Ο Κώστας Λαλιώτης είναι κατά πολλούς, για το ΠΑΣΟΚ ότι ο Σενγκελά για τη διαφήμιση, ο Απόστολος Παύλος για το Χριστιανισμό και για τους «δεξιούς» (που ποτέ δεν τον συμπάθησαν, έτσι κι αλλιώς) ότι ο… Γκαίμπελς για τον γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό.
Ο άνθρωπος, δηλαδή, ο οποίος με δυό τρεις λέξεις μπορούσε να περιγράψει άμεσα και κατανοητά το μήνυμα για το πού στοχεύει και τι οραματίζεται η επιχείρηση, η εκκλησία (στην κυριολεκτική της έννοια) και, στην περίπτωση του, το κόμμα.
Η τελευταία ατάκα του Κώστα Λαλιώτη ως «εν ενεργεία …επικοινωνιολόγου» της Χαριλάου Τρικούπη (Ιπποκράτους δεν υπήρχε ακόμη ) ήταν: Το «ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας».
«Κλεμμένο», δανεισμένο ή τέλος πάντων, εμπνευσμένο από το «ροκ του μέλλοντός μας» του Διονύση Σαββόπουλου, «το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας» έμελλε να είναι το...
τελευταίο δυνατό σύνθημα που προσέφερε ο Λαλιώτης στον πολιτικό χώρο που υπηρέτησε. (Αλλά που – κακά τα ψέματα – κι εκείνο τον αντάμειψε γενναιόδωρα για την προσφορά του με υπουργικούς και κομματικούς θώκους).
«Το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντος μας», όμως, φαίνεται να είναι κι ένα σημαδιακό σύνθημα, ειρωνικά επίκαιρο τόσο για τους λίγους που του έχουν απομείνει όσο και τους πολλούς που -όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις τουλάχιστον- το εγκατέλειψαν ακόμη κι αν δεν ήθελαν να φύγουν ποτέ πραγματικά από κοντά του. ( Γιατί άλλωστε – στην καλύτερη περίπτωση – να δηλώνει κανείς ότι θα ψηφίσει μια «Δημοκρατική Αριστερά» η οποία φιλοξενεί στις τάξεις της από τον υφυπουργό του Σημίτη, Νίκο Μπίστη μέχρι τον αντινομάρχη του Σγουρού, Χάρη Πασβαντίδη; )
Ποιο είναι το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντος, λοιπόν; Και ποιος το κρατάει στα χέρια του;
Το κρατάνε εκείνοι που το έχουν κληρονομήσει, παρέα με κάποιους που έχουν κάνει καριέρα ως ΠΑΣΟΚοι, και με ό,τι καλό τους απέφερε προσωπικά;
Εκείνοι που «βαφτίστηκαν» στην πολιτική από τον αείμνηστο Ιδρυτή του και τον κουβαλάνε ως ιερό λείψανο στον πολιτικό τους μεσαίωνα ;
Είναι, μήπως, εκείνοι που καβάλησαν κάποια στιγμή μετά από πρόσκληση του υιού και φυσικού – όπως αποδείχτηκε – κληρονόμου του ιδρυτή, το «τρένο της Αλλαγής» και, μάλιστα, με εισιτήριο πρώτης θέσης;
Ή ακόμη κι εκείνοι που, ενδεχομένως, βρήκαν κατειλημμένες τις θέσεις (που μάλλον θα προτιμούσαν) στη Νέα Δημοκρατία και τελικά θρονιάστηκαν στο ΠΑΣΟΚ επειδή εκεί υπήρχε μια άδεια πολιτική καρέκλα;
Όποιοι και να το κρατάνε, ό,τι και αν θέλουν να το κάνουν – ακόμη κι αν δεν ήταν οι ίδιοι μέσα – θάπρεπε να δουν από τη μια, την τηλεοπτική εικόνα της συνεδρίασης της κοινοβουλευτικής του ομάδας και να διαβάσουν ίσως από την άλλη, τις δημοσκοπήσεις.
Να δουν το ΠΑΣΟΚ των 150 (και βάλε), βουλευτών του παρόντος στην ασφυκτικά γεμάτη Αίθουσα της Γερουσίας της Βουλής, σε αντιπαραβολή με το ΠΑΣΟΚ των δημοσκοπήσεων των 35, άντε 40 βουλευτών.
Αν δεν μπορούν να το καταλάβουν, ας συνεχίσουν να παραμυθιάζονται και πολύ περισσότερο να συμπεριφέρονται λες και την επόμενη φορά που θ΄ ανοίξουν οι κάλπες θα έχει πολλαπλασιαστεί η πολιτική του δύναμη.
Η εικόνα του ΠΑΣΟΚ μοιάζει πολύ με αυτό που κάποτε ρώτησαν τον Αϊνστάιν:
- Πώς θα γίνει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος;
- Δεν ξέρω, απάντησε, αλλά αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι ο Τέταρτος θα γίνει με σφεντόνες…
Κάτι τέτοιο θυμίζουν τα πράγματα και στην Ιπποκράτους. Δεν έχει σημασία τι θα κάνουν με το θέμα της ηγεσίας. Πώς και αν, θα βρουν τον επόμενο αρχηγό.
Αυτό που θα πρέπει, όμως, να σκεφτούν πολύ σοβαρά είναι ότι μετά τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, υπάρχει ενδεχόμενο να καταλήξουν να συνεδριάζουν ως κοινοβουλευτική ομάδα από την Αίθουσα της Γερουσίας, στριμωγμένοι σε δυο, τρία το πολύ «κολλημένα» τραπεζάκια του καφενείου της Βουλής….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου