Ανδρέας Γ. Παπανδρέου. Ο μεγάλος διαφθορέας της ελληνικής κοινωνίας υπεύθυνος για το σημερινό χάλι της χώρας.

Η λεγόμενη “γενιά του Πολυτεχνείου”
Τον τελευταίο καιρό ακούω πολλούς νέους να με κατηγορούν (μαζί με όσους έφτασαν τη χώρα μας σ’ αυτά τα χάλια) γιατί κι εγώ ανήκω στη “γενιά του Πολυτεχνείου”, δηλαδή έχω τη σχετική ηλικία. Στο μυαλό πολλών νέων έχει δημιουργηθεί η σύγχυση ανάμεσα στους πολιτικούς που έχουν αυτή την ηλικία, στους πολιτικούς που επικαλούνται την αγωνιστικότητα και την προοδευτικοσύνη τους λόγω της συμμετοχής τους (αληθινής ή ψεύτικης) στο “Πολυτεχνείο” και στους γονείς τους που έχουν τη σχετική ηλικία και έζησαν το πάρτι.

Φυσικά, θα ήταν πιο σωστό να μιλούσαμε για τη “γενιά που εκμεταλλεύτηκε το Πολυτεχνείο“, αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Οι ιστορικοί ξέρουν πως οι εξελίξεις της Ιστορίας είναι τις περισσότερες φορές αναπόφευκτες, εξαιτίας των πραγματικών...
αναγκών. Για παράδειγμα, στην αγροτική περίοδο, στην οποία η ανάπτυξη εξαρτιόταν κατά κύριο λόγο από τη γη, ήταν αναμενόμενοι οι συνεχείς πόλεμοι για την απόκτηση γης. Θυμηθείτε τι γινόταν στην αρχαία Ελλάδα ή στην Ευρώπη του Μεσαίωνα.

 Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που επηρέασαν σε σημαντικό βαθμό της ιστορικές εξελίξεις (είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο – αν και αυτές οι έννοιες στην Ιστορία είναι πολύ σχετικές). Φανταστείτε τι αλλαγές στις εξελίξεις θα υπήρχαν αν δεν είχε εμφανιστεί ο Μέγας Αλέξανδρος ή ο Ναπολέων ή ο Χίτλερ κλπ. Και ακόμα πιο σημαντική είναι η στιγμή που εμφανίζονται.

 Αυτός ο μεγάλος πρόλογος έγινε για να καταλάβουμε πως για την εξέλιξη της μεταπολίτευσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο ένα πρόσωπο: ο Ανδρέας Παπανδρέου (που δεν ανήκε στη “γενιά του Πολυτεχνείου” και περίμενε ένα μήνα να έρθει στην Ελλάδα, αφού ο Καραμανλής θα είχε λύσει όλα τα δύσκολα προβλήματα μετάβασης από τη χούντα στη δημοκρατία). Όσοι έζησαν από την αρχή την περίοδο της μεταπολίτευσης μπορούν να καταλάβουν πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα σήμερα αν δεν είχε υπάρξει αυτή η μοιραία προσωπικότητα. Απέναντι στον Καραμανλή, που προχωρούσε ομαλά την εξέλιξη των πολιτικών διαδικασιών στην πορεία του εκδημοκρατισμού (μετά από έναν εμφύλιο και μια χούντα) και στην ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, εμφανίστηκε ένα αφηνιασμένο άλογο, ένας αριβίστας πολιτικός, ένας άνθρωπος που πατούσε επί πτωμάτων για να πάρει και να διατηρήσει την εξουσία: ο Ανδρέας Παπανδρέου. Με ένα και μοναδικό στόχο: την εξουσία.

 Η τακτική του ήταν συγκεκριμένη. Ξεκίνησε εκμεταλλευόμενος το σύνδρομο του εμφύλιου και ταυτόχρονα την ανάμνηση που είχε μεγάλη μερίδα του κόσμου από την προδικτατορική περίοδο και τη σύγκρουση του πατέρα του με το παλάτι. Μέσα στο κόμμα που δημιούργησε (το ΠΑΣΟΚ) χρησιμοποίησε όλες τις γνωστές τακτικές των κομμουνιστών που τις είχε μάθει πριν από τον πόλεμο, συμμετέχοντας σε τροτσκιστική ομάδα (πριν φύγει για τις ΗΠΑ όπου παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα κι έτσι μπήκε πολύ βαθιά στον κύκλο των Αμερικανών πολιτικών).

 Απέναντι στη λιτή, υπεύθυνη (και κακοπρόφερτη) ρητορική του Καραμανλή, που πρόσεχε την κάθε του λέξη, ο Ανδρέας έδωσε μαθήματα λαϊκισμού με συνθήματα που ενθουσίαζαν τα πλήθη και μετέτρεπαν το λαό σε όχλο έτοιμο να κατασπαράξει τα πάντα. Στην αρχή, η σοβαρή Αριστερά (με τον Λεωνίδα Κύρκο και άλλους αξιόλογους ανθρώπους) προσπάθησε να αντιδράσει με λογική και σοβαρότητα – αλλά μάταια. Ο Ανδρέας χρησιμοποίησε τη γνωστή τακτική: αφομοίωσε όσα στελέχη δεν μπορούσαν να αντισταθούν στον πειρασμό να πάρουν θέσεις στο κράτος μετά από χρόνια εκτός του συστήματος – κι έτσι έχασαν κάθε διάθεση αντίδρασης…

 Από τη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία, ο Ανδρέας έκανε ό,τι νόμιζε κάθε στιγμή πως θα ήταν αρεστό στους ψηφοφόρους του (και σε αυτούς που ήθελε να κάνει ψηφοφόρους), τους οποίους προσέλκυε κυρίως με διορισμούς (δίνοντας το παράδειγμα και στους επίγονους). Αδιαφορώντας για το μέλλον του τόπου και γράφοντας στα παλιά του παπούτσια την υστεροφημία του. Σημασία για εκείνον είχαν μόνο η εξουσία και οι γκόμενες. Μέσα σε οχτώ χρόνια διέλυσε το κράτος και την οικονομία.

 Αλλά το μεγάλο έγκλημα που έκανε στην ελληνική κοινωνία ήταν η τρομακτική αλλαγή νοοτροπίας. Διέφθειρε τον ελληνικό λαό σε όλα τα επίπεδα και ιδιαίτερα σε θέματα ηθικής. Σκοπός πια είναι να κερδίσει ο καθένας ό,τι περισσότερο μπορεί αδιαφορώντας για τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει (φοροδιαφυγή, κομπίνες, πλασματικές επιδοτήσεις κλπ.).

 Ποιοι πολιτικοί θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αυτή τη νοοτροπία του λαού που τους άφησε παρακαταθήκη; Και ποιος θα τολμούσε μέχρι τώρα να συγκρουστεί με το φάντασμα του “λαϊκού ηγέτη” Ανδρέα Παπανδρέου; Έτσι φτάσαμε στην καταστροφή. Τουλάχιστον τώρα μπορούμε, επιτέλους, να αρχίσουμε να πετροβολούμε εκείνον που άνοιξε τον δρόμο προς τη διαφθορά και τον γκρεμό – τον μεγάλο υπεύθυνο. Ίσως έτσι αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε μερικά βασικά πράγματα…
πηγή