδαρίνους που δεν θα επέτρεπε να χαράζουν την οικονομική πολιτική, γιατί δεν θυμόταν πως δεν είναι οικονομολόγος; Στο γραπτό του κείμενο που ήθελε να αναγνώσει δεν έχει τίποτα διαφορετικό από όσα ενίοτε ισχυριζόταν. Για την καταστροφή της οικονομίας ευθύνονται όλοι οι άλλοι. Ο καπιταλισμός, η Ε.Ε., τα κόμματα, η Βουλή, ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, οι τραπεζίτες και φυσικά τα ΜΜΕ. Σε κανένα σημείο ο ίδιος. Ούτε η παραμικρή ευθύνη από τον ίδιο. Ούτε κατά διάνοια ένα τόσο δα συγγνώμη. Την πιο μεγάλη αλήθεια όμως, την αναφέρει στο γραπτό κείμενο που ήθελε να αναγνώσει στην Ερευνητική: «Προκύπτει ένα κεφαλαιώδες θέμα αρχής που έχει να κάνει με την ουσία της δημοκρατίας, την πολιτική και τους πολιτικούς. Οι ακολουθούμενες πολιτικές δεν μπορεί να δικάζονται ούτε και υπόκεινται σε λογικές δικαστηρίων και ερευνητικών επιτροπών. Οι πολιτικές κρίνονται από τον κυρίαρχο λαό στις εκλογές και τελικός κριτής είναι η ίδια η ζωή». Πράγματι, τον τέως Πρόεδρο τον έκρινε ο λαός. Δεν τον άφησε να είναι καν υποψήφιος. Τον απέρριψε πλήρως. Αυτό δεν του λέει ακόμη κάτι; -