Τον νου σου το λοιπόν...ραγιά

της Σοφίας Ζήνδρου

Zούμε σε μια εποχή που ο ατομικισμός και η ιδιωτεία στήνουν χορό μέσα στην φράση «εγώ την δουλειά μου κάνω...». Που η ανηθικότητα και η αλαζονεία χασκογελούν πίσω από το «εγώ εντολές εκτελώ...». Που η απληστία, η αναίδεια και η αδιαφορία τάχα δεν φαίνονται στο «εγώ το ψωμί μου βγάζω...».
Και αυτό γιατί υπάρχεις εσύ...
Εσύ που την κατάντια την ονομάζεις ανάγκη... που την ανοχή την αποκαλείς υπομονή... που τον αυτοεξευτελισμό τον λες επιβίωση... που το άδικο το βαπτίζεις κοινό συμφέρον... που την εκπόρνευση της ίδιας της ζωής σου την θεωρείς δουλειά...

Μα όχι... όχι... όπως κι αν τις αλλάξεις τις λέξεις... όπως κι αν επιχειρείς να τις μπασταρδέψεις... κείνο το πρώτο δίκιο θα τις ακολουθεί για πάντα...

Γι’ αυτό πάψε να παίζεις με τις λέξεις... και πάψε να θαρρείς πως με αυτές θα ξεγελάς μα και θα ξεγελιέσαι...

Το άδικο... το δίκιο θα ξεμπροστιάζει πάντα...
Και σαν σκοντάψεις πάνω του... κανείς δεν σε γλιτώνει...

Τον νου σου το λοιπόν... ραγιά, τσανακογλείφτη, μούλε...
Τρισάθλιε υποτακτικέ και αφεντάδων δούλε...