Ου με πείσεις καν με πείσεις!

γραφει ο αρισταρχος

Χθες έγραφα ένα άρθρο με τίτλο “Μια πτώση απ’ τον τρίτο όροφο”. Σήμερα νιώθω πως η πτώση μας είναι από ουρανοξύστη.

Και πως να μην νιώθει κάποιος έτσι, όταν.

Βλέπει ηγέτες κομμάτων που κυβερνούν τον τόπο να αλλάζουν την δεοντολογία μέσα στον ναό της Δημοκρατίας, το κοινοβούλιο.

Βουλευτή της αριστεράς εξαγριωμένο να πετάει στον Υπουργό οικονομικών το μνημόνιο.

Υπουργό Οικονομικών να εκλιπαρεί για την υπερψήφιση ενός νόμου που καρατομεί κατακτήσεις, δικαιώματα εργαζομένων για δεκαετίες. Χωρίς να πείθουν τα μέτρα για...

την ορθότητα μιας διάσωσης που παίζεται στα ζάρια.

Ένας πρώην πρωθυπουργός να εκτοξεύει κορώνες για το οικογενειακό του δέντρο προσπαθώντας να διασώσει τις πολιτικές του επιλογές που φέραν την καταστροφή. Μου θύμησε τον μακαρίτη Κουτσόγιωργα, όταν απολογούμενος στην βουλή εκλιπαρούσε για λίγη πολιτική συμπάθεια.

Ένας αρχηγός αντιπολίτευσης που συμετέχει στην κυβέρνηση, να κάνει μια θεόρατη κωλοτούμπα και να γίνεται ένθερμος υποστηρικτής ενός μνημονίου που ταυτόχρονα το καταδίκαζε. Ταυτόχρονα να παίρνει απ’ τους βουλευτές του την πολιτική τους ταυτότητα υποχρεώνοντάς τους να ψηφίσουν ότι θέλει αυτός, άλλως διαγραφή. Η σχιζοφρένεια στο κόκκινο.

Ένας άλλος γνωστός κωλοτούμπας στο γνωστό του σπορ να τα ανατρέπει όλα και να γίνεται αντιμνημονιακός καταψηφίζοντας αυτό που υποστήριζε και διαγράφοντας την απειθαρχία.

Ένας Τεχνοκράτης πρωθυπουργός πελαγωμένος ανάμεσα στην πολιτική και στην τραπεζική δουλειά που ξέρει καλά. Ακουμπισμένος πάνω στον Υπουργό Οικονομικών που επαγγελματικά είναι …συνταγματολόγος.

Κόμματα της αριστεράς να υπογραμμίζουν το διάτρητο του νόμου και μια Θοδώρα να βγάζει το αντικουμουνιστικό της μένος με οργή.

Να σηζητιέται, κατά τις δηλώσεις πρωθυπουργού, Υπουργού οικονομικών και σχεδόν όλων των πολιτικών η σοβαρότερη κοινοβουλευτική ημέρα της νεώτερης Ελλάδας και, να κάνουν επιλεκτική παρουσία στην βουλή. Ανάλογα με το ποιος είναι στο βήμα. Να φτάνει στο σημείο ο Τσίπρας να λέει. Θα μιλήσω όταν θα είναι παρόντες πρωθυπουργός και υπουργός. Και τελικά ήταν ο ένας.

Ου με πείσεις καν με πείσεις!

Όλο αυτό το σκηνικό στημένο μπροστά στα μάτια ενός λαού με το τηλεχειριστήριο στο χέρι να βλέπει να συμπληρώνεται με φωτιές, καπνογόνα, χημικά κι έναν Γλέζο ψεκασμένο απ’ τα χημικά έτοιμο να σωριαστεί.

Μια Βάσω ν’ ακούει απ’ τον Παπαδήμο να λέει στα παραπολιτικά “αν ήξερες ότι ξέρω, και συ θα το ψήφιζες”. Τι ξέρετε που εμείς δεν ξέρουμε;

Και μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία αντάξια του περίφημου ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ!

Βουλευτές στην αίθουσα ψυχαγωγίας της βουλής, να παρακολουθούν τον αγώνα ποδοσφαίρου αδιάφοροι για όιτι συνέβαινε μέσα και έξω απ΄το κοινοβούλιο.

Να σας πω κύριοι της βουλής πως από την ημέρα που ξεκινήσατε την καταστροφική πορεία της χώρας μου, εμείς ο λαός, χάσαμε το ενδιαφέρον μας ακόμη και για το αγαπημένο μας σπορ.

Τι να πω, δεν ξέρω. Μόνο …

Ντρέπομαι, ντρέπομαι σαν άνθρωπος. Ντρέπομαι σαν Έλληνας.