Το Αμάρτημα Της Μητρός Μου‏...

Από τον Φοίβο Νικολόπουλο

Κάθε μέρα λέγονται και γράφονται χιλιάδες γνώμες. Δε θέλω να κουράσω. Θέλω απλά να εκφράσω μια γνώμη που δεν ακούγεται σχεδόν καθόλου.
Η Ελλάδα είναι η μητέρα μας. Η Ελλάδα τώρα τιμωρείται. Όλοι αναγνωρίζουν, όμως, ότι υπήρχε βαθύ πρόβλημα εδώ και καιρό.
Ποιό είναι, λοιπόν, το Αμάρτημα της μητέρας μας; 
Μερικοί λένε για τις σφαγές και τους άδικους φόνους (τους οποίους η δασκάλα προσπερνούσε με ένα διακριτικό βηχαλάκι).
Άλλοι λένε για το πελατειακό πολιτικό σύστημα. Άλλοι για τις μίζες. Και ούτω καθεξής.
Όλα αυτά είναι μειονεκτήματα της κουλτούρας μας και της Ιστορίας μας. Αλλά δεν είναι αυτά το Αμάρτημα της Μητέρας μας.
Το Έγκλημα της Ελλάδας, κατά του εαυτού της και κατά της ζωής, είναι ότι Αρκεστήκαμε. Οι Αρχαίοι Έλληνες διδάξαν στον κόσμο ότι άνθρωπος σημαίνει να μην... αρκείσαι ποτέ στο κατεστημένο. Άνθρωπος σημαίνει να κοιτάς ψηλά, να κοιτάς μπροστά. Να μη φοβάσαι να αμφισβητείς ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Να μη φοβάσαι να αμφισβητείς ακόμα και τους Θεούς. Να μη φοβάσαι να προκαλείς τις Μοίρες.
Αυτό ήταν οι Αρχαίοι Έλληνες. Τί είμαστε οι νέοι Έλληνες; Από το 1821 και μετά, μέσα στην ψυχή του Έλληνα είναι κουρνιασμένη μια μίζερη μαυροφορεμένη γριά, που τσιρίζει αδιάκοπα "Να βολευτείς παιδάκιμ' , να βολευτείς"...Να βρεις μια δουλίτσα. Να βρεις μια γυναικούλα. Να βρεις ένα σπιτάκι.
Μέχρι μια ηλικία, νόμιζα ότι αυτό το κακό μας, και όλα όσα πηγάζουν απ' αυτό, είναι εξαίρεση. Νόμιζα ότι η βάση της ψυχής του Έλληνα είναι το θάρρος, η ειλικρίνεια, το κέφι, η πρωτοτυπία. Το μυαλό μου ήταν ακόμα πλημμυρισμένο με παιδιά ντυμένα με τεράστιες στολές Περικλή και Σωκράτη, απ' τις σχολικές παραστάσεις. Κάποια στιγμή η φούσκα έσκασε, και συνειδητοποίησα το αυτονόητο. Ότι αυτό που κάνουμε και σκεφτόμαστε κάθε μέρα, δεν είναι εξαίρεση. Δεν είναι ένα κακό όνειρο. Αυτό είμαστε.
Άνθρωπος που έχει Αρκεστεί, είναι νεκρός- και πραγματικά, από παιδί αυτό αισθανόμουν όταν κοιτούσα γύρω μου. Ότι ζω σε έναν τόπο νεκροζώντανων. Μπορώ να πω ότι έχω μια σφαιρική άποψη- έχω δουλέψει στο ευρύτερο δημόσιο (Πολεμικό Ναυτικό) αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Έχω ζήσει τα πιο πολλά χρόνια της ζωής μου στην Ελλάδα και τώρα ζω στο εξωτερικό. Νομίζω πως η βασική διαφορά ανάμεσα σ' εμάς και στις χώρες που ζηλέυουμε (κρυφά, διότι επισήμως είμαστε το τέλειο έθνος) είναι αυτό- η φλόγα και το πάθος για ζωή, για νέα πράγματα, για το μπροστά- το θάρρος να καινοτομείς, να δοκιμάζεις νέα πράγματα, και να μη διστάζεις ενίοτε να τα διαγράψεις όλα και να ξεκινάς από λευκό χαρτί. Ισως μας πλάκωσε η σκιά της Ακρόπολης, και μας αρκούν Αρχαίες δάφνες.
Η έλλειψη αυτή που μας χαρακτηρίζει, δεν είναι κάτι σημερινό. Δεν είναι κάτι που συνέβη με την Κρίση,ούτε απ' την Μεταπολίτευση, ούτε απ' το Δεύτερο Παγκόσμιο. Είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει από την Απελευθέρωση και μετά. Αν διαβάσετε λίγη πραγματική Ιστορία (θα πρέπει να ψάξετε λίγο), θα το διαπιστώσετε, αν και ήδη το ξέρετε και το νιώθετε. Αυτός είναι, κατά πολλούς, και ο λόγος που ο Καποδίστριας, όταν μιλούσε με τους οπλαρχηγούς, τους ζητούσε να μην Επαναστατήσουν ακόμα- ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Καποδίστριας έλεγε, Παιδεία πάνω απ' όλα. Έβλεπε ότι η Τουρκοκρατία μας άφησε άσχημη κληρονομιά, και ήξερε ότι ο μόνος τρόπος να αλλάξεις είναι να καλλιεργηθείς. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε, και έκτοτε μας κυβερνούν Εφιάλτες.
Τώρα η πατρίδα μας περνάει ώρες αγωνίας και πόνου, αγωνιζόμενη για βασικά πράγματα- για επιβίωση. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την επανάσταση. Παράλληλα, όμως, πρέπει να δωθεί ένας άλλος αγώνας. Ο αγώνας που ξεκίνησε αλλά ποτέ δεν ολοκλήρωσε, ο Καποδίστριας. Ο αγώνας για αυτοβελτίωση. Ο αγώνας για καλλιέργεια. Για πολιτισμό. Ας είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Οι πιό πολλοί άνθρωποι δεν νιώθουν ότι αξίζει να πεθάνουν για τη χώρα τους. Και ειδικά όσο πιό μορφωμένοι και έξυπνοι είναι.
Πρέπει να φτιάξουμε μια πατρίδα που να εμπνέει τους καλύτερους να πεθάνουν γι' αυτή. Αυτό γίνεται μόνο με τον πολιτισμό. Με συναυλίες. Με βιβλία. Με ποίηση. Με ζωγραφική. Με graffity. Με parkour. Με ροκ. Με χιπ χοπ. Με συζητήσεις. Με παρέες. Με γειτονιές. Με τρέλα. Με θράσος. Με χιούμορ. Με κατανόηση. Με κανόνες. Με ελευθερία.
Αυτός είναι ένας αγώνας που πρέπει να δωθεί, παράλληλα και άσχετα απ' τον αγώνα για λεφτά- άσχετα απ' το τί αποφασίζουν οι πολιτικοί, τα κόμματα, η Ευρωπαική Ένωση και το ΔΝΤ. Ένας αγώνας να αλλάξουμε. Να πάμε μπροστά. Να βρούμε καινούριους δρόμους. Να σκίσουμε τις λερωμένες σελίδες, να γράψουμε σε άδειες σελίδες. 
Ονειρεύομαι έναν Έλληνα που δεν περηφανεύεται για τον Πλάτωνα λες κι είναι ο μπάρμπας του, χωρίς καν να έχει διαβάσει τι είπε. Έναν Έλληνα που δε φοβάται το καινούριο. Έναν Έλληνα που δε φοβάται να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Έναν Έλληνα που δεν σνομπάρει τους δυτικούς. Έναν Έλληνα που δε ζηλεύει τους δυτικούς. Έναν Έλληνα που δε φοβάται.
Έναν Έλληνα που θα παραδεχτεί το Αμάρτημα Της Μητρός Του. Θα το συγχωρήσει. Και θα το ξεπεράσει.