Η ατομική ευθύνη ως Νέμεση: Ας μην γελιέται κανείς πολιτικός, ας μην απεκδύεται τις ευθύνες του κανείς πολίτης, καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει ερήμην της κοινωνίας.

Το τελικό «ελληνικό πρόβλημα

                        

του Γιώργου Χατζηλίδη

Το νέο επώδυνο μνημόνιo από τα μεσάνυχτα της Κυριακής είναι νόμος του κράτους. Η υπερψήφισή του έχει αμφίσημη αντιστοίχηση στη βούληση της ελληνικής κοινωνίας. Από τη μία αντιπροσωπεύει τη θέληση της πλειοψηφίας για παραμονή στις ευρωπαϊκές δομές. Από την άλλη έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την πλειοψηφία, επίσης, που, απογοητευμένη, συχνά σε απόγνωση, θέλει να μπει ένα τέρμα στη συνταγή της ύφεσης.

Η αμφιθυμία αυτή αντανακλάται στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και επηρεάζει τον τρόπο που αυτό λειτουργεί. Την περασμένη Τετάρτη το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών ουσιαστικά κατέληξε σε αδιέξοδο, επιτείνοντας την αβεβαιότητα σχετικά με το δεύτερο πακέτο στήριξης, για να σωθούν οι επικουρικές συντάξεις. Μία εβδομάδα μετά, το μαχαίρι μπαίνει και στις επικουρικές, με μικρό σχετικά πλαφόν, και στις κύριες των ΔΕΚΟ. Η αβεβαιότητα όμως πλέον έχει πάρει τέτοιες...

διαστάσεις που θέτει εν αμφιβόλω το νέο πακέτο βοήθειας.

Ο υπουργός Εργασίας βέβαια είχε προειδοποιήσει από τον Νοέμβριο ότι έρχονται περικοπές στις συντάξεις, άρα η παραπάνω συμφωνία θα μπορούσε να έχει επέλθει πολύ πριν την περασμένη Τετάρτη. Αλλά ο Παπανδρέου δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τους παλιούς καλούς πελάτες των ΔΕΚΟ, ενώ ο Σαμαράς ήθελε να απευθυνθεί στους αυριανούς πελάτες του. Στο μεταξύ βέβαια ψήφισαν το νέο μνημόνιο, που επιβάλλει πολύ μεγαλύτερες ανατροπές στην καθημερινότητα πολλών περισσότερων ανθρώπων, σε σχέση με τις περικοπές στις συντάξεις.

Έτσι, οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ρίχνουν νερό στον μύλο των ακραίων συντηρητικών ευρωπαϊκών κύκλων, που με σημαιοφόρο τον Σόιμπλε, είτε εξωθούν τη χώρα μας εκτός του κοινού νομίσματος είτε παίζουν πολιτικά παιχνίδια για λόγους δικής τους εσωτερικής κατανάλωσης.

Δυστυχώς, η αναποφασιστικότητα και η τακτική των θολών πολιτικών μηνυμάτων θα συνεχιστεί όσο παραμένει θολωμένο το μυαλό της κατακερματισμένης ελληνικής κοινωνίας. Ας μην γελιέται κανείς πολιτικός, ας μην απεκδύεται τις ευθύνες του κανείς πολίτης, καμία ουσιαστικά μεταρρύθμιση, καμία δομική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει ερήμην της κοινωνίας.

Το «ελληνικό πρόβλημα»

Βέβαια, δεν θα φθάναμε να είμαστε σήμερα αντιμέτωποι με τέτοια τραγικά διλήμματα, όπως λέει και ο υπουργός Οικονομικών, αν είχαμε διαμορφώσει μία ώριμη κοινωνία. Η κοινωνική ολοκλήρωση όμως προϋποθέτει την ατομική ολοκλήρωση. Και στην Ελλάδα, τα τελευταία 40 χρόνια, με φθίνουσα κατά κεφαλήν καλλιέργεια, οικοδομήσαμε ανώριμες συλλογικότητες και συντεχνίες. Η ανάγκη της ατομικής ευθύνης επιστρέφει σαν τη Νέμεση που θα οδηγήσει το ελληνικό δράμα στην Κάθαρση.

Η πολιτική τάξη καλείται να νοηματοδοτήσει αυτην την επώδυνη διαδικασία, λαμβάνοντας αμέσως δύο-τρεις γενναίες αποφάσεις, σε ηθικό και συμβολικό επίπεδο, για να πείσει την κοινωνία ότι συμμετέχει στον πόνο και ότι οι θυσίες της μπορούν να έχουν αποτέλεσμα (π.χ. αλλαγή του καθεστώτος των βουλευτικών συντάξεων, σαρωτικές μειώσεις στις βουλευτικές αμοιβές, διά νόμου επιτάχυνση του έργου της Δικαιοσύνης για τις περιπτώσεις μαύρου πολιτικού χρήματος, απολύσεις όσων μπήκαν στο δημόσιο χωρίς ΑΣΕΠ τη δεκαετία 2000-2009 κα).

Για να μείνει τελικά καθαρό, αποκρυσταλλωμένο, χωρίς υπεκφυγές, το καταλυτικό ερώτημα: Είμαστε διατεθειμένοι να προσαρμοστούμε στα νέα, πολύ πιο λιτά, δεδομένα καθημερινού βίου που επιβάλλει η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή; Θα κατανοήσουμε την ανάγκη μεταμόρφωσης ως προϋπόθεση διατήρησης του ευρωπαϊκού κεκτημένου και σταδιακής ανάκτησης της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας μας; Ή θα τολμήσουμε μία στιγμή μοναδικής περηφάνιας,  διεκδικώντας μία φαντασιακού τύπου εθνική ανεξαρτησία, που σύντομα θα κινδυνεύει να εκφυλιστεί στη χειρότερη μορφήυποτέλειας; Αυτό το δίλημμα αποτελεί το τελικό «ελληνικό πρόβλημα», που μόνο εμείς οι πολίτες μπορούμε να λύσουμε.

Ο πρώτος δρόμος βέβαια δεν είναι αναγκαστικά ο σωτήριος. Η χώρα όμως θα έχει αναλάβει πραγματικά τις ευθύνες που τής αναλογούν, απογυμνώνοντας την επιχειρηματολογία όσων θέλουν τον εξοστρακισμό της από την ΕΕ, και θα ελπίζει σε αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη(με πρώτο ορόσημο τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, τον Απρίλιο). Στον δεύτερο δρόμο, ο σώζον εαυτόν σωθήτω.

πηγή