Ο Σίσυφος, ο Τάνταλος και τα μαρτύρια

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ο Σίσυφος ήταν μυθικός βασιλιάς της Κορίνθου. Τιμωρήθηκε για την αδιακρισία του όταν αποκάλυψε στον ποταμό Ασωπό ότι είδε την κόρη του, την Αίγινα, να κάνει αίσχη με τον Δία.

Ο βασιλιάς των θεών, θυμωμένος, τον έστειλε στον κάτω κόσμο, ο Σίσυφος έκανε διάφορα κόλπα για να ξεφύγει, εννοείται ανεπιτυχώς, και κατέληξε να κουβαλάει εκείνον τον βράχο στην κορυφή του λόφου. Ο βράχος, ως γνωστόν, μόλις φτάσει στην κορυφή κατρακυλάει από την άλλη πλευρά και ο Σίσυφος είναι καταδικασμένος να αρχίζει από την αρχή την αγγαρεία.

Ο δεύτερος διάσημος βαρυποινίτης της μυθολογίας μας είναι ο Τάνταλος. Επειδή τα πήγαινε καλά με τους θεούς, όλο προσκλήσεις σε δείπνα και φιλοφρονήσεις ήταν, πήρε ψηλά τον αμανέ και αποφάσισε να παίξει μαζί τους. Έκοψε τον γιο του τον Πέλοπα κομμάτια και τους τον σερβίρισε...
βραστό για να δει αν θα καταλάβουν πως τρώνε ανθρώπινο κρέας. Εννοείται ότι το κατάλαβαν και τον έριξαν κι αυτόν στην αποθήκη της αιωνιότητας, στον κάτω κόσμο.

Εκεί τον κρέμασαν σ’ ένα δέντρο του οποίου τους καρπούς δεν μπορούσε να γευτεί γιατί τους έπαιρνε ο αέρας μόλις πήγαινε να τους πιάσει. Δεν μπορούσε να πιει ούτε νερό. Κέρδισε την υστεροφημία του ως αιώνιος διψασμένος και πεινασμένος.

Κάπου στο σημείο αυτό η μυθολογία παραχωρεί τη θέση της στην πραγματικότητα. Και οι δύο μυθικοί βασιλιάδες αποχωρούν απ’ το προσκήνιο για να δώσουν τη θέση τους στους δικούς μας ηγεμόνες. Γιατί μη μου πείτε ότι δύο χρόνια τώρα δεν σας δίνουν την εντύπωση ότι έχουν εξαντλήσει την ευστροφία τους για να ξεγελάσουν τον Άδη της απόλυτης καταστροφής; Και μη μου πείτε ότι ως προνομιούχοι συνδαιτυμόνες των θεών δεν έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τους δοκιμάσουν;

Πόσες φορές τα τελευταία δύο χρόνια δεν μας είπαν πως, επιτέλους, ο βράχος έφτασε στην κορυφή και το μαρτύριο τελείωσε; Πόσα μέτρα εξαγνισμού και σωτηρίας δεν ψηφίστηκαν και ξαναψηφίστηκαν γιατί κι αυτά, σαν τον βράχο του Σισύφου, κατρακυλούσαν απ’ την κορυφή στην άλλη πλευρά του λόφου; Και δώσ’ του πάλι απ’ την αρχή, όλο και πιο βαθιά, όλο και περισσότερο διψασμένοι, όλο και πιο πεινασμένοι.

Διότι, σε αντίθεση με τη μυθολογία που παρέχει την ασυλία της αιωνιότητας στους ήρωές της, η πραγματικότητα και φθορά περιέχει, και κούραση, και μπόλικη απελπισία. Και το ερώτημα είναι απλό: ποιος πιστεύει πραγματικά ότι οι δικοί μας Σίσυφοι και οι δικοί μας Τάνταλοι θα μπορέσουν να σταθεροποιήσουν τον βράχο στην κορυφή του λόφου τώρα που έχουν φθαρεί όσο δεν πάει άλλο; Το πιστεύουν οι ίδιοι; Ελάτε τώρα. Το πιστεύουν οι περίφημοι εταίροι; Φαντάζομαι, υποθέτω, θέλω να ελπίζω, πως δεν είναι πια και τόσο αφελείς.

Διότι αν το πίστευαν δεν θα εξαντλούσαν και τις ελάχιστες δυνάμεις που τους έχουν απομείνει με τα «περάστε αύριο», «από Δευτέρα βλέπουμε» κι εκείνο το ύφος των δικαστών του κάτω κόσμου που ξέχασαν πως στην Ευρώπη έχει προ πολλού καταργηθεί η θανατική ποινή.

πηγή