Κάπου υπάρχουν και οι λαοί...
της Ελίνας Γαληνού
Γνωρίζουμε ότι η πρόσφατη δημιουργία "κυβέρνησης συνεργασίας" με όλες τις πρωτοτυπίες της, αποφασίστηκε υπό καθεστώς μεγάλων πιέσεων εκ μέρους των δανειστών μας και υπό το κράτος του πανικού που προκάλεσε η ιδέα Παπανδρέου για δημοψήφισμα, αμέσως μετά τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου.
Είναι ευνόητο ότι αν δεν υπήρχαν αυτές οι πιέσεις, ίσως η κατάσταση να διαμορφωνόταν διαφορετικά. Δηλαδή, η λαική δυσαρέσκεια για την κακώς διαχειριζόμενη Μνημονιακή πολιτική, να οδηγούσε άμεσα σε εκλογές.
Η λαική δυσαρέσκεια όμως, παραμένει και τώρα ενώ η στάση των ευρωπαίων εταίρων μας, δεν άλλαξε και πολύ. Και βάσει αυτής της παραμέτρου, οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν τον λαό να αποδέχεται κατά 75% την νέα κατάσταση από την επομένη κιόλας μέρα, προκαλούσαν μάλλον...θυμηδία. Οι αμφιβολίες και αγωνίες του κόσμου για το τι θα του συμβεί, παραμένουν και αυτές ίδιες. Αν πέσουμε έξω και το νέο κυβερνητικό σχήμα, υπερφαλαγγίσει τις αμέτρητες δυσκολίες για να ωφελήσει ουσιαστικά, ειλικρινά και αισθητά τον ελληνικό λαό, θα χρειαστεί χρόνος για να το δούμε. Και εάν η κυβέρνηση αυτή είναι όντως μεταβατική-υποτίθεται ότι δεν της μένει πολύς χρόνος ως τις εκλογές που μας έχουν πεί ότι θα γίνουν σύντομα.
Πέρα από το γεγονός ότι είμαστε γνώστες της πικρής αλήθειας και βλέπουμε τα στενά περιθώρια που θέτουν οι ξένοι στη χώρα μας, μπορούμε να δείξουμε μια σχετική ανοχή για ορισμένο μόνο χρόνο, στην τωρινή φάση. Ομως δεν θα πρέπει να παραιτηθούμε από το αίτημα των εκλογών που επ΄ουδενί θα πρέπει να αναβληθούν επ΄αόριστον. Διαφορετικά, θα παραμείνουμε σε μια κατάσταση άγνωστης διάρκειας, που τα χαρακτηριστικά της θα αρχίσουν να μοιάζουν αρκετά περίεργα για "ευρωπαική δημοκρατία".
Το λογικό ερώτημα που προκύπτει βέβαια σε σχέση με τα ισχύοντα δεδομένα, είναι αναμενόμενο από μεγάλη μερίδα του κόσμου. Ηδη οι δημοσκοπήσεις που υποτίθεται ότι σφυγμομετρούν την κοινή γνώμη, αυτές τις ημέρες εν όψει της "μεγάλης συμφωνίας" του γαλλογερμανικού άξονα για την ευθυγράμμιση της δημοσιονομικής πολιτικής, δείχνουν ορισμένα στοιχεία. Βάσει αυτών, κάποια κόμματα παρουσιάζουν άνοδο, ενώ το μέχρι προτινος κυβερνών, καταποντίζεται. Αυτό όμως που παραμένει κυρίαρχο δεδομένο, είναι το μεγάλο ποσοστό των "αναποφάσιστων", ή μάλλον καλύτερα, των οπαδών του "Κανένα"...από τους οποίους και θα ανακύψει το αναμενόμενο ερώτημα που προαναφέραμε "Ποιόν και γιατί να ψηφίσουμε;" Μια κατάσταση που θυμίζει παλιότερες εποχές στην Γαλλία, όπου οι ψηφοφόροι διαδήλωναν την απογοήτευσή τους προς τους πολιτικούς, γράφοντας στο πέτο τους "Pourquoi et pour qui?". Αυτή ήταν η αντίδραση του γαλλικού λαού για την σύμπραξη του Πεταίν με τους γερμανούς που οδήγησε στην δημιουργία της κυβέρνησης του Βισύ. Αυτή όμως γενικά θα πρέπει να θεωρείται ως υγιής αντίδραση κάθε λαού με δημοκρατική συνείδηση, που δεν παύει να σέβεται τον εαυτό του, ακόμα και σε στιγμές που όλες οι ελπίδες φαίνονται χαμένες.
Ο ελληνικός λαός βέβαια, βλέπει πώς εξελίσσεται η κατάσταση και ποιά θα είναι στο εξής τα δεδομένα τα οποία θα καθορίζουν όχι μόνο την τύχη του, αλλά και τις δυνατότητες επιλογών του. Στο ίδιο περίπου πλάνο, θα κινηθούν και όλες οι άλλες ευρωπαικές κυβερνήσεις εάν ακολουθήσουν πιστά το μοντέλο ευρωπαικής ισοπέδωσης που επινόησε η Γερμανία. Αλλωστε, η αλήθεια αυτή διατυπώθηκε και προχτές ξεκάθαρα πλέον, στην ελληνική Βουλή με την αναφορά "περί τελευταίου προυπολογισμού που ψηφίζεται από το ελληνικό Κοινοβούλιο". Είναι σαφές ότι βάσει αυτών των συνθηκών, οι προοπτικές μας διαμορφώνουν ένα μέλλον, απομακρυνόμενο από τους δημοκρατικούς κανόνες.
Ομως, όσο σκοτεινό και αν είναι το παρόν, ας μην επιτρέψουν οι λαοί στους εαυτούς τους, να τους τυφλώσει. Διότι αν συμβεί αυτό, τα σκότη της απελπισίας θα εγκλωβίσουν τον νού, το τελευταίο όπλο του ανθρώπου για την διεκδίκηση της ελευθερίας του, ίσως και το δυνατότερο όλων. Η αυτοκρατορία του χρήματος και των αγορών, που δεν διαθέτει συναισθήματα και μνήμη, έχει δαπανήσει και δαπανά απίστευτη ενέργεια προκειμένου να αποδυναμώσει τα σκεπτόμενα όντα, επιδιώκοντας έτσι να οριοθετεί και να ελέγχει τις όποιες αντιδράσεις τους. Αλίμονο όμως σε όσους φιλόδοξους "αυτοκράτορες" ξεχνούσαν ότι ο παράγων "άνθρωπος" είχε πάντα την τελευταία λέξη. Οσοι θυμούνται το χορικό της Αντιγόνης κατά το οποίο "Πολλά τα δεινά, πολλών δ΄ανθρώπου δεινότερον πέλει..." (πολλά είναι τα θαύματα, πιό θαύμα από τον άνθρωπο, τίποτα..), ξέρουν καλά αυτήν την αλήθεια. Ινφογνώμων Πολιτικά
Γνωρίζουμε ότι η πρόσφατη δημιουργία "κυβέρνησης συνεργασίας" με όλες τις πρωτοτυπίες της, αποφασίστηκε υπό καθεστώς μεγάλων πιέσεων εκ μέρους των δανειστών μας και υπό το κράτος του πανικού που προκάλεσε η ιδέα Παπανδρέου για δημοψήφισμα, αμέσως μετά τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου.
Είναι ευνόητο ότι αν δεν υπήρχαν αυτές οι πιέσεις, ίσως η κατάσταση να διαμορφωνόταν διαφορετικά. Δηλαδή, η λαική δυσαρέσκεια για την κακώς διαχειριζόμενη Μνημονιακή πολιτική, να οδηγούσε άμεσα σε εκλογές.
Η λαική δυσαρέσκεια όμως, παραμένει και τώρα ενώ η στάση των ευρωπαίων εταίρων μας, δεν άλλαξε και πολύ. Και βάσει αυτής της παραμέτρου, οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν τον λαό να αποδέχεται κατά 75% την νέα κατάσταση από την επομένη κιόλας μέρα, προκαλούσαν μάλλον...θυμηδία. Οι αμφιβολίες και αγωνίες του κόσμου για το τι θα του συμβεί, παραμένουν και αυτές ίδιες. Αν πέσουμε έξω και το νέο κυβερνητικό σχήμα, υπερφαλαγγίσει τις αμέτρητες δυσκολίες για να ωφελήσει ουσιαστικά, ειλικρινά και αισθητά τον ελληνικό λαό, θα χρειαστεί χρόνος για να το δούμε. Και εάν η κυβέρνηση αυτή είναι όντως μεταβατική-υποτίθεται ότι δεν της μένει πολύς χρόνος ως τις εκλογές που μας έχουν πεί ότι θα γίνουν σύντομα.
Πέρα από το γεγονός ότι είμαστε γνώστες της πικρής αλήθειας και βλέπουμε τα στενά περιθώρια που θέτουν οι ξένοι στη χώρα μας, μπορούμε να δείξουμε μια σχετική ανοχή για ορισμένο μόνο χρόνο, στην τωρινή φάση. Ομως δεν θα πρέπει να παραιτηθούμε από το αίτημα των εκλογών που επ΄ουδενί θα πρέπει να αναβληθούν επ΄αόριστον. Διαφορετικά, θα παραμείνουμε σε μια κατάσταση άγνωστης διάρκειας, που τα χαρακτηριστικά της θα αρχίσουν να μοιάζουν αρκετά περίεργα για "ευρωπαική δημοκρατία".
Το λογικό ερώτημα που προκύπτει βέβαια σε σχέση με τα ισχύοντα δεδομένα, είναι αναμενόμενο από μεγάλη μερίδα του κόσμου. Ηδη οι δημοσκοπήσεις που υποτίθεται ότι σφυγμομετρούν την κοινή γνώμη, αυτές τις ημέρες εν όψει της "μεγάλης συμφωνίας" του γαλλογερμανικού άξονα για την ευθυγράμμιση της δημοσιονομικής πολιτικής, δείχνουν ορισμένα στοιχεία. Βάσει αυτών, κάποια κόμματα παρουσιάζουν άνοδο, ενώ το μέχρι προτινος κυβερνών, καταποντίζεται. Αυτό όμως που παραμένει κυρίαρχο δεδομένο, είναι το μεγάλο ποσοστό των "αναποφάσιστων", ή μάλλον καλύτερα, των οπαδών του "Κανένα"...από τους οποίους και θα ανακύψει το αναμενόμενο ερώτημα που προαναφέραμε "Ποιόν και γιατί να ψηφίσουμε;" Μια κατάσταση που θυμίζει παλιότερες εποχές στην Γαλλία, όπου οι ψηφοφόροι διαδήλωναν την απογοήτευσή τους προς τους πολιτικούς, γράφοντας στο πέτο τους "Pourquoi et pour qui?". Αυτή ήταν η αντίδραση του γαλλικού λαού για την σύμπραξη του Πεταίν με τους γερμανούς που οδήγησε στην δημιουργία της κυβέρνησης του Βισύ. Αυτή όμως γενικά θα πρέπει να θεωρείται ως υγιής αντίδραση κάθε λαού με δημοκρατική συνείδηση, που δεν παύει να σέβεται τον εαυτό του, ακόμα και σε στιγμές που όλες οι ελπίδες φαίνονται χαμένες.
Ο ελληνικός λαός βέβαια, βλέπει πώς εξελίσσεται η κατάσταση και ποιά θα είναι στο εξής τα δεδομένα τα οποία θα καθορίζουν όχι μόνο την τύχη του, αλλά και τις δυνατότητες επιλογών του. Στο ίδιο περίπου πλάνο, θα κινηθούν και όλες οι άλλες ευρωπαικές κυβερνήσεις εάν ακολουθήσουν πιστά το μοντέλο ευρωπαικής ισοπέδωσης που επινόησε η Γερμανία. Αλλωστε, η αλήθεια αυτή διατυπώθηκε και προχτές ξεκάθαρα πλέον, στην ελληνική Βουλή με την αναφορά "περί τελευταίου προυπολογισμού που ψηφίζεται από το ελληνικό Κοινοβούλιο". Είναι σαφές ότι βάσει αυτών των συνθηκών, οι προοπτικές μας διαμορφώνουν ένα μέλλον, απομακρυνόμενο από τους δημοκρατικούς κανόνες.
Ομως, όσο σκοτεινό και αν είναι το παρόν, ας μην επιτρέψουν οι λαοί στους εαυτούς τους, να τους τυφλώσει. Διότι αν συμβεί αυτό, τα σκότη της απελπισίας θα εγκλωβίσουν τον νού, το τελευταίο όπλο του ανθρώπου για την διεκδίκηση της ελευθερίας του, ίσως και το δυνατότερο όλων. Η αυτοκρατορία του χρήματος και των αγορών, που δεν διαθέτει συναισθήματα και μνήμη, έχει δαπανήσει και δαπανά απίστευτη ενέργεια προκειμένου να αποδυναμώσει τα σκεπτόμενα όντα, επιδιώκοντας έτσι να οριοθετεί και να ελέγχει τις όποιες αντιδράσεις τους. Αλίμονο όμως σε όσους φιλόδοξους "αυτοκράτορες" ξεχνούσαν ότι ο παράγων "άνθρωπος" είχε πάντα την τελευταία λέξη. Οσοι θυμούνται το χορικό της Αντιγόνης κατά το οποίο "Πολλά τα δεινά, πολλών δ΄ανθρώπου δεινότερον πέλει..." (πολλά είναι τα θαύματα, πιό θαύμα από τον άνθρωπο, τίποτα..), ξέρουν καλά αυτήν την αλήθεια. Ινφογνώμων Πολιτικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου