Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων
Copyright: www.rieas.gr
Τα όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό για την … «σωτηρία» της πατρίδας τα ζούμε κάθε μέρα και κάθε στιγμή μέσα σε ένα εφιαλτικό και δυσοίωνο περιβάλλον. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι κάθε αύριο θα είναι πολύ χειρότερο από κάθε χθες.
Οι άνθρωποι που χειρίζονται την κατάσταση – πολιτικοί αρχηγοί και κομματικά επιτελεία/μαγειρεία- αποδεικνύονται συνεχώς και αδιαλείπτως τελείως ανίκανοι να φέρουν ένα σωστό αποτέλεσμα και παραμένουν πεισματικά και απόλυτα εστιασμένοι στη συνέχιση και διατήρηση της δικής τους επικυριαρχίας με οποιοδήποτε κόστος το οποίο φυσικά βλάπτει το σύνολο του Ελληνικού λαού.
Το ήθος και το ύφος των ελλήνων πολιτικών –αδιακρίτως κομμάτων και παρατάξεων- από μόνο του αποτελεί μια πρόκληση, ενώ η ανικανότητα να ανταποκριθούν στις περιστάσεις μαζί με την υποκρισία και την αλαζονεία, τους κάνει τελείως αδίστακτους και απάνθρωπους. Αυτό φυσικά εξηγείται επειδή οι ίδιοι δεν έχουν να χάσουν απολύτως τίποτε.
Η διαδικασία των διαπραγματεύσεων μας δίνει τη δυνατότητα να σχολιάσουμε τα πεπραγμένα και ταυτόχρονα να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.
Βασικό κριτήριο και χαρακτηριστικό μιας διαπραγμάτευσης είναι η δυνατότητα να μπορεί κάποιος να αποχωρήσει εφόσον το κρίνει απαραίτητο. Αν δεν μπορείς να αποχωρήσεις τότε βρίσκεσαι –ουσιαστικά- μπροστά σε εκβιασμό και δεν μιλούμε πλέον για διαπραγμάτευση. Επίσης η διαπραγμάτευση διαφέρει από...
το «παζάρεμα».
το «παζάρεμα».
Στη διαπραγμάτευση επικρατεί ένα κλίμα κατανόησης των θέσεων και των απόψεων της άλλης πλευράς –εξετάζονται με ειλικρίνεια και καλή διάθεση οι «στάσεις», οι «διαθέσεις» και οι «συμπεριφορές»- και καλλιεργούνται σημεία κοινής αποδοχής.
Αυτή η διεργασία απαιτεί ειλικρίνεια, τιμιότητα, εμπιστοσύνη και κυρίως τήρηση των όσων συμφωνούνται. Διότι δεν νοείται μια συμφωνία ως έγκυρη, που προκύπτει από μια διαπραγμάτευση, εάν δεν τηρηθούν τα συμφωνημένα.
Οι πολιτικοί μας, για λόγους που αυτοί κρύβουν και νομίζουν ότι εμείς δεν καταλαβαίνουμε, καλλιέργησαν μιαν ατμόσφαιρα δυσπιστίας, καχυποψίας, αναξιοπιστίας με συμπεριφορές «ανατολίτικης πονηριάς». Αυτό ακριβώς είναι και εκείνο που έχει εκνευρίσει αφάνταστα τους «εταίρους» μας στην ευρωπαϊκή ένωση.
Και αυτές οι συμπεριφορές από τη μεριά των Ελλήνων πολιτικών παραγόντων δεν συνέβησαν απλώς μια φορά. Είναι η πάγια συμπεριφορά ενός «συστήματος που ζητιανεύει» και προσπαθεί ταυτόχρονα και με κάθε τρόπο να ξεγελάσει αυτόν που θα τον ελεήσει. Το δε θαυμαστό στην όλη ιστορία είναι να φληναφούν για «εθνική αξιοπρέπεια», «εθνική κυριαρχία» και άλλα λαϊκίστικα κλισέ χωρίς, πλέον και δυστυχώς αντίκρισμα.
Είναι αξιοθαύμαστη η ανοχή και οι αντοχές των ευρωπαίων. Προφανώς θα πρέπει να ελπίζουν ότι θα κερδίσουν πολλά και για πολλά χρόνια και μάλλον γι αυτό ανέχονται τις συμπεριφορές των πολικών μας με τα «ναζάκια» και τα «πολιτικάντικα τερτίπια» τους στο εσωτερικό που έχουν όμως μεγάλο αντίκτυπο στο εξωτερικό.
Φυσικά όλοι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τις επερχόμενες εκλογές. Με τίποτε δεν θέλουν να αφήσουν την κουτάλα από το χέρι τους ούτε να απομακρυνθούν από το μέλι. Ο «κυρίαρχος» λαός μπορεί να μην έχει να φάει –με την ανεργία να ξεπερνά το 20%- αυτοί όμως δεν θα στερηθούν τίποτε απολύτως. Θα τους δοθούν και ευκαιρίες να πλουτίσουν –οι ίδιοι και οι διάφοροι υποστηρικτές τους- ακόμη περισσότερο μια και στην «αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος».
Δημιουργήθηκε λοιπόν μια εξαιρετικά άσχημη ατμόσφαιρα σε όλο τον κόσμο σχετικά με τους Έλληνες και την Ελλάδα. Όποιος ταξιδεύει στο εξωτερικό μπορεί εύκολα να το καταλάβει – από τον τρόπο που σε κοιτούν μέχρι και τα σχόλια που γίνονται. Το καλύτερο είναι ο οίκτος και το χειρότερο η αποστροφή που δείχνουν σε έναν λεπρό.
Οι Έλληνες όμως δεν φταίνε γι αυτό. Ο απλός Έλληνας δεν έκανε τίποτε εσκεμμένα για να του προσάπτουν τέτοιες βαριές μομφές. Δυστυχώς, ο απλός πολίτης επιδιώκει τις πελατειακές σχέσεις με τον βουλευτή του προκειμένου να προκόψει και επειδή τον έχει ανάγκη. Υιοθετεί τη συμπεριφορά του «κουτσαβάκη», του «νταή», του «τσαμπουκαλή» - επειδή αυτό θεωρείται λεβεντιά και άλλα διάφορα πολλά μικρά και μεγάλα. Αυτά του δίδαξε το σύστημα που καθιέρωσαν οι πολιτικές δυνάμεις από χρόνια πριν και αυτά κάνει.
Όμως δεν είναι παλιάνθρωπος και απατεώνας με την μορφή που έχουν σχηματίσει «οι έξω». Ο απλός Έλληνας έχει μια μεγαλοσύνη που είναι σπάνια να την βρεις αλλού. Και αυτό το μεγαλείο φαίνεται κυρίως στους Έλληνες του αποδήμου Ελληνισμού. Αυτοί είναι οι γνήσιοι Έλληνες που προστατευμένοι από διεφθαρμένα πολιτικά συστήματα μπόρεσαν να διασώσουν την Ελληνικότητά τους και την αξιοπρέπειά τους. Αυτοί αγαπούν την Ελλάδα και γι αυτό πονούν περισσότερο από όλους για τα όσα συμβαίνουν.
Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό κατοχή. Δεν είναι η κατοχή των Ευρωπαίων. Είναι η κατοχή του σαθρού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Είναι η κατοχή της ιδιοτέλειας των ολίγων και αδίστακτων που κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο, θα πρέπει να λογοδοτήσουν για το κακό που έχουν κάνει. Ακόμη και κάποιες φωνές και κάποιες κινήσεις που εναντιώνονται στα όσα γίνονται προέρχονται εκ του πονηρού – γιατί τα λένε τώρα; Δεν τα ήξεραν; Δεν τα ζούσαν; Έρχονται εκλογές και δημιουργούν «θέσεις» προβολής τους στους ψηφοφόρους (θύματά τους) για να τους πλανέψουν ξανά.
Η χώρα ταπεινώθηκε, ξευτελίστηκε, τιμωρείται με εξαιρετικά αυστηρό –την εκδικούνται στην ουσία με μάλλον απάνθρωπο τρόπο-, θα ακολουθήσουν –αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο- εξαιρετικά άσχημες καταστάσεις που θα έχουν μορφή «κοινωνικά εμφυλίου πολέμου». Ένα προηγούμενο άρθρο μας είχε τίτλο«Η πείνα είναι ο χειρότερος τρομοκράτης». Η έκβαση και το μέλλον απρόβλεπτο.
Όλα αυτά, τα πολύ δυσάρεστα και «ταπεινωτικά», θα μπορούσαμε να τα αποφύγουμε σχετικά εύκολα. Αυτά που ζητάει η διαβόητη –σύμφωνα με το κλίμα που έχει δημιουργηθεί- «τρόικα» είναι αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και χρόνια.
Πληρώνουμε μεγάλο κόστος επειδή δεν τιμούμε το λόγο μας – υποσχόμαστε και δεν τηρούμε αυτά που υποσχεθήκαμε. Το να ρίχνουμε, με την εξαιρετικά λαϊκίστικη νοοτροπία του πολιτικού συστήματος και την σύμπραξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης (και επιβολής) το φταίξιμο στους ξένους που μας ζητούν να νοικοκυρευτούμε, αποδεικνύει ότι τα άτομα που αποτελούν το πολιτικό σύστημα με της κάθε λογής παραφυάδες του στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα και αναξιόπιστα και φθοροποιά στοιχεία (τουλάχιστον για τους «εκτός»).
Το πώς μας αντιμετωπίζουν οι «έξω» σχετίζεται άμεσα με το τι εικόνα προβάλλουμε και ποιοι είμαστε. Οι «έξω» είναι ο καθρέπτης μας. Ας φαντασθούμε ποια θα ήταν η «στάση» των ευρωπαίων αν είχαν να διαπραγματευτούν με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (όχι τον πρόσφατο) ή τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου. Τα συμπεράσματα εύκολα.
Η Ελλάδα χρειάζεται, πλέον, δυναμικούς έντιμους ηγέτες –έστω και εισαγωγής- και όχι απλώς φιλόδοξους αργυρώνητους και αλαζόνες ταμειολογιστές με ανεπάρκεια βασικών προσόντων και διογκωμένη φιλαυτία.
Η Ελλάδα χρειάζεται ανθρώπους ικανούς οι οποίοι να μπορέσουν να ενσταλάξουν την ελπίδα και να προβάλουν ένα ξεκάθαρο όραμα.
Η Ελλάδα χρειάζεται άτομα που θα ασκήσουν πολιτική χωρίς να είναι επαγγελματίες πολιτικοί με στόχο τη μονιμότητα δια βίου (των ίδιων, των παιδιών, των εγγονών τους, των συγγενών κλπ).
Ποιοι από τους ανθρώπους που κυβερνούν τη χώρα σήμερα –στο «κυβερνούν» συμπεριλαμβάνονται ΟΛΑ τα κόμματα-μπορούν να πείσουν ότι θα κάνουν μια τέτοια «επανάσταση»; Ποιοι διαθέτουν την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν»;
Η χώρα βρίσκεται σε κατάθλιψη και κατατονία. Ηθικό δεν υπάρχει στο λαό για να του δώσει δύναμη να αγωνιστεί. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στην Ελληνική Βουλή το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι «συνθήκες ευθανασίας» (που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είναι «ευθανασία») στο μεγάλο ποσοστό των απεγνωσμένων και δύστυχων Ελλήνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου