Για ένα εθνικό μιούζικαλ...

  Toυ Κώστα Γιαννακίδη

Διαβάζω με προσοχή τις ομιλίες στην εκδήλωση «Για την Ελλάδα τώρα». Γέρνω το κεφάλι ελαφρώς αριστερά, σαν απορημένο κουτάβι μπροστά σε ένα νέο κόσμο. Αυτήν την εποχή οι προθέσεις μου είναι αγνές, μπορούν να σε ακολουθήσουν για λίγες καραμέλες. Όχι εδώ. Λυπάμαι, αξιότιμοι ομιλητές. Είστε επιβλητικά ηχεία αγωνίας, αλλά κομίζετε το προφανές. Διόλου δεν με συγκινήσατε. Και, για να σας το πω κυνικά, επενδύσατε με...
πολύ δράμα τη μονοτονία και με περίσσιο κύρος ένα συνδυασμό από κλισέ του συρμού.
Ναι, η Ελλάς θα καταστραφεί αν βγει από το ευρώ, οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να προτάξουν τον πατριωτισμό έναντι του καιροσκοπισμού. Ο λαϊκισμός είναι εχθρός, το φίδι που σφίγγει τα άκρα και παραλύει τη χώρα. Και οι κομματικές νεολαίες είναι βδέλες στο σώμα της αναιμικής μας παιδείας. Αυτά τα λέει και η Ντόρα σε ένα πέρασμα της...
από τηλεοπτικό παράθυρο ή ο Χρυσοχοϊδης σε στιγμές νηφαλιότητας. Όχι αγαπητοί μου, δεν θα σας εγκαλέσω λέγοντας ότι και εσείς πάνω από το ίδιο λίπασμα ανθίσατε-αυτό είναι, πράγματι, χυδαίος λαϊκισμός. Δεν θα σας επαινέσω ούτε για την αυτοκριτική σας αφού πια αποτελεί απαραίτητο μέσο για την άρθρωση δημόσιου λόγου. Θα σας επισημάνω το αυτονόητο: όσο ελκυστικός και αν είναι ο λόγος σας, δεν απευθύνεται στο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας-ένας άνθρωπος της τηλεόρασης θα σας έλεγε ότι υστερείτε δραματικά στο νεανικό κοινό. Και το κυριότερο: ακόμα και αν η φωνή σας περιγράφει προτάσεις προς δημόσια διαβούλευση, δεν κάνετε τίποτα το ουσιαστικό για να τις φωτίσετε.
Η Άννα Διαμαντοπούλου είπε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Να θυσιάσουμε όλοι κάτι, εν ανάγκη οι πολιτικοί που θα συγκροτήσουν ένα μέτωπο για τη σωτηρία της χώρας να μη κατέβουν υποψήφιοι στις εκλογές. Δεν ξέρω αν το έβαλε στο τραπέζι εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν θα απλώσει το χέρι να το πάρει. Αυτό που ξέρω είναι ότι, αν ήθελε, θα έκανε την Παλιά Βουλή πυροτέχνημα. Η ίδια όρθια να δήλωνε ότι δεν θα είναι υποψήφια. Και από δίπλα ο Χατζηδάκης λύνει τη γραβάτα φωνάζοντας ότι την ακολουθεί. Αλιβιζάτος και Τσούκαλης συντάσσονται και αφήνουν τις έδρες τους εις ένδειξη διαμαρτυρίας. Ο Μπουτάρης, εντάξει, δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα. Και το ακροατήριο πετιέται επάνω ενθουσιασμένο! Οι περισσότεροι ανεβαίνουν στις καρέκλες. Χάλκινος ήχος βγαίνει από τα ηχεία και όλοι τραγουδούν, τσιρίζουν, κουνιούνται ρυθμικά με χέρια ψηλά στο εθνικό μας μιούζικαλ. Αυτό ναι, θα είχε ενδιαφέρον.