Το ευρώ που χάνουμε και η σκοτεινή μεταπολίτευση
του Άγγελου Μόσχοβα
"Τέρμα τα ψέματα, τα σινεμά κλειστά, δεν σε έχω πια, δεν σε έχω..." Οι στίχοι του Πορτοκάλογλου μου έρχονται στο νου, αλλά με αντικείμενο του... πόθου, το ευρώ σήμερα. Που κινδυνεύουμε να το χάσουμε.
"Αυτά που τους προσφέρουμε είναι τα ξηροκάρπια, τα καρότα και τα αγγουράκια. Αυτοί θέλουν να έρθουν και τα ουίσκια!" μου έλεγε νωρίτερα κυβερνητικό στέλεχος με πικρό χιούμορ, σχολιάζοντας τις διαπραγματεύσεις με τους τροϊκανούς. Όχι, αν θα βάλουν και σως για να γλιστράει δεν μου είπε. Τώρα, στο παρά ένα, θέλω να τα βγάλω από μέσα μου. Γιατί , κατά την ταπεινή μου άποψη, γιατί φτάσαμε ως εδώ:
- Οι κυβερνήσεις Ανδρέα αύξησαν πολύ το δημόσιο χρέος με αλόγιστο δανεισμό και γέμισε το Δημόσιο τομέα με υπαλλήλους που μέχρι το 1981 ήθελαν πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων . Η πρόθεση ήταν σωστή: Να μικρύνει η ψαλίδα και να γίνει αναδιανομή...
πλούτου. Αλλά έγινε με δανεικά και υποθηκεύτηκε το μέλλον για δεκαετίες.
- Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχείρησε να κάνει αλλαγές σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση με άκομψο τρόπο. Αλλά συνάντησε τους "Σταμουλοκολλάδες" και έπεσε από τον Αντώνη Σαμαρά.
- Στην τελευταία του θητεία ο Ανδρέας κατάλαβε την ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής. Και έβαλε τις βάσεις (με Γεννηματά, Αλέκο Παπαδόπουλο και Γιάννο Παπαντωνίου για την είσοδο μας στο ευρώ.
- Οι κυβερνήσεις Σημίτη ολοκλήρωσαν το στόχο συμμετοχής στην ευρωζώνη. Αλλά διέπραξαν δύο εγκλήματα: Το ένα ήταν η νέα αναδιανομή πλούτου μέσω του Χρημαστιστηρίου με τις απίστευτες φούσκες και το τρελό πάρτι δισεκατομμυρίων ευρώ. Επιτήδειοι επιχειρηματίες απογείωσαν τις εταιρείες-φούσκες που κατείχαν ενθυλακώνοντας τα κέρδη και χωρίς καμία αναπτυξιακή επένδυση. Το άλλο η πανάκριβη ισοτιμία δραχμής-ευρώ αλλά και η ανέλεγκτες ανατιμήσεις σε προϊόντα. Εν μια νυκτί, επιχειρηματίες έγιναν ζάπλουτοι αφού η αξία του στόκ στις αποθήκες τους μετριούνταν με ευρώ. Και ο καφές, από 100-150 δραχμές έφτασε να πουλιέται ακόμη και 5 ευρώ, ήτοι 1.700 δραχμές. 1700% κέρδος! Σε μια νύχτα!
- Οι κυβερνήσεις Καραμανλή συνέχισαν το έγκλημα. Παρέλαβαν μια χώρα στα πρόθυρα ολυμπιακών αγώνων με υψηλότατους ρυθμούς ανάπτυξης (έστω πλασματικούς). Και υπό το φόβο πολιτικού κόστους και με οδηγό το δόγμα της αδράνειας, έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα χρεοκοπίας.
- Και η κυβέρνηση Παπανδρέου ολοκλήρωσε τη μεταπολιτευτική συμφορά. Προχώρησε στην ένταξη στο ΔΝΤ με το πιστόλι στον κρόταφο, χωρίς καμία διαπραγματευτική γραμμή και αποδέχθηκε ασμένως τις επιταγές των πιστωτών μας. Ταυτόχρονα, δεν έκανε καμία (ή σχεδόν καμία) διαρθρωτική αλλαγή, δεν προχώρησε παρά σ' ελάχιστες μεταρρυθμίσεις ή σε συγχωνεύσεις άχρηστων οργανισμών. Τα καρτέλ στα καύσιμα ζουν και βασιλεύουν, οι τιμές, αντί να μειωθούν, αυξάνονται και ο αρμόδιος υπουργός ζει στη χώρα του Μάλμπορο κάνοντας μίζερες ασκήσεις υπερβατικής λογικής στο εσωκομματικό πεδίο.
- Το κουρασμένο μεταπολιτευτικό σύστημα κινείται ακόμη σε ρυθμούς δεκαετίας του 1980. Καμία κυβέρνηση δεν φρόντισε να πείσει και να σπρώξει σε αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας. Καμία συνδικαλιστική ηγεσία ή μέσο ενημέρωσης (πλην εξαιρέσεων) δεν χτύπησαν καμπανάκι κινδύνου. Και όλοι εμείς, βολεμένοι γόνοι ενός καταναλωτικού, παρασιτικού και αδιέξοδου μοντέλου, ποτισμένοι από μια εθνική αμεριμνησία, μείναμε κολλημένοι στην ευδαιμονία άλλων εποχών.
- Και φτάνουμε στην άλλη όχθη. Στην τρόικα. Κυρίως στη Γερμανία. Που δεν έμαθε από το πάθημα της στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο. Η άνοιξη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης είχε μικρή διάρκεια. Οι εξαιρετικά ταπεινωτικοί όροι που επέβαλαν η νικητές σύμμαχοι στην ηττημένη Γερμανία, οδήγησαν στο τέρας του Γ' Ράιχ, στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Τώρα κάνουν κάτι αντίστοιχο στη μικρή Ελλάδα. Αυτό είναι το ιδεολογικό σκέλος. Επί του πρακτέου, δεν άκουσα κανέναν από τους πιστωτές μας να κάνει την αυτοκριτική του γιατί το πρόγραμμα που εφαρμόζουν από το 2010, απέτυχες παταγωδώς σε κάθε του πρόβλεψη. Οφείλεται στην εγκληματική αδιαφορία των υπουργών; Σε ένα βαθμό. Αλλά όχι μόνο. Ήξερε η τρόικα τι θέλει να κάνει; Το αμφισβητώ. Είναι κοινό μυστικό ότι έλληνες εργοδότες είχαν κάνει το δρομολόγιο Αθήνα-Βρυξέλλες, κάτι σαν Κολιάτσου-Παγκράτι. Έβρισκαν τους "κουτόφραγκους" και έβαζαν από ένα θέμα (ο καθένας αυτό που τον απασχολούσε) προκειμένου να περάσουν ότι ήθελαν. Και η επιθυμία του "χ" επιχειρηματία, ερχόταν ως ανελαστική "ντιρεκτίβα" στην Ελλάδα – απαίτηση της τρόικα!
Δεν ξέρω τι θα αποφασίσουν οι 3 αρχηγοί και ο Λουκάς Παπαδήμος. Ούτε τι θα ψηφίσουν οι 300 της Βουλής. Βλέπω, απλώς, ότι το ρολόι της Ελλάδας χτύπησε μεσάνυχτα. Και ξυπνούν τα φαντάσματα. Και η άνοιξη είναι τόσο μακριά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου